Een goede buur

Een stokje: wat heb jij voor je buren over? En dan bedoelt Elsje niet het jaarlijkse plantjes-water-geven-tijdens-de-vakantie maar echt iets doen of juist laten dat je zelf vreselijk of juist heerlijk vindt.

Aan dit stokje moest Elsje denken toen ze een uurtje geleden de klimop stond te snoeien. Onding, lelijk, overwoekert alles: rooien, dát zou ze het liefste doen. Maar ja, hij groeit door de schutting heen en de buren vinden hem mooi. En tsja, wat doe je dan, als goede buur die immers beter schijnt te zijn dan een verre vriend? Dan snoei je het kreng maar weer eens...

Elke, Ina en Henri, pakken jullie dit stokje van mij over?

Het is dat hij al mijn ex is...

... anders maakte ik het nu terstond uit!

*gromt van frustratie*
*snikt ook een beetje*

*wordt gelukkig fijn getroost door Sjaak*

Tien

Een stokje van Elke: beschrijf wat je van 10 jaar geleden deed tot wat je over 10 jaar denkt te zullen doen, telkens in stappen van 10:

10 jaar geleden
Het was het jaar van de Lewinsky-affaire, de winterspelen in Nagano met de 'schaatsbelg' Bartje Veldkamp, het aftreden van Augusto Pinochet en zijn 'arrestatie' in Groot-Brittanie, Belgie is in de ban van Dutroux, de start van het kabinet Kok-II, Glenn ging wederom de ruimte in, we kregen eindelijk eens een vrouwelijke voorzitter van de Tweede Kamer en het is het jaar van de start van Google. Maar in Elsjes leven was het niet zo'n interesant jaar. Ze kreeg geen nieuwe baan, geen kind, geen bijzondere dingen in de relationele sfeer.

10 maanden geleden
Werd Elsje gevraagd voor een prestigieuze klus op het werk. Doordat er helaas ook een waardeloze projectleider op werd gezet, heeft Elsje na een half jaar ploeteren de projectgroep gedag gezegd (voor een minstens even prestigieuze klus, die veel leuker blijkt te zijn!).

10 weken geleden
Was Elsje voor het eerst in jaren geveld door een stevige griep.

10 dagen geleden
Werd Elsjes ene oog opnieuw gelaserd.

10 uur geleden
Keerden Elsje en Sjaak zeer tevreden huiswaarts na een meer dan geslaagd etentje ter ere van het eerste lustrum van hun NSG.

10 minuten geleden
Stond Elsje Kaiserschmarren te bakken voor het Pleinfeest van zometeen.

over 10 minuten
Zal het Pleinfeest zo'n beetje van start gaan. Thema: Zwitserland en Oostenrijk, want...

over 10 uur
Is er de finale van het EK-voetbal waarbij Elsje het Spaanse elftal naar de overwinning zal schreeuwen. Tenzij het vage plan van het organiserend comité om een meezing-Sound of Music te organiseren doorgaat. Dan heeft Elsje absoluut een keuzeprobleem.

over 10 dagen
Heeft Elsje zeer trotse leenmoedergevoelens bij de eindmusical van kind twee.

over 10 weken
Is de zomervakantie, waarin Sjaak en Elsje samen een weekje naar Zuid-Frankrijk gaan en het NSG een week gaat genieten van de zeehondjes op Texel, alweer voorbij.

over 10 maanden
Heeft Elsje haar opleiding afgerond en wie weet wel een nieuwe baan.

over 10 jaar
Wordt het jongste kind over 4 dagen 18 jaar en ligt het empty-nest syndroom vast en zeker op de loer.

Wat is er toch mis met... (8)

In de serie 'Wat is er toch mis met...' vraagt Elsje dit keer aandacht voor borsthaar. Op de een of andere manier lijkt het bezit van een vachtje op de mannenborstkas een snel verdwijnend fenomeen. En dat vindt Elsje zo jammer. Zij is namelijk dol op borsthaar. Al die kale mannenbovenkanten die je tegenwoordig in de bladen en op tv ziet, daar vindt Elsje niks aantrekkelijks aan.

Natuurlijk, zo'n overbehaarde borst is weer het andere uiterste, dat is waar. Maar zo'n vachtje waar je je vingers of je neus in kunt begraven, van die krulletjes waarmee je quasi-afwezig kunt spelen... Heerlijk!

Hierbij daarom een oproep aan alle leden van het mannelijk geslacht: laat je borsthaar staan, en gebruik je scheerspullen weer alleen voor je gezicht!

Dit geldt trouwens ook voor jullie benen.

Nachtelijke avonturen

Het is nacht en we gaan samen zwemmen in het IJsselmeer. Dat vinden we heel normaal, want we zijn immers zeehonden. Na een poosje ben ik het zat. Ik wil terug. De rest van ons zwemt door.

Dichtbij de oever ligt een gedaante op een eilandje, op zijn zij. Hij ligt met zijn hand in het water. Ik weet dat hij dat doet omdat hij dan al het nieuwe leven kan proeven.

Als ik uit het water klauter begin ik naar de sluis te rennen, met Ellen op mijn hielen. Ze heeft een mobieltje aan haar oor en is in een paniekerig gesprek met mijn ex verwikkeld.

In de sluis zijn twee zeehonden gevangen. Eén ervan is mijn oudste dochter. Zij wil de rest van haar leven als zeehond doorbrengen. Mijn ex is daar mordicus tegen en probeert via Ellen de boel te stoppen. 'Maar onze dochter wil echt verder als zeehond!' roep ik.

Ik besluit haar te laten gaan en neem afscheid met een knuffel en een aai over haar bol. Vervolgens opent de sluiswachter de sluisdeuren. Dan zwemt ze met haar maatje weg.

