Fase één achter de rug

Vanmorgen is de spruit geopereerd. Ondanks de prima voorbereiding waren moeder en kind toch vreselijk zenuwachtig.

Keurig op tijd meldden zij zich bij de kinderdagbehandeling. Een half uurtje later mocht de patient al richting de operatiekamer. Dit leverde een kleine paniekreactie op want hij had nog geen 'intake' gehad en vaders was ook nog niet gearriveerd. Het eerste werd in rap tempo verholpen, maar het tweede toen nog niet. Gelukkig waren Elsje en knuffel Poekie er om het jochie te begeleiden op deze spannende reis.

Het inbrengen van het infuus werd dusdanig geïnteresseerd gadegeslagen, dat de patiënt nog net niet van de operatietafel viel. Met een welgemeend 'slaap maar lekker en droom maar fijn' nam Elsje afscheid en mocht zij met een kopje thee in de uitslaapkamer wachten. Een minuut of tien later was de operatie al achter de rug en kon het wakker worden beginnen. Dat ging met veel onrust en huilen gepaard. Van de schrik van het bloed op het bed, de opgekropte nervositeit en een beetje van de pijn. Maar toen hij eenmaal terug op zaal was, zat vaders daar klaar en was al het leed snel geleden. Al vlug ging het eerste ijsje van de dag erin. Een uurtje later gaf de arts het groene sein om huiswaarts te keren.

Gelukkig viel de ingreep zelf erg mee: alleen de bijholtes moesten worden gespoeld. Verwijdering van de neusamandelen was niet eens nodig. Over twee weken wordt de behandeling nogmaals herhaald om een blijvend effect te bewerkstelligen.

Technisch gezien allemaal prima verlopen, maar Kraantje Lek zal nog wel even wat emotietraantjes moeten laten voor ze de eerste operatie van haar kind helemaal verwerkt heeft. Over twee weken de herhaling. Dan zit ze er vast weer gespannen, maar niet meer zo nerveus bij.

Daar zit een luchtje aan

De wintertijd is ingegaan en daarmee zijn de avonden weer donker. Elsje leeft dus weer toe naar haar favoriete tijd van het jaar: december! Dol is ze op de lucht van warme chocolademelk, speculaas, kaarsen en dennegroen. Sowieso is Elsje een erg op luchtjes ingesteld mens: ze kan acuut verliefd worden op iemand die lekker ruikt of op iemands lucht afknappen natuurlijk.

Geuren spelen in ieders leven een belangrijke rol. Uit onderzoek (Elsje kan de bron zo snel niet terugvinden maar wel een verwijzing ernaar) blijkt dat tot de favoriete luchtjes van de gemiddelde Nederlander gerekend worden: versgebakken brood, met stip bovenaan. Een goede tweede: vers gemaaid gras en om de top drie te completeren ook de nummer drie: versgezette koffie. Geuren die Elsje inderdaad ook bijzonder goed kan waarderen. Maar haar eigen favoriete luchtje komt uit een flesje, J'adore van Dior.

Binnenkort komt er een film in de bioscoop waarin geur een hoofdrol speelt: Perfume, gebaseerd op het boek van Patrick Süskind. In dat verhaal is de hoofdrol weggelegd voor een man wiens reukzintuig ongeloofelijk scherp is, maar die zelf geen geur afgeeft.
Elsje kreeg dit boekje ooit als bedankje, toen zij zich een hele zomer lang als vrijwilliger bij de Botanische Tuinen van de Universiteit Utrecht had ingezet om bezoekers in te wijden in de mysteriën van geurende planten.

Op dit moment is Elsje verdiept in een boek waarin geuren eveneens een rol spelen: The emperor of scent, van Chandler Burr. Beter gezegd gaat het daar om de zoektocht naar de biofysische werking van het reukzintuig. Razend interessante en originele ideeën en experimentele opzetten om je vingers bij af te likken. Telkens kom je een klein stukje meer te weten van de puzzel die geurherkenning is.
En dit wordt dan beschreven als ware het een whodunnit: heerlijk! De wetenschappelijke wereld is net het gewone leven met zijn vrienschappen en steun versus afgunst en ellebogenwerk. Een boek dat ook voor niet-biologen een absolute aanrader is.

