Filmpje!

Elsje is een meisje dat dol is op de bioscoop. Het gevoel van de pluchen stoelen onder je kont gecombineerd met het overweldigende beeld en geluid, heerlijk vindt ze dat. Helaas komt ze er lang niet vaak genoeg. De afgelopen dagen heeft Elsje de schade aardig ingehaald. Keek ze thuis de afgelopen weken naar The Godfather I, II en III (waarbij het surround-system toch een aardige imitatie van een bioscoopzaal kan verzorgen), vrijdag en zaterdagavond genoot ze van een tweetal films in de bios.

De eerste was de verfilming van het beroemde boek van Tonke Dragt, De brief voor de koning. Een prima verfilming, en echt niet alleen door de sterrencast. Het verhaal was weliswaar aangepast om de avonturen van Tiuri en Piak in een kleine twee uur film te kunnen proppen, maar de essentie van het verhaal was behouden gebleven: de angst voor het in de mist lopen van je toekomst door ongehoorzaamheid, het 'ridder zijn ben je door wat je doet, niet doordat je tot ridder geslagen bent'. Heel wat beter dan de musical die ook op dit het boek gebaseerd is.

En gisteren gingen Sjaak en Elsje naar In Bruges, met naast Colin Farrell (die ook al een geweldige rol speelt in de al even geweldige film Phone Booth) twee bekenden uit Harry Potter: Ralph Fiennes (hier de ultieme slechterik Harry, maar dus eveneens de ultieme slechterik Voldemort) en Brendan Gleeson (hier de slechterik-met-geweten Ken, in Harry Potter een schitterende Mad-Eye Moody). Sjaak en Elsje kozen voor deze film omdat ze over twee weken naar Brugge gaan om met haar en hem te gaan genieten van de Open Monumentendag. Als het aan de hoofdpersoon uit de film ligt, valt er trouwens niet veel te genieten in Brugge (zijn favoriete uitdrukking: 'In fuckin' Bruges!')...

Een geslaagde filmweek dus. En nu alleen nog een emmertje vrije tijd om die andere tig films te kunnen gaan zien die Elsje nog op haar verlanglijstje heeft staan.

Wat heb ik nou tegen ik gezegd?

Er zijn van die dagen dat je je van alles hebt voorgenomen, maar nergens zin in hebt. Zo moet Elsje vandaag nog stukken lezen, de was vouwen, de bougainvillea die staat te verpieteren in een pot in de aarde zetten, die allesoverwoekerende klimop weer eens grondig te grazen nemen, zich door Sjaak op het dak van de schuur laten helpen om ook de blauwe regen weer enigszins in het gareel te brengen, zes blogjes schrijven, een ijsje kopen, haar boek uitlezen en daarover bloggen, nog een hoofdstuk in haar studieboek tot zich nemen, vriendin A. bellen voor een afspraak, sowieso de agenda van de komende maand doornemen met Sjaak en zo nog een stuk of wat dingen die ze voor het gemak maar even uit haar geheugen heeft gewist.

En wat doet ze, in plaats van het lijstje van hierboven systematisch af te werken? Blogs lezen, een kopje thee drinken, het schroefje van het handvat van de theepot vastdraaien maar dan niet gelijk even de schroevendraaiers weer opruimen, de krant lezen en genieten van de zon.

En al een uur popt telkens dit filmpje in haar hoofd op. Hoe zou dat nou toch komen?

Niet ingesteld op kinderen

Sjaak, Elsje en hun vijftal wilden het einde van de vakantie vieren door gezellig met z'n allen uit eten te gaan. Ze kozen voor een van de buurtrestaurants. Dat bleek niet echt ingesteld op kinderen. Wachten, wachten, wachten. Poeh. Elsje was wel heel trots op de kinderen want die gedroegen zich voorbeeldig. En toen de serveerster het ook nog mogelijk maakte dat kind drie als toetje een extra bakje frietjes kreeg in plaats van het bij het kindermenu horende ijsje, was Elsje weer heel blij met de keuze. En nu op naar het nieuwe schooljaar.

Hetze

Overal in het land vraagt menig (ex)links-denkende zich bezorgd af wanneer zijn of haar naam in 'chocoladeletters' (uitdrukking uit de Volkskrant) op de voorpagina van de Telegraaf zal komen te staan. Omdat zij of hij twintig jaar geleden een bepaalde mening had, de Telegraaf onwelgevallig.

Het is komkommertijd en dan heeft de krant van vakantievierend Nederland natuurlijk wel wat beters te doen dan te berichten over, ik noem maar een dwarsstraat, Ossetië, Obama of verdronken bootvluchtelingen.

Vrijgezellig?

Zij schreef over het vrijgezellenfeestje dat ze voor een vriendin aan het organiseren is.

Alleen al de gedachte aan zo'n avondje is altijd weer genoeg om Elsjes voornemen om nooit te gaan trouwen weer te herbevestigen. Want stel dat ze dat wel zou doen dan zou er vast wel iemand zo attent willen zijn om Elsje te vergasten op een vrijgezellenfeestje. Die persoon zou namelijk, je weet het immers nooit, kunnen denken dat Elsje dat leuk zou vinden. Geheel onwetend van haar ervaringen op dit gebied. Vandaar dit blogje.

Het eerste vrijgezellenfeestje was van middelbare-schoolvriendinnetje J. Die was destijds nog geen twintig, maar doordat haar bruidegom meer dan 15 jaar ouder was, kennelijk toch al aan trouwen toe. Haar moeder organiseerde het feestje en had Elsje uitgenodigd. Het leek Elsje wel leuk om wat gezelligs met een hapje en een drankje en een cadeautje te doen, maar de moeder van de bruid wilde meer, veel meer: J. moest in konijnenpak door de stad, voorbijgangers vragen hun wens voor haar op kartonnen slablaadjes te schrijven en als klap op de vuurpijl eindigde het feestje met een male stripper. Het geheel was zo vreselijk genant, dat kun je je gewoonweg niet voorstellen.