Selecteren

Elsje wil al dagen een mooi en gebalanceerd stukje over embryoselectie schrijven, maar op de een of andere manier lukt het niet. Een paar dingen weet ze echter wel zeker: ze is een groot voorstander voor vrije keuze van ouders. Als zij de technologische mogelijkheden willen gebruiken die voorhanden zijn om zo kinderen te kunnen krijgen zonder dat zij (en natuurlijk het kind in kwestie) continu bang hoeven te zijn dat het kind de vreselijke ziekte krijgt waarmee een van hen het zou kunnen hebben opgezadeld, vindt Elsje dat meer dan prima.

En toch... op de een of andere manier heeeft zij grote problemen met embryoselectie. Net zoals zij altijd grote moeite heeft gehad met het idee van allerlei andere prenatale screeningsmogelijkheden zoals vruchtwaterpuncties en vlokkentesten. En is ze dolblij dat zij haar kinderen kreeg in de tijd dat zelfs de echo nog niet tot het standaardpakket van de zwangerschapsbegeleiding behoorde.

Of nee, dat zegt ze verkeerd. Elsje koos namelijk bewust voor een verloskundigenpraktijk die, in de tijd dat de 11-weken-echo al bijna standaard werd aangeboden, dit zag als een ongewenste medicalisering van de zwangerschap. Want, zo was hun redenering, voor welke onmogelijke keus stel je aanstaande ouders als zij te horen krijgen dat er mogelijk wat mis is met hun baby? Dat je in geval van een slechte uitslag van een verregaande beslissing neemt, namelijk de beslissing om de zwangerschap af te breken, was ook toen al bijna een vanzelfsprekendheid. Als je die beslissing niet wilt nemen hoef je anders toch niet dit soort onderzoek te laten doen? En dat terwijl veel van de prenatale testen niet zo heel betrouwbaar waren en nog steeds niet zijn.

Maar heb je eigenlijk als ouders eigenlijk wel een keus? Word je niet al met de nek aangekeken door de omgeving als je een zwangerschap in zo´n geval niet onderbreekt? En hoe zal dit in de (nabije) toekomst gaan? Gaan ouderparen onder druk gezet worden door bijvoorbeeld verzekeringsmaatschappijen? Bijvoorbeeld doordat mensen die met een van tevoren bekend genetisch probleem geboren worden hoge premies moeten gaan betalen? Of ouders die prenatale screening weigeren uitsluiten? Of zal het zelfs zover gaan komen dat het ouders die zelf een genetische afwijking hebben verboden zal worden kinderen van eigen zaad- of eicel te krijgen? How low can you go.

Er maalt in Elsjes hoofd nog een heel andere -behoorlijk overheersende- gedachte: is een kind met een grote kans of zelfs zekerheid op het ontwikkelen van een bepaalde ziekte dan geen leven waard? Is zo'n kind per definitie tot een ongelukkig leven veroordeeld? Ben je als ouder eigenlijk een onmens als je besluit je genetisch defecte kind ter wereld te laten komen?

En nu is er dan de mogelijkheid om nóg eerder te weten of er iets mis is met dat klompje cellen dat, mits het het stempel oké heeft gekregen, wellicht in aanmerking mag komen uit te groeien tot een mens. Een embryo is toch zeker geen pinda van Duyvis? En zo'n oké-stempel is ook nog eens geen garantie op een gezond kind. Want natuurlijk is het nog onmogelijk om alle mogelijke ziektes op te sporen aan de hand van de erfelijke kenmerken van dat ene celletje. Afgezien van het feit dat (de vatbaarheid voor of kans op) lang niet alle ziektes genetisch bepaald is, zijn we daarnaast maar al te vaak niet in staat om de link tussen ziektes en de genetische afwijkingen die ze veroorzaken te leggen.

Tot slot hebben we nog geen flauw idee welke ongewenste neveneffecten het weghalen van één van de acht cellen van een embryo voor de genetische screening heeft. Elsje kan zich niet voorstellen dat als je 12,5 % van een embryo weghaalt, dat dat op de lange termijn geen schadelijke effecten zou hebben voor het kind dat uit de resterende zeven cellen groeit.

Al met al voor Elsje genoeg redenen om met veel wantrouwen de discussie over embryoselectie te volgen.

Boertig

Hier moet tenslotte ook wel eens ruimte voor flauwigheid zijn. Toch? Zeker als daarbij twee mannen die Elsje verafschuwt even afgezeken worden.

Om de hoek

Vanmiddag, even na vier uur. Wat een herrie buiten! Die helicopter hangt wel heel erg laag boven ons huis. En blijft daar maar hangen! Wat zou er aan de hand zijn? He, kijk nou, het is een politiehelicopter. Nu je het zegt, zojuist hoorden we ook al de sirene van een politieauto. Nee joh, dat waren er meer dan één.

Met de droom van deze week vers in het geheugen roept Elsje de kinderen naar binnen en doet de voordeur dicht. De herrie houdt na een poosje op en de commotie in huis zakt mee.

Zojuist toch maar even wat rondgesurft om uit te zoeken wat er aan de hand was. Om de hoek bleek een kind godzijdank geen hoekje om te zijn gegaan.

A la recherche du temps perdu

Marcel Proust is natuurlijk enorm bekend om zijn romancyclus A la recherche du temps perdu. Een beroemde scene uit een van de delen (Du côté de chez Swann) is die waarin hij door het eten van een Madeleine enkele momenten uit zijn jeugd herbeleeft.

Zo'n soort moment had Elsje van de week. Ze at namelijk cashewnoten en was weer even terug op die dag toen zij, als 7-jarige, in Artis was. Daar had de vriendin van haar moeder een zakje cashewnoten gekocht, om aan de aapjes te voeren (dat mocht in die dagen nog). Toen Elsje de grappig gevormde nootjes zag, vroeg ze of zij er ook een mocht proeven. Natuurlijk mocht dat. Het zakje cashewnoten verdween vervolgens in de mond van Elsje, de aapjes hadden het nakijken. Het mondgevoel en de smaak van die eerste cashewnoot zal ze nooit vergeten.

