Lekker!

Wat een kadootje krijgt Elsje de komende maanden van haar werkgever! Eens in de veertien dagen komt er namelijk iemand op kantoor die Elsje en zeven van haar collega's een stoelmassage zal geven. Elsje heeft het een keer eerder geprobeerd en dat was zo ongelofelijk prettig, dat smaakte echt naar meer. En nu mag ze dan op regelmatige basis een hapje gaan nemen van dit heerlijks. Mjammie! Was het maar vast volgende week!

Voorbij met die spielerei

Na een vrij weekje waarin Elsje lekker kon bloggen, chatten, pianospelen, boekies lezen, zich groen en geel ergeren aan Whirlpool, naar de film en een keer zonder tijdsdruk met de kat naar de dierenart kon, de tuin grondig onder handen nam en ook nog tijd had om een tweede blog te beginnen, was vandaag de pret voorbij.

En oef, wat was het vroeg vanmorgen. Elsjes bioritme is nog niet gewend aan de zomertijd. Door de plensregen reed ze naar het Noorden. Een diepe zucht ontsnapte haar mond bij aankomst. Was het nog resterende spanning van het autorijden in slecht weer? Of zag ze op tegen wat komen ging die dag?

Godzijdank bleek de mail die zich had opgehoopt geen oningeschat werk op te leveren, het zonnetje scheen en er was zowaar tijd voor een ommetje tussen de middag, waarbij de narcissen haar vrolijk gedag zeiden.

Slechts een gedachte baart Elsje nu nog zorgen. Lekker hoor, zo'n weekje vrij, maar waar gaat ze nu de tijd vandaan halen om al die hervonden of nieuwe hobby's in te beoefenen?

Deze ambtenaar wil graag spelen

Zojuist ontdekt dat bij Z@pp de familie Knots wordt uitgezonden. Begin jaren '80 genoot ze elke week opnieuw van Hetty Heyting, Jan-Simon Minkema en Marnix Kappers die allemaal meerdere rollen vertolkten.

Direct zat Elsje gekluisterd aan de buis. En opnieuw genoot ze van Opa en Oma Knots (oftewel 'ouwe zemelaar' en Johanna), van Meester Arend Vogel en het winkelmeisje Hansje, van kunstenares Tante Til die met haar roze verf alle probleempjes op weet te lossen en haar man, geheim agent Onkel X ('Frederik, lieverdje') en natuurlijk van hun zoon, Neef Herbert, de ambtenaar met de aktentas die eigelijk veel liever gezelschapsspelletjes speelt.

Dat lijkt Elsje ook wel wat. Misschien kan Tante Til iets van haar roze verf inzetten voor het goede doel?

Sprookjesachtig

Een van de favoriete bezigheden van de jongste spruit is het overtypen van het sprookje Assepoester. En dan wel in de versie van Jacques Vriens. Daarin heet Assepoester eigenlijk Elsje. Een sprookjesnaam dus.

Het verhaal van Assepoester kent iedereen natuurlijk. Haar moeder sterft, en zij blijft alleen met haar vader. Tot hij op een slechte dag vindt dat ze een nieuwe moeder nodig heeft. Die stiefmoeder trekt haar eigen dochters voor en de arme Elsje moet dag in, dag uit sloven. Tot ze stiekem naar het bal van de prins gaat, daar zijn hart verovert en, na veel gedoe en gedwarsboom door stiefmoeder en -zusjes, nog lang en gelukkig met hem wordt. Opmerkelijk genoeg heet de prins in de versie van Vriens geen Sjaak, maar Lodewijk.

Wat Elsje trouwens ook sprookjesachtig vindt is dit berichtje.

Elsje de boekenwurm

Vroeger keek Elsje graag naar Elsa de leeuwin. Het was in de tijd dat zij met haar zussen hele episodes uit allerlei series naspeelde, zo ook deze serie. Bij het naspelen was Elsje natuurlijk altijd deze tamme leeuwin.

Later ging zij meer op een ander dier lijken: de boekenwurm: hele weekenden en vakanties werden met de neus in de boeken doorgebracht. En dat doet ze nog steeds het allerliefste. Daarom is ze ook actief lid van de boekgrrls. Bij de boekgrrls wordt altijd druk gediscussieerd over alles wat er te lezen valt. Een deel van die discussies komt op de site terecht. Elsje levert daar regelmatig bijdragen aan.

Maar toch mist ze wat, want van niet alle door haar gelezen boeken komt haar verslagje op de site. Dat is natuurlijk maar goed ook, anders zou het misschien een Elsje-site worden in plaats van een boekgrrls-site.

Om het gat te kunnen dichten is Elsje dus maar een leesblog begonnen. En gisteren heeft ze hier de leesverslagen van zo goed als alle boeken die ze het afgelopen jaar las opgezet.

Wat een film!

Dzjee, wat een film. Geweldig maar zo vreselijk gewelddadig! Nee, Elsje heeft het niet over dat filmpje van Wilders. Daar zal ze zeker niet naar gaan kijken. Wel heeft ze het over No country for old men, waar ze vanavond met Sjaak naar toe is geweest.