Het tweede vrijgezellenfeestje speelde zich een paar jaar later af. Vriendin C. ging trouwen en nodigde haar huisgenoot M. en Elsje uit, die toen allebei studeerden. Daarnaast werd een aantal andere, werkende, vriendinnen gevraagd. Daar ging het al gelijk mis. Iedereen werd geacht 100 gulden in de pot te stoppen waarvan dan het geheel werd betaald. Behalve het eten.
Honderd gulden! Dat was bijna 20 % het maandelijks te besteden beursbedrag van de nog studerende vriendinnen. Het feit dat er door de werkende dames verontwaardigd gereageerd werd op het gesputter van Elsje en M. deed het geheel geen goed. Oke, na stevige onderhandeling mochten zij dan samen mee voor de honderd gulden.
Toen moest er nog gegeten worden. Waarbij M. en Elsje bewust alleen een goedkoop hoofdgerecht namen met een frisdrankje erbij: de middag was eigenlijk al veel te duur geweest. En andere dames aten breeduit: voor-, hoofd- en nagerecht met de nodige drank erbij, gecompleteerd door koffie met bonbons. En na afloop verwachtten zij dat aan de rekening door iedereen in gelijke mate werd bijgedragen.
Ook dit feestje was dus vrij ongezellig.

Het laatste in de rij werd verpest doordat een van de aanwezig dames het presteerde om de hele dag, maar dan ook echt de hele dag, alleen maar over zichzelf te praten, zonder ook maar één keer naar het wel en wee van een van de andere aanwezigen te vragen. En tijdens het eten in huilen uit te barsten omdat ze vond dat er niemand aandacht had voor haar. Ook niet echt een feestje om met plezier op terug te kijken.

Sindsdien heeft Elsje altijd wel een smoesje kunnen verzinnen om niet mee te kunnen als zij voor een vrijgezellenfeestje wordt gevraagd. "O, is het op de 21e? Ja, maar dan kan ik echt niet. Jammer, maar laat het vooral niet van mij afhangen, hoor!".

Mocht Elsje toch ooit besluiten aan iemand haar ja-woord te gaan geven, wees dan gewaarschuwd: zij stelt geen prijs op een vrijgezellenfeestje. Dank u.

Uitgepierd, dus uitgezongen

Zozo, hèhè, poehpoeh, nounou, Elsje is na die eerste werkdag zo uitgepierd dat het vandaag ook niet komt tot dat leuke stukje dat ze in de auto componeerde over het bericht dat George Michael aankondigd heeft na komend weekend niet meer te zullen optreden. En dus alleen maar even een link naar een schitterend filmpje om van te genieten...

Buffelen

Niet zoveel tijd te bloggen vandaag: er werd heel hard gebuffeld. De afgelopen weken heeft Elsje met kind twee haar kamer opgeknapt. Zij gaat volgende week beginnen op de middelbare school en wilde dus ook de kindertijd uit haar kamertje bannen door een nieuw kleurtje op de muren, nieuwe gordijnen en een andere inrichting te kiezen. En er moesten natuurlijk een bureau met ladeblok en bureaustoel komen. En direct in elkaar gezet. Eerst moest er ruimte gemaakt worden in de overvolle kamer, wat enorm opruimen betekende... Etc. etc. Buffelen dus. Maar: de klus is geklaard. Alleen nog prentjes, planken en een bedlampje ophangen. Nu zit Elsje dan ook uitgepierd achter de computer. Morgen mag ze godzijdank weer aan het werk, dan kan ze op kantoor tenminste een beetje uitrusten.

Honderd procent Elsje (6)

Het volgende testje heeft Elsje opgepikt bij haar. Gelukkig maar dat zij eruit komt als iemand die vindt dat rules and their enforcement belangrijk zijn, anders had zij op haar werk toch wel wat uit te leggen...

En wat zegt jullie rijstijl over jullie?

What Your Driving Says About You

You are a creative, resourceful person. You can easily entertain yourself, and you make the best of any situation. You are a fairly aware person, but you can't help but make judgment errors from time to time. You are a very fair person. You treat everyone equally, even when it's difficult to do. You can be a rather tense, grouchy person - but you try to maintain your dignity. You have the utmost respect for authority figures. You feel that rules - and their enforcement - are important. You are somewhat focused, but you are also a bit scatterbrained. Distractions can get you in trouble. You are a very responsible and conscientious person. You often consider the feelings and needs of others. Your ego is a healthy size. You don't think you're more important than anyone else.

What Does Your Driving Say About You?

Weeshuis van de hits

Toen Elsje een jaar of tien was, kreeg ze een wekkerradio voor haar verjaardag. Een wekkerradio!! Welk een rijkdom!

Een eigen wekker. Wow! Voortaan kon ze ervoor zorgen dat ze eerder dan zuslief in de badkamer was, in plaats van wakker te worden van het slot dat op de badkamerdeur geschoven werd (Elsjes slaapkamertje bevond zich direct naast de badkamer) en zich dan te realiseren dat ze het komende half uur nog niet daar terecht zou kunnen.

Maar het mooiste was natuurlijk de radiofunctie. Al snel mat Elsje zich een nieuwe gewoonte aan: pas als er bij 'Met het oog op morgen' gezegd werd: 'Buiten is het 12 graden, binnen zit Wim Bosboom' mocht de radio uit en kon zij gaan slapen. Dat dat om even na elf uur 's avonds was en dat dat natuurlijk geen bedtijd was voor een tienjarige kon haar niet boeien.

Vanaf die tijd zat ze ook zondags op haar kamertje, gekluisterd aan de radio. Tijd voor Het weeshuis van de Hits, met Peter van Bruggen. O, dat vond Elsje toch zo'n mooi programma! Het programma begon met de oplepeling door een klasje kinderen van de (soms fictieve) historische feiten waarvan Elsje er nog een paar weet:
1600 Slag bij Nieuwpoort
1972 Rod Stewart bij Dokkum vermoord
1981 Stichting van 'Het weeshuis van de Hits'!

De luisteraars waren Guppies. En dan het schattige stemmetje van het hulpje van Peter van Bruggen, Morrison (hier te beluisteren!). 'Ja, echt waar!' was zijn meest gebruikte uitspraak. In de tijd dat Elsje wekelijks luisterde, was er een blad waar je je op kon abonneren en kon je een t-shirt kopen met daarop "Ja, echt waar!". Natuurlijk deed Elsje beiden. Het programma is natuurlijk allang van de radio, maar Elsje heeft er nog regelmatig heimwee naar.

Welk verdwenen radioprogramma zou voor jullie terug moeten komen? En waarom?

