Een vorkje prikken

Sjaak heeft de woonkamer een grondige opknapbeurt gegeven en gelijk maar een heel nieuw wandmeubel geïnstalleerd. Mooi is het, met allemaal laadjes, heel veel laadjes, zodat we fijn en overzichtelijk alle spulletjes weg kunnen bergen. Hij heeft het zelfs al helemaal ingericht. Lastig natuurlijk voor mij want nu zoek ik me telkens het schompes.

Hij roept van boven of ik vast even met de kinderen de tafel wil dekken zodat we over tien minuten kunnen gaan eten. Man ehrm... vrouwmoedig begin ik met de kinderen aan dit karwei. Het blijkt verdomd moeilijk te zijn. Messen liggen links onderin, maar opscheplepels in de tweede rij van rechts. Zit er eigenlijk wel systeem in?

Dan beginnen de kinderen ook nog te klieren. Ze rennen achter elkaar aan rond de tafel, stoten het nodige om en een breekt bijna zijn been als hij met zijn voet achter een stoelpoot blijft haken. Gek word ik ervan!

Als ik ze vermanend toespreek, luisteren ze voor geen meter. Ik verhef mijn stem: "Kom op jongens, nou is het klaar!" Dit heeft evenmin effect. Nu word ik woest. Ik grijp het kind dat toevallig net in mijn buurt komt bij de arm en steek in één vloeiende beweging de vork die ik mijn hand heb in haar oor.