De Texaanse lasser Llewelyn Moss (Josh Brolin) stuit op de resten van een gruwelijke moordpartij. Dichtbij de plek des onheils vindt hij een koffer met daarin 2 miljoen dollar. Duidelijk een 'drugsdeal gone bad'. Llewelyn is geen slechte vent en dus gaat hij terug om de enige overlevende te voorzien van water. Maar daar wordt hij door een stel Mexicanen gespot. Zij zijn de moordenaars en zijn teruggekomen om de drugs en het geld op te halen. De Mexicanen worden op hun beurt weer op de hielen gezeten door een koelbloedige beroepsmoordenaar, gespeeld door Javier Bardem, die voor deze rol een Oscar won. Tot slot gaat ook de sherrif (Tommy Lee Jones) zich ertegen aan bemoeien. Dit is het begin van een lange achtervolging, waarbij iedereen elkaar achtervolgt en dus het nodige bloed vloeit.

Klinkt als een vreselijke film, maar als je weet dat het een film is van de broertjes Coen, en bovendien vier Oscars won, dan weet je tegelijk dat het een meesterwerk moet zijn. En zo is het maar net.

Van de afwasmachine, het kastje en de muur

Twee weken geleden begaf de afwasmachine het. En niet voor het eerst. Nog geen half jaar geleden had-ie hetzelfde euvel, op de reparatie waarvan nog tot 1 april garantie zit. En dat is geen grapje. Al snel was dus een afspraak gemaakt met de schadehersteldienst van Whirlpool. Nou ja, snel, wat is snel? In ieder geval een zeer subjectief begrip. Want er moest maar liefst twee weken gewacht worden op een monteur. Dit werd door Sjaak geweten aan het feit dat de Paasdagen ertussen zaten.

Vanmiddag was het dan eindelijk zo ver. Nou, Elsje, dat had je gedacht! Want toen zij ongeveer 10 minuten voordat de monteur op de stoep zou staan thuis kwam, bleek Whirlpool te hebben gebeld. Op de voicemail meldde een beschaafde damesstem: "Helaas kan de afspraak niet doorgaan. U kunt het volgende nummer bellen voor een nieuwe afspraak."

Wel wat geïrriteerd om het late afzeggen belde Elsje direct het opgegeven nummer. Een gecomputeriseerde stem meldde dat de wachttijd "helaas meer dan twee minuten" was. Nadat Elsje ruim zes minuten in de wacht had gehangen (terwijl ze ook nog eens gekweld werd met het gekweel van Celine Dion) hield ze het voor gezien. Er moest tenslotte gewoon lunch verzorgd worden. Maar ja, van ophangen is een afwasser natuurlijk nog nooit hersteld. Daarom drukte Elsje maar op redial. Na nog eens 11,5 minuut Celine te moeten hebben aanhoren, kreeg ze eindelijk een levend iemand aan de lijn.

Inmiddels was Elsjes humeur tot onder het vriespunt gedaald. De mededeling van deze levende mens dat er inderdaad in haar scherm stond dat er een nieuwe afspraak gepland moest worden, gecombineerd met haar aanbod om die supersnel, te weten "volgende week dinsdag al" in te plannen, viel dan ook niet in goede aarde. Op Elsjes stevige protest hoorde ze bijna het handboek 'lastige klanten' uit de kast gerukt worden worden. "Ik zal mijn leidinggevende vragen u hierover terug te bellen", was haar laatste bod. Waar Elsje met haar domme hoofd op inging. Je begrijpt het al: op de inlossing van die belofte zit ze nog steeds te wachten.

Gelaten heeft ze, om de tijd te doden, de enorme afwas van vandaag gedaan. Zucht, dat wordt morgen weer in de telefoon klimmen. Dat vindt Elsje eigenlijk het ergste: je bent overgeleverd aan dit soort klantonvriendelijke firma's, alle machteloze woede leidt alleen maar van het kastje naar de muur.

En nou maar hopen dat Elsje haar boosheid nog zover onder controle kan houden dat ze morgen voor elkaar weet te krijgen dat er diezelfde dag nog een monteur gestuurd wordt.

Note to self: Keep on dreaming...

Routineus volproppen

Gisteren in de Volkskrant een alarmerend verhaal: steeds meer kinderen worden te dik. En niet een beetje te dik, maar kinderen die op hun 10e jaar al van die vetblobjes zijn. Het fenomeen doet zich voor hier in Nederland, maar vooral in het Verenigd Koninkrijk. De oorzaak moet door de schrijver gezocht worden in de zeer ongezonde eetgewoontes van de jonge kinderen, bijvoorbeeld op school. Het artikel geeft een overzicht van een gemiddelde overblijfhap: een zak chips, een aantal koekjes en als toetje een candybar. En om dit alles weg te spoelen een flesje frisdrank.

Dat is wat kinderen eten als ze hun lunch van thuis meekrijgen. Als de schaapjes van het aanbod in de kantine gebruik maken, wordt het zo mogelijk nog erger: alles wat warm opgediend moet worden, wordt rücksichtlos in het frietvet gekwakt, zodat het een 'lekker knapperig korstje' krijgt. Anders lusten de hummels het niet.

