Au revoir

Zo, Elsje gaat een pauze inlassen, het is de hoogste tijd voor vakantie. De komende tijd brengt het NSG door in La Douce France, met tig andere Hollanders... lekker makkelijk voor de kinderen. Au revoir! Of zou je hier dan Au relire moeten schrijven? Hoe dan ook, miserabel zal het zeker niet worden.

Rest je een restje

Vroeger, toen Elsje nog jong en onschuldig was, leed zij in haar ouderlijk huis onder de restjes-mentaliteit van haar moeder. Als het dan niet lukte om de kinderen de pannen leeg te laten eten ('wie wil dat laatste aardappeltje, kom het moet op') dan verdween dat laatste lepeltje rijst met prutje, dat halve aardappeltje of die paar plakjes komkommer in een tupperware bakje in de koelkast. Om daar met enig geluk de volgende dag uit te komen om zo als ingredient voor de volgende maaltijd te kunnen dienen, waardoor alle maaltijden wel iets van elkaar weg gingen hebben. Veel vaker echter kwam het voor dat dat ene gehaktballetje weken later de koelkast uit stond te stinken.

Toen Elsje dan ook op kamers ging wonen, nam zij zich heilig voor nooit, maar dan ook nooit restjes te bewaren. Als er niet meer voldoende over was om nog als een volwaardig maaltijd te kunnen dienen, dan hup, in de gft-bak ermee! Wat een opluchting om gewoon naar de appie te kunnen gaan en daar elke dag opnieuw te kunnen bedenken wat je wilde eten, zonder eerst te peinzen wat er nog in bakjes komma divers in de koelkast zou kunnen staan dat nog niet groen van ellende zou zien.

Dat Elsje niet de enige is die regelmatig voedsel weggooit, was van de week Groot Nieuws (in de komkommertijd is voedselnieuws natuurlijk altijd fijn): maar liefst eenderde van het voedsel vindt niet zijn beoogde bestemming: de mond.

De wisselende grootte van het NSG noopt Elsje tegenwoordig weliswaar tot nadenken hoeveel monden de volgende dag gevuld moeten worden alvorens ze besluit om iets tot dan te bewaren, of weg te smijten, maar toch weet ze zich aardig aan haar voornemen te houden. Tot vorige week, toen Elsje na een heerlijk maaltje asperges de twee overgebleven exemplaren in een bakjes stond over te hevelen. 'Lekker voor in de sla, morgen'. Het feit dat haar moeder erbij was, maakte de schok nog groter. Is het dan toch waar, dat je als je ouder wordt je net zo wordt als je ouder?

Vooral doorgaan!

Gisterenavond in de Lebuinuskerk in Deventer een premiere meegemaakt: Simeon ten Holt's Canto Ostinato op orgel. Er valt een hoop over te zeggen en dat gaat Elsje dan ook hierbij doen.

In de kerk was het maar nauwelijks koeler dan buiten, dus rustig ende stil op je stoel blijven zitten viel niet mee. Wel was de kerk verder fantastisch als entourage. Ten Holt maakt muziek die aanzet tot, tja, hoe zal ik het zeggen, erin verdwijnen, en daarvan zou je denken dat dat in een muisstille kerk nog makkelijker zou gebeuren. Ook was alleen het orgel verlicht, waardoor in de invallende duisternis de aandacht voor de muziek nog groter kon worden.

Er was voor gekozen om het concert met een carillion-stuk te beginnen, waarvoor iedereen zich door de zijdeur naar buiten begaf om op de stoep van het stadhuis te gaan luisteren. Dat trok ook de nodige voorbijgangers, die bleven staan om mee te kunnen genieten. Het carillion-spel werd aangekondigd als 'minimal music op carillion'. Helaas werd niet verteld welk stuk gespeeld werd. En eerlijk gezegd was het ook niet zo minimal, in tegendeel, vrij overdadig. Maar goed, het was zeker wel een belevenis om daar zo op dat stoepje te zitten met een heleboel mensen.

Na dit deel van het concert ging het publiek weer naar binnen en viel een diepe stilte. En toen: toen begon de organist, Aart Bergwerff, met de eerste noten van de Canto Ostinato, het eeuwigdurende gezang. Het was een goed concert, dat zeker, want Bergwerff wist met zijn registranten het orgel ten volle te benutten. En zijn bewerking van de Canto Ostinato was ook prima.