Relaties in liedjes - 4

Elsjes eerste baan na haar studie was een AIO-plaats aan de VU. Ze heeft er een mooie tijd gehad, mede door een aantal heel bijzondere collega's. Daarover vast en zeker een andere keer. Nu wil ze het over een ander pluspunt van het werken aan een universiteit hebben, namelijk de vele contacten met studenten. Zo mocht ze het meisje begeleiden dat later nog in Nature of Science publiceerde (en dan ben je in die kringen Echt Heel Goed), het andere meisje dat met haar 24 jaar nog steeds thuiswoonde omdat ze op zaterdag in een benzinestation werkte. De jongen waar Elsje nog steeds regelmatig mee afspreekt en die juist erg genoot van het Amsterdamse studentenleven, zonder daarbij de kantjes van zijn studie eraf te lopen.

Maar als Elsje die periode in een liedje wil vangen, dan hoort ze Boudewijn de Groot en ziet ze Annemiek voor zich: zij en ik, bezig met onze experimenten in de klimaatkamers die in de catacomben van het biologie-gebouw waren geplaatst. Samen zingend, elkaar tekstueel aanscherpend. Eva was een van onze favorieten. Het filmpje is natuurlijk niet uit 1967, maar ook deze versie geeft Elsje ook kippenvel.

Dubbelganger (IV)

Kijkend naar Ellis zag Elsje ineens dat Linda de Mol ontzettend lijkt op Heather Locklear. Kijk en oordeel zelf maar!

Onmogelijk

Hoe kan een Elsje nou een serieus blogje schrijven als op de achtergrond Ellis in Glamourland speelt? Dat is gewoon godsonmogelijk! Zulke flauwe onzin valt gewoon niet te rijmen met een onderwerp als embryoselectie. Wordt derhalve op een later moment vervolgd...

Guus is mateloos populair

Zou Alexander Curly hier nou nog een graantje van mee kunnen pikken?

Mega Elsje

Een oude man staat voor het huis. Hij kijkt me hulpeloos aan. "Mijn broer, mijn broer!" stamelt hij. Het huis lijkt leeg, althans, door het raam van de woonkamer glurend zie ik niets dan een lege kamer. Maar op de eerste verdieping brandt licht. Zou de broer van de oude man binnen zijn? Misschien wel dood liggen?

Ik forceer de deur en samen gaan we de trap op naar boven. Maar daar is het eveneens leeg en het is duidelijk dat er hier in lange tijd niemand geweest is. De oude man kijkt verslagen in de rondte. We schrikken van een krassend geluid op de traptredes. Een snelle blik beneemt me de adem: er komen twee hele grote honden hijgend en kwijlend de trap opgerend: de voorste een Rottweiler, de achterste minstens zo groot. Snel gooi ik de deur van de kamer dicht en leun ertegen aan.

De honden blijken van de politieman te zijn die achter hen aan de trap op komt geklost. Ze hebben een geurspoor opgevangen dat ze opgewonden volgen, de hoek van de kamer in waar ineens een trap naar de kelder blijkt te zijn, en dan de duisternis van de kelder in. Daar blijven ze verwoed blaffend staan. De politieman gaat op onderzoek uit en komt met een triomfantelijke blik in zijn ogen weer via de keldertrap naar boven. "Ik heb ze gevonden!" roept hij, en laat ons zien wat hij in zijn handen heeft. Twee bijen.

Dan merken we dat er rook opstijgt uit de kelder. Brand! Als de wiedeweerga verlaten we het huis. De politieagent gaat zijn vondst snel naar het bureau brengen. Ik blijf op wacht staan, met de oude man, tot de brand geblust en het huis dichtgemetseld is.

Als ik daarna verder de straat uitloop en rechtsaf de Spoorsingel op ga, begint het te regenen en niet zo zachtjes ook. Terwijl ik met mijn paraplu aan het klooien ben, word ik ingehaald door een groepje mannen en vrouwen. Ze kijken op zo'n rare manier naar me dat ik gealarmeerd raak. Ik sla de eerste straat rechts in, waar ik op een groep kinderen stuit dat richting de Spoorsingel wil. Dat kan niet, daar loopt dat groepje mogelijke terroristen! Hoe hou ik ze tegen zonder paniek te zaaien?

Ik vraag aan één van de kinderen of zij bij mij onder de plu komt lopen. Ondertussen vraag ik via mijn mobilofoon om versterking. Bij het bloemenstalletje van Koos willen de kinderen oversteken. In de verte hoor ik de sirenes van mijn collega's al. "Kom kinderen, we steken een stukje verderop wel over!" roep ik. En zo red ik ze het leven.

Naschrift: vind je het gek dat toen Elsje wakker werd, ze zich net Mega Elsje voelde?

Zucht van verlichting

Het is achter de rug. Afgelopen donderdag werd Elsje opnieuw onder het laserapparaat gelegd om het restje slecht zicht bij te werken. Dit keer geen LASIK-behandeling, maar de LASEK-behandeling (een oppervlakkige behandeling). Voor de lezers met een sterke maag: lees verder. Voor degenen met een zwakke maag: Elsje leeft nog ;-)

Omdat het met het toesturen van informatie vooraf niet goed was gegaan, had Elsje eigenlijk niet zo'n goed idee wat haar allemaal te wachten stond. Na de laatste check (zat er niet stiekem een kleine ontsteking in het te behandelen oog?) werd ze naar de OK gebracht. Daar werd haar oog verdoofd, schoongemaakt en stevig afgeplakt.

Vervolgens werd ze onder een microscoop gereden, en werd er een ringetje op het oog geplaatst. Gek is dat toch, dat je alles meekrijgt, sterker, dat je het ziet gebeuren! In het ringetje ging alcohol, daarna ijskoud water (schrik!) en vervolgens ging de oogarts het toplaagje van het hoornvlies van Elsjes oog wegpoetsen.