Update

Zo, Elsje heeft zojuist haar blogroll geupdatete (spelling??). Want de afgelopen maanden heeft ze, onder meer door de Briljante Blogawards, heel wat nieuwe leuke blogs ontdekt. En daarvan wil ze jullie graag mee laten genieten!

Beslist niet OSM

Als tegenhanger voor de OSM-gezinnetjes van gisteren het hierboven afgebeelde stel. In de propvolle bus van de Veerhaven naar het station hadden zij veel, heel veel ruimte nodig. Die ruimte claimden zij zonder enige gêne. Voeten op de stoelen tegenover zich, stug naar buiten starend, mobieltje als ghettoblaster gebruikend. Er moesten veel mensen staan in de bus, maar uiteraard maakten deze twee geen plaats voor hen. Het maken van de foto drong evenmin tot hen door.

Defenitely niet OSM.

Wel heel erg OSM

Door al het geplens van deze week moest het NSG de geplande strandvakantie ietwat aanpassen. Iedere ochtend werd aan de hand van de buienradar bekeken op welk moment van de dag een buitenactiviteit mogelijk zou kunnen zijn. Gisteren bleek die mogelijkheid zich pas voor te gaan doen op de late middag. Dus koos Sjaak uit het Texelse toeristenkrantje een alternatief ochtendprogramma: de Bonte Belevenis.

Het krantje meldde zoiets als: op dit landgoed bij Den Hoorn kan je je bekwamen in zogenaamde oude ambachten: brood bakken, papier scheppen, kaarsen maken en zeep maken. Daarnaast worden er rondleidingen gegeven door de bierbrouwerij en destilleerderij die zich ook op het landgoed bevinden.

Het 'landgoed' bleek uit twee grote schuren te bestaan met daartussen een flinke tuin. De schuren waren op een slimme wijze in kleine ruimtes verdeeld, waarin zich de verschillende activiteiten afspeelden. De activiteiten werden op een leuke manier begeleid. En hoewel het papier scheppen wel sneu was - met een spatzeefje moest je papierpulp uit een badje scheppen - was het een geslaagd bezoekje. BezoeKJE, want het was allemaal errug kneuterig. Leuk kneuterig, maar desalniettemin wel errug kneuterig.

En hoewel de Texelaars iedereen van buiten het eiland als buitenlanders beschouwen, zag Elsje eigenlijk alleen maar perfecte gezinnetjes. Van die OSM-ers: blanke, blonde kindertjes met blauwe ogen in net-niet-designer-kleren met J/M-ouders. Dus niet van die kakfamilies uit het Gooi maar wel gezinnen met een zeer bovenmodaal inkomen. Dan realiseert Elsje zich dat haar gezin er eigenlijk net zoeentje is, en dat is op zo'n moment wel even slikken...

OSM = ons soort mensen

En wat doen zij daar dan voor terug?

Bewust kinderlozen voelen zich achtergesteld. Zij komen namelijk niet in aanmerking voor allerlei soorten van verlof, zoals zwangerschapsverlof, bevallingsverlof of ouderschapsverlof. En ze lopen ook geld mis, ze ontvangen immers geen kinderbijslag.

Ach gut, wat heeft Elsje ineens een vreselijk medelijden met deze arme sloebers. Van haar mogen ze allemaal extra verlofdagen én extra geld krijgen hoor. No problem. Maar wat doen zij ervoor om dat te 'verdienen'? Nemen ze de gebroken nachten van de jonge ouders over? Voeren zij die oudergesprekjes op school waarbij je je als ouder toch altijd een beetje op het matje geroepen voelt? Gaan zij mee op voetbalkamp? Nemen zij je kind mee naar de dokter als het ziek is?

Ach nee, dat kan natuurlijk niet. Zij zijn bewust kinderloos. En vinden dat iemand die kinderen wil zélf maar op moet draaien voor alle kosten en zelf maar minder moet gaan werken in plaats van al die extra dagen en die kinderbijslag. Nou hebben ze daar natuurlijk best een punt hoor. Maar het is natuurlijk kul om dan niet te pleiten voor het afschaffen van de mazzeltjes voor ouders/verzorgers van kinderen maar in plaats daarvan juist voor het invoeren van 'kindervrijslag'.

Elsje vraagt zich trouwens ook altijd af of de bewust kinderlozen die zo afgeven op mensen die wel kinderen hebben zich ook voornemen om, als zij (later) hulpbehoevend zijn, bewust geen beroep te doen op de volgende generaties. Dát zou nog eens een statement zijn!

Stormstrand

Vandaag heeft Elsje in haar eentje een strandwandeling gemaakt. Met een stevige, zeg maar gerust zeer stevige rugwind. Dat heeft een hoop mooie sensorische ervaringen opgeleverd.

Zo hoorde ze natuurlijk vooral veel wind. Zo'n bulderend geluid dat bijna alle andere geluiden uitsluit. Bijna, dan wel te verstaan, want als tweede grote geluid was er het geluid van de golven, die op het strand te pletter sloegen, daarbij schelpen tegen elkaar ´rammelend´. Door al dat auditieve geweld drong heel af en toe de kreet van een verstoorde vogel heen, die Elsje waarschuwde vooral niet dichterbij te komen.

Ze rook de heerlijk zilte lucht van de zee, die plakkerige zilte lucht. Die voelde ze ook, ze proefde hem. Heerlijk!

Ze zag daarentegen niet veel, want door de wind werd er veel zand rondgeblazen. Haar blik werd dus vooral naar beneden gericht. En daar zag ze schelpen, heel veel schelpen. Veel kokkels, nonnetjes, scheermessen, mosselen, zelfs een enkele oesterschelp. Door de wind was er zand in prachtige patronen omheengewaaid. Ook zag ze een dode meeuw (ongeringd), een paar hele kleine krabbetjes en een mooie volwassen Noordzeekrab.

Door het weer was ze bijna alleen op het strand. Ze kwam twee strandhengelaars tegen; bij één van hen probeerde een meeuw aas te stelen uit zijn koffertje. Verder kwam ze een man en een jongetje tegen die samen tegen de wind in ploeterden. Ze droegen allebei een rood windjack. Het jongetje bleef achter de man lopen om zo een beetje in diens luwte te kunnen blijven. Halverwege kwam Elsje nog een vader met twee kleine meisjes tegen, die tussen de duinen doorgerend kwamen, naar de zee sprintten en gelijk weer terug renden, hand in hand. En tot slot zag ze het NSG, dat haar met grote zwaaien welkom heette.

