Rest je een restje

Vroeger, toen Elsje nog jong en onschuldig was, leed zij in haar ouderlijk huis onder de restjes-mentaliteit van haar moeder. Als het dan niet lukte om de kinderen de pannen leeg te laten eten ('wie wil dat laatste aardappeltje, kom het moet op') dan verdween dat laatste lepeltje rijst met prutje, dat halve aardappeltje of die paar plakjes komkommer in een tupperware bakje in de koelkast. Om daar met enig geluk de volgende dag uit te komen om zo als ingredient voor de volgende maaltijd te kunnen dienen, waardoor alle maaltijden wel iets van elkaar weg gingen hebben. Veel vaker echter kwam het voor dat dat ene gehaktballetje weken later de koelkast uit stond te stinken.

Toen Elsje dan ook op kamers ging wonen, nam zij zich heilig voor nooit, maar dan ook nooit restjes te bewaren. Als er niet meer voldoende over was om nog als een volwaardig maaltijd te kunnen dienen, dan hup, in de gft-bak ermee! Wat een opluchting om gewoon naar de appie te kunnen gaan en daar elke dag opnieuw te kunnen bedenken wat je wilde eten, zonder eerst te peinzen wat er nog in bakjes komma divers in de koelkast zou kunnen staan dat nog niet groen van ellende zou zien.

Dat Elsje niet de enige is die regelmatig voedsel weggooit, was van de week Groot Nieuws (in de komkommertijd is voedselnieuws natuurlijk altijd fijn): maar liefst eenderde van het voedsel vindt niet zijn beoogde bestemming: de mond.

De wisselende grootte van het NSG noopt Elsje tegenwoordig weliswaar tot nadenken hoeveel monden de volgende dag gevuld moeten worden alvorens ze besluit om iets tot dan te bewaren, of weg te smijten, maar toch weet ze zich aardig aan haar voornemen te houden. Tot vorige week, toen Elsje na een heerlijk maaltje asperges de twee overgebleven exemplaren in een bakjes stond over te hevelen. 'Lekker voor in de sla, morgen'. Het feit dat haar moeder erbij was, maakte de schok nog groter. Is het dan toch waar, dat je als je ouder wordt je net zo wordt als je ouder?