Niet voor de poes

Ik sta aan de balie van het grote kantoor. Die dag ben ik daar al een aantal keer geweest, vandaar dat het me verbaast dat de dame van de receptie nu ineens zo moeilijk doet. Ze wil me, zonder dat ze een contactpersoon ingevoerd heeft in haar computer, niet doorlaten. De naam van de mevrouw waarbij ik de gegevens op moet halen is me echter totaal ontschoten, wat de indruk van de receptioniste versterkt dat ik haar maar iets op de mouw speld.

Pas als ik de dame omschrijf ("Ze heeft een geel schirt aan, draagt een bril en heeft krullend, donker haar") schiet haar naam me ook te binnen: mevrouw Lip! Natuurlijk! Hoe kon ik dat nou vergeten. Ik ben zo opgelucht dat ik op haar naam gekomen ben dat een brede grijns zich over mijn gezicht verspreidt.

De rechterlift gaat naar de W-toren van het gebouw, zo meldt het bordje bij de liftknopjes. Op de tiende verdieping stap ik uit. Het ziet er totaal anders uit dan ik me herinner. Ik blijk op een soort parkeerdek terecht te zijn gekomen. De zon schijnt zo onbarmhartig op de daar geparkeerde auto's dat de lucht ervan trilt.

Naast de balustrade aan de rand van het parkeerdek zit een poes. Bij nadere bestudering blijkt de poes een cheetah te zijn. Kennelijk heeft de poes dat zelf ook ineens door want haar houding verandert van die van een luierend ongevaarlijk beestje naar een roofdier dat tot de aanval over wil gaan.

Als ik voorzichtig om me heen kijk, zie ik twee kinderen op het parkeerdek rondlopen. Ze zingen een kinderliedje en zwaaien daarbij met lintjes. Ik heb geen idee wie de kinderen zijn, maar de lintjes waarmee ze zwaaien redden ons het leven. De cheetah verandert weer van een predator in een speels poesje. Zonder kleerscheuren bereiken we de glazen schuifdeuren.

Magnificent seven

Linn had een aardig stokje laten rondslingeren dat Elsje met graagte opraapt.
7 liedjes waar ze regelmatig naar luistert.

1 Dawn is a feeling - The Moody Blues
Dit is een nummer dat Elsje zo prachtig vind dat ze dit graag gedraaid zou zien op haar begrafenis. De tekst is zo troostrijk! Jammer dat ze er dan zelf niet meer van kan genieten...

2 MacArthur Park - Donna Summer
Elsje is er een uit het discotijdperk. En dus mag Donna Summer, de onbetwiste Queen of Disco, niet in dit lijstje ontbreken. Op een van Elsjes favoriete verzamelaars, samengesteld door Sjaak, een van haar favoriete nummers.

3 Ich folge dir gleichfals mit freudigen schritten - Bach
Een van de allermooiste stukjes uit de Johannespassion. Tenminste, als het voldoende jubelend gezongen wordt. Zoals in de uitvoering, gedirigeerd door Gardiner. Maar ook deze Japanse soliste is voorwaar niet slecht (al gebruikt ze een net andere tekstversie). Zucht, Elsje wou dat ze zo zou kunnen zingen.

4 Bløf - Hemingway
Bløf kan natuurlijk niet in dit rijtje ontbreken. Hun meesterwerk Umoja hebben Sjaak en Elsje aan elkaar kado gedaan op Sinterklaasavond 2006. Het nummer Hemingway dat daarop staat, neemt voor Elsje een bijzonder plekje in. Het Cubaanse ritme en de deels Spaanse tekst maken het een genot voor het muzikale oor, en de tekst een genot voor het poëtisch oor.

5. Marco Borsato - Vrij zijn
Natuurlijk vreselijk over de top voor de echte muziekliefhebber: Groots Blij, Groots Verliefd, Groots Verdrietig: Marco Borsato zingt het allemaal vol overgave. Halverwege alle nummers volgt ook de Niet-te-vermijden-Marco-Borsato-modulatie. Maar Elsje is niet te beroerd een blikje Grootse Emoties open te trekken. Vrij zijn is nog immer een van haar favorieten. Dan gaat het volume Groots Open.

6. Jamie Cullum - Nothing I do
Jongens als Jamie Cullum en Wouter Hamel maken moderne jazz, waarin popelementen, jazz, en soms een tikkie soul versmelten tot een geheel nieuwe stijl. Verukkelijk luistervoer. Ik kies nu even voor Jamie omdat ik pas al over Wouter blogde.

7. Michel Fugain - Une belle histoire
Met de zomer in aantocht steekt Fugain altijd weer de kop op. Zeker sinds Elsje een keer goed naar de tekst luisterde. Radio Tour de France-tijd! Voor kind nummer drie is dit er een waar hij helemaal verliefd op is geworden. Een evergreen (maar dan in het Frans natuurlijk). Het filmpje is erg kort maar briljant.

