Te vroeg

Precies op tijd komt Elsje het Grand Café binnen waar ze met een aantal collega's uit alle delen van het land afgesproken heeft. Ze blijkt de eerste te zijn. Geen probleem, dan neemt ze toch vast een drankje?

Maar als ze twintig minuten later nog steeds de enige aanwezige is, begint de twijfel toe te slaan, daarbij stevig geholpen door de wat meelevende blikken van het bedienend personeel. Het treinverkeer zal toch niet dusdanig verstoord zijn dat Utrecht helemaal niet bereikbaar is? Is het wel om deze tijd? Is het wel hier? Hebben ze op het laatste moment een andere stek gekozen? Dan berispt ze zichzelf dat ze niet de moeite heeft genomen de mobiele nummers van deze collega's in haar telefoontje in te voeren.

Na een half uur doet ze navraag bij de serveerster. Dat leert haar tot haar opluchting dat ze zich alleen een uur vergist heeft. En dan berispt ze zichzelf nog maar eens: niets te lezen bij zich.

Gelukkig zijn er inmiddels wel andere mensen binnen gekomen. Rechts van Elsje een mevrouw met twee meisjes van een jaar of 10 en 12. Zij bestelt een glas witte wijn terwijl de meisjes op onderzoek gaan (naar het toilet?). Tien minuten later schuiven een andere vrouw, een oudere heer en nog wat kinderen aan. Aha, een familiefeestje.

Links van Elsje zitten een man een een vrouw druk te praten. Elsje heeft de indruk dat het zakenrelaties zijn die elkaar overigens wel goed kennen. Het gesprek gaat over bedrijfsartsen. Dat wil Elsje niet horen, dus snel sluit ze haar linkeroor af.

Net als ze haar aandacht op de derde en laatste bezette tafel wil gaan richten, komt collega nummer 1 binnen. Stiekem voelt Elsje zich toch wel opgelucht. Al snel volgen ook de andere collega's. Het wordt een nuttige middag, doorlopend in een gezellige avond. Wat heeft Elsje toch een nare baan...