Niet voor de poes

Ik sta aan de balie van het grote kantoor. Die dag ben ik daar al een aantal keer geweest, vandaar dat het me verbaast dat de dame van de receptie nu ineens zo moeilijk doet. Ze wil me, zonder dat ze een contactpersoon ingevoerd heeft in haar computer, niet doorlaten. De naam van de mevrouw waarbij ik de gegevens op moet halen is me echter totaal ontschoten, wat de indruk van de receptioniste versterkt dat ik haar maar iets op de mouw speld.

Pas als ik de dame omschrijf ("Ze heeft een geel schirt aan, draagt een bril en heeft krullend, donker haar") schiet haar naam me ook te binnen: mevrouw Lip! Natuurlijk! Hoe kon ik dat nou vergeten. Ik ben zo opgelucht dat ik op haar naam gekomen ben dat een brede grijns zich over mijn gezicht verspreidt.

De rechterlift gaat naar de W-toren van het gebouw, zo meldt het bordje bij de liftknopjes. Op de tiende verdieping stap ik uit. Het ziet er totaal anders uit dan ik me herinner. Ik blijk op een soort parkeerdek terecht te zijn gekomen. De zon schijnt zo onbarmhartig op de daar geparkeerde auto's dat de lucht ervan trilt.

Naast de balustrade aan de rand van het parkeerdek zit een poes. Bij nadere bestudering blijkt de poes een cheetah te zijn. Kennelijk heeft de poes dat zelf ook ineens door want haar houding verandert van die van een luierend ongevaarlijk beestje naar een roofdier dat tot de aanval over wil gaan.

Als ik voorzichtig om me heen kijk, zie ik twee kinderen op het parkeerdek rondlopen. Ze zingen een kinderliedje en zwaaien daarbij met lintjes. Ik heb geen idee wie de kinderen zijn, maar de lintjes waarmee ze zwaaien redden ons het leven. De cheetah verandert weer van een predator in een speels poesje. Zonder kleerscheuren bereiken we de glazen schuifdeuren.