Onzinnig maar leuk tijdverdrijf

Af en toe geeft zelfs Elsje zich over aan onzinnig maar leuk tijdverdrijf: wii-en. En als ze dat doet dan speelt ze bij voorkeur de Blob, een simpel doch eenvoudig spelletje waarbij je een verfbolletje bent. Je moet de stad die door Inky's is veroverd is die alle kleur hebben weggezogen weer kleur geven. En moet zien te voorkomen dat de Inky's jou te pakken krijgen. Uiteraard zijn er wel wat vrolijk gekleurde vriendjes die je bijstaan in de strijd. Zij praten met jou een grappig soort Blob-taaltje en geven je tips over hoe je de Inky's het beste aan kunt pakken. De lekkere muziekjes die je onder het spelletje kunt laten horen gaan niet vervelen... Zelfs niet als je het uren hebt gespeeld. Wat vandaag gebeurd is. Want met zulk rotweer moet je binnen vertier zoeken waar je blij van wordt. En dat word je gegarandeerd van de Blob!

Tot slot een leuk detail: de Blob is gemaakt door een aantal Utrechtse studenten...

Dus als jullie Elsje een keer zoeken en het is slecht weer: grote kans dat ze als de Blob probeert de blues te veranderen in allerlei andere leuke kleurtjes!

Voor een impressie: klik hier.

Zielig

Die arme spruit 5: zou ze dit jaar als enige van de vijf kinderen meelopen met de avondvierdaagse, gaat het hele feest niet door. Hoe dat zo?

ot afgelopen jaar werd de deelname van de kinderen geregeld via (niet door) de school. Die zijn daar dit jaar mee gestopt, waardoor je zelf via de site je kind moet opgeven. Op tijd. En tsja, daar kwam Elsje dus pas afgelopen donderdag achter, een week na de uiterste inschrijfdatum.

Nu kan spruit 5 natuurijk meelopen zonder dat ze er een medaille voor zou krijgen. Iets waar ze voor past want het gaat als je negen bent natuurlijk om de medaille en niet om het lopen.

Hoewel Elsje een enorme hekel aan het fenomeen Avondvierdaagse heeft (zie de eerdere blogjes hier en hier) heeft ze nu toch wel erg met spruit 5 te doen.

Ze probeert de boel te gaan belazeren door een klein offer van een van de andere kinderen te vragen: van hen gunt er vast wel een spruit 5 zijn/haar medaille. Het zijn toffe broers/zussen, dat zullen ze weten...

Dansen met Wim Statius Muller

Zoals de vaste lezers allang weten, speelt Elsje graag piano. Niet dat ze het niveau van een goedwillende beginner overstijgt, maar toch, met veel plezier pingelt ze heel wat af. Meestal speelt ze stukken van reeds lang overleden componisten zoals Scriabin, Bach, Chopin, je kent ze wel.

Maar sinds kort speelt ze de Antilliaanse dansen van een nog levende componist: Wim Statius Muller. Een man met een bijzonder prettig in het gehoor en in de vingers liggend repertoire, maar vooral ook iemand met een zeer bijzondere levensloop. Hij werd geboren op Curacao. Doceerde in de jaren '50 van de vorige eeuw aan de Julliard School of Music in New York, en trad in de jaren '60 in dienst van de NATO. Daar hield hij zich tot zijn pensionering in 1995 als veiligheidsofficier bezig met het ontmantelen van terroristische cellen.

Het filmpje dat je hier kunt zien, laat een mooi beeld van de componist zien. Het wijsje dat onder de documentaire, die ter ere van zijn 80ste verjaardag gemaakt is, is gemonteerd, heet Nostalgie en is het wijsje dat Elsje het meest recent mocht spelen. Heerlijk he?

Verhuizen

De afgelopen weken stonden bij Elsje op het werk in het teken van een verhuizing: verschillende vestigingen van de organisatie waarvoor Elsje werkt, worden samengevoegd in een nieuw pand.

