De dag waarop je nooit meer kind zal zijn

Dit weekend vertelde Elsjes moeder dat een van haar beste vriendinnen binnen niet al te lange tijd zal sterven. Zij en haar man hadden geen kinderen, tot hun beider verdriet, maar toch stond haar leven in het teken van zorgen. Jaren en jaren had ze een zieke moeder, die ze verpleegde tot het wel zeer bittere eind. Diens graf was nog niet beplant of haar man, die nota bene tegen zijn pensioen aan zat, werd gediagnostiseerd met Alzheimer. Hij leeft nog wel maar vraag niet hoe. En nu sterft ze zelf binnenkort. Het leven is zo oneerlijk!

Het is nu te vroeg om herinneringen aan deze vriendin op te halen, maar dit aanstaande sterfgeval en het recente sterfgeval drukken Elsje met de neus op het feit dat het ook voor haar moeder zomaar ineens afgelopen kan zijn. Sinds een paar dagen loopt ze dan ook met het prachtige liedje van Karin Bloemen in haar hoofd.

Wat is Elsje toch blij dat ze zoveel mooie tijd met haar moeder door mag brengen. Niet alleen zijn ze samen naar Londen geweest, maar daarnaast gaan ze met grote regelmaat samen naar concerten, een kop koffie drinken in een café of komt ze na het eten even langs om met de kinderen een spelletje te spelen. Dat al dat mooie samenzijn nog maar lang moge duren en dat Elsje nog maar lang haar kind mag zijn.