En toch: Elsje was een beetje teleurgesteld. De ervaring die ze heeft als ze het stuk thuis opzet, en die ze ook in Amsterdam heeft gehad, bleef uit: ze ging niet op in de muziek. Dat kwam ook deels door de slechte stoelen, waar je natuurlijk bij een kerkconcert altijd pech mee hebt. Maar het kwam ook doordat de muziek haar niet overspoelde: het bleef voor haar in de lucht hangen. Zeker niet in de laatste plaats kwam het doordat de bewerking een hoog tempo van thema-wisseling kende, waardoor Elsje eens ging tellen hoe vaak elk thema gespeeld werd: een keertje of 7, 8, 9 en dat was het dan. En als je dan eenmaal gaat tellen, dan kun je het opgaan in de muziek verder wel weer vergeten. Elsje zou zoals Barry Stevens willen roepen: 'Doorgaan, vooral doorgaan!'.

Al met al gemengde gevoelens dus. De anderen van het gezelschap waren na afloop over het concert een stuk positiever en dat is dan wel weer fijn. Want dan zal het wel aan het weer gelegen hebben dat Elsje niet onverdeeld genoten heeft.

Bloggen of geblogd worden

Zojuist las Elsje dat 8 % van de internettende Amerikanen een blog bijhoudt en dat 39 % van de Amerikaanse internetgebruiker één of meerdere blogs leest. Hoe zou dat in Elsjes omgeving zijn?

Een kleine steekproef onder collega's leert Elsje dat zij de enige met een weblog is, en dat er drie collega's zijn die wel eens een weblog lezen. Nu zijn ze bij Elsje op het werk met z'n 42-en, dus 2 % schrijvers en 7 % lezers is wel een beetje aan de magere kant. Hierbij moet Elsje eerlijkheidshalve bekennen dat de helft van de collega's op vakantie is, en dat er dus theoretisch gezien misschien zelfs wel 4 % schrijvers en 14 % lezers zou kunnen zijn. Maar ze zou niet gek opkijken als er onder deze groep evenmin bloggers zitten. Eigenlijk is dit resultaat niet zo verwonderlijk, want inspecteurs staan nou niet bekend om hun trendsettersmentaliteit.

Dit weekend gaat Elsje bij haar digitale vrienden en vriendinnen eenzelfde onderzoekje uitvoeren... is dat wellicht een wat vooruitstrevender groep? Wordt vervolgd!

Zonde

Het woord zonde kent meerdere betekenissen, een in de vorm van 'jammer' (zonde om dat restje champagne weg te gooien) en een als 'overtreding' (in zonde leven).

In het gedoe rondom de ondeugdelijke bebouwing van het Bos en Lommerplein in Amsterdam komen beide betekenissen van het woord samen. Want het is toch wel een beetje jammer dat de regels rondom het bouwen zo met voeten getreden zijn dat de bewoners van het complex in allerijl hun kaartenhuis hebben moeten verlaten.

Wat Elsje dan wel weer verbijstert is dat de schuld van de grove nalatigheid van de aannemer bij de toezichthouder wordt neergelegd: tegenwoordig is het kennelijk normaal om je vooral niet aan de wettelijke voorschriften te houden, en huizen af te leveren die apert onveilig zijn. 'Na mij de zondvloed!' is het adagium.

Want dit is niet het enige incident waarbij falend toezicht direct maar de schuld krijgt van het niet-naleven van wettelijke voorschriften door bedrijven. Denk aan Enschede. SE Fireworks viel niets te verwijten, nee, het lag aan het falende toezicht dor de gemeente. Ja, dag!

Natuurlijk moet ook een toezichthouder goed zijn of haar werk doen: er moeten deugdelijke vergunningen verstrekt worden en de relevante wetten en regels moet ook gehandhaafd worden, mits die naleefbaar zijn. Want als de ene regel voorschrijft dat een deur naar binnen geopend moet kunnen worden terwijl een andere regel dat expliciet verbiedt, dan maak je het iemand natuurlijk onmogelijk om na te leven, al is-ie nog zo van goede wil.

Maar zelfs als een toezichthouder er een potje van maakt, mag een bedrijf natuurlijk nooit zijn eigen verantwoordelijkheid voor het leveren van een deugdelijke dienst of product afschuiven.