De Engelse regering heeft inmiddels, onder druk van Jamie Oliver, de koning van het naaktvoedsel, besloten paal en perk te stellen aan in ieder geval het aanbod van calorierijk maar voedingswaardearm kantinevoer op Engelse scholen. En als de ouders nou ook meewerken en de trommeltjes van de kinderen die niet van het aanbod in de kantine gebruik maken vullen met gezondere snacks, dan lijkt het tij nog te keren.

Natuurlijk speelt dit niet alleen bij kinderen. Ook onder volwassenen wordt het aandeel 'dikkerds' steeds groter. Dat wordt mede veroorzaakt door de bedrijfskantines, waar de vette hap elke dag weer gretig aftrek vindt. Maar ook hier lijkt sprake van een trendbreuk: traditionele snacks als kroketten en frikandellen lijken terrein te verliezen.

Wat voor de kroket in de plaats is gekomen, is Elsje niet helemaal duidelijk. Want gegeten moet er toch. Daarom de vraag aan de lezers van dit blog: wat is jullie routine in de kantine?

Naschrift: de uitdrukking 'Routine in de kantine' heeft Elsje gejat van Lindo Duvall.

Naschrift 2: voor de slimmerd die ziet dat Elsje haar eigen kantine-routine in het bovenstaande stukje niet prijsgeeft het volgende: bij Elsje op het werk is er geen kantine.

Naschrift 3: voor wie het dan echt wil weten: Elsjes lunch bestaat normaal gesproken uit twee volkoren pistoletjes met kaas of vleeswaar, met een halve liter karnemelk en een halve liter vers sinaasappelsap. Want om de hoek bij het werk zit wel een Appie.

Dit kan toch geen toeval zijn?

Onlangs zat Elsje in de trein met twee Beroemde Treinreizigers, oftewel BT-ers. Althans, zo deden hun namen haar vermoeden. Links naast haar zat een vrouw met de naam Nicole Smith. "He?", dacht Elsje even. "Die is toch dood?". Zo vlak voor Pasen gelooft Elsje natuurlijk alles, en zo nam ze grif aan dat de beroemdheid kennelijk herrezen was.
In dezelfde coupé zat tegenover Elsje bovendien een man die, gezien het naambordje op zijn borst, niet de minste was: "de van de bloemen". Die was vast op weg naar Rome om de Paus te voorzien.

I'm dreaming of a white easter

De koudste paasdagen sinds tenminste 1901 zijn bijna achter de rug. Sneeuw, vorst, hagel en extreem lage temperaturen teisterden het land. Elsje zou er normaal gesproken niet over peinzen om bij dit soort winterweer haar neus buiten de deur te steken, maar ja, voor de liefde en het leenmoederschap moet je af en toe een beetje af willen zien.

En dus stond ze op haar vrije dag idioot vroeg op, kleedde zij zich extra warm aan en stapte met Sjaak en de leenkinderen op de fiets richting de Jaarbeurs. Daar werd namelijk de jaarlijkse Utrecht Marathon gelopen. Gelukkig niet alleen de marathon, maar ook kortere afstanden. Voor de kinderen was de afstand dit jaar zelfs zo kort dat ze binnen 5 minuten al langs de finishlijn zoeften. Op de passage van de eindstreep na 10 kilometer door Sjaak hebben ze niet meer gewacht. Nu konden ze net tussen de buien in naar huis fietsen, richting de warme thee. Er zijn blijkbaar toch grenzen aan hoever een Elsje gaat voor de liefde...

Naschrift: inmiddels sneeuwt het weer. Sjaak zet de fiets van Elsje binnen. De schat!

Tsjeeminee

Een bizar verhaal in Binnenlands Bestuur. Redacteur Hans Bekkers komt er bij toeval achter dat er bij de afdeling Burgerzaken van Nijmegen een kapitale fout is gemaakt: op zijn 'persoonslijst' staat een peuter bijgeschreven, waarvan hij zeker niet de vader is. Hij moet zelf van het kastje naar de muur om uit te zoeken hoe dit nou toch kan, want de ene na de andere ambtenaar gooit dit hete houtskooltje snel in zijn handen terug. Na een hoop telefoontjes lijkt de administratieve blunder min of meer opgelost: in de gemeentelijke basisadminstratie staat het kind als 'onjuist' verklaard.

Van hoe het met het arme, onjuist verklaarde, schaapje en diens echte vader is afgelopen, wordt in BB geen gewag gedaan. Het zal je kind maar wezen. Een onoplettende ambtenaar drukt iets te vaak op ENTER en floeps, weg is je kind, verdwenen in de digitale krochten van de familieregistratie. En zie het dan maar weer terug te krijgen. Vreselijk! Dan moet je maar net mazzel hebben dat de 'onjuiste' vader die het kind op zijn conto geschreven krijgt, mee wil werken aan het herstellen van deze fout. Wie weet moet je erom procederen, met medeneming van genetisch bewijsmateriaal. Dan is het maar te hopen dat het kind niet bij die dertig procent hoort waarvan de geregistreerde vader niet het biologisch materiaal leverde.

Feestelijk bedankt

Kennelijk geven we een feestje. In ieder geval staat er bezoek op de stoep. Het is familie, maar ik ken ze niet. Ze komen met brede gebaren en een hoop lawaai binnen. In no time nemen ze het huis over. Grote stapels kranten en tijdschriften en bergen afwas verschijnen her en der in keuken en woonkamer.

