Don't look back

Vanmorgen hoorde Elsje op het nieuws dat het alweer 25 jaar geleden is dat Bob Marley overleed. En natuurlijk volgde daarna in de radioshow van Edwin Evers (ook al een favoriet van Elsje, maar daarover een andere keer meer) een heerlijk reggae plaatje. Ik geloof dat het 'Get up stand up' was, maar daar wil ik vanaf zijn want daar gaat het hier niet om. Waar het wel om ging was dat het, gecombineerd met het prachtige weer, Elsje in zomerse sferen bracht.

In de tijd dat Marley met zijn Wailers de ene hit na de andere scoorde was Elsje nog maar jong, maar wat herinnert ze zich het nog goed: de prachtige dreadlocks, de (mee)slepende muziek, heerlijk. Toentertijd heeft zijn dood trouwens niet zo'n indruk gemaakt, moet ze eerlijk bekennen.

Googlend bleek hij enorm jong te zijn overleden, amper 36 jaar oud. En dat schept een band, want dat is de leeftijd die Elsje momenteel heeft. En bovendien is 36 haar lievelingsgetal (al is het natuurlijk wel een beetje raar om daarover te spreken in het geval van een overlijden). Marley's dood was het gevolg van kanker. Pfjoe, alweer een, dacht Elsje gelijk. Dit soort berichten is niet goed voor haar toch al enigszins bezwaarde gemoed.

Gelukkig kwam ze ook allerlei andere dingen tegen, bijvorobeeld over Rastafari: de 'godsdienstige' beweging waarbinnen Marley zijn muziek maakte. De wikipedia meldt daarover: 'Zo is Bob Marleys Get up, Stand up te zien als een oproep op te staan voor de verwezenlijking van Zion (het beloofde land) in dit leven, niet daarna.' Mooi.

Van de ene gedachte naar de andere borrelde bij Elsje een andere reggea-song naar boven: Walk and don't look back van Peter Tosh. Dit zou zo het levensmotto van Elsje kunnen zijn: je problemen onder ogen zien, ze je leven te laten beïnvloeden, maar niet in het verleden blijven leven. En daarmee kon Elsje toch weer onbezorgd genieten van het zonnetje.