Viezerikken

Een van Elsjes favoriete boeken is Floddertje. Het magnifieke verhaal van Annie M.G. Schmidt over het vieste meisje van het land, met haar al even gore hondje Smeerkees, vindt ook bij de huidige generatie weer gretig aftrek. De moraal van het verhaal: kinderen zijn nou eenmaal viezerikken, al doe je als ouder nog zo je best om ze een beetje toonbaar te houden. En hoewel ze smerig zijn, blijven het schatjes.

Gisterenavond was het hier in huis tijd voor het douchecircus, waarbij het ene kind na het andere smerig naar boven gaat om daarna glimmend en fris ruikend in pyama nog even een kopje thee te komen drinken. En gelukkig vergaat het het NSG niet zo als Floddertje, die nog geen half uur schoon kan blijven. Hier gaat de thee niet over hun schone lijven heen. Een gezellig gezinsmoment.

Vieze kinderen kun je schoon krijgen door ze af en toe te bewegen een douche te nemen. Maar wat doe je met vieze volwassenen? Dat vroeg Elsje zich af toen ze gisteren op de radio hoorde dat pedofielen een eigen politieke partij willen gaan oprichten, de partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit. Met als belangrijkste thema's: legalisatie van kinderporno en afschaffen van het verbod op seks met kinderen. Elsje moet er, net als gelukkig het overgrote merendeel van haar medelanders, niet aan denken dat deze partij er daadwerkelijk komt.

Elsje is zich nu aan het beraden op mogelijk ludieke acties: een megasupermaxi pak zeeppoeder voor een ieder die er zelfs maar met het gedachtegoed van deze partij sympatiseert? Een verplicht spoelen van de mond met elk bestaand merk afwasmiddel voor een ieder die erover denkt op de viespeukenpartij te stemmen?

Een ding weet Elsje in ieder geval zeker: als deze partij bij de komende verkiezingen ook maar één zetel krijgt, verkast Elsje naar een ander land. Want aan dit soort smerigheden wil zij haar schattige Floddertjes niet blootstellen.

Van de pot gerukt

Zoals het een goede VdH betaamt, wil Elsje haar HdH niet onverzorgd achterlaten, mocht zij onverwacht vroeg het leven laten. En daarom vroeg zij een offerte voor een levensverzekering aan.

Zoals dat gaat, krijg je dan een indrukwekkend dikke envelop thuisgestuurd, met daarin allerlei glossy folders waarom je met een levensverzekering met een gerust hart de pijp uit kunt gaan en waarom juist déze verzekering zo goed bij juist jouw levensstijl past. Bij mijn levensstijl past?? Verbijsterd staarde Elsje naar het aanvraagformulier voor haar levensverzekering.

Daarin wordt namelijk een HIV-test als voorwaarde voor de verstrekking van de verzekering geëist. En dat terwijl Elsje echt de braafste burger van het hele land is. Nog nooit heeft ze in het buitenland een bloedtransfusie ondergaan (ook niet in het binnenland, trouwens), nog nooit gebruikte ze intraveneus drugs (ook niet op een andere manier, trouwens), de afgelopen vijf jaar is ze niet behandeld voor seksueel overdraagbare aandoeningen (eerder ook nooit, trouwens). En tóch wil die suffe maatschappij dat ze een HIV-test ondergaat. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt!

De kans dat Elsje aan een verkeersongeluk komt te overlijden is, met haar bijna 40.000 km per jaar, aanzienlijk groter dan dat ze aan aids komt te overlijden. Maar wordt er gevraagd hoeveel kilometer ze per jaar rijdt? Welnee!

Weigeren kun je deze test theoretisch natuurlijk wel, maar dan kun je fluiten naar de verzekering. De test wordt overigens bij elke verzekeringsmaatschappij geëist, bij een verzekering boven een bepaald bedrag. Elsje heeft maar niet verder gevraagd maar zal de keuringsarts nog wel even fijntjes de oren wassen. Pah!

Nee, dan Eva

Eerder schreef Elsje al over het zeer indrukwekkende optreden van Rheen in de Utrechtse schouwburg. Wat Elsje daar niet bij vermeldde, was dat zij niet de enigen waren die daar de show stalen. De avond, georganiseerd door het Poëziecircus, was namelijk gewijd aan Vlaamse (literaire) talenten, onder de noemer 'Vlaams Vers'. En zo lazen daar Kristien Hemmerechts, Andy Fierens, Eva Cox en Els Moors voor uit eigen werk, aan elkaar gepraat door de halve Vlaming (want geboren te Hulst) Alexis de Roode. Een indrukwekkende rij talenten.

Dit alles omlijst door een heerlijk diner (of moet ik dinez schrijven want zo heet dit soort avonden in de schouwburg: dinez pluz). Tussen de gangen door vonden de optredens plaats, van zowel Rheen als ook van de schrijvers. Daarnaast werd er muziek gedraaid, waarvan alle bezoekers een tweetal CD-tjes mee naar huis kregen.