Opmerkelijk is dat als je het boek van Chandler Burr zet naast dat van Patrick Süsskind, dat het tweede simpelweg niet mogelijk blijkt te zijn. Maar ja, dat is voor een fictieverhaal natuurlijk nooit een probleem. Elsje is benieuwd naar de verfilming van het boek van Süsskind, maar of ze die met nog net zo'n blanco geest kan bekijken als ze waarmee ooit het boek las, durft ze niet te voorspellen. Wetenschappelijke kennis kan blijkbaar het onbekommerd genieten beïnvloeden, iets dat niet in de bijsluiter van het boek staat. Je bent gewaarschuwd.

Mokkende bankhanger

Van de zomer verslond Elsje aan het rand van het vakantiezwembad heel wat lettertjes. Naast een aantal prachtromans en ook een lekker flutje had ze een aantal haar onbekende tijdschriften meegenomen: Quest en Psychologie Magazine.

Het eerste was waardeloos, een soortement Kijk voor volwassenen, maar dan met sex als voornaamste leitmotiv. Psychologie vond Elsje wel aardig. Zo stond er een artikel over de puberteit in met als invalshoek: waarom verandert uw enthousiaste boomklimmer in een mokkende bankhanger? En dat al vóórdat de uiterlijke tekenen van de puberteit zich aandienen. De vreselijke onzekerheid en lusteloosheid. Ook hier bleken de hormonen de boosdoeners.

Het artikel werd natuurlijk direct bij de oudste onder de neus geduwd: zij zou immers deze verandering als eerste binnenkort kunnen gaan doormaken.
En ja, hoor, twee maanden verder is het al zo ver. Gelukkig springt onze beginnende puber nog heen en weer tussen het boomklimmerschap en bankhangerschap, dus vooralsnog kan Elsje er met vooral ontroering naar kijken. De oudste: een puber, goh!

Maar goed. Afgelopen zaterdag was het Volkskrant Magazine gewijd aan de Brave Puber. Braaf? Braaf?!? Toen Elsje die verhalen las, sidderde zij inwendig: is dit ons voorland? Meiden die er op hun 13e vrolijk op los pijpen (want dat is geen sex meer sinds de Monica Lewinsky-affaire) en op de dansvloer op school klaargevingerd worden! Pubers die thuis stevig 'indrinken' voordat ze uitgaan (en hun ouders die dat nog oké vinden ook!). Ril, ril, ril!!

God behoede ons allen voor dit schrikbeeld. Want als dat al de Brave Puber is, hoe vreselijk moet het dan wel niet gesteld zijn met de Opstandige Puber?

Verlicht

Vannacht is het De 'Nacht van de Nacht'. In deze nacht gaat in 44 gemeenten het licht uit dan wel wordt het gedimd. Althans, het licht dat kerken, torens en overheidsgebouwen beschijnt.

De nacht van de nacht is een initiatief van Stichting Natuur en Milieu en de Provinciale Milieufederaties en heeft als doel de bevolking van Nederland bewust te maken van het feit dat het in ons land eigenlijk nooit donker is. Met name de hemel boven het kassengebied in de westelijke Randstad, waar Elsje vandaan komt, is 's avonds niet donker te krijgen, maar straalt een onaards, oranje licht uit.

Dat dit initiatief een doorslaand succes wordt, weten de intiatiefnemers op voorhand. Verwezen wordt naar de bewondering die velen uiten voor de prachtige sterrenhemels op hun vakantiebestemming in landen met een stuk minder lichtvervuiling.

Elsje is wel dubbel hierover. De sterrenhemels vakantie zijn inderdaad prachtig, en vreselijk indrukwekkend. Staren in die oneindige verten van het heelal vindt Elsje een duizelingwekkende ervaring. Diepe gedachten, gepeins en ontzag maken ze in Elsje los. Maar vooral ook twijfel: een onbeduidend wezentje als Elsje is op die schaal simpelweg minder dan niets. Zo'n ervaring moet je dus niet te vaak moet hebben anders heeft het leven geen zin meer.