Want dat de regels in het bouwen wel degelijk nageleefd kunnen worden blijkt: als de inspectie meekijkt, dan kan het ineens wel, dat veilige bouwen. Da's net zo iets als het remmen vlak voor een flitser en dan na 200 m het gaspedaal weer tot de bodem indrukken.

Lekker makkelijk hoor voor dit soort lui, zo'n inspectie als zondebok in de buurt! En dat vindt Elsje nou (een) zonde!

Adieu Marion

De foto is gemaakt door boekgrrl Bernique

Marion is dood. Boekgrrl van het eerste uur. Motor van de laatste jaren achter de boekgrrls-lijsten, de maakster van de DomPics en een van de vriendelijkste vrouwen die Elsje gekend heeft. Ze is vanavond om half acht bezweken aan kanker.

Rust zacht, Marion.

Ik ben blij voor jou dat je strijd ten einde is. Wat zullen we je missen!

Gatver!

Elsje luistert deze dagen in de auto naar Koot en Bie, een heerlijke verzameling van hun LPs op ongeveer 10 CDs. Hoewel Elsje dit illustere duo eigenlijk alleen bewust heeft meegekregen in hun Keek op de week-dagen, geniet ze ook van dit meestal wat oudere werk.

Wat Elsje aan de Vieze Man van Koot deed denken was een berichtje over een man die in vuilniszakken naar tampons en maandverbanden zocht. Let wel: gebruikte! Gatverdegatver! Waarom hij het deed is een raadsel, en Elsje wil dat ook eigenlijk helemaal niet weten. Alleen het beeld van zo'n goorlap in jouw afval, ajakkes! En dan is deze Vieze Man nog echt ook! Elsje rilt ervan. En dat is in deze hitte dan wel weer een geheel nieuwe sensatie.

Oma powerrrr!

Een hele poos waren er van die extreem irritante reclames voor Danoontje op de tv, waarin een bebrild meisje met vlechtjes allerlei onwaarschijnlijk sterke dingen deed en dan haar spierballen liet zien onder het uitstoten van de kreet: "Danoontje Powerrrrrr!". Die spierballen waren, zo was duidelijk te zien, van die toetjesbakjes die omgekeerd onder haar jurkje op haar armen waren geplakt. Dikke lol dus (not!).

De term 'power' in de reclame is overigens niet door Danoontje geintroduceerd. Al jaren eerder was er zelfs een wasmiddel dat zo heette. Het was zelfs zo sterk dat de gaten er spontaan van in je wasgoed vielen: Omo Power. Deze reclame werd prachtig gebruikt door Lebbis en Jansen, toen het ging over de toentertijd in opkomst zijnde ouderenpartij: Oma Powerrrrrr!

Elsje moest aan deze sterke Oma's denken toen zij las dat een aantal bejaarden een snackbarmedewerker hadden mishandeld. Er zijn daarnaast ook al hangplekken voor overlast veroorzakende ouderen. En dan maar zuchten over 'die jeugd van tegenwoordig'!

Foutje, bedankt!

Wie kent niet de reclames waarin Rijk de Gooyer als penose-jongen diverse pogingen doet om zijn verzekering op te lichten. Die hem natuurlijk graag wil helpen, want: "Reaal regelt het allemaal". Als Rijks leugens dan doorgeprikt worden roept hij met een vet Utrechts accent: "Foutje, bedankt!". Einde spotje.

Elsje is, zoals bekend, dol op lekker meebleren met allerhande muziek, in diverse talen. Graag maakt ze zelf variaties daarop. Zingt Sandra Kim: J'aime, j'aime la vie! dan maakt Elsje daarvan: Ik doe jam op mijn knie! En meer van dat soort onzin.

Elsje is er best trots op dat zij vrij veel songteksten uit het hoofd kent. En daarom des te pijnlijker als ze, luidkeels meezingend, er fijntjes op gewezen wordt dat de tekst zo niet gaat. Om een recent voorbeeld te geven: Elsje zong altijd bij een van haar favorieten, Dawn is a feeling: the smell of brass just makes you pass into a dream. Zo mooi poëtisch vond ze dat, die geur van koper, hemeltjelief wat prachtig! Tot Sjaak haar erop attent maakte dat het 'the smell of grass' moest zijn. Elsje geloofde dat natuurlijk niet zomaar, dus werd het rap nagezocht op Internet en verdorie, ja, het is waar, Sjaak had gelijk. Eh... foutje, bedankt! Natuurlijk is ook de geur van gras best poëtisch, maar toch stukken minder dan de geur van koper!