En dus moest ze vandaag afscheid nemen van haar eigen plekkie. Dat plekkie op die knusse zolderverdieping van het gebouw, met daardoor zulk fijn uitzicht over de daken van de Haagse binnenstad. En hoewel Elsje maar 9 maanden op die kamer zat, zal ze het toch wel missen. Maar ach, zo'n kamer met een wand verhuisdozen is niet de prettigste werkplek die je je kunt voorstellen.

Het goede nieuws is dat ze door de verhuizing vanaf komende maandag normaal gesproken op de fiets naar kantoor kan in plaats van met de auto of het openbaar veevervoer. En daar verheugt ze zich enorm op. Op dat uitslapen elke ochtend.

Verwerken

Geen puf om vandaag een vrolijk, boos, spitsvondig of anderszins interessant blogje te schrijven. Het is een verwerkingsdag.

Kort sluiting

Zondagavond, een uurtje of half 10. Elsje zit te genieten van de Beagle als ineens: klabam! de stroom eraf ligt. Is er een stroomstoring? Nee, bij de buren brandt nog licht. Is het kortsluiting? Een blik in de meterkast bevestigt dat vermoeden... Maar waardoor wordt die veroorzaakt? We deden niets bijzonders op het moment dat de stoppen doorsloegen!

Al vrij snel zijn Sjaak en Elsje erachter in welke groep het probleem zich voordoet en ijverig beginnen ze binnen die groep de stekkers uit de wandcontactdozen te trekken. Geen resultaat of beter gezegd, niet het gehoopte resultaat: steeds blijft de stop doorslaan als ze er de stroom weer opzetten.

Dan maar grover geschut ingezet... Een voor een worden de plafonnières losgehaald, wat het euvel niet aan het licht brengt maar wel een lichtpuntje oplevert: de lamp op de gang had alleen een kapot peertje en bleek op een andere groep te zitten. Dat Sjaaks haar nog uren rechtop staat van de stroomstoot die hij kreeg nemen ze voor lief.

Ook maandag weten Sjaak en Elsje de puzzel niet op te lossen: enig overgebleven mogelijkheid, o gruwel, is de vloerverwarming in de badkamer. Geen idee hoe ze daarachter zouden moeten komen! Dus besluiten ze dat het tijd is om er een elektriciën bij te roepen. Die natuurlijk in no time vaststelt dat het inderdaad de vloerverwarming in de badkamer is.

Met groot gemak wordt besloten dat die afgekoppeld kan worden, want het is een geheel inpandige badkamer waarvan de vloer ook nog verwarmd wordt door de verwarmingsbuis die naar het handdoekenrek... erhm de radiator gaat. Ooit, als Sjaak en Elsje de beslissing nemen om die vreselijke zeegroene badkamertegels te vervangen door een serie met een kleur die wat prettiger voor de ogen is, moet dit euvel maar eens grondig aangepakt worden. Eerder niet. Genoeg andere klussen te doen in huis. Waarover later meer.

Koksukkers

De afgelopen week hebben Sjaak en Elsje naar het eerste seizoen van Deadwood gekeken. Deze serie speelt zich af in de tweede helft van de 19e eeuw, in het Wilde Westen. En wild is het!

Een bar annex bordeel in een nederzetting in het pioniersstadium. En dat in het hart van de goudstreek. Zie daar, het decor van deze serie waarin goudjacht, hoererij, gokken, moordlust en zuipen tot je erbij neervalt de hoofdrollen spelen. Voor mensen met een gevoelig oor niet zo geschikt, het "fokking this" en "fokking that" vliegt je om de oren, slechts overtroffen door tig keer per minuut "koksukkers".

Naast al deze zaken die Elsje zeker niet aan zouden trekken als ze die in een omschrijving tegen zou komen is er gelukkig meer dan voldoende aandacht voor ontluikende en vaak onmogelijke liefdes en vriendschappen en veelal onverwacht vriendelijke gebaren.