Ik loop af en aan met kopjes koffie, stukjes taart, rietjes, schalen met chips en nootjes, gebakken eieren, veeg kinderbillen af, roer in de soep, verwijs een knul naar de cola in de koelkast, stort beslag in de cakevorm maar zie dat ik vergeten ben de oven aan te zetten. Veeg een pluk haar uit mijn bezwete gezicht. Duw de kat weg waardoor ik mijn evenwicht verlies. Het ei dat ik in mijn hand heb komt daardoor tegen de rand van het aanrecht en breekt. Alles zit onder de eierstruif.

Twee van de oudere familieleden verkondigen dat ze even een middagdutje gaan doen, maar dat ze eerst even een douche gaan nemen. 'Waar liggen de handdoeken?', vraagt de gezette oude man. Dan ontplof ik en vaar uit: 'Wie denken jullie wel dat jullie zijn? Hier onaangekondigd langskomen, en je gedragen alsof het huis van jullie is en ik niets meer dan een bediende?'

Verbijsterd druipt de familie af, grauwend en grommend over mijn gebrek aan gastvrijheid. Trillend en zwetend laat ik me op een keukenkruk zakken.

Er zijn van die dingen...

Van de week fietste Elsje door de stad. Het schemerde. Links van haar gingen de straatlantaarns aan. Rechts van haar nog niet. Aan de overkant van de straat wel, en even verderop aan de rechterkant ook. Achter haar was het links nog donker, maar rechts floepten de lantaarns net aan toen Elsje achter zich keek. De ondoorgrondelijkheid van de logica achter het aangaanpatroon houdt Elsje al de hele week bezig.

Een jong hart

Elsje (38) is zich zeer bewust van het feit dat ze een tamelijk ongezonde levensstijl heeft. "Dat wordt voornamelijk veroorzaakt door het feit dat ik een, zoals Ina het zo mooi omschreef, 'fanatiek passief' sporter ben.", zo vertelt ze uw verslaggever.

Toch valt het met de gevaren van haar levensstijl kennelijk nog wel mee, gezien de uitslag van een online hartleeftijdtestje:



Hoe dan ook, ook deze young at heart zal over niet al te lange tijd oud(er) worden. "Als dat ook kan terwijl ik lekker met een boekie op de bank geniet van een kopje thee, vind ik het meer dan prima!", concludeert ze.

Wat zou Freud hiervan maken?

Op de eerste verdieping bevindt zich de kamer-en-suite. Die is licht en hoog, met ornamenten plafonds. Tegen de rechtermuur een marmeren schouw, tegen de linkermuur een lichte sofa. Tussen de beide sofa's staat een laag roodgeschilderd tafeltje, eigenlijk is het meer een pallet. Het tafeltje is op een groot vloerkleed met van die lusjes geplaatst, dat de kleur heeft van koffie-verkeerd.

Om de tafel zit een aantal kleine meisjes. Zo ook het jongste kind en haar klasgenootje Eva. Twee van Elsjes zussen zitten op de sofa, samen met een aantal andere vrouwen die Elsje niet herkent. Tussen het tafeltje en de schouw staat een wat oudere vrouw, met grijs/blond golfjeshaar. Ze draagt een wijde rok en tuniek en heeft een grote shawl om haar schouders geslagen.

Elsje kijkt door de openslaande balkondeuren naar buiten. Daar ziet ze de kat, die met de voorpootjes tegen het glas krabbelt met haar bekkie beurtelings open en dicht, kennelijk miauwend.

Van dit (onhoorbare) gemiauw raakt Elsje op de een of andere manier vreselijk in paniek. Ze grijpt de kat onder de ene arm, trekt het jongste kind mee bij de pols en maakt dat ze wegkomt.

Wat is er toch mis met... (7)

Deze week weer vier keer gespot: mensen met prijsstickertjes onder hun schoenen. De desbetreffende schoenen zagen er niet uit alsof ze zo uit de winkel kwamen, integendeel. Zeker de schoenen van de man voor Elsje op de roltrap waren behoorlijk afgetrapt. Elsje vraagt zich af hoe mensen nou kunnen vergeten om de prijsstickertjes onder schoenen vandaan te pulken. Het ziet er toch niet uit?

De dag waarop je nooit meer kind zal zijn

Dit weekend vertelde Elsjes moeder dat een van haar beste vriendinnen binnen niet al te lange tijd zal sterven. Zij en haar man hadden geen kinderen, tot hun beider verdriet, maar toch stond haar leven in het teken van zorgen. Jaren en jaren had ze een zieke moeder, die ze verpleegde tot het wel zeer bittere eind. Diens graf was nog niet beplant of haar man, die nota bene tegen zijn pensioen aan zat, werd gediagnostiseerd met Alzheimer. Hij leeft nog wel maar vraag niet hoe. En nu sterft ze zelf binnenkort. Het leven is zo oneerlijk!

Het is nu te vroeg om herinneringen aan deze vriendin op te halen, maar dit aanstaande sterfgeval en het recente sterfgeval drukken Elsje met de neus op het feit dat het ook voor haar moeder zomaar ineens afgelopen kan zijn. Sinds een paar dagen loopt ze dan ook met het prachtige liedje van Karin Bloemen in haar hoofd.