Dat Elsje niet de enige is die dit soort foutjes maakt, toont The archive of misheard lyrics. Vermakelijke site! Helaas komt Dawn is a feeling daar niet op voor, anders had Elsje zich kunnen laven aan die andere sukkels die de tekst verkeerd gehoord hadden...

Geprikt

Het is zomer en dus muggentijd. Ondanks het feit dat Elsje en Sjaak niet dichtbij water wonen, heeft zo'n rotzak Elsje al weten te vinden en lek weten te prikken. Sinds gisterenavond zijn er maar liefst acht muggenbulten bijgekomen. Het is dus krabben geblazen!

Elsje las dat muggen door middel van zoemtonen aan elkaar laten weten of ze een mannetje of een vrouwtje zijn. En alleen de juiste combinatie levert sex op. Zou het verspreiden van een zoemgeluid de muggen aantrekken? Dan wil Elsje een zoemapparaat in de tuin om zo de muggen in de slaapkamer naar buiten te laten lokken!

Door al dat geprik is Elsje inmiddels behoorlijk geprikkeld. En da's niet goed voor haar verdraagzaamheid. Zo zat ze zich enorm op te winden bij een prikkelend tafelgesprek over het bewust niet vaccineren van kinderen. Snel trachtte ze het gespreksonderwerp op een voor haar gemoedsrust wat veiliger onderwerp te brengen, wat gelukkig snel lukte.

Nog een muggenweetje: je insmeren met mensenzweet verdrijft muggen. Dat gaat Elsje nu dan ook maar proberen, dan neemt niet alleen de kans op nieuwe muggenbulten af, maar hopelijk ook haar geprikkeldheid. Dat afspoelen van het zweet van deze wederom erg hete dag komt morgen wel weer.

Magisch realistisch

Elsje is van van jongs af aan al dol op sprookjes. Als kind verzamelde zij al sprookjesboeken, waarin zij uren en uren kon zitten lezen en over het gelezene kon zitten mijmeren.

Later werden het sprookjes voor volwassenen die Elsje konden boeien, met als eerste ingang het magisch realistische werk van Hubert Lampo. Natuurlijk las zij tijdens haar middelbare schooltijd zijn "De komst van Joachim Stiller". Prachtig, prachtig.

Maar vooral is zij een fan van de fantasy-stroming, bekend natuurlijk van Tolkien (In de ban van de ring) en Frank Herbert (Dune). De beste fantasy-schrijfster van dit moment is zonder twijfel Robin Hobb. Ook in fantasy speelt het magische een grote rol.

In andere kunstuitingen trekt het magisch realisme Elsje eveneens aan. Zo is zij een groot bewonderaar van de, net als Lampo, Belgische schilder Rene Magritte. Zie bovenstaand schilderij en je weet waarom. Helaas overleed Magritte voordat Elsje geboren werd.

Vandaag overleed ook Lampo, op 85 jarige-leeftijd. Nu maar hopen dat er een waardig opvolger opstaat. Volgens een van de boekgrrls heeft de Libris-prijswinnaar K. Schippers magisch-realistische trekjes. Dit boek heeft Elsje dus maar direct aangeschaft. Als ze het uit heeft, zal ze melden of ze het daarmee eens is.

Leesvoer

Een van de voordelen van een beetje op orde zijn in het nieuwe huis is dat Elsje weer eens toekomt aan lezen. En dat doet ze dan ook met graagte. De voor de verhuizing stevig gegroeide 'MTBR' (mount to be read) slinkt langzaam maar gestaag. De leesoogst van de afgelopen maanden omvat maar liefst de volgende 18 titels:

Herinnering aan mijn Chili van Isabel Allende, Wilderness Tips en The Labrador fiasco van Margaret Atwood, The wasp factory van Iain Banks, Islam is een sinaasappel van Maurits Berger, Jonathan Strange & Mr. Norrell van Susanna Clarke, The virgin suicides van Jeffrey Eugenides, De rode kamer van Nicci French, The switch van Olivia Goldsmith, Fenrir van Hella Haasse, De poorten van Damascus van Lieve Joris, 100 % Chemie van Doeschka Meijsing, Tejo van Koos Meinders en Harrie Jekkers, Het verloren labyrinth van Kate Mosse, Scheepsberichten van Annie Proulx, Harry Potter en de halfbloed prins JK Rowling, De lijfarts van Maria Stahlie, Joe Speedboot van Tommy Wieringa.

