Relaties in liedjes - 5

Toen Elsje in Utrecht ging studeren, had zij de pech dat ze op dat moment nét geen uur reizen van deze stad woonde. Als je namelijk een uur reistijd of meer had, kwam je versneld in aanmerking voor een kamer bij de SSH, de Stichting Studentenhuisvesting. Mensen die korter dan een uur treintijd (want daaraan werd het afgemeten) van Utrecht woonden, kwamen op ellenlange wachtlijsten terecht. Elsje moest dus haar toevlucht nemen tot andere middelen om op een redelijke termijn aan woonruimte te komen.

Zo hing ze bij de faculteit briefjes op en zette ze een advertentie in het Universiteitsblaadje. Dat leverde niets op. Een briefje bij de Albert Heijn leverde wel wat op: een reactie van een vent die wel een kamer overhad maar geen adres en telefoonnummer wilde geven, maar wel met Elsje wilde afspreken op een onguur parkeerterrein. Ja ja, nou, Elsje dacht van niet.

Natuurlijk hield Elsje ook het aanbod in de gaten. En ja, na een maand of drie zag ze een kamer die in onderhuur werd aangeboden voor een jaar (of langer) in een van de studentenflats op een groot en bekend complex. De kennismaking ('hospiteren') met de toekomstige huisgenoten verliep zeer gezellig en van beide kanten werd ingestemd met Elsje als nieuwe bewoner van de aangeboden kamer.

Al snel werd het meer dan gezellig in dit studentenhuis: samen tv kijken, eten, eindeloos rondhangen in de gezamenlijke keuken. Vooral Elsje en huisgenoot B. aten regelmatig met elkaar. Die etentjes mondden uit in af en toe een filmpje pakken, en op een keer ook in een bezoekje aan de toen pas geopende discotheek in de werfkelder onder het stadhuis (Fellini).

Daar werd Elsje van een opdringerige jongen gered door uit te roepen toen dit nummer gedraaid werd, dat dat hét nummer van haar en huisgenoot B. was.


En wat met dit nummer begon heeft veertien jaar geduurd en bovendien drie prachtkinderen opgeleverd...