Wie niet wil eten, moet slim zijn

Zoals dat gaat in elk gezin met kinderen: Elsjes moeder was dol op zuurkool, de vier meiden verafschuwden het. Met lange tanden zaten zij 's winters achter de zuurkoolstamp met spekblokjes, tot grote ergernis van hun moeder. Op een dag aan het begin van de lente was de maat vol. Moeders gromde boos: "Als jullie nou maar eens één keer zonder te zeuren jullie borden leeg zouden eten, eten we nooit meer zuurkool". De oudste zus knoopte die opmerking in haar oren.

Pas maanden later stond er weer zuurkool op het menu. De zussen aten keurig hun bordje leeg, tot verbijstering van de moeder. Op haar vraag of ze misschien een tweede portie zouden lusten (voorzichtig gevraagd want daar was de hoeveelheid in de pan eigenlijk niet op berekend) antwoordden zij stuk voor stuk: "Nee, dank je mam, het was heerlijk, maar ik heb echt genoeg gehad."

Bij het afruimen van de tafel spoot de oudste zus naar boven en kwam terug met een Verklaring, te ondertekenen door hun moeder. "Aangezien mijn dochters vandaag allemaal keurig hun bordje leeggegeten hebben, eten we nooit meer zuurkool. Ondertekend te L. op ... 198x".

Met gespannen gezichtjes keken de zussen naar hun moeder: zou zij nog weten dat zij dit beloofd had en zou zij zich er ook aan houden? De spanning brak toen hun moeder in lachen uitbarstte, om een pen vroeg en de verklaring ondertekende. Nooit meer stond er in het Elsjes ouderlijk huis zuurkool op tafel.

Elsje at het pas weer toen zij al lang en breed het huis uit was. Zij kwam er toen tot haar verbazing achter dat zij het inmiddels erg lekker was gaan vinden. Vooral op een pannenkoek, mét banaan en boursin. Verukkelijk.

Gisteren fietste Elsje met haar oudste dochter en vertelde aan haar dat Sjaak en zij lekker pannenkoeken met zuurkool zouden gaan eten. Waarop de oudste dochter gruwde: nooit zal ik zuurkool lusten! Elsje moest gelijk aan bovenstaande gebeurtenis denken. Zal haar oudste kind net zo slim zijn als haar oudste zus? L'histoire se repète?