De lijst geeft een aardig beeld van Elsjes leesvoorkeuren: veel fictie met af en toe een vleugje non-fictie, een aangename mix van Engelstalig en Nederlandstalig werk (hoogste tijd om weer eens iets in het Spaans te gaan lezen!), lichtverteerbare 'leesbare chips' gemengd met zwaar op de maag liggende kost, dikke pillen en extreem dunne werkjes.

Wat Elsje erg gestimuleerd heeft om na te denken over wat ze leest is haar inmiddels viereneenhalfjaar oude lidmaatschap van de boekgrrls, de grootste online leesclub voor vrouwen van Nederland. Elsje geniet met volle teugen van het virtuele gezelschap van zoveel andere boekenwurmen: van het met andere grrls te discussieren over de gelezen werken en werkjes, van alle tips en afraders en van de uit de boekgrrls voortgekomen vriendschappen. Want naast aandacht voor boeken is er in de club ook ruimte voor het delen van lief en leed. Door lid te worden van de boekgrrls heeft Elsje er een hele club vriendinnen bijgekregen. Wat is internet toch een verrijking van haar leven gebleken!

Ongewenst kinderloos

Vandaag was de eerste dag in de lange donkergroene zomervakantie van Sjaak en Elsje. Voor diegenen die niet weten wat dat inhoudt: in gele perioden is het NSG compleet, in donkergroene perioden zijn Sjaak en Elsje slechts met z'n tweetjes.

Voor Elsje is het begin van zo'n periode nooit gemakkelijk, na een paar dagen weet ze de rust meestal wel te waarderen en tegen het einde kijkt ze halsreikend uit naar de terugkeer van de kinderen. Een donkergroene vakantie is extra zuur, want het gemis vooraf is al bijna erger dan het gemis tijdens.

Elsje weet, dit is het gevolg van het feit dat zij voor co-ouderschap heeft gekozen. En ook weet ze dat dat beter voor vader en kinderen is. En dat ziet ze ook.

Maar toch, als ze alleen met haar eigen gevoelens rekening hoefde te houden, waren de kinderen full-time bij haar en Sjaak. En daarom voelen deze donkergroene weken als ongewenst kinderloos. Nog 18 nachtjes slapen, dan worden we weer geel.

Popcorn en zoopie

Vandaag is Elsje met haar ´favoriete leenkinderen´ naar de bios geweest: Zoop in India. Een heerlijke kinderfilm met spanning, avonturen, romantiek en dieren. Dit alles in het exotische India gesitueerd. Genieten voor jong en oud.

Misschien wel net zo belangrijk is de verzorging van de inwendige mens tijdens zo´n uitje. Bij een bioscoopbezoekje hoort natuurlijk popcorn, al was het alleen maar om het fantastische fabricageproces te kunnen bewonderen: grote bak die in een soort glazen aquarium hangt wordt verhit, maiskorrels erin, dekseltje erop en gaan met die banaan... ehh... nou ja, die pofmais dus. Na een minuutje begint de bak te wiebelen en nog een minuutje later is de popcorn klaar. Bak omkiepen in het aquarium en Kees kan smullen. Geweldig om te zien en niet alleen voor een Elsje. Ook de andere bioscoopbezoekers hangen en masse voor het apparaat als-ie gaat poffen.

Voor de thuisbioscoop hebben Sjaak en Elsje inmiddels de magnetron-pofmais ontdekt. Net zo miraculeus. Zakje uitvouwen, in de magnetron, paar minuutjes laten gaan en voila, perfecte popcorn vult het zakje. Ook thuis hangt de goegemeente gefacineerd voor de magnetron tijdens het poffen.

Elsje kan het pofproces natuurlijk vanuit haar biochemische opleiding perfect verklaren. En dat doet ze dan ook op dat moment. Hoe deze biochemische processen (denaturatie van de eiwitten) ook niet biologen kunnen boeien is mooi. Elsje prijst zichzelf gelukkig met zo´n fijn concrete achtergrond.