Gelukkig doet de Domstad niet mee aan het initiatief en blijft de ervaring van de nietigheid in het licht van de verste verten behouden voor de vakantietijd.

De boze stiefmoeder

Elsje is een groot fan van sprookjes en dan met name in boekvorm. Al toen ze een klein meisje was, spaarde ze sprookjesboeken. Favoriete sprookjesfiguren waren in die tijd Assepoester maar ook het meisje uit het sprookje van Vrouw Holle. Helaas waren er natuurlijk ook minder prettige figuren, zoals de Grote Boze Wolf en de Heks. Tegenwoordig heeft Elsje meer iets met de boze stiefmoeder. Deze surrogaatmoeder trekt haar eigen kinderen systematisch voor en heeft een bloedhekel aan haar stiefkinderen. Die worden dan ook door haar misbruikt (Assepoester!) of genegeerd.

Sinds Elsje de laatste jaren fungeert als een deeltijdstiefmoeder (heel modern klinkt dat zo!), is ze doodsbang om het stempel 'boos' opgeplakt te krijgen. Om elke schijn ter vermijden noemen de stiefkinderen haar dan ook geen stiefmoeder en zij hen geen stiefkinderen. Leenmoeder en leenkinderen zijn de gebruikte termen in het NSG. Af en toe mogen ze elkaar even lenen, als de echte moeder en/of kinderen niet in de buurt zijn. Of als ze wel in de buurt zijn, inmiddels. En eigenlijk gaat dat allemaal prima. Nou zijn het ook echt leuke leenkinderen dus gemakkelijk om van te houden, vindt Elsje. En natuurlijk zijn de leenkinderen en -moeder wel eens boos op elkaar, maar gelukkig is het meestal goed en gezellig.

Dat niet altijd de stiefmoeder het probleem is, maar ook de stiefvader het predicaat boos kan krijgen, las Elsje in een huiveringwekkende reportage in de Volkskrant van het afgelopen weekend. In deze rapportage werd dit probleem neergezet vanuit het perspectief van wanhopige biologische vaders die machteloos moeten toekijken hoe de nieuwe partner van hun ex hun kinderen misbruikt, mishandelt of zelfs vermoordt. En dat er zo slecht geluisterd wordt naar de signalen over kindermishandeling, zeker als ze van een ex komen.

God zij dank merkt Elsje bij zowel haarzelf als bij Sjaak een groot hart en veel liefde voor de kinderen van de ander. Dus bang voor het welzijn van haar en zijn kinderen als ze in Huize Hengeveld vertoeven is ze absoluut niet. Welk een opluchting!

Nature vs nurture

Als bioloog interesseert Elsje zich natuurlijk altijd voor nature vs. nurture debatten en onderzoeken. Zeker als het om nature en nurture in de genderstudies gaat. Degenen die in 'nature' geloven zeggen dat eigenschappen die doorgaans geklassificeerd worden als typisch vrouwelijk dan wel mannelijk aangeboren zijn. Daarentegen vinden 'nurture'-aanhangers dat al dit soort eigenschappen door de omgeving waarin we opgroeien aangeleerd worden.

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stonden de resultaten van een studie naar het wiskundig inzicht van vrouwen. Als hen tijdens de test werd verteld dat men dacht dat zij slechter zouden scoren dan mannen, bleek dit zo te zijn. Echter, werd er niets verteld, dan scoorden de vrouwen prima. Lijkt een duidelijk gevalletje van nurture dus.

Ook zijn er studies waarbij bv kaartlezen een rol speelt. Daarbij blijkt de gemiddelde man beter in staat dan de gemiddelde vrouw om zonder de kaart te draaien de juiste richting aan te geven. Een gevalletje nature, zou je denken.

Zoals altijd zal de waarheid wel ergens in het midden liggen. Jammer voor deze grrl, die zich er altijd op beroept net zo beta te zijn aangelegd als een gemiddelde vent. Zo niet meer. Toch een 'wijf met kloten'?

Swing it out

In het Volkskrant-magazine stond afgelopen zaterdag een reportage over swingers. Elsje meende dat het een artikel zou zijn waarin zij zich zou kunnen herkennen. Elsje is namelijk dol op swingen. In haar tiener- en studentenjaren swingde zij er flink op los en nog steeds gaat zeer regelmatig de muziek hard aan en wordt er flink op losgeswingd in Huize Hengeveld.