Daarna werd ze met laserstralen gebombardeerd. Dat duurde dit keer zelfs maar 13 seconden (het is echt voorbij voor je er erg in hebt), waarna er gespoeld en nog eens gespoeld werd. Tot slot werd er een bandage-lensje over het wondje gelegd. Dit moet het wondje beschermen zolang het nog niet helemaal dicht is, hetgeen zo'n 96 uur duurt.

Dat was het. Elsje mocht weer naar huis. Daar leek alles enorm mee te vallen. Ze had wel een tranend oog, en kon absoluut geen licht verdragen, maar ondanks de waarschuwingen van de arts dat de pijn erger zou zijn en langer zou duren dan met de LASIK had Elsje eigenlijk helemaal niet zoveel pijn.

Maar ze bleek te vroeg te hebben gejuicht. De volgende dag, vrijdag dus, begon het pijn te doen, erg veel pijn. Elsje voelde zichzelf een junkie, steeds verlangend naar de volgend toegestane dosis pijnstilling. Dit bleef zo tot zaterdagavond. Toen was de pijn over en resteerde er een vooral heel erg irritant gevoel van het bandage-lensje.

Vanmorgen is dat lensje verwijderd en dat was een Grote Opluchting. En Elsje zag al heel aardig met het geopereerde oog. Wordt vervolgd...

Oogjes dicht, snaveltje toe

Morgen is het zover, Elsje gaat opnieuw onder de laser. Dit keer alleen rechts. Daarna is het een paar dagen rusten geblazen voor haar ogen. Geen schrijfsels van Elsjes hand dus, blogjes noch commentaren. Tot later!

Veel Turken is geen Turk?

Vanmorgen op de Radio538 het volgende nieuwsbericht:

"Na de overwinning van Turkije op Tsjechië gingen in veel plaatsen feestvierende Turken de straten op. Ondanks de enorme drukte bleef het rustig."

Wat moet je als luisteraar daar nou van maken? Eén Turk is een Turk, twee Turken zijn een halve Turk en heel veel Turken is geen Turk?

Relaties in liedjes - 3

Deze serie gaat nadrukkelijk niet alleen over Elsjes liefdesrelaties, want dan zou het wel een heel kort serietje worden. Elsje schenkt hier aandacht aan de mensen in haar leven waaraan ze denkt bij het horen van bepaalde liedjes. Vandaag daarom aandacht voor een vriendinnetje van de kinderen, Laura.

Als Elsje de kinderen gedag komt zeggen in de klas, gaat Laura altijd voor Olijf staan, kijkt Elsje quasi-boos aan en bromt: "Mijn Olijf!" Elsje kijkt haar dan smekend aan en zegt: "Ah, toe, eventjes?" Waarop Laura een stapje opzij doet en van 10 terug begint te tellen naar 1. Dan moet Elsje klaar zijn met gedag zeggen. Dit ritueeltje dat Laura, Olijf en Elsje veel plezier geeft, levert van de andere kinderen in de klas vooral bevreemde blikken op. Dat zal Laura een biet wezen.

Nu de link met het liedje: Laura wordt door Elsje en Sjaak op straat altijd begroet met een galmend 'Ooh, Lori!'. Alleen van hen vindt zij dit goed. Zo jammer dat ze volgend jaar naar een andere middelbare school zal gaan dan Olijf. Hopelijk verdwijnt Lori daarmee niet uit Elsjes leven. Sowieso zal Elsje altijd als zij de Alessi brothers hoort aan het klasgenootje van Olijf denken.

Mede mogelijk gemaakt door de Toren van Babel

Deze dagen staan garant voor een flink portie muzikale vaderlandsliefde. Voorafgaand aan elke voetbalwedstrijd op het EK worden immers de volksliederen gespeeld van de ploegen die tegen elkaar in het strijdperk zullen treden. Een fijn moment om de spelers van dichtbij te zien. Hoe staan zij erbij? Gegeneerd voor zich uit kijkend als de camera langskomt of juist schalks in de lens knipogen? Hebben zij hun handen voor het kruis, achter de rug of rust een hand op het hart? Stralen ze ongeïnteresseerdheid uit of zingen ze uit volle borst mee?

Over dit laatste gesproken, een aantal van de landen die meedingen naar het kampioenschap heeft het daarmee moeilijk, zo kan Elsje zich voorstellen. Want wat doet, ik pak 'm beet, Zwitserland? Het volkslied daarvan is maar liefst vijftalig. Wat spreek je dan als coach af met je team? Eén van de talen met z'n allen te zingen? Dat toont eenheid! Maar welke taal kies je dan? Lastig, lastig. Ieder zijn eigen moerstaal? Wordt een zooitje! Alleen maar meehummen? Als soort discussies in de kleedkamers gevoerd moet worden komt de coach niet aan tactische besprekingen toe. Geen wonder dat meertalige landen er snel uit liggen.

Uitgelezen kans

De ABN-Amro bank, sponsor van 'die andere club', zal binnenkort overgenomen worden door Fortis, de sponsor van Feyenoord. En dus probeert de Amsterdam-gezinde bank nu ook klanten te werven onder Rotterdammers. Hoe ze dat aanpakken? Onder nieuwe klanten worden maar liefst vijftig prijzen verloot! Elsje denkt bij het horen van dat verpletterende aantal dat ze bij de ABN-Amro eigenlijk niet geloven dat ze überhaupt aantrekkingskracht uitoefenen, maar dat terzijde.

Waar ze het eigenlijk over wilde hebben was het soort prijzen dat je kunt winnen als nieuwe klant: allerlei sportieve prijzen, die veelal met Ajax te maken hebben. Als tegemoetkoming aan niet-Ajax-fans, kun je aangeven dat je alleen voor niet-Ajaxgetinte prijzen in aanmerking wilt komen. Want, zo meldt de bank: "Dat voorkomt dat een verstokte Feyenoordfan straks een vliegreis met de voltallige Ajax-selectie naar een UEFA-cupwedstrijd wint."

