Eilandgevoel

Als kind was Elsje altijd al gefacineerd door woorden. Hoe een ogenschijnlijk simpel woord ineens een andere betekenis leek te krijgen als je je erin verdiepte. Tafel, bijvoorbeeld of tomaat, zijn, als je er dieper over nadenkt prachtige woorden. Althans, dat vond Elsje als kind (en trouwens nog steeds, hoewel tafel een beetje zijn aantrekkingskracht verloren heeft).

Zo dacht ze ook vaak na over het woord eiland, ei-land. Elsje stelde zich daar een land vol eieren bij voor. U hoort het al, een echte landrot aan het woord. Maar toch is dat nog niet zo'n vreemde gedachte. Een eiland is afgesloten van de wereld door de omringende zee. En lijkt daarin wel een beetje op een ei, dat immers ook een wereldje op zichzelf is.

Na de facinatie voor het woord kwam Elsje pas als volwassene op een echt eiland (een tweetal tripjes naar het Verenigd Koninkrijk even niet meetellend). Het was op Vlieland, met een aantal collega's. Eén van hen kreeg voor het eerst in zijn leven een epilepsie-aanval tijdens het verblijf op dit eiland. Een paar jaar later ging Elsje met een groep andere collega's naar Schiermonnikoog, alwaar één van hen helemaal door het lint ging. Later ging ze, zwanger, voor haar werk naar Texel. Ook niet zo'n prettige ervaring, met je dikke lijf in een stapelbedje. Ze weet, dit heeft niet zozeer aan het eiland gelegen, maar stapelde zich wel als negatieve ervaring op de vorige twee. Bij al deze gebeurtenissen voelde Elsje zich vreslijk opgesloten en ze nam zich voor nooit, maar dan ook NOOIT meer ook maar één voet op een stuk land te zetten waar ze niet, mocht ze dat willen, direct weer vandaan zou kunnen.

Gisteren keek Elsje naar Eilandgasten,naar het gelijknamige boek van Vonne vd Meer. Afgezien van het feit dat het boek een prima vertolking van het boek was (een boek waar Elsje overigens niet heel warm van werd, maar dat terzijde), gaf het het gevoel dat Elsje altijd beving als zij aan haar eilandervaringen terugdacht goed weer. Wat een eenzaamheid en opgeslotenheid.

Het voornemen om nooit meer voet op een eiland te zetten hield Elsje vol tot ze Sjaak leerde kennen. Een echte Waddenadept. Hij haalde Elsje over om met het hele NSG naar Terschelling te gaan, een kort weekendje maar. En daar was het heerlijk. Een paar maanden later gingen Sjaak en Elsje naar Ameland, op eerste Kerstdag het halve eiland rondlopend, in de sneeuw en hagel, maar o-zo prachtig. En ook Schier bleek bij nader inzien een mooi en vriendelijk eiland. En geloof het of niet, Elsje raakt langzaam over haar oude eilandgevoel heen. Ze zit zelfs stiekem met het idee te spelen om Sjaak voor te stellen van de zomer samen naar Vlieland te gaan, om zo de TV-TAS verzameling compleet te kunnen maken.