Geweldig geacteerd, prachtig gefilmd, ja het is echt genieten. Snel op naar de tweede serie. Gelukkig heeft Elsje een DVD-box aangeschaft met de eerste drie seizoenen!

Metales

He goade mee?

Toen Elsje elf jaar werd, dit jaar dus 30 jaar geleden, kreeg ze voor haar verjaardag van haar moeder een walkman. Voor de jonge lezers: dat is een verre voorloper van de iPod. Je deed er cassettebandjes in, een soort CDs. Het allereerste cassettebandje had haar oudste zus alvast voor haar opgenomen.

Het openingsnummer van dat bandje vond Elsje zo ontzettend mooi! Het ging over een klein jongetje dat naar school gaat. Hij houdt erg van kleuren en is dan ook blij als hij mag gaan kleuren. Maar dan:

Mer de juffrouw zei: "Wat doe je daar, jongeman?"
"Ik teken bluumkes, juffrouw"
Ze zei: "We doen hier niet aan kunst, jongeman
Bloemen zijn rood en de lucht is blauw
Je zult er rekening mee moeten houden
Je bent hier niet alleen
Als alle kinderen 'ns deden zoals jij
Waar moest dat dan toch heen, ik zeg je
Bloemen zijn rood, jongeman
Blaadjes zijn groen
't Heeft geen enkele zin om 't anders te zien
Dus waarom zou je 't dan nog anders doen"

Hartverscheurend toch? Nooit wist Elsje de uitvoerend artiest te benoemen want de zus had dat niet op het hoesje geschreven.

Een jaar of acht geleden ging Elsje actief zoeken want Internet maakte dat soort zoektochten mogelijk. Het lied bleek van Gerard van Maasakkers te zijn. Direct een CD aangeschaft waar het "Bloemen zijn rood", want zo heette het nummer, op stond. En ook andere nummers van deze Brabantse volkszanger wisten Elsje zeer te bekoren.

In 2008 zat Gerard dertig jaar in het vak. Onderstaande documentaire werd naar aanleiding van dat jubileum gemaakt. Schrik niet, het is een lang filmpje (57 minuten). Maar echt, geloof me, de moeite van het bekijken waard.



Voor diegenen met weinig tijd: kijk dan in ieder geval dit filmpje!

Zij bouwde haar huisje op zand

Vandaag zijn Sjaak, Elsje en spruit 5 naar het zandsculpturenfestival in Garderen geweest. De rest van de spruiten had, zoals dat goede mokkende bankhangers betaamt 'toch geen zin om mee te gaan'. Ze hebben wat gemist!

Het thema dat de sculpturen met elkaar verbond was Nederlandse provincies. En zo stonden er dus twaalf prachtige sculpturen. Een heel strak Utrecht (geinspireerd op Rietveld), een zooi Zeeuwse meisjes (ons ben zuunig), Friese pompeblede, het Deventer Dickensfestijn en ga zo maar door.

Spruit 5 kreeg een velletje detailopnames mee en moest aan de hand van de plaatjes zien te raden welke provincies er bedoeld werden. Dit zorgde voor een aanstekelijk koortsachtig zoeken naar juist dat ene oor, die ene voet met zo'n randje eronder en precies dat ene mannetje dat uit het raam kijkt.

Natuurlijk kon ze ook zelf haar eigen zandsculptuurtje maken.


Het was een zeer geslaagde middag! O ja, mocht je de behoefte voelen om ook te gaan kijken, ga dan niet op zondag. Bible belt hè?

De chaos is compleet

Al twee maanden leeft het NSG in chaos. "Hoezo dat dan? Wat is er aan de hand, Elsje?" hoort ze jullie vragen. Nou, vrienden, dat zal ze jullie vertellen.