Te gast (1)

De eerste gast op Elsjes blog is Jan, oftewel Coef!, maar die benaming is slechts voor intimi, zoals Sjaak. Jan is namelijk diens vriend en vertrouweling en daarnaast zijn ex-collega. Bovendien is Jan de aanstichter van het geblog van Sjaak en daarmee indirect van dat van Elsje. Doodzonde dat hij zo stilletjes is op het moment, de reden daarvoor legt hij hieronder uit. Elsje proudly presents: JAN


Autobiobloggen


Mijn ex-vrouw verbleef voor haar werk soms lange tijd in het buitenland. En dan schreef ze wel eens "rondzendbrieven". Epistels waarin ze vertelde wat ze allemaal had meegmaakt en wat haar bezighield. Haar overspel verzweeg ze wijselijk.
Bij het schrijven en lezen van persoonlijke blogs moet ik vaak denken aan die rondzendbrieven. Want die brieven waren niet speciaal tot jou gericht, je was niet een uniek publiek, en daardoor misten ze een deel van de zeggingskracht die een persoonlijke boodschap kan hebben. Omdat ze voor een groter publiek geschreven waren kregen ze een zekere mate van oppervlakkigheid. En met dit aspect worstel ik rond mijn webloggen wat af.
Want ik kan moeilijk collega's over de hekel halen, roddelen over de buren, mijn bazen afzeiken, of mijn wilde dan wel belabberde sexleven op het internet gooien. De kartelranden worden nog eens extra weggefreesd door de taal en de licht academische distantie die het retrospectief altijd aankleven. Het is niet alleen de noodzakelijke zelfcensuur die ons beschouwen een zekere lichtheid geeft, maar ook de journalistieke dan wel literaire drang tot relativering. We verzanden snel in een betere vorm van gebabbel. Of het alles is dat ons bezig houdt is maar zeer de vraag. Het blog mist de rauwe vorm van het echt persoonlijke dagboek, daarvoor is het te publiek en te link. De grens tussen prive en publiek mag weliswaar door het internet een herijking ondergaan, wij weten donders goed die nieuwe lijnen te markeren zonder er met 1 woord over te reppen. Persoonlijke blogs hebben de neiging zo tot etalage te worden van ons o zo interessante leventje en missen de diepte en het relief die het persoonlijke contact juist zo bijzonder maken. Een grote mate van braafheid walmt je uit ons blogs tegemoet. We lezen goede boeken, luisteren naar fraaie muziek en zijn geestige observanten van ons eigen leven en onze turbulente omgeving. Biedermeier-blogs, dat maken we. Pastel-postings in de zachte kleuren van ons welvarende burgermansbestaan. Daar is niks op tegen natuurlijk, het is onderdeel van ons nieuwe sociale ritueel. Maar denk niet dat je elkaar door elkaars blogs leert kennen. Wellicht een beetje en dat is misschien eigenlijk ook al weer meer dan goed genoeg.

Splaakgeblek

Als je, zoals Elsje, landelijk werkt, hoor je nog eens een regionaal tintje in woordgebruik, uitspraak of intonatie. Zo was Elsje van de week bij een bijeenkomst waarbij de eerste spreker van alle zetten essen maakte en van alle vees effen. Zo sprak hij: "Ik soek nog mense die het mogelijk maken de faste commissie fan commentaar te foorsien." De volgende spreker daarentegen deed precies het omgekeerde: "Alz je dan kijkt naar zeekeringen (het duurde even voor Elsje hierin C-keringen herkende), dan zie je daar zamenhang tuzzen de vaalvactoren." Dat de twee elkaar konden volgen mag gerust een klein wondertje worden genoemd!

Elsje heeft invloed!

Een week nadat Elsje erover schreef is men het eens: het roer moet inderdaad om. Nu alleen nog wel een duidelijk andere haven kiezen dan waarvan ze vertrekken en niet, zoals Acda & de Munnik schrijven:

"t Is een nieuw schip en je moet samen leren varen
Maar staan je zeilen eindelijk lekker in de wind
Gaat het roer meteen weer om"

Ik, hier?

Na de uitvaart staan we in de koffiekamer met een glaasje wijn wat na te praten. Het is een drukte van jewelste. Hij was kennelijk erg geliefd. Dan komt Harry op me afgelopen. "Mooi gesproken" zegt hij. "Met je verwijzing naar de oude Grieken raakte je een interessant punt." Ik? Gesproken? Heb ik gesproken op deze uitvaart? Over oude Grieken?

Ik kijk naar het programma in mijn handen. Het karakteristieke gezicht van Remco Campert, omlijst door een zwarte rouwrand, staart me aan. Enigszins gegeneerd neem ik de complimenten in ontvangst. Ik heb werkelijk geen flauw benul wat ik gezegd heb in de toespraak die ik kennelijk heb gehouden.