Troost

Er zijn van die momenten, dat je nadenkt over je eigen uitvaart. Wil je begraven of gecremeerd worden, of heel modern gecryomeerd, wie moeten erbij zijn, hoe moet de 'dienst' eruit zien, welke muziek moet er klinken, wat voor kleur kleren wil je aan in je kist en meer van dat soort zaken. Elsje heeft onlangs een levensverzekering aangevraagd en daarmee is er weer zo'n memento mori moment langsgekomen.

Nou heeft Elsje niet zoveel wensen op dat gebied. Zij is van mening dat een uitvaart vooral aan de wensen van de nabestaanden moet voldoen. Zíj moeten het gevoel hebben voldoende afscheid genomen te hebben en getroost verder kunnen gaan.

Elsje heeft wel een suggestie voor troostrijke muziek: de Moody Blues met Dawn is a feeling. Het nummer is wellicht een tikkie grijsgedraaid in de Top 100 Aller Tijden, waardoor je er het prachtige misschien niet meer vanaf hoort. Hierbij de tekst, dan begrijpt de lezer wel wat Elsje bedoelt.

Moody Blues - Dawn: Dawn Is A Feeling

Dawn is a feeling
A beautiful ceiling
The smell of grass
Just makes you pass
Into a dream

You're here today
No future fears
This day will last
A thousand years
If you want it to

You look around you
Things they astound you
So breathe in deep
You're not asleep
Open your mind

You're here today
No future fears
This day will last
A thousand years
If you want it to

Do you understand
That all over this land
There's a feeling
In minds far and near
Things are becoming clear
With a meaning

Now that you're knowing
Pleasure starts flowing
It's true life flies
Faster than eyes
Could ever see

You're here today
No future fears
This day will last
A thousand years
If you want it to

Dubbelganger

Zaterdags staat er in de Volkskrant altijd zo'n itempje van een sporter en zijn/haar dubbelganger. Foto's van de twee, waarbij ze in het onderschrift de namen verwisselen zodat je echt even moet nadenken wie nou de echte wie is. Verwarrend maar leuk.

Het hele WK had Elsje net zo'n verwarrend gevoel als ze de coach van het Franse voetbalteam zag, Raymond Domenech. En eindelijk, tijdens de halve finale, wist ze het: hij lijkt sprekend op de Directeur Generaal Water van het Ministerie van V&W, Mark Dierikx. Kijk en vergelijk.

Mark Dierikx en Raymond Domenech.

Gelukkig maar dat de Fransen het zover gebracht hebben, anders had Elsje dat knagende gevoel niet tot rust kunnen brengen.

Big mama

You Are Italian Food

Comforting yet overwhelming. People love you, but sometimes you're just too much.

What Kind of Food Are You?

Via het blog van Yvonnep een quizje gedaan. Het resultaat klopt, Elsje is en blijft de Italian Mama. En kennelijk is het erfelijk, want de oudste speelde vorige week in haar afscheidsmusical Mama Benotti, de moeder uit het Italiaanse gezin. Zo moeder, zo dochter!

Dit doet Elsje denken aan de vreselijke reclame die je vroeger had voor ehhh... nou ja, dieetmargarine. "Zo slank zijn als je dochter" en de parodie daarop van Corrie van Gorp. Nou is de dochter van Elsje errug slank, of beter gezegd het is een gratenpakhuis. Precies zoals Elsje dat vroeger ook was. De puberteit zorgde bij Elsje voor de (nodige?) vulling. Wie weet wordt binnen nu en vijf jaar de dochter ook opgevuld, of zou ze, als haar vader, tot haar dertigste zo mager blijven? De tijd zal het leren. Elsje moet haar nieuwsgierigheid nog maar even in toom zien te houden.

Het spijt me...

Nog maar kort geleden zat Elsje aan de ene kant van de tafel, vandaag al aan de andere: er kwamen sollicitanten. Gezien de vakantieperiode wilden we haast maken, zodat een tweede gesprek nog deze week plaats kon vinden. En dus had Elsje beloofd om vanavond de kandidaten te bellen met de uitslag.