Elsje denkt daar heel anders. Het zou juist fantastisch zijn als juist die prijs door een Feyenoorder gewonnen wordt. Dan krijgt die wellicht de unieke gelegenheid om die voltallige Ajax-selectie in één keer uit te schakelen. En da's pas een Echte Hoofdprijs! Dus: alle Feyenoord-aanhangers: klant worden bij ABN-Amro, en grijp deze uitgelezen kans met beide handen aan!

Vrijdag de 13e

Vanmorgen zag Elsje een aantal oranje welpies op de vluchtstrook langs de A6 liggen. Ze waren de motorkap waarop ze geplakt waren ontvlucht. Was voor hen het feit dat Oranje op vrijdag de 13e moet voetballen dan zo'n slecht voorteken?

Strik erom

Elke gaf Elsje alweer een stokje (mens, alsof ik nooit iets anders te doen heb dan bloggen! ;-) ). Maar ja, jouw verhaal was geweldig om te lezen, dus hoe kan Elsje het stokje laten voor wat het is? Het draagt namelijk als opdracht:

Wanneer, waar en hoe heb jij je (huidige/ex-) partner gestrikt?

Het verhaal achter Elsjes Eerste Echte Lief - het met bonkend hartje aanbellen op 7-jarige leeftijd bij het achterbuurjongetje en de zoen-op-de-wang van een klasgenootje bij het zwembad op 10-jarige leeftijd telt Elsje even niet mee - heeft ze onlangs muzikaal uit de boeken gedaan. Dat kan ze dus als bekend veronderstellen. De verhalen van de liefdes daarna zijn niet zo heel interessant: een huisgenoot van de studentenflat en een collega. Maar hoe Elsje Sjaak ontmoette is zeker wel blogwaardig.

Elsje woonde na haar scheiding ongeveer een jaar alleen, en was daar meer dan content mee. Vriendin A. echter vond het hoog tijd dat Elsje weer aan de man zou komen en had ook al een kandidaat op het oog: Sjaak. A's zoveeljarig huwelijksfeest waarvan ze had bedacht dat het mooi kon dienen als perfecte ontmoetingsmogelijkheid ging echter voorbij zonder dat Sjaak kwam opdagen. Dus schakelde A. over naar plan B.

Op een zondagavond niet lang na het feest zaten zij in Elsje haar huis te kletsen bij een glaasje wijn. A. vatte de koe bij de hoorns en meldde dat ze 'een leuke man' voor Elsje had. Die reageerde nogal lauw: "Nee, hoor, aan mannen moet ik voorlopig nog even niet denken!" Maar een halve fles wijn later wilde Elsje toch wel graag wat meer weten. Het verhaal dat A. vertelde intrigeerde Elsje en de avond eindigde ermee dat Elsje het telefoonnummer van Sjaak kreeg.

Een week lang liep ze met het briefje op zak. Zou ze? Zou ze niet? Ten einde raad legde ze de zaak voor aan collega J. Wat zou hij ervan vinden als hij door een wildvreemde vrouw gebeld zou worden? Hij ging recht voor Elsje staan, legde zijn handen op haar schouders, keek haar in de ogen en zei: "Doen! Dat zou ik fantástisch vinden!"

Dit duwtje hielp Elsje om zondags in de hoorn te klimmen: voicemail. Snel opgehangen dus. Maar als je het eenmaal eens geprobeerd hebt, durf je nog wel een keer. Dus maandags werd er weer gebeld. En die keer nam Sjaak wel op. Zenuwachtig begon Elsje haar introductiepraatje. In no time onderbrak hij haar echter met: "Ik hoor een kind. Kan ik je straks terugbellen?" "Ja hoor," zei Elsje, terwijl ze dacht 'dat heb ik weer. Word ik hier met een smoesje afgepoeierd.'

Maar twintig minuten later ging de telefoon: Sjaak. Er bleek direct een klik te zijn. Anderhalf uur later vroeg hij plompverloren wat nu eigenlijk Elsjes bedoeling was met dit telefoontje. Wilde ze een keer afspreken? Nou, eigenlijk wel, biechtte ze op. Een paar dagen later was het zover. Ook een leuk verhaal, maar dat komt een andere keer.

Weet je waar Elsje nou enorm nieuwsgierig naar is? Naar het verhaal achter Jonna en haar huidig lief! Jonna, pak je 'm op? En de aankondiging van Pierre du Coin van vandaag maakt Elsje ook wel heel benieuwd naar het verhaal achter zijn romance. Kan ik jou tot een ontboezeming op dit vlak verleiden?

Ouwe rukkers

Tja, in een stadion dat Wankdorf heet, vind je natuurlijk niet veel anders dan een stelletje ouwe rukkers.

Bling bling

De grens tussen wat vrouwelijk en mannelijk is vervaagt op sommige gebieden. Werd je vroeger door je vent wat wazig aangekeken als je hem vroeg bodylotion mee te nemen, tegenwoordig staan hele winkelschappen vol met huidverzorgingsproducten speciaal voor hem.

Ook is het heel normaal dat een man zich tooit met allerhande sieraden als piercings, oorbellen, kettingen, armbanden en ook zag Elsje al een enkeling met een enkelbandje. Maar de crocs die ze van de week in de trein zag aan de voeten van het kleine jongetje Diego, sloegen wel alles. Elk van de gaatjes in dit toch al enigszins ridicule schoeisel was versierd. Een beetje rondsurfend bleek dat dit versieren een echte hype is, en dat versieringen voor je crocs zelfs een naam blijken te hebben: jibbitz. Het moet niet gekker worden!

De leeuw is los

Lotje, de kat te huize Hengeveld, is met haar amper drie kilo nogal klein van stuk, maar wel een pittige tante.