Onder het mompelen van excuses schuif ik zo snel mogelijk richting de uitgang. Wat als (nog) iemand het met mij over de inhoud van die toespraak wil hebben? Dan van ik genadeloos door de mand. Pas als ik op het grind van de parkeerplaats bij het crematorium sta voel ik me weer veilig.

Ellendig

Morgen gaat Elsje naar de uitvaart van een studievriendin van haar moeder. Afgelopen vrijdag is zij overleden, na in luttele maanden te zijn weggeteerd aan kanker. Haar hele leven stond in het teken van verzorgen van anderen: jarenlang verpleegde ze haar moeder, tot diens overlijden. Daarna durfde ze uit te kijken naar de tijd dat ze eindelijk met haar man zou gaan genieten van zijn pensioen, en niet langer meer hoefde te zorgen! Toen hij vlak daarna inderdaad met pensioen ging, werd hij helaas getroffen door Alzheimer en begon haar verpleegsterswerk opnieuw. Hoe wrang. En nu is ze er zelf niet meer.

Tegelijkertijd zijn er bij haar uitzaaiïngen in lever en botten geconstateerd van de borstkanker die haar twee jaar geleden trof. Ze ondergaat vrouwmoedig de chemokuren, in de wetenschap dat zij de groeisels niet meer dan beheersbaar zullen kunnen maken. Het vooruitzicht volledige genezing is in één klap een onbereikbare stip aan de horizon geworden.

Elsje heeft even geen zin in grappen en grollen.

Wees niet zo dom als Elsje!

Er is een flink aantal adviezen dat Elsje zou kunnen geven, om te voorkomen dat de lezer in de valkuilen stapt waar zij in de loop der jaren (soms meermaals) in is gevallen en met wisselende moeite weer uit heeft weten te klimmen. Een greep:

- probeer nooit een discussie over abortus te voeren met mensen van de VBOK!
- ga nooit zonder muggenspul en klamboe kampereren in de Camargue!
- koop nooit andere cola dan de echte!
- doe nooit een zijden kledingstuk in de wasmachine!
- neem nooit iemand aan als je eigenlijk al bedenkingen hebt!
- drink geen versgeperst vruchtensap nadat het een paar uur in een warme auto heeft gestaan!
- wordt nooit klant bij ECI, al is de jongen die langs de deur komt nog zo'n lekker ding!
- strijk nooit een zijden kledingstuk met het strijkijzer op drie bolletjes!
- knoop nooit een innige band aan met een getrouwde man!
- vergeet nooit dat zo schattige kruidentuintje in de vensterbank elke dag matig te bewateren!

En vandaag is aan bovenstaand lijstje toegevoegd:
- doe nooit boodschappen met een lege maag!
(Gegarandeerd leidt je maag je hand en lijdt je portemonnee daarna. Oogst van vandaag: broodjes, vleeswaar (kipfilet), melk, koekjes, een zak Napoleons, een zakje gekruide grillpinda's, een bakje yoghurt met vers fruit, een flesje cola, een pak mueslirepen, drie soorten thee, een zakje xylitol-kauwgom en een rolletje Rolo. En dat terwijl ze alleen maar even een broodje voor de lunch zou kopen...)

Hemelse avondvierdaagsehel

Deze week is het avondvierdaagse. Elk jaar weer een periode van grote stress. En wel om meerdere redenen.

Zo is het startmoment rond de klok van zes uur, en zijn de wandelaartjes zelden voor half negen binnen. Dus moeten ze van tevoren gegeten hebben. En hoe krijg je dat voor elkaar als je ook nog een uur te reizen hebt vanaf je werkplek? Resultaat: elk jaar een week lang brood of friet wat voor Elsje, die de warme avondmaaltijd toch altijd wel een van de hoogtepunten van de dag vindt, een moeilijk te verteren zaak is.

De kinderen houden ook eigenlijk helemaal niet van wandelen, dus je moet ze soms de laatste kilometer echt vooruit praten. En het doorlopende gezeur over zere benen, tenen, voeten, honger, dorst, plassen, te warm, te koud, te weinig drinken, te zware tassen, te weinig snoepjes, te misselijk, maakt het er niet gezelliger op. Zucht.

Verder heeft Elsje een vreselijke hekel aan het gesjok in zo'n enorme groep (kom, jongens, loop eens een beetje door!) met kinderen die zelf alle kanten op vliegen (hé daar, niet zomaar de weg oversteken, straks komt er een auto aan!). Je bent dus continu koppies aan het tellen (1, 2, 3, o jee, waar is nummer 4!). Bovendien moet de hele club een viaduct over de snelweg over (o jee, wat als er eentje over de rand kiepert!) en een tunnel door (het gegil dat volgens de kinderen zo lekker galmt doet gewoon pijn aan je oren). Als ze niet al een ongeluk krijgen of elkaar in de brandnetels duwen, moet je zelf de neiging onderdrukken tot het uitdelen van enkele muilperen. Zie die schaapjes maar weer eens veilig terug op het droge (lees: bij hun ouders) te krijgen.