Vlaams vers? Niet alles was even vers. Want of Kristien Hemmerechts nou het predicaat vers moet opplakken, nou, dat weet Elsje nog zo net niet hoor. Kristien publiceert immers al eeuwen, en verzen zijn het niet. Dus deze avond was zeker niet van mindere kwaliteit geweest als Kristien verstek had laten gaan (hetgeen nog bijna gebeurde want ze zat vast op de 'autostrada'), integendeel. Want eigenlijk heeft Elsje een vreselijke hekel aan Hemmerechts. Zo schreef Elsje bij haar favoriete boekenclub, de boekgrrls, ooit:
"Leuke vraag: misser van het jaar. Tja, tja, da's een moeilijke. Ik denk toch dat ik Hemmerechts (zuil van zout) maar weer bombardeer tot mijn minst geslaagde leeservaring van 2004. Ik zou zo langzamerhand beter moeten weten en gewoon niet meer van haar moeten lezen... ze heeft de gewoonte om zeer irritante personages te gebruiken en dat leidt ook nog nergens toe (want je lekker ergeren kan soms erg functioneel zijn in een boek). En ik hoor constant haar wat zijige stem (die van Hemmerechts). Nee, mij kan ze niet bekoren."

En nou moet Elsje wel eerlijk bekennen dat Kristien dit keer erg meeviel. Ze las een aardige passage voor uit de Tuin der onschuldigen, waarin het niet praten met volle mond centraal stond. En daarna een stukje uit (ik denk) "V", over een voetmassage in Vietnam. De andere Vlamingen bevielen Elsje meer: bijna naamgenote Els Moors had een prachtige performance, maar Elsje snapte haar gedichten eigenlijk niet. Misschien bij herlezen? In ieder geval 'food for thought'. En Andy Fierens was vooral een hoop herrie, hoewel zijn gedicht over de 'gebroken man' de moeite waard was: eindelijk een beetje zelfspot.

Elsje genoot vooral van dichter Eva Cox. Ze heeft dan ook direct een bundeltje van deze dame aangeschaft, die (enigszins besmuikt) laten signeren en als appeltje voor de poeziedorst mee naar huis genomen. Al met al een bijzonder geslaagde avond, met de nodige souveniers waar Elsje nog lang en gelukkig van zal genieten.

Nat

Sjaak en Elsje zouden het weekend eens lekker gaan genieten van de Ardennen. Hotelletje (Belvedere, veelbelovend!) met (voor)uitzicht op de Ourthe, lekker eten, uitslapen, wandelen, puur genieten zeg maar. Drie jaar geleden was een dergelijk Hemelvaartsweekendje in de Ardennen fantastisch geweest. Sjaak fietsend, Elsje met een boekie op het terras in de zon in haar bikini. Met dat beeld in het achterhoofd leefden Sjaak en Elsje naar deze Hemelvaart toe.

Zon? Ja, dat hadden ze gedacht. De weergoden besloten tot regen, regener, regenst. Dus de geplande wandeling vrijdag eindigde met het naar de regen staren vanaf het hotelbed, met naast het raam uitzicht op de zonovergoten Dolomieten waar de wielrenners van de Giro zich in het zweet werkten. Werden die tenminste ook kletsnat.

Zaterdag een rondje gewandeld, voorzichtig glibberend en langs de snelstromende Ourthe, die buiten de oevers was getreden waardoor het pad hier en daar onderdeel van het stroombed geworden was. Ondertussen begon het alweer te miezeren. Sjaak en Elsje besloten het Ardense weer te laten voor wat het was en terug te keren naar de Hollandse miezer.

Dan maar een nuttig weekendje ervan gemaakt: terwijl het buiten maar bleef regenen hebben Sjaak en Elsje de belastingaangifte verder ingevuld. Zodra de DigID binnen is, kan de aangifte dan ook direct worden verzonden (na het telefoontje met de belastingdienst bleek het inderdaad allemaal een stuk gemakkelijker te zijn dan Elsje gevreesd had).

Als afsluiting van het weekend maar weer eens nat geworden, dit keer door de Giro-renners na te apen: lekker uit te zweten (in de sauna). En zo blijkt maar weer dat nat niet per definitie naar hoeft te zijn.

Onder de indruk

Voor de stekker er een paar daagjes uitgaat (ook Elsje heeft af en toe een paar daagjes vakantie), nog een kort berichtje. En wel over een nieuwe Vlaamse band die Elsje gisterenavond in de schouwburg van Utrecht hoorde: Rheen.

Het heldere geluid van zangeres Hannelore Bedert, die zichzelf prachtig begeleidde met de piano en akoustische gitaar. Bijgestaan door de muzikale wonderboy Arne Leurentop (vaardig op akoustische gitaar, basgitaar, accordeon, viool en ook nog gezegend met een prachtige stem). Dit alles trof Elsje diep. Ze heeft beide door de band uitgebrachte CDs gekocht, met daarop alleen Engelstalig werk. In september verschijnt de CD met Nederlandstalig werk (ok, en met West-Vlaams werk). Gaat dat luisteren!