De riolering in de straat wordt vervangen. De gemeente dacht: als we dan toch de riolering vervangen, dan koppelen we gelijk het regenwater af. Dus moet er een aparte riolering worden aangelegd voor het regenwater, wat dan ineens hemelwater blijkt te heten. En zoals dat gaat, wordt ook van de gelegenheid gebruik gemaakt het al langer in slechte staat verkerende asfalt te vervangen door mooie klinkertjes. Althans, dat moet nog blijken. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat idee van die klinkertjes van de bewoners kwam.

Het lijkt allemaal zo simpel: graaf een sleuf, kiep de oude riolering eruit, leg een nieuwe pijp erin, leg er een tweede pijp naast die je aansluit op de regenpijp en klaar is Clara. Kennelijk gaat die vlieger niet op. Want al acht weken lang kijken we tegen grote zandgaten aan. De hele dag rijden er grote zandauto's de straat in en uit, voorafgegaan dan wel achternagezeten door dito graafmachines, trilmachines, pompmachines, en machines waarvan Elsje de bedoeling ontgaat.

En dus maakt de stofzuiger hier in huis overuren. De nieuwe stofzuiger, die nog geen maand dit pand bevolkt. Zal je zien dat die, als ze buiten eindelijk klaar zijn, de geest geeft... Over complete chaos gesproken.

Wat deed jij toen?

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat de vuurwerkramp in Enschede plaatsvond. Zoals mensen met veel Zeer Belangwekkende Gebeurtenissen vaak nog precies weten waar ze waren of wat ze aan het doen waren toen ze van het nieuws hoorden, weet Elsje ook nog precies wat ze deed toen ze over de ramp vernam.

Ze zat die middag, hoogzwanger van spruit 5, die toen overigens nog geen spruit 5 heette, maar spruit 3, want toen was Elsje nog met haar ex samen en Sjaak en zijn kinderen waren haar nog geheel onbekend, laat staan dat zij al een genummerde plek in haar leven innamen. Wacht Elsje, je dwaalt af.

Ze zat dus hoogzwanger op de bank bij twee oud-collega's, die net waren gaan samenwonen (ook een mooi verhaal hoe dat zo gekomen was, maar die bewaart Elsje voor een andere keer), aan de door hen zelfgebakken chocoladecake (gek hoe je dat soort details onthoudt!). Elsje droeg de nieuwe lichtblauwe positiejurk die ze de dag ervoor gekocht had. Ze was zoveel dikker dan bij de eerdere zwangerschappen dat er in de laatste maand nog nieuwe kleding gekocht moest worden. Elsje en haar vrienden zaten gezellig te keuvelen over ditjes en datjes (haar zwangerschapskwaaltjes, hun kinderwens, en meer van die dingen waar je het over hebt als je 36 weken heen bent). De bank was oncomfortabel laag en van die zweterige stof. Elsje zat zich dan ook stiekem af te vragen of ze al kon zeggen dat ze weg moest.

Maar toen ging de telefoon. Op precies hetzelfde moment kreeg Elsje een smsje waarin de toen-nog-niet-ex alleen geschreven had: "zet NU de televisie aan!". Eenzelfde boodschap kregen de collega's over de telefoon. Toeval wil dat de bank van de collega's zich in Volendam bevond, waar nog geen anderhalf jaar eerder de ook door vuurwerk veroorzaakte Oudjaarstragedie in cafe het Hemeltje had plaatsgevonden.

De rest van de middag hebben ze gedrieën geëmotioneerd naar de buis gestaard, waarbij de collega's herinneringen aan de Volendamse vrienden die omgekomen dan wel in meerdere of mindere mate verminkt waren geraakt voorbij lieten komen.

Voor Elsje zijn beide rampen dan ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoe zit dat bij jullie? Waar waren jullie toen je hoorde van de vuurwerkramp in Enschede?

