Vrijgezellig?

Zij schreef over het vrijgezellenfeestje dat ze voor een vriendin aan het organiseren is.

Alleen al de gedachte aan zo'n avondje is altijd weer genoeg om Elsjes voornemen om nooit te gaan trouwen weer te herbevestigen. Want stel dat ze dat wel zou doen dan zou er vast wel iemand zo attent willen zijn om Elsje te vergasten op een vrijgezellenfeestje. Die persoon zou namelijk, je weet het immers nooit, kunnen denken dat Elsje dat leuk zou vinden. Geheel onwetend van haar ervaringen op dit gebied. Vandaar dit blogje.

Het eerste vrijgezellenfeestje was van middelbare-schoolvriendinnetje J. Die was destijds nog geen twintig, maar doordat haar bruidegom meer dan 15 jaar ouder was, kennelijk toch al aan trouwen toe. Haar moeder organiseerde het feestje en had Elsje uitgenodigd. Het leek Elsje wel leuk om wat gezelligs met een hapje en een drankje en een cadeautje te doen, maar de moeder van de bruid wilde meer, veel meer: J. moest in konijnenpak door de stad, voorbijgangers vragen hun wens voor haar op kartonnen slablaadjes te schrijven en als klap op de vuurpijl eindigde het feestje met een male stripper. Het geheel was zo vreselijk genant, dat kun je je gewoonweg niet voorstellen.

Het tweede vrijgezellenfeestje speelde zich een paar jaar later af. Vriendin C. ging trouwen en nodigde haar huisgenoot M. en Elsje uit, die toen allebei studeerden. Daarnaast werd een aantal andere, werkende, vriendinnen gevraagd. Daar ging het al gelijk mis. Iedereen werd geacht 100 gulden in de pot te stoppen waarvan dan het geheel werd betaald. Behalve het eten.
Honderd gulden! Dat was bijna 20 % het maandelijks te besteden beursbedrag van de nog studerende vriendinnen. Het feit dat er door de werkende dames verontwaardigd gereageerd werd op het gesputter van Elsje en M. deed het geheel geen goed. Oke, na stevige onderhandeling mochten zij dan samen mee voor de honderd gulden.
Toen moest er nog gegeten worden. Waarbij M. en Elsje bewust alleen een goedkoop hoofdgerecht namen met een frisdrankje erbij: de middag was eigenlijk al veel te duur geweest. En andere dames aten breeduit: voor-, hoofd- en nagerecht met de nodige drank erbij, gecompleteerd door koffie met bonbons. En na afloop verwachtten zij dat aan de rekening door iedereen in gelijke mate werd bijgedragen.
Ook dit feestje was dus vrij ongezellig.

Het laatste in de rij werd verpest doordat een van de aanwezig dames het presteerde om de hele dag, maar dan ook echt de hele dag, alleen maar over zichzelf te praten, zonder ook maar één keer naar het wel en wee van een van de andere aanwezigen te vragen. En tijdens het eten in huilen uit te barsten omdat ze vond dat er niemand aandacht had voor haar. Ook niet echt een feestje om met plezier op terug te kijken.

Sindsdien heeft Elsje altijd wel een smoesje kunnen verzinnen om niet mee te kunnen als zij voor een vrijgezellenfeestje wordt gevraagd. "O, is het op de 21e? Ja, maar dan kan ik echt niet. Jammer, maar laat het vooral niet van mij afhangen, hoor!".

Mocht Elsje toch ooit besluiten aan iemand haar ja-woord te gaan geven, wees dan gewaarschuwd: zij stelt geen prijs op een vrijgezellenfeestje. Dank u.