Gelukkig was de kandidaat die Elsje en haar collega's op het oog hadden net zo enthousiast over de baan als wij over haar. De tweede kandidaat kon getipt worden voor een andere vacature. Maar de derde kandidaat moest afgezegd worden. Goede oefening in een slecht-nieuws-gesprek, maar dit keer niet op een cursus, maar voor het eggie.

Natuurlijk, want zo gaan die dingen, was deze kandidaat niet thuis toen Elsje belde. Arghh, moest Elsje zich weer opnieuw opladen! En dat in deze verzengende hitte! Een uurtje later kreeg ze gelukkig wel contact. En het gesprek verliep vlekkeloos. Zo, weer iets voor het eerst gedaan en naar tevredenheid ook nog. Het wordt nog wel wat met die baan.

Scheuren

Vandaag heeft Elsje de kinderen kennis laten maken met de wereld van de Formule-1. Vol verbazing keken zij toe hoe Elsje likkerbaardend, lekkerlessend voor de buis naar de GP op het circuit van Indianapolis zat te genieten. Zeer terechte overwinning van Michael Schumacher trouwens.

Waar het deze dagen minder snel aan toe gaat, is op de Nederlandse snelwegen. De Rijkswaterstaat gebruikt deze relatief verkeersluwe periode om Groot Onderhoud te plegen. En dat zullen we weten ook. In kranten, op radio en tv en verder overal en nergens word je gemaand dat je goed voorbereid op weg moet gaan. En dat je je niet moet ergeren aan al het oponthoud. Onze helden, de 'mannen in oranje', zorgen er immers voor dat Nederland DOOR kan gaan. Braak! Voor het gemak worden de vrouwelijke wegwerkers maar even overgeslagen. Kennelijk niet stoer genoeg om in een reclame op te mogen treden.

Elsje ondervindt dit Groot Onderhoud aan den lijve, en dat is niet in Vanessa's beauty-kliniek! Op de snelwegen waar het toch altijd zo rustig is als Elsje erover rijdt, is het nu bumper-aan-bumper-rustig-aan-tuffen langs al die wegwerkers.

Verbazingwekkend vindt Elsje vooral het onderhoud aan de A6. Hier staat groot aangegeven dat er daar gewerkt wordt om de doorstroming te verbeteren. Als leek denk je dan dat er een extra rijstrook bijgemaakt zal gaan worden (er is immers ruimte zat daar in de polder). Maar nee hoor, het zijn en blijven twee rijstroken elke kant op. Dit soort kleine raadsels houdt Elsje bezig als zij zich voorzichtig over de versmalde rijstroken langs een vrachtwagen wurmt.

Hoe het ook zij, morgen zal ze er weer langsrijden, en deze meid is op die reis goed voorbereid! Want in deze hitte is een flesje water (of twee) in de auto de beste voorbereiding die een Elsje kan treffen.

Gekookt

Tsjeeminee, wat een hitte. Elsjes brein voelt aan als gestold eiwit. Daarom dus weinig blogactiviteit. Als troost een songtekst.


Lady Madonna
(van het album 'Hey Jude', stond in 1968 in de top 40, een jaar voor Elsjes geboorte!). Tekst van Paul McCartney

Lady Madonna, children at your feet
Wonder how you manage to make ends meet
Who find the money when you pay the rent
Did you think that money was heaven sent

Friday night arrives without a suitcase
Sunday morning creeping like a nun
Monday's child has learned to tie his bootlegs
See how they run

Lady Madonna, baby at your breast
Wonders how you manage to feed the rest
Pa pa pa pa...
See how they run

Lady Madonna lying on the bed
Listen to the music playing in your head

Tuesday afternoon is never ending
Wednesday morning papers didn't come
Thursday night you stocking needed mending
See how they run

Lady Madonna, children at your feet
Wonder how you manage to make ends meet


Hier loopt Elsje al een week of zo mee in het hoofd. Zeker nu Sjaak in de Dolomieten aan het fietsen is, is het opvallend hoe gemakkelijk Elsje terugvalt op de routine van het eenoudergezin, met gelukkig iets meer middelen dan Lady Madonna, maar toch akelig vertrouwd. Gelukkig komt hij over twee dagen terug. Hopelijk is de temperatuur dan wat gezakt, want dat is het enige prettige van alleen zijn in dergelijke zomerse hitte: breeduit slapen!

PS plaatje komt trouwens van mauritshuis.nl. Wat fijn toch als musea hun collectie digitaliseren!!