Wat is Elsje toch blij dat ze zoveel mooie tijd met haar moeder door mag brengen. Niet alleen zijn ze samen naar Londen geweest, maar daarnaast gaan ze met grote regelmaat samen naar concerten, een kop koffie drinken in een café of komt ze na het eten even langs om met de kinderen een spelletje te spelen. Dat al dat mooie samenzijn nog maar lang moge duren en dat Elsje nog maar lang haar kind mag zijn.

Het verdriet van België

Hugo Claus is vandaag overleden. Een schrijver die Elsje in diepe bewondering maar even vaak met een diep smoezelig gevoel achterliet na het bereiken van de achterflap. Een groot verlies voor de Nederlandstalige literaire wereld. Het zou mooi zijn als hij dan tenminste dit jaar nog posthuum geëerd zou worden met een Nobelprijs.

De Nieuwe Monique

Ach gut, wat is Monique van de Ven een pareltutje geworden zeg. Gisteren zat ze bij Jeroen Pauw en Paul Witteman aan tafel om haar nieuwe film 'Zomerhitte' te promoten.

Elsje verbaasde zich in hoge mate over het truttige kapsel, de parelketting en -oorbellen, het grijs/zwart/witte truitje van deze toch ooit zo vrije, oorspronkelijke vrouw. En dan die taal die ze uitsloeg. Elsje heeft haar wel een stuk of tien keer het woord 'keurig' horen zeggen, waarmee ze een soortement jaren '50-burgerlijk netjes bedoelde. Maar dan niet in negatieve zin, nee, ze was er overduidelijk dol op! De hele film was 'keurig' in beeld gebracht, met name de masturbatiescene van de hoofdpersoon, niets smerigs aan hoor, alles even keurigjes.
Je zou als kijker namelijk maar eens denken dat ze een expliciet sexueel getinte film zou hebben gemaakt, bah, nee, dat zou ze echt nooit doen hoor! En dat terwijl ze ooit toch heel wat behoorlijk expliciet sexuele handelingen verrichtte op het witte scherm.

Nee, dan Sophie Hilbrand. Zij speelt de hoofdrol in Zomerhitte en doet niet moeilijk over de seks die erin voorkomt: het is toch een Wolkers! Ze gaf toe dat het zo intensief denken aan klaarkomen haar wel opgewonden had, en dat zonder dat het de heren Pauw en Witteman die toch maar al te gemakkelijk in de sensatie schieten, aanleiding gaf tot onsmakelijke grappen. Haar verhaal was juist heel aannemelijk.

Sophie bleef de hele uitzending zichzelf. En ze had lekker schijt aan het hokje waar de heren en dames aan tafel haar in wilden drukken: de fulltime actrice die Monique haar wilde laten zijn werd afgeserveerd, evenals het oudere spuiten-en-slikken-meisje-imago ('je bent al 32!') waar Jeroen haar vanaf wilde praten.

Een dame met een eigen wil, die duidelijk de regie heeft over haar eigen carrière. Klasse!

Elsje, kun je zingen? Zing dan mee!

Deze week was Elsje drie dagen op cursus. Een van de dagdelen draaide om het gebruik van je stem. Voor de begeleiding van dit onderdeel was een stemcoach ingevlogen, Victor Müller. Een bijzonder innemende man met ook nog nuttige adviezen. Bij het afscheid liet hij vallen dat hij ook regelmatig allerlei zangworkshops geeft.

Mede dankzij een enthousiasmerend 'Moet je doen, joh! Vind je vast en zeker leuk.' van Sjaak heeft Elsje vandaag haar eerste stappen op een heel nieuw pad gezet: ze heeft in een prachtig gerestaureerd schuilkerkje in Diemen voor het eerst in een koor meegezongen. Zonder enige zangervaring, en ook nog tussen louter onbekenden. Supereng eigenlijk en Elsje moest dan ook even diep ademhalen voor ze het kerkje binnen durfde te stappen.

Op het programma stonden bovendien niet de minste zangstukken: enkele koralen en het slotkoor uit de Mattheuspassion. Elsje bleek een lage alt in haar strot verborgen te hebben die best aardig mee kon komen met al die meer geoefende zangers.

Al met al een geweldige ervaring. Zaten er maar 48 uren in elk etmaal, dan ging Elsje er ook nog bij zingen! Nu zal ze zich voorlopig tevreden moeten stellen met een workshopje hier of daar.

Wat is er toch mis met... (6)

Al jarenlang voert Elsje een verbeten strijd tegen ongewenste reclameboodschappen. De algemeen aangerade middelen heeft ze ruimschoots ingezet. Zo heeft ze een NEE-sticker op de brievenbus, hebben Sjaak en zij zich aangemeld bij het infofilter en stuurt Elsje geadresseerd reclamedrukwerk ongeopend retour aan de afzender met daarop het (in het begin vriendelijke maar alleng venijniger geformuleerde) verzoek om 'dit adres te wissen uit uw databases'.