En toen brak ook nog de zon door. Een perfecte middag.

Ken je die van dat meisje dat ging springen?

Het is de duivel verzoeken: bloggen over iets dat je nog moet gaan doen. En de duivel willigde maar al te graag dat verzoek in... Gisterenavond laat voelde Elsje een migraine-aanval opkomen. Door snel in bed te kruipen probeerde ze het tij te keren, maar midden in de nacht moest zij zich gewonnen geven. Door het bonkend hoofd had ze toen nog geen minuut geslapen. Pas toen het buiten alweer licht was en een flinke portie pijnstilling aansloeg viel Elsje in een rusteloze slaap. Geen sprong dus vanmorgen.

Na nog een portie pijnstillers en een douche zit Elsje nu heel stilletjes op de bank. Een typisch post-migraine-aanvalgevoel over zich: ontzettend moe, met een zwaar en wattig hoofd. Alles komt nog van heel ver.

Gelukkig is het NSG nog de hele week hier. Die sprong komt dus nog wel. IJs, weder en het hoofd van Elsje dienende.

Zij die gaat springen, groet u

Omdat Elsje maandag verjaart (dank alvast voor alle goede wensen ;-) ) én ze momenteel op Texel is, heeft ze van het NSG een wel heel spectaculair cadeau gekregen: een tandemsprong. Tijdens zo'n sprong ga je met een vliegtuigje naar 3 km hoogte, spring je - gekoppeld aan een instructeur - het vliegtuig uit, maakt een vrije val van ongeveer een halve minuut en als je geluk hebt :-) gaat daarna het valscherm open waarna je rustig verder naar beneden dwarrelt.

Als u na morgen niets meer van haar hoort, is deze sprong Elsjes laatste waagstukje geweest. Zij die gaat springen, groet u...

Vakantie op z'n 21e eeuws

Elsje schrijft tot u vanuit haar vakantieverblijf op de Wadden. Voor haar is het de eerste keer dat ze op de plek van vakantie beschikking heeft over een internetaansluiting. En dan bedoelt ze niet de vooroorlogse computer bij de receptie waar je voor een paar euro per uur even het nieuws van de thuisplek bekijkt en snel wat mail verstuurt, zittend op een wankel klapstoeltje en met de vingers klevend aan een net iets te vies toetsenbord omdat de gebruiker voor je vlak voor het typen een ijsje verorberd heeft. Nee. Ze heeft hier gewoon draadloos toegang tot internet en zit dus lekker met een glaasje wijn onder haar eigen laptop. Ze voelt zich ineens net een 21st century kid.

PS Elsje had bij het maken van dit bericht een even last van een Bart-en-Ricardo. Waarvoor excuses.

Gratenmagneet

Eén van de meiden heeft ook altijd pech. Eten we vis, is zij altijd degene die net dat éne graatje heeft dat in de hele maaltijd achtergebleven is. Doet Elsje een beetje denken aan katten die altijd de schoot van de kattenhater in een gezelschap opzoeken, of het feit dat op een terrasje altijd die ene persoon die een sigaret opsteekt net bovenwinds van Elsje blijkt te zitten. Kennen jullie ook voorbeelden van dat soort pechmagnetisme?

Tot het gaatje

Irina Palm is een film waarin Marianne Faithfull, een saaie huisvrouw op leeftijd, snel geld moet verdienen om een operatie te kunnen betalen die haar kleinzoon nodig heeft. Zij raakt verzeild in een sexclub, waar zij mannen aftrekt die hun pik door een gaatje in de muur steken. Door haar zachte handen wordt ze al snel het meest gewilde sexnummer van de club. Hilarische maar ook ontroerende film.

Deze man was blijkbaar door dat filmgegeven gegrepen. Dom, dom, dom!

Een nieuwe loot

Een nieuwe loot aan de Elsje-tak: DoornElsje. Een blog met Elsjes (dag)dromen en (nacht)merries. Elsje merkte namelijk dat de blogjes over haar dromen vaak verwarring zaaide. En dus geeft ze ze sinds gisteren een eigen plekje.

Kennen jullie deze nog?

Elsjes dochters keken haar verwonderd aan. Waar héb je het over? Nou, over een lakenzak dus. Je weet wel, zo'n katoenen lap in de vorm van een slaapzak, maar dan met twee lange flappen aan de bovenkant. De onderste leg je onder je kussen en de bovenste vouwde je vroeger met veel omhaal rond de kriebelige wollen deken (niet dat dat hielp want die voelde je dwars door je lakenzak heen ook nog, vreselijk) en zou je tegenwoordig dus om de niet-kriebelende deken vouwen. Je neemt dan ipv twee losse lakens alleen zo'n zak mee op vakantie.

Nee, zo'n raar ding kenden de meiden niet. Wat Elsje brengt op de vraag: kennen jullie dat nog, een lakenzak?

Flodder goes culi

Elsje citeert de Volkskrant van vanmorgen: "Het Voedingscentrum pleit ervoor het aantal nieuwe verkooppunten van snacks en fastfood in met name achterstandwijken aan banden te leggen." Want het is natuurlijk algemeen bekend dat in achterstandswijken ongezonder gegeten wordt en de mensen die er wonen dientengevolge dikker en ongezonder zijn.

Tot zover niets nieuws onder de zon. Het rituele komkommertijdnieuws. Maar wat Elsje intrigeerde was de toevoeging van het woord "nieuwe". Het gaat het Voedingscentrum dus kennelijk niet om de bestaande fastfoodtenten. Dus is het niet het eten zelf dat lonkt, maar het nieuwige?

Later in het artikel blijkt uit onderzoek van de VU en Hogeschool Windesheim dat er geen verband te ontdekken is tussen het aantal cafetaria's en de consumptie van afhaalmaaltijden in wijken waar het gemiddelde inkomen laag is. Maar, voor het Voedingscentrum wellicht verrassend, wel in rijke wijken. Dus eigenlijk zou het Centrum juist moeten pleiten tegen de vestiging van nieuwe fastfoodzaken in voorstandswijken (gek dat dat woord niet lijkt te bestaan).