Enthousiast begon Elsje door te bladeren naar het genoemde artikel. Maar oeps, bloos, foutje, bedankt! Swingen blijkt de hedendaagse term voor partnerruil. Niet Elsjes favoriete vrijetijdsbesteding. Elsje zul je niet meer horen over swingen, stel je voor dat ze oneerbare voorstellen uitlokt...

Petje af

Soms is Elsje moe en dan komt ze tot weinig meer dan een beetje buizen. Meestal gaat het dan van zap zapperdezap heen en weer en boeit niets echt. Maar van de week viel ze in het programma van Pauw en Witteman, waar net een discussie tussen de rapper Ali B. en de politicus Jan Peter B. aan de gang was. Elsje heeft geprobeerd een linkje te maken direct naar het begin van de discussie, dat is niet gelukt. Ga ff naar ong 5 min. 40 en geniet mee.

Elsje moest direct grijnzen want Ali B. had een shirt aan met daarop in glitterende letters 'Petje af!', en natuurlijk droeg hij een petje. Maar dit terzijde.

Wat Elsje weerhield van wegzappen was de heerlijk onbevangen manier waarop Ali JP tegemoet trad. Wat nou 'u' zeggen, tegen iedereen aan tafel zeg ik 'jij'. Maar daarnaast bleef Elsje ook om de discussie zelf hangen. Het betrof Israel versus Hezbollah.

JP verviel al snel in flauwe politieke retoriek over het volk dat zo zwaar geleden had (zoals je kon zien in Auschwitz en het Holocaust Museum) en nu zich dus tot het uiterste gesteund moest voelen in de strijd tegen ontkenning... bla, bla, bla. Ali B probeerde daartegenin te brengen dat hetgeen Israel in Libanon had uitgespookt en nog uitspookt toch niemands sympathie kan hebben: wat heeft het Libanese volk nu te maken met de holocaust? Waar is in hemelsnaam het directe verband tussen die twee? En als dat er niet is, kunnen we dan niet gewoon naar de feiten kijken en zien dat Israel een land aangevallen is waarbij onschuldige burgers de lul zijn geworden.

JP probeerde het nog een keer: een land dat strijdt tegen ontkenning.... en: wie voor Hezbollah is... Ali riep: je hoort mij Israel niet ontkennen en ik ben ook niet voor Hezbollah. De alom tegenwoordige neiging om alles wat Israel doet met de mantel der liefde te bedekken maakt een gezonde en kritische discussie hierover onmogelijk.

JP bleef bij zijn punt en Elsje haakte af. Ali had zijn punt gemaakt en bewezen. Petje af voor deze B.

Functioneren

Veel van de dingen die Elsje momenteel doet in haar werk, doet zij voor de eerste keer. Zo ook functioneringsgesprekken voeren. Welliswaar heeft ze vanaf de andere kant van de tafel vaak genoeg gesproken over haar eigen functioneren, nu zat ze best nerveus en uitermate goed voorbereid voor de eerste twee gesprekken klaar. Op dit soort momenten vindt Elsje het toch gek om haar collega's vanuit een hiërarchisch ongelijke rol te moeten benaderen.

De gesprekken verliepen als een trein. Nuttig, eerlijk, niet te soft maar wel in goede harmonie sprak zij met twee van 'haar mensen' (uitdrukking speciaal voor Sjaak!). Elsje is tevreden en haar twee medewerkers ook. Volgende week het volgende setje. Dat ziet Elsje met iets meer vertrouwen tegemoet.

Op dit moment dan wel, want als het eenmaal zover is, zal ze wel weer rete-zenuwachtig zijn. Vraagje aan de ervaren leidinggevenden onder de lezers: wordt het ooit routine, die gesprekken?

Schoon genoeg

De uitslagen zijn binnen: operatie geslaagd, en daarnaast schone wondranden en evenmin tumorcellen in het weggenomen weefsel aangetroffen. Het sloopwerk is gedaan, nu weer beginnen met opbouwen. Elsje slaakt een diepe zucht.