En dan is het ook al jaren zo dat de verschillende kinderen ook verschillende afstanden lopen: 5 en 10 kilometer. Waardoor je lang rond moet hangen op de startplek en/of op de ophaalplek.

De avondvierdaagse is derhalve een regelrechte helservaring voor Elsje. Maar dit jaar: hemels. Want die schat van een Sjaak heeft werkelijk alles geregeld: eten, vervoer, meelopen. En Elsje geheel vrijgesteld is. Hemels. Sjaak, van Elsje krijg je een medaille met een 10!

Een tikkie genant, dat wel

In London is de acteur die Marcus Belby speelt in de komende Harry Potter-film doodgestoken. Vreselijk nieuws natuurlijk. Erger nog misschien was Elsjes eerste gedachte: was het Je-weet-wel hiervoor niet verantwoordelijk? Een tikkie genant, zo'n gedachte.

Relaties in liedjes - 1

Gek toch dat je bij het horen van sommige liedjes aan bepaalde mensen (terug) denkt. Zo ook Elsje. In deze korte serie enkele liedjes die haar met bepaalde mensen verbinden.

Als eerste een liedje waar Elsje echt altijd aan moet denken als ze aan de thuissituatie van vroeger denkt. Elsje komt namelijk uit een gezin met vier meiden, net als deze band. En daarom behoorde We are family van Sister Sledge tot het vaste familierepertoire.

Hoewel Elsje haar zussen niet zo heel vaak ziet, heeft ze ervaren dat ze in moeilijke tijden op hen kan terugvallen. Dank, meiden!

Oud en geperverteerd

Would you believe it? Elsje (38) wordt door deze sukkels als 'oudere' bestempeld. Zij, een dame in de bloei van haar leven! Diep beledigd is ze. Zeker omdat die hrmpf (woord dat Elsje intypte komt niet door het filter) er nog een schepje bovenop doen met: 'de kans te groot dat het om zedendelinquenten gaat.' Niet alleen is Elsje dus oud, maar ook nog eens geperverteerd. Pah!

Elsje is zo van haar stuk dat ze geen uitsmijter bedenken kan voor dit blogje. En dat zegt wat.

Wat doe je in zo'n geval?

Ik word wakker van het kind dat binnenkomt. Op de wekkerradio zie ik dat het 15:36 uur is. Het kind draagt een taartbord met daarop een pracht van een slagroomtaart. "Ik wil hier zo mijn verjaardagsvisite ontvangen", zegt ze. Ze zet de taart op het rieten tafeltje waar normaal gesproken de gevouwen was op ligt. Dan begint ze allerlei stoelen naar binnen te sjouwen die ze om het tafeltje heen groepeert.

De laatste stoel wordt door een dame met een paarsgrijs permanentje naar binnen gedragen. Zij wordt gevolgd door een hele stoet dames op leeftijd in dito jurken. De dames gaan zitten en beginnen met het kind te keuvelen. Ze lijken Elsje niet op te merken of hebben besloten haar beleefd te negeren. Want wat zeg je tegen een vrouw die slaperig vanonder een dekbed de boel beziet?

Ik durf mijn bed ook niet uit te komen, want ik ben poedelnaakt. Hoe moet dit nou verder? Wat doet een mens in zo'n geval? Ik besluit dat ik niets anders kan doen dan heel voorzichtig mijn bed uit te sluipen, heel zachtjes de linnenkast te openen voor wat kleren en dan de slaapkamer te ontvluchten richting badkamer.

Helaas blijft deze actie niet onopgemerkt. Net als ik de deur van de kast wil openen begint de dame met het permanentje tegen me te praten. En daar sta ik dan, in mijn blootje, het bezoek vriendelijk te begroeten. En onderwijl blijf ik uit arren moede doen alsof dit doodgewoon is.

Terrasgesprek

"Ja, natuurlijk is het bijzonder dat ik voor de nationale ploeg gevraagd ben."
"..."
"Ok, ja, maar..."
"..."
"Ben ik dan zo naief of zie ik er zo naief uit?"
"..."
"Wacht even, daar komt mijn koffie."
"..."
"Nee hoor, alleen geen alcohol."

Gassies

Als de kinderen praten over jonge mensen die ze niet kennen en een beetje raar vinden, gebruiken ze vaak de term gassies ('Mam, er waren van die gassies die daar zaten te roken'). Natuurlijk komt dat woord van gasten, volgens Van Dale:

gast (dem; gasten)
1 iem. die, meestal daartoe uitgenodigd, bij iem. blijft eten of slapen
2 persoon voor wie men iets betaalt
3 klant in een horecagelegenheid of vakantieverblijf
4 (informeel) persoon
5 (in België; informeel) knecht van een ambachtsman of fabrikant, gezel

Vandaag nog was Elsje ook te gast, en wel bij Elke op het blog. Er waart namelijk een gastenstokje rond ik de blogosfeer. En dat is zo'n leuk stokje dat Elsje het met graagte oppakte. Het stokje geef je door aan iemand anders, onder de voorwaarde dat hij of zij een stukje voor jouw blog schrijft.