Ondanks deze inspanningen moet Elsje constateren dat de reclamemakers haar toch weer weten te vinden. De jongens en meiden die langs de deur komen negeren in toenemende mate de NEE-sticker en kijken vervolgens zeer verbaasd als Elsje ze achterna speert om ze het corpus delictum in de hand te drukken. Ook wordt Huize Hengeveld de laatste tijd opvallend vaker gebeld door afgeschermde telefoonnummers: de telemarketingbranche heeft hun telefoonnummer weer weten los te peuteren. Tot slot is ook dit blog niet meer veilig voor de digitale reclamemakerij. Daarom voelt Elsje zich genoodzaakt de woordverificatie weer in te schakelen. Jammer!

Aan alle digitale en papieren spammers de volgende boodschap: HOU OP!!!! Elsje zal met niet aflatende ijver de strijd tegen jullie blijven voeren. En ze huldigt daarbij het spreekwoord 'in oorlog en liefde zijn alle middelen geoorloofd'. U bent gewaarschuwd.

Autohumor

Hedenochtend 7.15 uur, Rijksweg A27 in noordelijke richting. Elsje tuft met een lekker vaartje richting haar werk. Het is zo'n saaie grijze ochtend. Ze haalt een busje in. Dat is op zich al verwonderlijk want meestal halen rond die tijd de busjes Elsje in. Daarom kijkt Elsje even voor welke firma dit busje rijdt. En ze ziet op de wat smoezelige achterkant in het vuil met een schone vinger geschreven: "Ook verkrijgbaar in wit". Heerlijk om zo de dag te mogen beginnen.

Jeugdsentimenteel stokje

Zoals ongetwijfeld in elk gezin, worden er ook in Huize Hengeveld vele vaste uitdrukkingen gebezigd. Sommigen zijn door de gezinsleden zelf geïntroduceerd: de 'gebakkende aardappeltjes' (verhaspeling van zoon 2), de 'kudde narcissen' (verhaspeling van zoon 1), het 'dat is dan wel fijn' (de uitdrukking van de jongste toen het NSG op haar verjaardag met pech langs de weg kwam te staan maar de ANWB snel ter plekke was) en het 'Jazeker, de gouden beker' (uit de Hamelen-musical).

Anderen vinden hun oorsprong in de jeugd van Sjaak en Elsje. Zo is zoon twee er altijd als de kippen bij als er iets te beleven is. 'Gebeurter, gebeurter?!' roept Sjaak dan, naar het kippige figuurtje uit Brigadier Dog:



En Elsje roept steevast, als ze ineens de oplossing ziet voor een of ander probleem of dilemma: 'Ik heb het!', de vaste uitdrukking van Wicky, de Viking:



En sinds Najib Amhali er in een van zijn shows aandacht aan besteedde komt ook Maja de Bij met enige regelmaat langsgevlogen:



Welk jeugdsentiment heeft bij Ina, PdC en Anders tot vaste gezinsuitdrukkingen geleid?

Van de doden niets dan goeds

Zojuist las ik dat Dré zijn dochter vrijwel dagelijks bezoekt. Zijn er zo weinig kaarten verkocht voor het aankomende meezingconcert (wat een woord trouwens, alsof het publiek tijdens een regulier concert muisstil is! O nee, de artiesten zingen duetten met Dré, nog erger, maar dit terzijde) dat een publiciteitsstunt als deze nodig was? Zou hij dat gewild hebben? Of is hij bezig aan een comeback???

Honderd procent Elsje (5)

Een collega attendeerde Elsje op een testje uit de marketingwereld. Van een stuk of 50 stellingen moet je telkens kiezen in welke mate mate je het ermee eens of oneens bent. De stellingen gaan bijvoorbeeld over de rol van kunst in je leven, of die van familie of werk. Elsje blijkt een Kosmopoliet, met de meeste trekjes van een Postmaterialist en de minste van de Traditionele burgerij. De omschrijving van een dergelijke persoon bevalt Elsje wel. Iemand behoefte om op te biechten tot welke groep hij/zij behoort?

Kaak

Het blogje van vandaag gaat over kaken want veel bekenden van Elsje hebben daar problemen mee.

Zo had J. een chronische ontsteking van het kaakbot, waardoor één voor één zijn kiezen getrokken moesten worden. Gelukkig gaat het het laatste jaar veel beter en heeft de tandarts eindelijk het sein ´ontsteking meester´ gegeven. Godzijdank bestaan er implantaten, waardoor het kunstgebit voorlopig nog in de kast kan blijven.

Dan heb je H. die een doodsmak maakte met de fiets en daarbij haar kaak brak. Die moest worden vastgezet totdat hij weer zou zijn vastgegroeid. Hierdoor kon H. alleen vloeibaar voedsel tot zich nemen, door een rietje. Dit alles voltrok zich weliswaar voor Elsje haar kende, maar de verhalen van het graatje dat mee kwam met de vissoep waardoor zij bijna een Advocaatje deed, zijn veelzeggend.

Het meest recente geval betreft K. Zij heeft last van een 'instabiele kaak'. Die is onlangs door de kaakchirurg gestabiliseerd, maar K. is doodsbang dat de kaak weer ontwricht zal raken. Ze is dus extreem voorzichtig met het open doen, laat staan opensperren van haar mond.

Nee, dan D.! Die had zulke flexibele kaken dat zij er wereldberoemd mee werd:


En na dit filmpje houdt Elsje voorlopig de kaken stijf op elkaar.