Laatste waarschuwing

Ken je dat? Je krijgt een rekening op de deurmat geserveerd waarvan je denkt: "He, dat klopt niet helemaal. Het klopt trouwens ook niet helemaal niet, maar toch niet genoeg om tot betaling over te gaan. Dat moet ik even uitzoeken". Dus die rekening blijft even liggen.

Als je dan eindelijk een momentje hebt kunnen vinden om de financiele administratie van de rekeningstuurder te attenderen op het feit dat er een fout gemaakt is, is de financiele administratie natuurlijk niet bereikbaar. "Nee, op woensdag werkt er nooit iemand", of "Nee, ik krijg geen gehoor, kunt u het later nog eens proberen?" zijn slechts enkele van de mogelijke reacties die je dan krijgen kunt. Om GEK van te worden!

Zoiets ook overkwam Elsje. Een rekening voor de toch al peperdure kinderopvang bleek nog iets gepeperder dan gewoonlijk. Het juiste bedrag werd overgemaakt maar zoals dat gaat werd dezelfde dag nog een herinneringsnota door de postbode bezorgd. Natuurlijk hing Elsje direct aan de telefoon maar helaas: "De financiele administratie is deze week op vakantie en bovendien werkt ze nooit op woensdag". Met verbluffende tegenwoordigheid van geest vroeg Elsje of er misschien een mogelijkheid was om zich via de mail met deze persoon in contact te stellen. En zowaar: ze kreeg een mailadres.

Nu ze toch bezig was, stuurde Elsje direct een mail waarin ze de situatie haarfijn uitlegde. Ze verzond deze mail in de naieve veronderstelling dat hiermee het probleem opgelost zou zijn. En het leek ook die kant op te gaan want keurig netjes kreeg Elsje antwoord van de inmiddels op het nest teruggekeerde financiele administratie dat er inderdaad een fout was gemaakt die direct rechtgezet zou gaan worden. Opluchting alom. Ware het niet dat twee dagen later een aanmaning afgeleverd werd.

Na nog enig heen-en-weer gemail dacht Elsje gisteren nu dan echt een punt te kunnen zetten achter deze zaak. Maar u snapt het al: vanmorgen een 'laaste aanmaning' ontvangen. Nog zotter is dat er daarnaast een tweede envelop op de deurmat lag, waarin melding werd gemaakt van een bedrag dat teveel betaald zou zijn.

Elsje heeft nu de financiele administratie maar een laatste waarschuwing gestuurd. Per mail want: "Helaas, de onze organisatie is momenteel wegens een bedrijfsuitje telefonisch niet bereikbaar"...

Honderd procent Elsje (2)

Testjes, testjes: Elsje is er dol op. Of het nu over vriendschappen en relaties (in bijvoorbeeld Viva), over ouderschap (in opvoedbladen als J/M) of over je rijgedrag (natuurlijk elke maand in de Kampioen) gaat: schotel Elsje een meerkeuzetestje voor en ze lepelt haar type zo voor je op. En vandaag de dag geeft internet toegang tot een enorme hoeveelheid aan do-this-at-home testjes. Voor een Elsje een paradijs dus. Een 'Sex and the city'-testje een paar maanden geleden leverde dit resultaat op en later leverde een culinair testje dit op. Geen slechte combinatie, toch?

Momenteel is Elsje bezig zich voor haar nieuwe baan voor te bereiden op een heuse teambuildingssessie. En daarbij horen natuurlijk weer de nodige testjes. Reden genoeg om zich lekker te voelen voor Elsje.

Bij haar op het werk worden teams samengesteld op basis van de Belbin Teamrollen. Dit met het oog op complementariteit van teamrollen zodat zo effectief mogelijk gewerkt kan worden.

En dus vulde Elsje een hele zooi aan vragenlijsten in. Daaruit blijkt Elsje 50 % brononderzoeker, 40 % groepswerker en 10 % vormer te zijn. Bij elkaar gelukkig alweer 100 % Elsje.

Maar ja, daarnaast bleek zij ook nog een loslopend of stuiterend brein. Hoeveel procent extra Elsje dat oplevert is haar niet bekend. Hoe dan ook, dat verklaart kennelijk waarom zij voor sommigen kennelijk soms iets teveel Elsje kan zijn...

