De roze koffer

Ik kom het huis ingerend. Ik moet mijn koffer nog pakken. Nog douchen. En het is al zo laat! Mijn moeder probeert luchtig te doen om mijn gestress wat tot bedaren te brengen, maar dat irriteert me alleen maar. Ik besluit eerst maar eens te gaan douchen.

Als ik me sta af te drogen komt collega J. binnen, met een stel Hongaarse studenten. Ik sla snel de handdoek wat vaster om me heen en mompel 'Wislat'. Eén van de studentes verbetert me: 'Jonapod!'. 'Oké,' denk ik 'jij je zin!´. Maar de vriendelijke uitdrukking op haar gezicht leert me dat ze het juist behulpzaam bedoelde.

Dan wil ik weg. Ik prop snel wat toiletspullen in een hard roze koffertje. Waar is in hemelsnaam dat groene t-shirt gebleven met die halflange mouwen? Dat moet echt mee. Als ik het niet kan vinden, grijp ik blind een ander shirt uit de kast. De klok staart me inmiddels zo dreigend aan dat ik het me niet meer kan veroorloven nog langer te treuzelen.

Ik ga naar buiten om mijn fiets klaar te zetten. Maar die blijkt een platte band te hebben. Gelukkig blijkt mijn huis zich vlakbij de ingang van de stationsstalling te bevinden. En in de stalling zit een fietsenmaker. Wat een mazzel.

Als ik het huis weer binnenloop, wil het vriendelijke Hongaarse meisje een gesprek met me beginnen. Dat kan echt niet. Ik moet nú weg! Met een aan hemelse inspiratie grenzende ingeving koppel ik haar aan mijn moeder en ren met het roze koffertje het huis uit.