Zo jaagt ze regelmatig het hondje dat ook aan het plein woont (en dat twee keer zo groot als zijzelf is) de stuipen op het lijf. Haar hoge rug, dikke staart en geblaas zorgen ervoor dat de hond zich piepend en met de staart tussen de poten verschuilt achter zijn baasje. Tot groot vermaak van het baasje van de hond overigens, die haar de leeuw van het plein noemt.

Daarnaast jaagt ze graag op de padden uit de tuin van buren. Maar die zijn lang niet zo onder de indruk van haar als het hondje en dat vindt ze duidelijk raar. Bij elke sprong van de pad doet de kat een sprong achteruit (van schrik?) om daarna direct weer dichterbij te komen en het beessie opnieuw te porren met een pootje. Waarna het hele circus zich herhaalt.

Ook kijkt ze regelmatig naar de televisie. Vooral het snooker heeft haar bijzondere aandacht. De ballen die over het scherm rollen, probeert ze te raken met haar poot en staat dan raar te kijken als dat dus niet lukt.

Al deze capriolen worden door het NSG met plezier gevolgd. Maar eigenlijk is het het grappigste dat ze telkens weer nieuwe dingen bedenkt. Zo viel van de week haar oog op het rijtje welpies dat bovenop de kast stond. Energiek sprong ze op de kast, mepte er met haar poot de welpies een voor een af, sprong van de kast, pakte een welpie in haar bek en legde die aan de voeten van Elsje neer. Kennelijk is Lotje geen Oranje-fan. Of vindt ze dat alleen zij recht heeft op de eretitel 'leeuw'.

Zijn glazen ingooien

Vanmorgen, half acht. Elsje schrikt wakker van rumoer in de tuin. Duidelijk hoorbaar wordt er aan het raam van de kamer van kind twee gemorreld. Elsje zit meteen rechtop in haar bed. Shit, inbrekers! Die hebben natuurlijk aan de open gordijnen gezien dat er daar niemand is.

Maar direct daarna denkt ze: zou een inbreker zo stom zijn om zoveel kabaal maken? Nee, toch? Nadat ze snel een t-shirt en broek heeft aangetrokken, sluipt ze de trap af en de kamer van het kind in.

Het blijkt de glazenwasser te zijn. Is die nou helemaal besodemieterd? Wat bezielt de man om op zo'n onchristelijk tijdstip langs te komen? Elsje opent het raam en sist hem deze vraag toe. Enigszins beteuterd antwoordt hij 'dat het van zijn maatje moest'. Ja, dag! Zo gemakkelijk laat Elsje niet toe dat de schuld afgeschoven wordt. 'Ik sliep nog en ben me doodgeschrokken, snap je dat? Ik neem aan dat dit eenmalig is en ga ervan uit dat jullie voortaan op een normaal tijdstip komen.' Daarna sluit ze kordaat het raam.

Als hij 's middags zijn betaling komt ophalen is hij zo arrogant dat Sjaak en Elsje zich voornemen met de buren op zoek te gaan naar een nieuwe glazenwasser. Met deze actie heeft de beste man zijn eigen - pas gewassen - glazen ingegooid.

Schietgebedje

Lieve Hera, Venus, God, Allah, Boedha, Shiva en al jullie collega's,

Zouden jullie alsjeblieft de regen, maar vooral het onweer, willen bewaren tot vannacht. Ik ga namelijk met Jonna wandelen en die is een beetje bang voor onweer. Elsje trouwens ook, als ze in het open veld zou lopen op dat moment.

Voor degenen voor wie dat relevant is: het offer staat op een schoteltje in een hoekje van de tuin, bij de schuur.

Amen.

Relaties in liedjes - 2

Bijzondere herinneringen heeft Elsje aan de vakantie in Zuid-Frankrijk, zomer 1985. Het was de eerste vakantie van Elsje met alleen een vriendin. Ook voor vriendin J. was het de eerste keer dat ze zonder haar ouders op vakantie ging.

Alhoewel, met alleen een vriendin klopt niet helemaal. Zij gingen namelijk mee met een jongerenreis, kamperen ergens in Les Landes. J. had zich er al maanden op verheugd om twee weken lang met Elsje op het strand te liggen bakken, 's avonds samen naar de disco te gaan om tot diep in de nacht te dansen en dan tot het einde van de morgen samen uit te slapen.

Wat ze zich niet had gerealiseerd was dat Elsje helemaal niet van bakken op het strand houdt en dus liever met een boekje onder een boom of parasol zat. En dat Elsje dol is op dansen, maar daarvoor wel ruimte nodig heeft en dus al snel een hekel kreeg aan de stampvolle discotheek op de camping. J. was dan ook zwaar teleurgesteld toen haar droomvakantie niet bewaarheid werd.

Haar humeur werd er niet beter op toen Elsje al op de tweede dag van de vakantie aangesproken werd door een hele knappe, lange, blonde krullenbol met een werkelijk schitterend gebit. Die Elsje erg leuk bleek te vinden (en Elsje vond hem ook bijzonder aantrekkelijk). Al snel had Elsje alleen nog maar ogen voor de krullenbol, en de arme J. bleef moederziel alleen achter. Achteraf gezien natuurlijk vreselijk. Maar als excuus voert Elsje hier aan dat ze pas 15 was...

Die zomer was in Nederland Kayleigh van Marillion een heel grote hit, maar had de Franse hitlijsten (nog) niet bereikt. De voornamelijk Franse bezoekers keken dan ook hun ogen uit als dit nummer gedraaid werd en dat clubje Hollanders uit hun dak gingen. De krullenbol bleek een enorme Marillion-fan te zijn, zeer aanstekelijk.

Hij bleef ook na de vakantie nog lange tijd Elsjes lief. Inmiddels heeft zij hem al in geen jaren gesproken. En toch: altijd als ze Kayleigh hoort, denkt ze terug aan hem, en dan vooral aan die Franse strandvakantie (en voelt ze zich lichtjes schuldig over de in de steek gelaten J.)