Enige dat Elsje dan weer daaraan toe te voegen heeft is dat ze denkt dat het soort afhaalmaaltijden in voorstandswijken wel van een wat ander karakter is: de delicatessenwinkel in de voorstandswijk verkoopt vast gezondere dingen dan de Snackerie in de achterstandswijk.

Tip voor het Voedingscentrum: misschien moeten jullie proberen om de bestaande tenten in welke wijk dan ook te bewegen gezonder voedsel te gaan verkopen. Dan zijn de snelle snackers blij (want die hebben geen zin om zelf te koken), de tenten blij (ze worden niet meer zwartgemaakt) en de gezondheid vaart er wel bij. Of is dit te simpel gedacht?

Kip, ik heb je

Een reiger die naar Artis gaat, dat is vragen om problemen...

Under cover of the Olympics

Die Poetin heeft het allemaal toch maar weer goed gepland. Terwijl de ogen van de hele wereld elke Chinees die een scheet laat, verdenken van mensenrechtenschending, overrompelt hij Georgië. Zouden hij en Hu daarover afspraken hebben gemaakt? Wat zou dan de tegenprestatie van de Russen zijn? De Georgiërs hebben zich trouwens teruggetrokken uit het Olympisch toernooi als gevolg van het gewapende conflict. Dus ook daar worden ze onzichtbaar.

Chocolate salty balls

In het NSG loopt één van de zoons graag in een trui met capuchon, die hij tot ver over zijn oren trekt. Bij voorkeur een oranje trui. Zijn bijnaam is dan ook Kenny. En Elsje moet eerlijk toegeven dat ook zonder capuchon de gelijkenis tussen beide jongens treffend is.



Vandaag is de stem achter een van de andere Southpark-figuren gestorven. Onze Kenny eet nooit meer Chef's Chocolate salty balls...

Sinds vanmorgen vroeg

Sinds vanmorgen vroeg is Elsje ouder dan haar vader ooit geworden is. Iets om toch een wel even bij stil te staan. Hij overleed in oktober 1974, zijn innig geliefde vrouw en hun vier jonge kinderen achterlatend. Af en toe stelt Elsje zich voor hoe het leven eruit zou zien als hij nog zou hebben geleefd.

Wat voor een leven zou Elsje hebben gehad? Opgroeien in een éénoudergezin is bijzonder, en al helemaal halverwege de jaren '70. Door de omgeving werd de moeder van Elsje zielig gevonden ('dat arme weduwvrouwtje') en de kinderen ook ('die arme zieltjes'). Hoe zou het geweest zijn als ze een normaal gezin (in de zin van vader, moeder, kindertjes) zouden hebben gevormd. Zou Elsje überhaupt wel dezelfde vrouw zijn geworden als zij niet in die bijzondere omstandigheden was opgegroeid? Had ze hier wel achter de laptop gezeten, te midden van haar NSG?

Wat voor een vader zou hij zijn geweest? Streng doch rechtvaardig? Of een flowerpower-laamaarwaaien-vader? Vrolijk of chagerijnig? Zou hij blij zijn geweest met de keuzes die Elsje en haar zussen gemaakt hebben in hun leven? Zou hij zich uitgesproken hebben over keuzes waar hij moeite mee zou hebben gehad? Of zou hij, net als zijn vrouw, die keuzes onvoorwaardelijk hebben gesteund, ongeacht of hij het ermee eens zou zijn geweest?

En hoe zij als opa zijn geweest voor zijn kleinkinderen? Een oppas-opa? Een meespeel-opa? Of een daar-ga-je-op-visite-opa?

Ook vraagt Elsje zich in toenemende mate af hoe het voor haar kinderen zou zijn als zij nu zou komen te overlijden. Dat hun leven er op dit moment totaal anders uitziet dan dat van Elsje toen haar vader stierf, betekent dat ook dat het overlijden van Elsje op hun levens een heel andere uitwerking zou hebben dan het overlijden van haar vader op het hare? Of heeft het overlijden van een ouder op jonge leeftijd altijd eenzelfde soort effect?

Genoeg stof tot nadenken.

Van zijn geloof vallen

Eindelijk is de eerste boete uitgedeeld voor het overtreden van het 'rookverbod in de horeca'. Gelukkige ontvanger is een kroeg die het Werkelijk Briljante Idee had om de drinkgelegenheid om te dopen tot een gebedshuis. Het briljante idee hield in dat de leden van de rokerskerk vanuit de goddelijke drie-eenheid van rook, vuur en as hun god eren door in het gebedshuis te roken. De VWA is er niet ingetrapt. Mooi zo!

Olympische verkooppraatjes

De komende weken zal Elsje veel, heel veel voor de buis zitten. Genietend van de vele sportieve inspanniungen die in Bejing geleverd zullen gaan worden. Wat haar dan tussen die sportkijktijden telkens opvalt is hoe ontzettend veel reclame de Nederlandse sporters moeten maken. En daarin wijzen ze echt niet alleen lezers en kijkers op waar en wanneer zij de komende tijd uit hoofde van hun sport te lezen of te zien zullen zijn. Nee.

In kranten, bladen, in elk reclameblok op alle mogelijke zenders, prijzen met name de zwemmers een breed palet producten aan. Elsje vindt het bijna schandalig, zoals zij zichzelf moeten verkopen. Ze hoopt tenminste dat zij zich niet vrijwillig lenen voor dit soort hoererij.

Als tegenwicht hier een leuk reclamefilmpje voor de Olympische Spelen, dat door de BBC gebruikt wordt. Geen sporter heeft zich hiervoor moeten compromitteren.

Hope

Af en toe vertelt Sjaak iets over zijn ervaringen met CSA, waar hij zo'n training volgde waarbij mensen tot het bot worden afgebroken om allerlei blokkades in zichzelf op te ruimen. Zodat ze daarna een enorme persoonlijke groei zouden kunnen doormaken (als de begeleiding hen tenminste niet met de emotionele brokstukken zou laten zitten). Althans, dat is wat Elsje er van heeft begrepen.

Eén van de kreten die tijden die training op Sjaak is afgevuurd is bij Elsje blijven hangen. 'There's no hope' als standaardantwoord op een uitgesproken wens in de vorm van 'ik hoop dat'.