Maar ja, nu komt natuurlijk de moeilijkheid, want aan wie geeft Elsje dit stokje door? En, moeilijker nog, aan wie niet? Elke natuurlijk, en Ina, die liggen voor de hand, evenals Anders. Maar daarna wordt het erg moeilijk! Na enig gepeins vraagt Elsje Jan, die het zo vervelend vindt dat zij niet in de ik-vorm schrijft en als laatste zou ze heel vereerd zijn als Merlijn hier een van haar pareltjes achter zou willen laten.

En voor diegenen die Elsje niet noemde, treur niet. Mocht je de onbedwingbare neiging hebben om ook een keertje op Elsjes emoties te willen gastbloggen, roep dan even. Zij staat daar meer dan open voor.

Nagenieten

Gisterenavond de oudste twee begeleid bij hun eerste popconcert. Ok, dit is onzin. Sjaak en Elsje genoten vorig jaar zo, dat ze het afscheid van de lagere school van nummer twee als smoes graag aangrepen om haar te tracteren op een concert van deze band waar zij ook erg van houdt. En nummer een kon natuurlijk niet thuisgelaten worden, die is immers allang middelbare-scholier.

Het voorprogramma was, in tegenstelling tot dat van vorig jaar, geweldig. De jonge Stevie Ann toverde een bewonderend ah! uit de kelen van Sjaak en Elsje en ook de meiden konden dit zeer wel waarderen.

En daarna was het tijd voor de hoofdact. Mensenkinderen, wat heeft-ie toch een gouden strot. De beeldkwaliteit van onze camera is niet zo best, maar in ieder geval kun je wel een indruk krijgen. Eigenlijk het enige minpuntje was de waardeloze spotlights die van achter de band bijna het hele concert in het publiek schenen, dan maakte rustig genieten van beeld en geluid nogal lastig.

Het werd erg laat, de kinderkopjes zagen grauw van vermoeidheid, maar hun stralende ogen maakte dat de opzet geheel geslaagd was.

Waar gehakt wordt...

De prijs voor het onzinnigste nieuws van vandaag: de Partij voor de Dieren wil af van de benaming 'woensdag gehaktdag' voor de dag waarop de regering aan de Kamer verantwoording aflegt over wat ze in het voorgaande jaar heeft bereikt met het geld dat ze heeft uitgegeven.

Fractievoorzitter Thieme wil graag een 'plantaardige' naam, maar met een concreet voorstel komt ze dan weer niet. Elsje heeft wel een suggestie voor haar: Bosdag (ja, het is echt lachen met dit Elsje). Wat een kul!

Met zo'n dom bijltje is nog niet eerder gehakt in de Tweede Kamer (o, alweer zo'n dijenkletser, ga door, Elsje, ga door!). Waar gehakt wordt vallen spaanders, weet Thieme dat niet? Als ze niet oppast, wordt ze nog in de pan gehakt door haar eigen kiezers die vinden dat ze zich met 'echt' dierenleed bezig moet gaan houden en niet met dit soort taalkundige nonsens.

En dan kan het nieuws ook weer over werkelijk belangrijke zaken in het leven gaan. En kan Elsje weer over zinnige dingen bloggen. Iedereen blij.

Toppers

Naast arbeidsparticipatie van vrouwen, en het effect dat beschikbaarheid en kosten voor kinderopvang daarop zou hebben, gaat het maatschappelijk debat rondom het thema 'vrouw en werk' ook vaak over het vrouwen aan de top. En dan natuurlijk vooral over het gebrek daaraan. De cijfers laten keer op keer zien hoe slecht de verhouding van mannen en vrouwen aan de top de demografische verhouding tussen beide seksen weerspiegelt.

De verklaringen voor dit fenomeen zijn uiteenlopend van aard. Allereerst wordt de schuld aan het Glazen Plafond gegeven. Een dergelijk plafond, al dan niet bewust in stand gehouden door het 'Old Boys Network', zou voorkomen dat vrouwen doorbreken. Mensen voelen zich immers het meest op hun gemak bij gelijkgestemden. De groep aan de top, die van oudsher uit witte mannen bestaat, zoekt zijn opvolgers en raadgevers vooral binnen de eigen groep. Nieuwelingen als vrouwen en allochtonen behoren niet automatisch tot die gelijkgestemden en dringen derhalve niet door tot de top. Een zichzelf in stand houdend fenomeeen.