Te gast (3)

Waarom Elsje haar gevraagd heeft om een gaststukje te posten, kun je hier lezen. Dat is zo'n lang verhaal, als Elsje het integraal zou overnemen blijft er voor de zeer geëerde gast geen ruimte meer over. Hoewel Elke er geen plaatje boven wilde... Toch houdt Elsje het bij een blij: 'ELKE, the floor is yours! Moge je vrolijkheid ons allen besmetten.'

Je kan gerust zeggen dat wij elkaar vonden via het internet. Het is zelfs niet meer nieuw, wie vindt elkaar tegenwoordig nog buiten het internet? Niemand toch! Handen aan het toetsenbord en de wereld gaat open. Of komt dichterbij. En zo kwam Utrecht tot in Brugge. En omgekeerd.

Er zijn heel wat gemeenschappelijke delers tussen Elsje en Elke. In de toekomst zal zij mij redden van slakken. En ik zal haar ijsjes met aardbeien geven. Of zoiets. Mooie toekomstplannen hebben wij.
Nog een gemeenschappelijk feit zijn de kinderen. Dat delen we uiteraard met minstens de helft van de wereld, maar laten we dat even buiten beschouwing laten.
En laat mij het nou net over die kinderen willen hebben. Over de mijne dan, want die van Elsje ken ik niet. Nog niet.

Ik vermoed en hoop dat ik niet overkom als iemand die enkel over haar kinderen kan praten. Niet dat ik het een ander niet gun om dat te doen, maar op den duur lijkt alles op elkaar. En laat ik het luisteren ernaar achterwege. Mijn meiden zijn trouwens op een leeftijd gekomen dat elke stap vooruit niet noodzakelijk nog zo spectaculair is. Ze gaan allang zelf op het toilet, ze dekken al eens de tafel, ze eten allang stukjes in plaats van pap, en sterker nog: ze snijden het volledig zelf. Al is junior allergisch aan haar mes. Meestal ligt het na het eten nog ongebruikt naast haar bord. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ze weet haar handelswijze perfect te camoufleren.

De oudste zucht al eens als ze de tafel moet dekken of afruimen. De puberjaren zijn op komst en het komt in kleine beetjes op mij af. Kwestie van het gewoon te worden. Net als haar moeder heeft ze een keikopje en het zal niet gemakkelijk worden, vermoed ik.

Op slinkse wijze geleid ik jullie in de richting die ik wil hebben. Dat je jezelf zo ontzettend kan herkennen in je kinderen. De manier waarop de oudste ‘NIKS’ roept als je vraagt wat er is. En er duidelijk iets is wat ze niet wil zeggen. Zo weet ik ook weer hoe lastig ik voor mijn omgeving kan zijn.
De manier waarop junior al haar spulletjes rangschikt en op orde zet en daar veel te lang mee bezig is omdat ze het veel te goed wil doen.
De manier waarop de oudste aan haar vingers likt omdat die droog aanvoelen.
Hoe junior een halve dag weg kan kletsen en dan niks gedaan heeft.
Hoe de oudste zich in een boek kan verdiepen en er een bom naast haar mag ontploffen. Wie wat waar? IK heb niks gemerkt.
Hoe de jongste na lange tijd terug naar boven komt op zondagmorgen (ja, ik ben een langslaper) terwijl ze alleen maar even naar het toilet ging. Waarop ze meedeelt dat ze toch maar naar Megamindy is blijven kijken. Want het was het moment waarop Mieke (de politieagente die eigenlijk Megamindy is) ging zeggen aan Toby dat ze verliefd op hem was. En dat was zo mooi, ze wou het niet missen. Die zal later dus ook duizend keer naar de Jane Austen films kijken, denk ik dan. Het begint al. Bijna 8 jaar en ’t is al van dat. Dat belooft voor de toekomst, ze zal vermoedelijk ook gaan zoeken naar haar mr. Darcy. Maar dat wordt moeilijk, want ik heb hem al…

Dubbelganger (III)

Op de bovenste foto filmregisseur Michael Haneke. Op de onderste ex-collega Guus Scholten. Zeg nou zelf, lijken ze niet sprekend op elkaar? Of komt de gelijkenis louter door hun baarden?

President...

In de eerste reeks van Elsjes en Sjaaks favoriete tv-serie, 24, dingt voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis een zwarte kandidaat mee voor het presidentschap. Zijn naam is David Palmer. En nu, 7 jaar later, is het dan echt zo ver. Tenminste, als zij nou maar zou toegeven dat ze door hem verslagen is.

Elsje zal de schrijvers van een volgende serie van 24 vragen om een vrouwelijke president te introduceren. Wellicht wordt dat dan ook een keer bewaarheid. Ze zal er expliciet bij vermelden dat de dame in kwestie niet op Hillary Clinton mag lijken. Daar heeft Elsje in de afgelopen maanden een zo mogelijk nog grotere hekel aan gekregen dan toen zij nog First Lady was.

Note to self: als je de schrijvers mailt niet doordraven door om een lesbische gehandicapte moslima te vragen.

Treinconversatie

De vriend die Elsje onverwachts tegenkomt in de stiltecoupé van de overvolle forenzentrein uit Den Haag gebaart: "Je mag niet niet praten, zullen we mailen?"

Even later begint het lichtje op Elsjes blackberry te knipperen. Ha, daar is-ie al. Er wordt een bijzonder gezellig lijntje gespannen tussen de twee coupés:

"Ik dacht laatst nog dat we toch weer eens bij moeten praten. Ga je goed thuis & werk? Ik ga prima. Dochterlief leuk en goed en werk is druk druk."
"Idd een onverwacht genoegen je hier tegen te komen. Mocht er zo bij jou een kletsplekkie vrijkomen, dan kom ik naar je toegelopen. Anders kletsen we maar virtueel..."
"Helemaal vol. Er zit wel een jodokus naast me te slapen. Kan dat op jouw plekkie ook doen. Maak jij 'm wakker?"
"Hrm... ziet-ie er gevaarlijk uit?"
"Kung Fu, denk ik. Maar hij heeft niet z'n pakkie an."
"Ik denk dat ik maar blijf zitten. Ik bel je vanavond, het is weer terrasjestijd."
"Het is allang terrasjestijd! Vanavond ben ik er trouwens niet."
"Ok, morgen?"
"Ook niet. Gewoon maar mailen dan?"
"Ok!"