Gisteren heeft Elsje eindelijk het meest geweldige tegenantwoord gehoord. In Afterlife riep Robert Bridge namelijk: "There's no hope, there's just biology". Voor een bioloog als Elsje natuurlijk de ultieme bevestiging van haar bestaan.

En nou maar hopen dat Sjaak niet langskomt hier om te vertellen dat Elsje het helemaal verkeerd begrepen heeft.

Don't try this at home

Blendtec heeft nog veel meer van dit soort geweldige filmpjes!

Solliciteren

De oplettende lezer weet dat Elsje binnenkort naar Texel gaat. Zij wil bij deze graag even benadrukken dat dat niet is vanwege een sollicitatiegesprek...

Dit is een oproepje

Sttt... Elsje heeft een geheimpje. Of beter gezegd een plannetje. Vandaag is Sjaak jarig. Maar ja, de kinderen komen morgen pas. Als jullie nou eens allemaal een berichtje achter lieten op zijn blog? Dan heeft hij toch een feestje, een soort van surpriseparty...

Dat het nog bestaat!

Vandaag nam de mevrouw die voor me stond bij de supermarktkassa een busje Zwitserse strooikaas mee. Dat het nog bestaat!

Vroeger at Elsje dat altijd bij vrienden van haar ouders, op de boterham. Ze kan zich nog precies de wat zaagselachtige droge en licht zoute smaak herinneren die zo'n boterham in haar mond achterliet.

Dat was nog eens even fijn jeugdsentimenteel boodschappen doen!

En daar gaan we weer...

Zucht, daar gaan we weer... Het bovenstaande komt trouwens hier vandaan.

Inbreker?

En daar lag Elsje, midden in de nacht, rustig slapend in haar hotelbed, toen er aan de deur gemorreld werd. Klik, klik, klonk het dreigend door de stille kamer. Elsje was direct klaarwakker. 'Heb ik de deur wel op slot gedaan?', schoot er door haar hoofd. Maar nee, je had in dit hotel een keycard nodig om de kamers binnen te kunnen komen.

Ze ging weer liggen. 'Vast net zo'n sukkel als ikzelf', dacht ze. Ze had namelijk eerder die dag ook geprobeerd de verkeerde kamer binnen te gaan (een verdieping te laag, hoe dom kun je zijn). Maar het geklik-klik hield aan. Elsje kreeg het nu toch wel een tikkie benauwd. Wat wilde de persoon toch die daar aan de deur stond te morrelen? Moest ze nu roepen dat deze kamer bezet was? Zou degene op de gang dan juist extra zijn best doen om de kamer binnen te dringen?

Zachtjes klom ze haar bed uit en sloop richting de klik-klikkende deur. Vlak voordat ze ervoor stond hoorde ze ineens dat het geluid niet uit de deur kwam, maar uit de muur. Snel deed Elsje het licht aan. Het geluid bleek geproduceerd te worden door de thermostaat van de airco, die Elsje bij het binnengaan van de kamer die ochtend snel uitgezet had. En blijkbaar niet op de juiste manier.

Gerustgesteld klom ze terug in bed. Enkele minuten later hield het geklik op en viel Elsje weer in slaap.

Hotelgasten

Elsje zat de afgelopen twee dagen voor haar werk in een hotel in de Haagse binnenstad. Ja, als u dacht dat dat blogje over het roze koffertje gisteren geschreven was, dan had u het mis. Ik deed een Tantieris. Sorry voor het bedrog, maar het werkt inderdaad.

Maar goed, Elsje was dus in Den Haag, om met een groep collega's hard te gaan werken aan een project. Nou is dat Novotel zo'n gewoon zakenhotel, zo´n standaard keten-geval. Elsje komt wel vaker voor haar werk in dit soort gelegenheden, voor een landelijk werkende dienst met overal te kleine kantoren werkt dat prima.

Elsje was echter niet eerder tijdens de zomervakantie voor haar werk in zo'n hotel. Wat viel op? Naast de gebruikelijke zakenmannen en -vrouwen in strakke heren- en dameskostuums logeerden er dit maal ook vakantiegangers: een stel op sandalen, afritsbroeken en verwassen t-shirts, jonge gezinnetjes met door de lobby rondrennende kindertjes en alleengaande heren die elkaar in de bar van het hotel toeristische tips voor 'Ze Heegue' gaven.

Verder was het maf een man in een keurig pak te zien lopen met een afgetrapte rugzak. De zaken zaten er kennelijk op? Of was het een gevalletje van 'zo loopt hij er anders nooit bij?' Of had hij net als Elsje slechte armen en dus geen aktenkoffertje of schoudertas maar miste hij een Sjaak die hem een rugzak met zakelijke uitstraling kon schenken voor zijn verjaardag?

Tot slot bezat het personeel niet de vanzelfsprekende en rustige efficiency die je buiten de vakantieperiode treft. Bij elke maaltijd weer moest Elsje vragen om een vork, een lepel, een extra glas. En als ze opstond om nog een broodje, een beetje salade of een kopje thee te pakken was haar bord, glas en bestek verdwenen voor ze haar stoel naar achteren geschoven had. En dus moest ze dan weer om nieuw vragen. Ze werd er een beetje giechelig ongemakkelijk van.

Ook de andere leden van de projectgroep raakten ervan in de vakantiestemming. De stralende zon deed daar nog een schepje bovenop. En zo kon het ineens gebeurden dat na de lunchpauze besloten werd om de rest van het werk thuis in de tuin, op een terras of waar dan ook, als het maar niet in het halfduistere vergaderzaaltje was verder af te maken.

Wat heeft Elsje toch een rotleven.

De roze koffer

Ik kom het huis ingerend. Ik moet mijn koffer nog pakken. Nog douchen. En het is al zo laat! Mijn moeder probeert luchtig te doen om mijn gestress wat tot bedaren te brengen, maar dat irriteert me alleen maar. Ik besluit eerst maar eens te gaan douchen.

Als ik me sta af te drogen komt collega J. binnen, met een stel Hongaarse studenten. Ik sla snel de handdoek wat vaster om me heen en mompel 'Wislat'. Eén van de studentes verbetert me: 'Jonapod!'. 'Oké,' denk ik 'jij je zin!´. Maar de vriendelijke uitdrukking op haar gezicht leert me dat ze het juist behulpzaam bedoelde.