Vervolgens wordt vaak genoemd dat vrouwen 'nu eenmaal niet de ambitie hebben om naar de top te willen'. Dit veronderstelde gebrek aan ambitie wordt al snel als biologisch bepaald beschouwd, waarmee de kous af is. Aan iets wat van nature zo is, hoef je namelijk niets te doen, sterker, daaraan kún je zelfs niets doen. Want zoals je een kat niet kunt afleren om op vogeltjes te jagen, kun je vrouwen het huis niet uit krijgen, noch mannen achter de afwas.

Lekker makkelijk, want hierdoor wordt niet of nauwelijks gezocht naar maatschappelijk ingesleten verwachtingspatronen over mannen en vrouwen en hun ambitie. Immers: mannen die minder willen werken om een andere balans tussen werk en privé te krijgen (meer privé, minder werk) worden in veel beroepsgroepen ook als afwijkend bestempeld, net als vrouwen (lees: moeders) die die balans juist liever verleggen naar werk.

Over verwachtingen gesproken: je doet het als vrouw ook eigenlijk altijd fout, ook aan de top. Doe je het op een ´vrouwelijke´ manier dan pas je niet in het beeld van de witte man in pak waar iedereen een ´baas´ in herkent en word je overgeslagen. Conformeer je je aan de heersende cultuur aan de top, dan krijg je juist het verwijt dat je te ´mannenlijk´ bent. Een mooi voorbeeld hiervan vond Elsje gisteren in de Volkskrant. Naar aanleiding van een prima artikel over drie vrouwen aan de top plaatste de Volkskrant de volgende reactie van een heer uit Leiden:

Boven een artikel over vrouwen aan de top staat een foto van drie topvrouwen. Ik schrik van die foto want ze stralen vooral mannelijkheid uit, of misschien beter gezegd: onderdrukking van hun vrouwelijkheid. [Let op, nu komt het, wat denkt deze heer dat vrouwelijkheid inhoudt:] Geen van de vrouwen draagt een jurk. Twee keer een broek, een keer een rok en alle drie een jasje. Te weinig contrast met hun mannelijke collega's. En vooral: waar is hun vrouwelijke lach die kunde, zelfvertrouwen en een human touch uitstraalt? Die inlevingsvermogen verraadt. Zo moet het toch hopelijk niet.

Mag Elsje even een emmertje? Wat een onzin, je hebt het over een topper, en het kwalificeren van de kwaliteiten die daarbij horen als typisch vrouwelijk of mannelijk zorgt ervoor dat er toch steeds weer ge- en veroordeeld wordt aan de hand van de aan- of afwezigheid van borsten (of in het geval van de heer uit Leiden, een jurk en een glimlach) of penis, en niet op wat de persoon in kwestie aan kwaliteiten mee brengt.

Natuurlijk zou je, zoals in Noorwegen, naar een wettelijk minimum van vrouwen in de top kunnen streven. Maar of dat acceptatie van vrouwen in de top, of uberhaupt van vrouwen met ambitie tot gevolg zal hebben of dat je dan als vrouw aan de top gezien wordt als een Excuus-Truus is voor Elsje nog maar de vraag. Toetsen kan zij dat gevoel niet, want de Nederlands politiek staat voorlopig nog niet open voor het instellen van een dergelijk quotum. Wel zou het een goede aanzet kunnen zijn om de maatschappelijke perceptie van vrouwen aan de top te kunnen bijstellen. Elsje zal de situatie in Noorwegen in deze blijven volgen.

Kijk zonder vooroordelen

Vanavond heeft Elsje geboeid zitten kijken naar een nps-documentaire over een van haar favoriete popsterren: George Michael. Als tiener hield ze al van het swingende WHAM!, maar vooral de albums Faith en Listen without prejudice staan hoog in haar lijstje met favoriete CDs. Natuurlijk heeft hij ook waardeloze nummers gemaakt, maar Elsjes overall indruk is positief. Het bleek ook nog een interessante man. Best de moeite waard, zelfs als je geen fan bent.

Wat voor kant?

Door de staking in het streekvervoer stond Elsje afgelopen donderdag lange tijd stil in de file. Voor haar stond een busje dat haar enige tijd in verwarring bracht: laplace.nl. Elsje kent natuurlijk de begrippen laptop en lapdance dus dus vroeg ze zich af: wat voor kant zou lap-lace zijn? Tot het kwartje viel, natuurlijk.

Door het oog van de naald?

Ruim een jaar geleden liet Elsje haar ogen laseren. Van tevoren was ze al gewaarschuwd dat, gezien de sterkte die gecorrigeerd moest worden, het resultaat wellicht niet met één behandeling bevredigend zou zijn. En inderdaad, een aantal maanden na de ingreep bleek dat links prima gelukt was, maar in haar rechteroog was nog een afwijking van -1.25 over. Te weinig om er een bril voor te gaan dragen maar behoorlijk lastig: op straat herkent Elsje mensen die haar toezwaaien niet, in de bioscoop kan ze de ondertiteling vaak nét niet lezen, tenzij ze voor in de zaal gaat zitten en meer van dit soort ongevaarlijke maar irritante dingen.