Kinderarbeid

Soms denkt Elsje wel eens: wat zijn die collega's tegenwoordig toch een jonkies! Maar van de week viel door onderstaand berichtje op intranet ineens het kwartje: de inspectie doet aan kinderarbeid!

U hier?

Hoewel Elsje geen treinforens is, reist ze toch regelmatig per spoor voor haar werk door het land. En dat is dan voor afspraken, dus een vaste trein heeft Elsje niet, zowel de heen- als de terugreis kan op bijna alle uren van de (werk)dag plaatvinden.

Toch is het haar afgelopen twee weken gelukt om drie keer met dezelfde dame in één coupé te zitten. Ze viel Elsje op door haar bijzondere schoenen, suede, bruin/grijs, met gekruiste bandjes en een sleehakje. Een dame die er al die keren zeer gesoigneerd uitziet. In bruine mantelpakjes, of, zoals vandaag, in een donkerpaarse combinatie. Met grijzige krullen en heel helderblauwe ogen. Een dame met een tongval uit het Oooosten van het land.

De eerste keer reisde ze met een nogal luidruchtige een tikje boerse man, de tweede keer alleen, zickzelf vermakend met haar Blackberry, en vandaag met een keurige-heer-met-snor-en-regenjas. Dit keer herkende ze Elsje ook. Een vriendelijke glimlach en een knikje werden uitgewisseld. Zo krijg je ineens een band met een wildvreemde.

PS. Nu Elsje het toch over schoenen heeft: waarom dragen zoveel vrouwen deze winter zomerschoentjes? Vriezen je tenen er dan niet af? Of is dat mode, lijdzaam mooi zijn met blote buik-shirtje, heupbroek en pumps?

Update: de vier meisjes in de snackbar droegen allemaal pumps, maar daarboven leggings en lange zwarte blouses. Blote buiken zijn kennelijk uit?

Doordeweekse fietstafereeltjes

Donderdagochtend, kwart over acht.

Het meisje valt op door haar hippe mutsje. Haar lichtbruine tas van soepel leer rust op haar bagagedrager. Ze praat zachtjes door haar telefoon, die ze in haar linkerhand houdt. Met haar rechterhand laveert ze moeiteloos door het verkeer.

Bij het stoplicht staat een kale man. In het kinderzitje achterop een meisje met een flinke bos blond haar. Een jongetje met een blauwe fietshelm op zijn eveneens flinke bos blonde haren staat naast hem. De man zegt tegen het jongetje: "Wat moeten we lang wachten hè? Druk nog maar een keer op het knopje." Het jongetje buigt zich met fiets en al naar het knopje, bijna verliest hij daarbij zijn evenwicht.

De groep fietsers steekt de drukke straat over. Achter hen trekt een rode Renault op. De bestuurder heeft duidelijk haast. Ze toetert en geeft extra gas. Rakelings passeert ze een van de fietsers. Die wordt bijna tegen het kinderfietsje waar ze naast rijdt aangedrukt.

Twee kindertjes komen over de rotonde aangefietst. Ze willen afslaan, de straat in. Ze hebben voorrang, maar wachten tot ze erdoor kunnen. Er stopt een fietser, en nog één om de kindertjes ruim baan te geven. Ze aarzelen. "Kom maar", zegt degene die als eerste stopte. Een tikje zwabberend stappen de kindertjes op en rijden verder, de straat in.

Voor het volgende stoplicht staan twee meiden te kletsen. Af en toe lacht de linker hardop, een blije, sprankelende voorjaarslach. De meiden zijn zó op elkaar gericht dat ze niet eens doorhebben dat het licht op groen springt.

Op het trottoir staat een grijze Peugeot. De bestuurder kijkt in lichte paniek om zich heen. Hij probeert zich tussen het drukke ochtenverkeer te wringen maar de auto's die langsrijden zien hem niet of doen alsof. Aan beide kanten van de Peugeot staan voetgangers ongeduldig te wachten tot ze erlangs kunnen.

Een stukje verderop staat een moeder het haar van haar dochter te borstelen. Als de borstel achter een klit blijft haken, vertrekt het gezicht van het meisje even. Ze houdt een knalgeel haarelastiekje omhoog zodat haar moeder dat om de paardenstaart kan binden.

Een dikke man met hele korte beentjes rijdt op een ongetwijfeld speciaal voor zijn lichaamsbouw ontworpen fiets. Achterop een leeg kinderzitje. Vlak voor hem fietst een vreselijk lange man die, terwijl zijn zadel en stuur duidelijk op de hoogst mogelijke stand staan, met zijn knieen tegen het stuur aan botst. In zijn rechter fietstas een erg versleten aktenkoffertje.

Note to self: kom uit de auto en stap op de fiets. Houd daarbij je ogen en oren open, dan maak je nog eens wat mee.

IQ-test

Al weken heerst er een gespannen sfeer in Huize Hengeveld. Het is dan ook CITO-toetstijd. De vooruitzichten van kind twee waren goed, en 'die CITO kan ik makkelijk aan' sprak ze in de weken voorafgaand aan het Grote Gebeuren regelmatig. Dat weerhield haar er niet van een hyperventilatie-aanval te krijgen op de eerste toetsdag, een flauwvalactie te voeren twee dagen later, en daarnaast zag ze door slecht slapen nog bleker dan ze normaal gesproken in de winter al ziet. Want wat als ze nou net niet genoeg punten zou hebben gescoord om de zo felbegeerde plek op de school van haar keuze te kunnen bemachtigen?

