Ik, hier?

Na de uitvaart staan we in de koffiekamer met een glaasje wijn wat na te praten. Het is een drukte van jewelste. Hij was kennelijk erg geliefd. Dan komt Harry op me afgelopen. "Mooi gesproken" zegt hij. "Met je verwijzing naar de oude Grieken raakte je een interessant punt." Ik? Gesproken? Heb ik gesproken op deze uitvaart? Over oude Grieken?

Ik kijk naar het programma in mijn handen. Het karakteristieke gezicht van Remco Campert, omlijst door een zwarte rouwrand, staart me aan. Enigszins gegeneerd neem ik de complimenten in ontvangst. Ik heb werkelijk geen flauw benul wat ik gezegd heb in de toespraak die ik kennelijk heb gehouden.

Onder het mompelen van excuses schuif ik zo snel mogelijk richting de uitgang. Wat als (nog) iemand het met mij over de inhoud van die toespraak wil hebben? Dan van ik genadeloos door de mand. Pas als ik op het grind van de parkeerplaats bij het crematorium sta voel ik me weer veilig.