Als je jezelf wilt testen, kan dat trouwens hier.

Waar is weg zeven?

Twee jaar geleden gaf Elsje haar oudste kind een bezoekje aan de schouwburg kado voor haar verjaardag. Het werd de kindermusical 'De zevensprong', gebaseerd op het gelijknamige boek van Tonke Dragt. Dit boek draait om meester Frans van der Steg, die als huisleraar in het Trappenhuis de tienjarige Geert-Jan Grisenstein helpt met het vinden van een lang verborgen schat.

De uitvoering was een feest en de CD met de liedjes werd direct aangeschaft. Sindsdien schalt met grote regelmaat de stem van Menno Bentveld als meester Frans van der Steg door de woonkamer. Favoriet liedje van Sjaak is het Zevenspronglied:

Eén naar het dorp,
naar de stad dat is twee.
Drie is de Kruidenhof.
Vier het café.
Vijf gaat naar Langelaan,
zes naar de tent.
Maar waar is weg zeven?
Dat is onbekend.

In de ban van dit geweldige kinderboek is het hele NSG onlangs naar Ruurlo getogen om daar de Zevensprongroute te fietsen. Deze route van een km of 15 voert je langs allerlei opdrachten die je helpen om het mysterie van het Trappenhuis op te lossen en zo de schat te vinden. Heel slim is die natuurlijk verborgen in een pannenkoekrestaurant (waar ze overigens uitstekende pannenkoeken serveren).

Het Zevenspronglied wordt in het NSG ook vaak gezongen als de TomTom aangaat. Dit navigatiesysteem, hier in huis Thomtidom gedoopt (naar de magiër uit de Zevensprong), helpt je immers om overal te komen, of het nu de Kruidenhof is of Langelaan. Tenminste, meestal. Want in het jaar dat TomTom Elsje de weg wijst, is ze al een aantal keer niet goed uitgekomen of via een enorme omweg. Dan is een SjaakSjaak, met zijn fabuleuze kaartgeheugen, wel zo handig in het gebruik en daarnaast een stuk gezelliger.

She's always a woman to me

Eerder schreef Elsje over de vriendin met borstkanker. We zijn inmiddels 5 maanden verder en er is een hoop gebeurd. Borstbeparende operatie, gevolgd door een borstamputatie, chemokuren, bestralingen en last but not least hormoontherapie.

Onlangs besloot ze om ook haar tweede borst en haar eierstokken te laten verwijderen omdat de tumor hormoongevoelig was en zo minder aangrijpingspunten heeft om weer de kop op te kunnen steken. Die preventieve operatie heeft vandaag plaatsgevonden.

Elsje kan zich de twijfel (moet ik dat nou wel of niet doen) zo goed voorstellen. Om je zieke borstweefsel weg te laten halen: no problem! Maar om in gezond weefsel te laten snijden, zeker als dat je van buiten en van binnen radicaal veranderen zal, is nog niet zo makkelijk. Een troost: ook zonder de hele santekraam aan typisch vrouwelijke lichaamsdelen blijft ze 100 % vrouw.

Geniet van Magritte

Vandaag waren Elsje en Sjaak met het hele gezin in museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Er is namelijk op dit moment een tentoonstelling van de Belgische kunstenaar René Magritte (1898 - 1967) te zien, met als titel 'Voici Magritte'. Deze kunstenaar is wereldberoemd doordat hij de werkelijkheid van alledag net zo een draai weet te geven dat er zeer verassende dingen uitkomen.

Een jaar of 15 geleden was er een veel grotere tenstoonstelling in Oostende. Daar kocht Elsje een boekje over het werk van Magritte om na te genieten. Dit boekje wordt nog steeds zeer regelmatig uit de kast gepakt.

Enig was het om de kinderen in te wijden in de geheimen van Magritte. "Ceci n'est pas une pipe", maar wat zie je dan wel, wat zie je niet, wat betekent dit allemaal eigenlijk? Het "Hè'? Hé!" was niet van de lucht: puur genot. En zo mooi hoe alle kinderen steeds weer verschillende dingen in de werken zagen en er uit haalden. Zo riep er één bij het plaatje dat Elsje hierboven gebruikt: "Hé mam, it's raining men!"