Al dat nerveuze gedoe, gecombineerd met het plezier waarmee zij de Nationale IQ-test en de online CITO-toets voor ouders maakte, brachten Elsje op een werkelijk grandioos idee. Doe de CITO de deur uit, en organiseer een IQ-test ervoor in de plaats. Iemand die daar vast wel oren naar heeft, is Patrick Lodiers.

Vandaag kreeg zij overigens de uitslag, die meer dan bevredigend was. De school van haar keuze zal geen problemen hebben met het ontvangen van de aanmelding van dit knappe kind. De opluchting op haar gezichtje was bijna griezelig.

Niet overtreden wordt bestraft!

Maandag 3 maart, half 2. Op weg naar de tandarts en eigenlijk iets te laat weggegaan van kantoor, dus gestrest. Maar dan hoort Elsje op de radio: "En dan nu de flitsmeldingen. Op de volgende plekken word je bekeurd, tenzij je te hard rijdt." Geheel gerustgesteld drukt zij het gaspedaal nog wat dieper in.

Blazen

Bijna was het weekendje waarop zij zich zo hadden verheugd in het water geblazen. Elsje werd namelijk zaterdagmorgen wakker met een blaasontsteking. Gelukkig bestaat er zoiets als de weekenddokter die, nadat zij zich per telefoon ervan had overtuigd dat Elsje niet zwanger was, fluks een receptje doorfaxte aan de apotheek. Lang leve de antibiotica.

Maar ook de wind wist van blazen. Allerlei snelwegen bleken te zijn geblokkeerd door omgewaaide bomen. Hoe zou het dan wel niet zijn op de wegen naar Ommen, waar Sjaak en Elsje een hotelletje hadden geboekt? De angst voor omleidingen, afsluitingen en meer ellende van dien aard, bleek ongegrond. Met de wind in de rug waren ze er eigenlijk in no time.

Na het fantasieloze diner dat het hotel serveerde en dat een apart blogje waard zou zijn ware het niet dat Elsje die tijd liever aan andere zaken besteedt, kleedden Sjaak en Elsje zich mooi doch extra warm aan om hun favoriete passie, de Johannes passion, te gaan beluisteren in de Hervormde Kerk in Oud-Avereest, zo'n 20 minuten bij Ommen vandaan. Het bleek een klein en sober kerkje, met wit-gestucte muren. Hoe toepasselijk de psalm die voor de dag erna alvast op de borden stond aangegeven.

Het publiek, bestaand uit voornamelijk localos, had zich duidelijk verheugd op een avondje uit. De dirigent had daarom in het begin even moeite de zaal stil te krijgen. Maar eigenlijk kon dat het Grote Genieten niet hinderen. Want de uitvoering was werkelijk prachtig. Sjaak roemde al de betrokken sfeer waarin het concert plaatsvond. Elsje wil nog even nazuchten over de geweldige evangelist (die Elsje trouwens erg aan Mr. Big deed denken) en de fantastische alt. En daar was, toeval bestaat niet, een bekend gezicht. Hem hoorde Elsje twee weken eerder in Vredenburg een fijn moppie viola da gamba spelen, en nu was hij in Oud-Avereest en schitterde wederom. De jarige dirigent kreeg een warm en zeer verdiend applaus. En dat Sjaak en Elsje niet de enigen waren die heel erg hadden genoten blijkt hieruit.

En de schoonmakers dan?

De Koninklijke Horeca Nederland heeft een brochure uitgegeven waarin uitbaters van horecagelegenheden uitgelegd wordt hoe het, binnen de grenzen die de wet vanaf 1 juli stelt aan roken in openbare gelegenheden, tóch mogelijk kan blijven om te roken in hun etablissement.

Oplossing die deze club aanreikt: zorg voor afgesloten zelfbedieningsplekken in je kroeg, want dan hoeft het personeel dus niet in de rook van de gasten te werken. Mensen bestellen hun drankje aan de bar en nemen dat mee de rokersruimte in. Of nog beter: maak een intercom en een lopend bandje (net als in sushibars, ben je met je bruine kroeg tegelijk ineens superhip!!). Prachtig idee voor alle nicotineverslaafde alcoholisten natuurlijk.

Maar volgens Elsje ziet de Koninklijke (waarom mag zo'n club zich trouwens Koninklijk noemen? Maar dit terzijde) een belangrijke groep personeelsleden over het hoofd met deze simplistische oplossingen. Want wie mag elke dag de troep opruimen? De asbakken legen, de tafels poetsen, de vloer dweilen? Juist, de schoonmakers! En die worden door deze oplossingen toch gedwongen om te werken in ruimtes waar gerookt wordt.

Hou nou toch op met te proberen deze zeer terechte inperking van het 'recht' op het veroorzaken van gezondheidsproblemen voor de medemens te omzeilen! Geef het roken op, desnoods alleen in openbare ruimtes, of rook door, maar dan thuis, waar je jezelf bedient en ook zelf de zooi opruimt. Dan ben je bovendien een stuk goedkoper uit. Iedereen blij.