Hoe een saaie treinreis toch nog snel voorbij kan zijn.

Elsje heeft invloed (2)!

Soms is het effect bijna instantaan, soms duurt het wat langer...

Vier maanden geleden voelde Elsje zich nog afgescheept door de klantenservice van 's lands Grootste-Kruidenier-Die-Op-De-Kleintjes-Let toen zij hen meldde dat ze ontevreden was over de nieuwe draaisluiting van de pakken biologische melk.

Groot was dan ook haar vreugde toen deze week bleek dat het oude vertrouwde pak. En hoewel dat vouwsluitingpak natuurlijk ook zijn makken heeft, is Elsje zeer content. .

Dat bloggen, dat is gewoon hartstikke effectief. Daarom bloggen wij!

Anders, misschien moet je 'jouw' pak bij Appie onder de aandacht brengen?

Heb vertrouwen

De conducteur en zijn collega komen vanaf het andere eind de coupé binnen. "Vervoersbewijzen alstublieft!" Elsje legt haar Sudokuboekje weg en pakt haar treinkaartje. Tegelijkertijd komen de twee conducteurs aan bij Elsje. Hij controleert, zij daarna nog eens. En niet alleen Elsje, nee, ook haar buurman wordt door haar aan de dubbele controle onderworpen. Als enigen in de coupé. "Zo, nu weet u zeker dat het goed is", grapt de tweede conducteur. Enigszins verbouwereerd blijven Elsje en haar buurman elkaar aankijken als kaartjesknippers door de schuifdeur verdwijnen. Ze vragen zich even af of zij er nou zo onbetrouwbaar uitzien of dat de conducteurs zo weinig vertrouwen in elkaars controlecapaciteiten hebben. Ze besluiten het op het laatste te houden.

Fietsenstallinggedrag (3)

De laatste tijd gaat Elsje weer veel met de trein naar haar werk en daardoor bezoekt ze ook weer regelmatig de fietsenstalling onder Utrecht CS. Eerder al kloeg ze over het gedrag van de fietsers die hun rijwielen asociaal stallen en over de fietsenstallingmannetjes. Nog maar eens over die mannetjes: als die er zijn, zijn ze altijd in het gezelschap van een peuk. De stalling binnengaan is voor een sigarettenluchthaatster als Elsje dan ook altijd ellendig. Vandaag vroeg ze zich ineens af: zou het roken in de fietsenstalling nou ook per 1 juli aanstaande verboden zijn?

Hond en baan

Tjsa, nu snapt Elsje eindelijk hoe men aan de uitdrukking 'hondenbaan' komt...


bron: Overheidsmanagement.nl

Robdrive

De favoriete ijszaak in de wijk ehrm... stad doet deze dagen goede zaken: van heinde en verre komt men hier naartoe voor een ijsje. De meeste mensen doen dat lopend of op de fiets, maar een enkeling woont kennelijk zover weg dat er een autoritje voor nodig is om aan de ijsbehoefte te kunnen voldoen. Zo ook de cabrio die zojuist voor de deur van de ijssalon bleef staan, midden op straat, met ronkende motor. Het duurde nogal voor er iemand uitstapte. Kennelijk dachten de inzittenden dat ze bij de Robdrive terecht gekomen waren...

Te gast (2)

De tweede gast op Elsjes blog is INA. Nicht of nichie zoals ze elkaar noemen. De Favoriete Nicht zelfs waar menig mailtje en sms-je mee uitgewisseld wordt. Vijf jaar ouder en lange tijd Elsjes rolmodel geweest, en eigenlijk is ze dat nog steeds wel. Dat het a small world is besef je after all als je hoort dat ze daarnaast een studiegenote van Sjaak is geweest en een stadsgenote van Jan is. Maak vooral verder kennis met haar op haar veelzijdige Browniepoint.



De oudsten zijn van '64, '65, '65 en '66. De jonkies hebben de bouwjaren '68, '69 en '70. Met z'n zevenen in de tram. De genen van de twee moeders hebben niet bij elk van ons de overhand, maar we kunnen voor zeven zussen doorgaan.

Met z'n zevenen in Delft, in het huis naast het spoor. Een huis dat podium biedt aan eindeloos Hamelen spelen en zingen. Maar de eenzaamheid opzoeken met de rug tegen de muur en Tina's lezen, dat kan hier ook.

Met z'n zevenen in Voorburg. De jonkies in het bad buiten, met stekende bij. De oudsten binnen badmintonnen. Als de shuttle kwijt is gaan we verder met knikkers. De jongste oudste krijgt een stuiter op haar hoofd. 's Avonds smelt de rode plastic dop over de lamp.

Met z'n zevenen in Leiden. Vanaf acht uur 's avonds slepen met matrassen voor de beste kamerindeling van dat moment. Wel gewoon drinken nemen, en appels, anders heb je hoofdpijn.

Twee nichten, jaren later, in Amsterdam. Een jonkie komt met soep, koffie en een beugel logeren in de studentenflat van de oudste. Durf ik dat, televisie kijken in de keuken, met al die jongens en mijn beugel? De late voorstelling van The World According to Garp. Nachtbus terug.

Twee nichten, weer later, allebei in Utrecht geland. Het jonkie komt in het ziekenhuis. De oudste propt haar versleten pukkel vol met bouquetten en intiems. Bookcrossing avant la lettre.

En nog later delen ze zwangerschappen, boekgrrls en nu dan een weblog. En wat nog gaat komen.