La sagrada familia

In Barcelona kun je niet om Antoni Gaudí heen. Niet dat Elsje daar problemen mee heeft, integendeel: ze is dol op de prachtige bouwwerken van deze man! De vormen, de kleuren, alles is even aansprekend. Kijk naar werken als Casa Batlló, Palau Güell of Park Güell (door de Wikipedia ten onrechte gespeld met een c!) en je krijgt een aardig inkijkje in wat Elsje intrigeert.

Bij een vorig bezoek aan Barcelona, in 2002 (het Gaudí-jaar), bleek vooral Casa Milà het meest verassend. Dit keer waren het de enorme vorderingen die waren gemaakt in de Sagrada Familia. Ineens zaten er gebrandschilderde ramen in deze tempel van de boetedoening in aanbouw. De normaal gesproken toch zo seculiere Elsje schoot direct in de 'Kraantje Lek'-modus.

De afgelopen week heeft Elsje zich eindelijk ook iets meer verdiept in de persoon Antoni Gaudí. Dat viel niet mee. Het blijkt een enorm conservatieve zak te zijn geweest, en nog roomser dan de Paus. Elsje heeft dus besloten dat ze met Gaudí om zal gaan zoals met schrijvers: geniet van hun werk, laat de schrijver erachter in de anonimiteit. Vertaald naar de architectuur wordt dat: geniet van de bouwwerken, maar vergeet de persoon van de bouwmeester erachter.

Bij thuiskomst bleek Elsje niet de enige die zich bezig had gehouden met Gaudí. Sjaak had ter ere van deze stedentrip het album Gaudí van the Alan Parsons Project gedownload. Met daarop als klapstuk het nummer La Sagrada Familia. Blijkbaar is niet alleen Elsje lyrisch over de werken van Gaudí.