Daarom heeft ze vorige week besloten haar rechteroog nogmaals te laten laseren. Dat ze daar best tegenop ziet blijkt uit twee dromen van de afgelopen week. In droom één ging de operatieassistent ook haar linkeroog afplakken, terwijl Elsje niet bij machte was om haar duidelijk te maken dat alleen het rechteroog gedaan zou moeten worden. In droom twee was de keurige OK in de prettige kliniek veranderd in een smoezelig operatiezaaltje in een viezig achterbuurtkrot. En ook in deze droom was ze niet in staat om de zaak een positievere wending te geven.

Donderdag 19 juni is het zover. Zucht. Hoe vaak zal Elsje hier vantevoren nog over dromen?

Een plaatje voor bij een praatje

Elsje heeft voor haar blog lange tijd gebruik gemaakt van het plaatje dat het oog van Horus voorstelt. Het gebruik van het oog staat voor de verschillende zintuigen. Oke, oke, als je het hebt over zintuigen dan klopt dat misschien niet helemaal met de titel van het blog van Elsje: Elsjes emoties. Maar toch vond Elsje het een fijn plaatje.

Vorige week echter, liep ze tegen een plaatje aan dat erom vroeg om gebruikt te gaan worden. Het was in Ecomare, waar een tentoonstelling was over klimaatverandering, geïllustreerd door een Elsje!


Aan de andere kant is Elsje niet zo tevreden over hetgeen het Ecomare-Elsje uitstraalt: een beetje een hooghartig meisje dat overal schijt aan heeft. En dus heeft Elsje ervoor gekozen om slechts het naamplaatje uit Ecomare te gebruiken. Vanaf nu gebruikt Elsje (voorlopig?) dus:

Dierensex

Afgelopen zondag was het Moederdag. Een dag waarop Elsje dol is. Gewoon, omdat ze zo blij is dat ze een moeder is. En helemaal omdat het vijftal dat ze mag bemoederen zo ontzettend leuk is.

De dag bracht veel mooie dingen. Zo werd Elsje verwend met lekkere luchtjes voor het wekelijkse woensdagavond ritueel van een bad met een koppie thee en een boekie en daarnaast een DVD van de Lama's (met daarop de aanprijzing: Koop dit niet, bevat de allerslechtste aller tijden!) omdat de kinderen het zo grappig vinden als hun moeder van de bank afrolt van het lachen. Hrm...

Vervolgens werden de bewoners van Huize Hengeveld in de Vinvis geladen om richting Texel te gaan. Al om elf uur was er plezier op het Texelse strand. Toen het tegen twee uur voor Elsje onaangenaam warm werd, verplaatste het gezelschap zich naar Ecomare, want als Elsje iets leuk vindt, dan zijn het beessies en vooral ook het middelste kind krijgt daar van die straaloogjes van.

Het was er heerlijk. Maar het grappigste moment was toch wel toen twee van de zeehonden onder water gingen paren, recht voor de ramen waardoor bezoekers het hele schouwspel van nabij konden bewonderen. Wat een schaamte voelen veel mensen dan toch! Van de overduidelijke erectie van de ene zeehond werd snel weggekeken. Een oudere vrouw tot de jongste Hengeveldspruit (7 jaar): "Kijk eens, ze gaan kusjes geven." Maar die liet zich niet van de Werkelijk Belangrijke Zaken des Levens afleiden en antwoordde: "Nee hoor, ze gaan vrijen!". Elsje werd gelijk van incest verdacht, zo wantrouwend waren de blikken van de mensen om haar heen...

De dag werd afgesloten met een 'Lekker Texels Biertje' en dito diner in De Lindeboom, waar het personeel zo enorm hartelijk was dat Elsje al bedacht heeft daar van de zomer haar verjaardag te gaan vieren.

Discriminatie, dát is het!

De afgelopen dagen stonden de kranten er bol van: het sterk terugdringen van de vergoeding die ouders krijgen voor de kinderopvang. Een onderwerp om je eens lekker mee te profileren. Dus buitelen diegenen die kinderkosten een aangelegenheid vinden voor alleen de ouders over diegenen die kinderen als de toekomst van de maatschappij zien, waar je dus in moet investeren, die op hun beurt weer over de grond rollebollen met degenen die van mening zijn dat het laag houden van de kosten voor kinderopvang een absolute randvoorwaarde is voor verhoging van de arbeidsparticipatie van vrouwen.

Ongetwijfeld zal er voor elk van die meningen wat te zeggen zijn. Wat Elsje alleen opvalt is dat het in de discussie eigenlijk niet om ouders gaat, maar om moeders. Evenmin gaat het om het effect van de vergoeding op de arbeidsparticipatie van ouders, nee, louter om die van vrouwen.

