Te-ring, te-ring

Elsje heeft haar jeugd doorgebracht als import in het pittoreske stadje Leiden. De inheemse bevolking daar, de zgn. 'Leidse glibbers' spreekt een bijzonder taaltje. Zo hoorde je er als allochtone Leijenaar pas bij als je het volgende met onvervalst Leids accent kon uitspreken: 'He juh, daar hejuh de derecteur van de suikerfabriek, ga ik suiker roepen, moet jij kijken offie kijkt: suiker suiker! Meh, kijk um kijke.' Als het Elsje lukt hiervan ergens een wav-je te krijgen, zal ze een linkje maken. Want zelf opnemen zit er niet in, daarvoor spreekt ze láng niet Leids genoeg.

Een ander grapje over het Leids is: Hoe klinkt een Leidse telefoon? Te-ring, Te-ring. En dat brengt Elsje bij haar onderwerp van vandaag: belgedrag, en dan vooral in de trein. De afgelopen weken heeft zij zich heel wat uurtjes door de NS door het land laten vervoeren en dus weer mogen meegenieten van allerlei, soms genant intieme, dan weer uitermate inwisselbare, telefoongesprekken.

God zij dank zijn er stilte-coupés. En daar gaat Elsje dan ook bij voorkeur zitten. Helaas was ze vandaag zo dom om haar mobieltje niet op stil te zetten en moest met het schaamrood op de kaken haar luid afgaande mobiel uit de overvolle tas zien te grabbelen. Sorry, medepassagiers, Elsje belooft beterschap!