Te gast (1)

De eerste gast op Elsjes blog is Jan, oftewel Coef!, maar die benaming is slechts voor intimi, zoals Sjaak. Jan is namelijk diens vriend en vertrouweling en daarnaast zijn ex-collega. Bovendien is Jan de aanstichter van het geblog van Sjaak en daarmee indirect van dat van Elsje. Doodzonde dat hij zo stilletjes is op het moment, de reden daarvoor legt hij hieronder uit. Elsje proudly presents: JAN


Autobiobloggen


Mijn ex-vrouw verbleef voor haar werk soms lange tijd in het buitenland. En dan schreef ze wel eens "rondzendbrieven". Epistels waarin ze vertelde wat ze allemaal had meegmaakt en wat haar bezighield. Haar overspel verzweeg ze wijselijk.
Bij het schrijven en lezen van persoonlijke blogs moet ik vaak denken aan die rondzendbrieven. Want die brieven waren niet speciaal tot jou gericht, je was niet een uniek publiek, en daardoor misten ze een deel van de zeggingskracht die een persoonlijke boodschap kan hebben. Omdat ze voor een groter publiek geschreven waren kregen ze een zekere mate van oppervlakkigheid. En met dit aspect worstel ik rond mijn webloggen wat af.
Want ik kan moeilijk collega's over de hekel halen, roddelen over de buren, mijn bazen afzeiken, of mijn wilde dan wel belabberde sexleven op het internet gooien. De kartelranden worden nog eens extra weggefreesd door de taal en de licht academische distantie die het retrospectief altijd aankleven. Het is niet alleen de noodzakelijke zelfcensuur die ons beschouwen een zekere lichtheid geeft, maar ook de journalistieke dan wel literaire drang tot relativering. We verzanden snel in een betere vorm van gebabbel. Of het alles is dat ons bezig houdt is maar zeer de vraag. Het blog mist de rauwe vorm van het echt persoonlijke dagboek, daarvoor is het te publiek en te link. De grens tussen prive en publiek mag weliswaar door het internet een herijking ondergaan, wij weten donders goed die nieuwe lijnen te markeren zonder er met 1 woord over te reppen. Persoonlijke blogs hebben de neiging zo tot etalage te worden van ons o zo interessante leventje en missen de diepte en het relief die het persoonlijke contact juist zo bijzonder maken. Een grote mate van braafheid walmt je uit ons blogs tegemoet. We lezen goede boeken, luisteren naar fraaie muziek en zijn geestige observanten van ons eigen leven en onze turbulente omgeving. Biedermeier-blogs, dat maken we. Pastel-postings in de zachte kleuren van ons welvarende burgermansbestaan. Daar is niks op tegen natuurlijk, het is onderdeel van ons nieuwe sociale ritueel. Maar denk niet dat je elkaar door elkaars blogs leert kennen. Wellicht een beetje en dat is misschien eigenlijk ook al weer meer dan goed genoeg.