Ook in de opiniepeilingen komen eigenlijk alleen vrouwen aan het woord. Zo werd in de Intermediair van afgelopen week een stelling met de strekking "Als de kinderopvangkosten stijgen, stop ik met werken" alleen aan vrouwen voorgelegd. Wat is dat toch raar, dat vaders/mannen telkens zo buiten schot gehouden, of, als je het vanaf de andere kant bekijkt, zelfs buitengesloten worden. Discriminatie, dát is het!

Daarom roept Elsje op om dit soort discussies voortaan met mannen én vrouwen te voeren en het over kinderen en hun ouders te hebben (en het daarbij dan ook echt over alle ouders te hebben en niet stiekem toch alleen over de moeders)!

Een vorkje prikken

Sjaak heeft de woonkamer een grondige opknapbeurt gegeven en gelijk maar een heel nieuw wandmeubel geïnstalleerd. Mooi is het, met allemaal laadjes, heel veel laadjes, zodat we fijn en overzichtelijk alle spulletjes weg kunnen bergen. Hij heeft het zelfs al helemaal ingericht. Lastig natuurlijk voor mij want nu zoek ik me telkens het schompes.

Hij roept van boven of ik vast even met de kinderen de tafel wil dekken zodat we over tien minuten kunnen gaan eten. Man ehrm... vrouwmoedig begin ik met de kinderen aan dit karwei. Het blijkt verdomd moeilijk te zijn. Messen liggen links onderin, maar opscheplepels in de tweede rij van rechts. Zit er eigenlijk wel systeem in?

Dan beginnen de kinderen ook nog te klieren. Ze rennen achter elkaar aan rond de tafel, stoten het nodige om en een breekt bijna zijn been als hij met zijn voet achter een stoelpoot blijft haken. Gek word ik ervan!

Als ik ze vermanend toespreek, luisteren ze voor geen meter. Ik verhef mijn stem: "Kom op jongens, nou is het klaar!" Dit heeft evenmin effect. Nu word ik woest. Ik grijp het kind dat toevallig net in mijn buurt komt bij de arm en steek in één vloeiende beweging de vork die ik mijn hand heb in haar oor.

Hamsteren

Ik loop de brede trappen af, richting de kleedkamers. Wat is het hier een ouwe zooi geworden! De tegels zijn gebarsten, het hout van de halve deurtjes van de kleedhokjes is gerimpeld van het vocht, de verf afgebladderd. Ook ruikt het er een beetje muf. Moet ik me hier omkleden? In deze dump?

Dan bedenk ik me dat de hamster inmiddels wel bevallen zal zijn. Ik ga snel in haar hok kijken. Inderdaad, er zijn twee nieuwe hamsters. Ze hebben hun oogjes nog dicht. Gek alleen dat ze al even groot als hun moeder zijn. Ze moeten nu natuurlijk wel gaan drinken, anders redden ze het natuurlijk nooit. De moederhamster ligt er wat lusteloos bij. Ik leg een van de baby's bij haar in de buurt. Zowel moeder als kind reageren niet. Ik probeer het koppie van het kind tegen de buik van de moeder aan te drukken. Als het me maar lukt ze te koppelen komt het vast wel goed. Maar weer is er geen interesse. Na nog een paar pogingen geef ik het op. Ik vraag me af hoe je eigenlijk een hamster zou moeten melken?

Herdenken

Traditiegetrouw zit Elsje op 4 mei om even voor achten voor de buis. De dodenherdenking is voor haar namelijk een belangrijk moment in het jaar. Een moment met volle aandacht voor mensen die in oorlogen wereldwijd omgekomen zijn. Elsje merkt dat haar gedachten dan vooral uitgaan naar de burgerslachtoffers van deze oorlogen. En om daar voldoende gedachtenruimte voor te kunnen krijgen, is het voor haar van belang dat de ceremonie voor zo weinig mogelijk afleiding zorgt.

Zij vindt die ruimte onvoldoende in de uitzending vanaf de Dam, uitgezonden door de NOS. Daar zijn veel bobo's, toespraken, alles volgens een strak geregisseerd protocol met overvloedig militair vertoon, niet in de laatste plaats doordat WA daar zo in uniform rondstapt. RTL daarentegen zendt al een aantal jaren de herdenking vanaf de Waalsdorpervlakte uit. Die bestaat uit het luiden van de klok, het blazen van de Taptoe, vervolgens de bekende twee minuten stilte, een simpel Wilhelmus en wordt afgesloten met een gang van de aanwezigen langs het monument. Niks geen militair vertoon met 'namens de Strijdkrachten zus, namens de Veteranen zo'. Mooi, ingetogen, en alle ruimte biedend aan de eigen gedachten en gevoelens.

Koninklijk Huisvuil

Elsje las zojuist dat er in Utrecht oranje vuilniszakken in omloop zijn. Dat verbaast haar. De koningin was toch in Friesland? Welk ander lid van het Koninklijk Huis moeten de Domstedelingen weggooien? Het moet een alom niet zo geliefd persoon zijn, anders was de actie nooit zo aangeslagen als trots wordt vermeld.