Hotelgasten

Elsje zat de afgelopen twee dagen voor haar werk in een hotel in de Haagse binnenstad. Ja, als u dacht dat dat blogje over het roze koffertje gisteren geschreven was, dan had u het mis. Ik deed een Tantieris. Sorry voor het bedrog, maar het werkt inderdaad.

Maar goed, Elsje was dus in Den Haag, om met een groep collega's hard te gaan werken aan een project. Nou is dat Novotel zo'n gewoon zakenhotel, zo´n standaard keten-geval. Elsje komt wel vaker voor haar werk in dit soort gelegenheden, voor een landelijk werkende dienst met overal te kleine kantoren werkt dat prima.

Elsje was echter niet eerder tijdens de zomervakantie voor haar werk in zo'n hotel. Wat viel op? Naast de gebruikelijke zakenmannen en -vrouwen in strakke heren- en dameskostuums logeerden er dit maal ook vakantiegangers: een stel op sandalen, afritsbroeken en verwassen t-shirts, jonge gezinnetjes met door de lobby rondrennende kindertjes en alleengaande heren die elkaar in de bar van het hotel toeristische tips voor 'Ze Heegue' gaven.

Verder was het maf een man in een keurig pak te zien lopen met een afgetrapte rugzak. De zaken zaten er kennelijk op? Of was het een gevalletje van 'zo loopt hij er anders nooit bij?' Of had hij net als Elsje slechte armen en dus geen aktenkoffertje of schoudertas maar miste hij een Sjaak die hem een rugzak met zakelijke uitstraling kon schenken voor zijn verjaardag?

Tot slot bezat het personeel niet de vanzelfsprekende en rustige efficiency die je buiten de vakantieperiode treft. Bij elke maaltijd weer moest Elsje vragen om een vork, een lepel, een extra glas. En als ze opstond om nog een broodje, een beetje salade of een kopje thee te pakken was haar bord, glas en bestek verdwenen voor ze haar stoel naar achteren geschoven had. En dus moest ze dan weer om nieuw vragen. Ze werd er een beetje giechelig ongemakkelijk van.

Ook de andere leden van de projectgroep raakten ervan in de vakantiestemming. De stralende zon deed daar nog een schepje bovenop. En zo kon het ineens gebeurden dat na de lunchpauze besloten werd om de rest van het werk thuis in de tuin, op een terras of waar dan ook, als het maar niet in het halfduistere vergaderzaaltje was verder af te maken.

Wat heeft Elsje toch een rotleven.