Echte Liefde

Na weken van prettig positieve spanning, waarin ze telkens dromerig zijn foto bekeek, was het gisteren zover: Elsje mocht hem eindelijk in levenden lijve ontmoeten. Leek hij op de foto slank gebouwd, in het echt is hij zo mogelijk nog slanker, je gelooft je ogen niet. Slank maar waanzinnig krachtig. En met van die lichtjes in z'n ogen waar Elsje heel erg blij van wordt. Dat dit Elsjes nieuwste Echte-Liefde-In-Wording is, is na de eerste minuten al duidelijk. De hele dag streelt ze zachtjes zijn gladde vel. Ook de kinderen zijn erg van hem onder de indruk.

Voor diegenen onder jullie die nu de neiging hebben direct naar het blog van Sjaak surfen om hem een hart onder de riem te steken omdat ze denken dat er in het leven van Elsje maar een Echte Liefde kan zijn, kunnen gerust achterover leunen. Elsjes hart is groot, zo groot, daar kan altijd nog wel meer liefde uit geput worden.

Graag wil Elsje jullie betrekken bij haar liefdesleven. Daarom hierbij de foto waarop ze verliefd werd en die ze koesterde tot ze hem in het echt ontmoette. Hebben jullie ook wat om bij weg te dromen. En misschien zelf actief naar op zoek te gaan...

Soms kan de dood genade tonen

Bijna drie weken terug, maandag 12 april, kwam het noodlottige telefoontje. De doktoren konden voor haar niets meer betekenen, ze was, zoals dat in medische termen heet 'uitbehandeld'. Een prognose gaven ze haar nog wel mee: over een paar weken zou ze bedlegerig worden en niet lang daarna sterven.

Ze vond een laatste portie kracht en moed om dit nieuws aan haar (en onze) kinderen te vertellen. Door de tranen lachten we want ja, we hadden geen van allen ervaring met hoe je dit soort onheilstijdingen hoort te brengen.

Ze wilde nog zo graag, 'nu het nog kon', een weekje met de kinderen op stap. Snel was via een kennis die bij een reisbureau werkt een reisje naar Cyprus geboekt. Er werd en passant contact gelegd met een privekliniek op het eiland waar een Nederlandse arts (in geval van nood) bijstand zou kunnen verlenen.

Maar, zoals het lot grillig kan zijn, het reisje werd hen niet gegund. De aswolk uit de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull voorkwam dat. Gelukkig was een alternatief snel gevonden: Domburg. Ook met zee en strand, en een hotel waar ze allemaal erg verwend konden worden.

Haar toestand vloog achteruit, de week in Domburg moest voortijdig worden afgebroken. Vijf dagen later, afgelopen dinsdag, hebben we met het hele NSG afscheid genomen. Het was een zeer emotioneel en tegelijkertijd prachtig uur. Ze wilde nog zo graag een ijsje van de beste ijszaak van Utrecht (en verre omstreken). Dus namen wij een grote bak met ijs mee die we gezamenlijk leegaten. Daarna nam ze van elk van de kinderen en de volwassenen persoonlijk afscheid. Woorden die in mijn geheugen gegrift zullen blijven.

Op donderdagochtend 29 april, om even voor half 10 is ze gestorven. Omringd door haar kinderen, haar geliefde, haar zussen, is ze rustig uit het leven weggegleden. Ze heeft geen pijn geleden: soms kan de dood genade tonen.

Ooit ruil ik mijn lievelingskleur groen in voor paars

When I am an old woman I shall wear purple

With a red hat which doesn't go, and doesn't suit me.
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals, and say we've no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I'm tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick the flowers in other people's gardens
And learn to spit

You can wear terrible shirts and grow more fat
And eat three pounds of sausages at a go
Or only bread and pickle for a week
And hoard pens and pencils and beermats and things in boxes

But now we must have clothes that keep us dry
And pay our rent and not swear in the street
And set a good example for the children.
We must have friends to dinner and read the papers.

But maybe I ought to practice a little now?
So people who know me are not too shocked and surprised
When suddenly I am old, and start to wear purple.


Ruth Harriet Jacobs
Uit:
When I Am An Old Woman I Shall Wear Purple
Edited by Sandra Martz
Papier Mache Press--Watsonville, California 1987