Ook vandaag nam Elsje weer een boek mee: de catalogus van de tentoonstelling. Om de komende 15 jaar weer vooruit te kunnen.

Elsje kan kort zijn. Gaat dat zien: geniet van Magritte! Nog te zien tot 3 december...

Ken uw klassiekers

Elsje is een echte waterlander. Zo huilt zij niet alleen gemakkelijk en vaak, maar verdient zij ook haar geld ermee. Daarnaast is ze een poëzie-enthousiasteling. Combineer die drie zaken en je komt uit bij Hendrik Marsman: Herinnering aan Holland.

Van de week citeerde Elsje op het werk enkele regels hieruit aan een aantal jongere collega's, maar kreeg van hen slechts blanco blikken hierop. Daarom deze oproep: Ken uw Klassiekers, en begin met Marsman!

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan de einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Ik word danseres in Parijs!

Vandaag is de jongste met balletles begonnen. Met een stuk of tien andere meiskes van 6 en 7 jaar in roze balletpakjes dartelden ze onder leiding van juf Eva door de danszaal. Het was meer spelen dan balletles zoals Elsje die op die leeftijd heeft gehad. Niks aan de barre de eerste, tweede en derde positie oefenen op de maat van de pianomuziek, gespeeld met de straf tikkende metronoom. Nee, tegenwoordig is het springen, draaien, buigen op vrolijk geplingplong van harpen, en heupwiegen en billenschudden op Oosterse en Zuid-Amerikaanse ritmes. Dolle pret dus.

Het enthousiasme waarmee thuis de geleerde sprongetjes, heupschudjes en armbeweginkjes nog eens geshowd werden deed Elsje ineens denken aan hoe zij met haar zussen prima ballerina speelde. Een van hen riep dan altijd, als ze het spel zat was: 'ik word danseres in Parijs', ondertussen op een been balancerend met het andere been gestrekt naar achteren en de armen gestrekt naar voren. Heel irritant en steevast het einde van het spel en het begin van ruzie.

Elsjes balletlessen hielden op toen het gezin verhuisde naar een andere stad. Daar deed ze nog aan volksdansen (dit wordt een apart blogje!) en een blauwe maandag jazzballet maar dit waren geen blijverdjes. Ook Elsjes zus liep een danscarrière mis want zij kan sinds een aanrijding, nu alweer bijna 10 jaar geleden, helaas niet meer dansen. Haar internationale ambities bleven wel. Dus wie weet gaat wonen in Parijs ooit nog lukken en kan zij daar gaan genieten van haar nichtje als prima ballerina. De tijd zal het leren.

Bij de beesten af

Sjaak en Elsje hebben zo vreselijk hard gewerkt dit weekend, het was gewoon bij de beesten af. Studeerkamer leeggemaakt, veeeel planken opgehangen, de laatste verhuisdozen uitgepakt, op de nieuwe planken uitgestald en de studeerkamer opnieuw ingericht. En passent ook de slaapkamer opnieuw ingericht en ach, toen we toch bezig waren, gelijk maar het opberghok uitgerust met een nieuwe kast, en de spullen die niet weg moeten, netjes in dozen gedaan en op zolder weggeborgen. De spullen die geen plekje meer mochten verwerven in het huis, staan nu panklaar om afgevoerd te gaan worden.

Daarnaast heeft Elsje zaterdag een nieuwe eettafel gekocht. Jammer genoeg wordt die pas in week 49 geleverd, anders hadden Sjaak en Elsje de verleiding vast niet kunnen weerstaan en de woonkamer ook nog onderworpen aan een Grote Beurt.

Uitgeblust maar zeer tevreden zit Elsje nu op de bank, met de laptop op schoot te wachten tot 24 gaat beginnen. Dat is om half 11 en aangezien RTL7 dubbele afleveringen uitzendt, wordt het weer een latertje.

De lezer begrijpt, dat Elsje na zo'n weekend hard toe is aan de nodige rust. Tijd om lekker aan het werk te gaan morgen. Sjaak moet dan nog even door, die brengt een volle Vinvis richting de stort.