Dan wil ik weg. Ik prop snel wat toiletspullen in een hard roze koffertje. Waar is in hemelsnaam dat groene t-shirt gebleven met die halflange mouwen? Dat moet echt mee. Als ik het niet kan vinden, grijp ik blind een ander shirt uit de kast. De klok staart me inmiddels zo dreigend aan dat ik het me niet meer kan veroorloven nog langer te treuzelen.

Ik ga naar buiten om mijn fiets klaar te zetten. Maar die blijkt een platte band te hebben. Gelukkig blijkt mijn huis zich vlakbij de ingang van de stationsstalling te bevinden. En in de stalling zit een fietsenmaker. Wat een mazzel.

Als ik het huis weer binnenloop, wil het vriendelijke Hongaarse meisje een gesprek met me beginnen. Dat kan echt niet. Ik moet nú weg! Met een aan hemelse inspiratie grenzende ingeving koppel ik haar aan mijn moeder en ren met het roze koffertje het huis uit.

Relaties in liedjes - 5

Toen Elsje in Utrecht ging studeren, had zij de pech dat ze op dat moment nét geen uur reizen van deze stad woonde. Als je namelijk een uur reistijd of meer had, kwam je versneld in aanmerking voor een kamer bij de SSH, de Stichting Studentenhuisvesting. Mensen die korter dan een uur treintijd (want daaraan werd het afgemeten) van Utrecht woonden, kwamen op ellenlange wachtlijsten terecht. Elsje moest dus haar toevlucht nemen tot andere middelen om op een redelijke termijn aan woonruimte te komen.

Zo hing ze bij de faculteit briefjes op en zette ze een advertentie in het Universiteitsblaadje. Dat leverde niets op. Een briefje bij de Albert Heijn leverde wel wat op: een reactie van een vent die wel een kamer overhad maar geen adres en telefoonnummer wilde geven, maar wel met Elsje wilde afspreken op een onguur parkeerterrein. Ja ja, nou, Elsje dacht van niet.

Natuurlijk hield Elsje ook het aanbod in de gaten. En ja, na een maand of drie zag ze een kamer die in onderhuur werd aangeboden voor een jaar (of langer) in een van de studentenflats op een groot en bekend complex. De kennismaking ('hospiteren') met de toekomstige huisgenoten verliep zeer gezellig en van beide kanten werd ingestemd met Elsje als nieuwe bewoner van de aangeboden kamer.

Al snel werd het meer dan gezellig in dit studentenhuis: samen tv kijken, eten, eindeloos rondhangen in de gezamenlijke keuken. Vooral Elsje en huisgenoot B. aten regelmatig met elkaar. Die etentjes mondden uit in af en toe een filmpje pakken, en op een keer ook in een bezoekje aan de toen pas geopende discotheek in de werfkelder onder het stadhuis (Fellini).

Daar werd Elsje van een opdringerige jongen gered door uit te roepen toen dit nummer gedraaid werd, dat dat hét nummer van haar en huisgenoot B. was.


En wat met dit nummer begon heeft veertien jaar geduurd en bovendien drie prachtkinderen opgeleverd...

Te pletter geslagen

De baas wil dat ik met hem meerijd, in de dienstauto. Eigenlijk wil ik weigeren, ik ben veel sneller met de trein. Het is me bovendien onduidelijk wat hij met me wil bespreken. Er is helaas geen ontkomen aan. Ik stap dus maar in en we rijden weg in de richting van de Amsterdamse binnenstad, waar we nog iemand op moeten halen.

Juist als ik denk dat ik lang genoeg heb gewacht op een verklaring van dit meerijden, krijgt hij op zijn Blackberry een mail binnen met een enorm attachment, dat zijn directe aandacht nodig heeft. Ik vervloek in stilte de afzender. Zit ik daar een beetje voor Jan-met-de-korte-achternaam in die auto!

Ondertussen bereiken we Amsterdam en rijden de buurt in waar Eelco en Judith ooit woonden. De chauffeur stapt uit om de laatste passagier op te halen. De baas is nog steeds verdiept in zijn mail. Verveeld staar ik uit het raampje.

Dan valt mijn oog op een als papegaai verklede man, die tussen de gevels heen en weer 'vliegt', hoewel vliegen niet de juiste omschrijving is. Het lijkt meer op springen en dan zweven (ooit een flying squirrel gezien?). Van de ene kant van de straat naar de andere gaat hij, dan weer omlaag, dan weer omhoog. Dan smakt de papegaaiman tegen een gevel. Langzaam glijdt hij naar beneden, een rood spoor op de desbetreffende gevel achterlatend. Is dat zijn make-up of bloed?

Achter de auto stopt een tram, die er niet langs kan. Nijdig tingelt de tramconducteur dat we opzij moeten. Maar waar blijft onze chauffeur nou toch? Hoe lang kan het ophalen van die laatste persoon in hemelsnaam duren?!

Eat that!

Terras, Zuid-Frankrijk, zwoele zomeravond. Elsje en Sjaak hebben zojuist bij de bijzonder vriendelijke garçon hun Menus du jour besteld en wachten onder het genot van een koel glaasje rosé tot het voorgerecht arriveert.

Aan het tafeltje naast hen nemen twee heren plaats. De één graatmager, de ander moddervet. En dat zal voorlopig wel zo blijven, want waar de graatmagere zich beperkt tot een voorgerechtje en een beetje eau gazeuse neemt de Billie Turf van de twee het vijfgangenmenu en drinkt er een fles wijn bij.

Twee dagen later speelt zich een soortgelijk tafereel af (ja, Elsje moet toegeven dat Sjaak en zij maar één avond zelf kookten). Ander terras, ander stel, want dit keer is het een echtpaar. Zij een Sidonia-lookalike, hij een soort Anton Geesink. Zij bestelt slecht een salade, en ook dit keer wordt er een vijfgangenmenu Antons mond binnen geschoven.

Wat trouwens verder opvalt aan beide stellen is hun zwijgzaamheid. Samen eten is voor geen van hen een moment van gezellig of gemoedelijk samenzijn. En ze zeggen toch altijd dat dikkerds gezellig zijn? Niets van te merken! Of komt dat doordat er zo'n magere lat bij zit dat ze niets te lachen hebben?

De stellen werpen steelse blikken in de richting van Elsje en Sjaak. Elsje voelt zich een enorme babbel- en lachkont. Maar wel een gelukkige babbel- en lachkont, want zij zit daar toch maar even met de mooiste man van het terras lekker en gezellig te eten. Eat that!

And the winner is...

Tijdens haar vakantie is Elsjes emoties dubbel geëerd met een Briljante blogaward. Wow, da's nog eens een thuiskomst! Ze kreeg 'm van Elke en van Cursief Huigje. En het leukste komt nog: het is een wisselaward, dus Elsje mag nu aan de slag met het op haar beurt eren van een aantal medebloggers.

Maar ja... eigenlijk heeft ze een probleem. Veel van haar favoriete blogs hebben namelijk inmiddels al een award mogen ontvangen (niet alleen Elsje komt er graag!). Gelukkig zijn dat voornamelijk Vlaamse blogs, de award heeft Elsje nog maar op één ander Nederlands blog gespot. Dus: hier volgt een aantal Briljante Nederlandse blogs, in alfabetische volgorde.

1. Anders. Zijn Andersomme berichtjes vanaf Terschelling leest Elsje altijd met heel veel plezier, evenals zijn commentaren elders.
2. Bl@nkie, uit Zwolle. Hij maakt naast vermakelijke schrijfsels ook mooie foto's.
3. Brechtje, uit Utrecht. Ze is nu stil, want ze zit als ontwikkelingswerker in Uruzgan. Om de Nederlandse missie daar niet in gevaar te brengen kan ze niet zoveel schrijven op het moment.
4. Browniepoint, uit Deventer. En echt niet omdat ze familie is. Soms supergrappig, dan weer cynisch, maar altijd heerlijk om te lezen.
5. De sensei van de zonzij, die in Zuid-Afrika woont. Ook boekgrrl, net als Elsje. Haar beschrijvingen van belevenissen daar aan de zuidkant van de wereld zijn vaak verbazingwekkend.
6. Merel Roze, uit Amsterdam. Daar zag ik al een award binnenkomen, maar ze heeft 'm nog niet geplaatst. Dus Elsje is nog niet te laat om haar een tweede toe te schuiven.
7. Mijmerlijn, uit Amsterdam. Schrijfster van prachtige tafereeltjes. Hoge genietwaarde!
9. Sjaak spreekt, uit Utrecht. Omdat Elsjes lief gewoon heel goed schrijven kan. Kijk vooral ook op zijn andere blogs!

Allen: van harte! En nu zijn jullie aan de beurt:

SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.
4. Zet de links van deze site’s op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site.

Hè, hè!

Bonnie gaat eindelijk buiten spelen!

Nu nog Isère, straks Jura

Zoals bekend is Elsje een autoliefhebber. Nou gaat die liefhebberij een stuk verder dan het smullen van merken, kleuren, features: ook nummerborden hebben haar warme belangstelling.

Al heel vroeger, toen Elsje nog maar amper kon lezen, maakte zij met haar zussen allerlei woordcombinaties van de letters op de nummerborden. Vooral tijdens lange reizen was dat een fijne bezigheid. De eigen auto had natuurlijk ook een woord als roepnaam, geënt op de nummerplaat: zo reed Elsjes moeder op een gegeven moment in de rotgeit (RG-YT, ok, niet helemaal spellingcorrect maar toch).

Ook nu Elsje een grote meid is, blijft ze nummerborden fascinerend vinden. Zo weet ze aan de hand van de Nederlandse nummerborden vrij goed af te leiden hoe oud het desbetreffende voertuig is. De kentekenplaten van de eerder door haar bezeten of bereden auto's dienen daarbij veelal als referentie. En anders geeft deze site wel uitkomst. Bij de site van de Rijksdienst voor het Wegverkeer komt Elsje regelmatig kijken welk nummerbord het meest recent is uitgegeven [voor de mede-liefhebbers: vandaag staat de 'teller' op 74-GPJ-5]

In elk ander land dat ze bezoekt probeert ze eerst op eigen gelegenheid uit te vinden welke systematiek er schuilt in de cijfers-en-lettercombinaties op de kentekenplaten die ze op de weg ziet. Mocht ze daar niet uitkomen, dan schroomt ze niet een localo te bevragen op dit punt.

Zo leerde ze een aantal jaar geleden eindelijk het kentekensysteem van België begrijpen: daar is de kentekenplaat gekoppeld aan de eigenaar. Niet aan de auto dus! Krijg je een nieuwe auto, dan maakt dat voor je kenteken daarom niets uit: je houdt je oude kenteken. Elsje meent zich te herinneren dat als je een aantal jaar (4 jaar??) geen voertuig bezit, dat dan je kenteken komt te vervallen.

Het allerleukste vindt Elsje het als de nummerborden een geografische ordening hebben, zoals in Duitsland, Italië, Spanje en Frankrijk. Nu is het 'Duitse' systeem heel simpel: de eerste letter(s) geven de stad dan wel regio aan waar het voertuig vandaan komt. Dit systeem werd ook in Spanje en Italië gebruikt. Elsje zegt met nadruk werd, want de Spanjaarden zijn daarmee in 1990 gestopt. Doodzonde! De Italianen trouwens ook, maar die hebben in het rechter gedeelte van het nummerbord de mogelijkheid om de regio alsnog op te nemen.

Ook de Fransen zijn van plan om volgend jaar maart de regionale aanduiding op de kentekenplaten los te laten. Op dit moment geven de laatste twee cijfers van het nummerbord het departement aan waar de auto geregistreerd is. Straks moet dat 2 letters - 3 cijfers - 2 letters worden.

Het Franse systeem heeft Sjaak en Elsje tijdens hun vakantie leuke uurtjes bezorgd: zij hebben de eerste 60 departementen uit hun hoofd geleerd en telkens als zij een auto tegenkwamen moest het departement van origine uit het kenteken worden afgeleid. Daar kwamen allerlei ezelsbruggetjes aan te pas. Zo gebruikte Elsje haar leeftijd om te onthouden welk nummer het departement Isère heeft. Jammer alleen dat ze bijna jarig is, want dan verandert ze van Isère in Jura. Mocht dit systeem verdwijnen dan leert Elsje de overige departementen natuurlijk nooit meer.

Wist je trouwens dat Nederland het eerste land was dat kentekenplaten invoerde? En dat tot 1951 het Nederlandse nummerbordensysteem geënt was op een geografische indeling naar Provincie?