De beer en zijn huid

Zoals Elsje eerder meldde heeft ze gesolliciteerd. Jopz vroeg al even hoe het nou precies zat daarmee. Bij deze een toelichting.

Eigenlijk ging het wel een beetje raar. Er zijn momenteel op Elsjes werk twee functies van afdelingshoofd vacant. Een in de afdeling waar Elsje nu werkt, en een in een andere afdeling. Die eerste een parttime, de tweede een fulltime functie. De eerste een kleine afdeling van waaruit vernieuwing van de organisatie vorm wordt gegeven, de tweede een grotere afdeling waar het 'primaire proces' van inspecteren wordt uitgevoerd. Allebei leuke afdelingen, zowel qua inhoud als qua bemensing.

Het leek Elsje wat raar om op haar eigen afdeling te solliciteren (beetje een incestueus gevoel), bovendien was dat maar een parttime functie, met een beperkt werkpakket, en dus solliciteerde ze op de tweede.

Tijdens de gesprekken werd al snel duidelijk dat men haar liever de eerste post zag bezetten. Wil je meer uren: dat kan geregeld worden. Problemen met ontstijgen van je collega's? Geen probleem, de collega's zijn juist blij met je. Problemen met het werkpakket? Dan krijg je er toch nog dit en dat bij?

Voorlopig einde van het liedje is nu dat Elsje de eerste (haar 'eigen' afdeling) is aangeboden en dat ze daar 'ja' op heeft gezegd. En nu is ze als enige kandidaat door naar de laatste ronde, waarin zij de Grote Baas nog moet overtuigen van haar geschiktheid.

Baas en collega's doen alsof dat laatste gesprek slechts een formaliteit is (koekie, eitje, appeltje). Maar omdat de Grote Baas de Leeuw, en zijn plaatsvervanger Wolf heet, is Elsje nog wat voorzichtig. Je moet de huid immers nooit verkopen tot de beer geschoten is, ook als dat een ander roofdier mocht zijn.

Hemelvaart

Van de week vroeg de jongste spruit om uitleg rondom het fenomeen Hemelvaart. Nou komt Elsje gelukkig niet alleen uit een Rood Nest, maar ook nog uit een Christelijk Nest, hoewel ze zich al twintig jaar geleden officieel heeft uit laten schrijven bij de kerk. Elsje kon in ieder geval keurig uitleggen waarvoor Hemelvaart dan staat. Het leek even of de spruit het verhaal keurig in zich op had genomen, maar toen vroeg ze: "Maar hoe ging Jezus dan naar boven, mama? Vast en zeker in een luchtballon." Een van de andere kinderen riep daarop: "Nee, joh, op een wolk!".

En gelijk was Elsje terug in de brugklas, toen ze rondom de Hemelvaart bij haar vriendinnetje ging logeren. Dat vriendinnetje kwam uit een Zeer Gristelijk Nest en ze mocht dan ook niet reizen op zon- of andere Gristelijke Feestdagen. Dat respecterend bleef Elsje dan op haar beurt graag nog een nachtje extra want logeren bij je beste vriendin duurt op die leeftijd nou eenmaal altijd een nacht te kort.

Goed, het was dus Hemelvaart en de Patriarch las voor het eten een lange passage uit de bijbel voor, een vast ritueel in dit gezin (waarbij het eten dat alvast op tafel stond afkoelde tot net niet lekker meer). Elsje kon het niet laten en giechelde, waarop het gezin haar verbaasd aankeek. En Elsje lichtte haar vrolijkheid toe met de woorden: "Ik zie het helemaal voor me: wolk komt naar beneden, Jezus stapt erop, wolk stijgt op, Jezus zwaait nog even en is verdwenen in de hemel, hihihi." De verbijsterde stilte die op zulke blasfemische woorden viel, kan ze heden ten dage nog voelen, evenals de brandende wangen toen ze zich haar fout realiseerde.

Gelukkig is dit allemaal vergeven, Elsje mocht niet alleen die dag blijven, maar tot op de dag van vandaag is de desbetreffende vriendin nog een belangrijke factor in Elsjes leven. En als zij de ouders van de vriendin tegenkomt op feesten en partijen, zijn die nog immer even aardig als vroeger. Vergeving is god zij dank ook een belangrijke Christelijke waarde.

Penniemaat

Als aanstaande of jonge ouder, voor Elsje weliswaar alweer even geleden, maar het zal heden ten dage vast niet anders zijn, word je overspoeld met reclamemateriaal. Onder het mom van: je wilt toch het Allerbeste voor je kind, moet je weerstand zien te bieden aan de Beste Luiers of de Babyfoon met het Grootste Bereik, maar ook tegen allerlei financiele dienstverlingsproducten. Zo ook door de Postbank: open nu alvast een spaarrekening voor de ongeboren vrucht, stort daar minimaal x euro op en je krijgt een Knuffelleeuw, van dat soort troep.

Iets later word je via je kinderen bestookt: zij krijgen allemaal leuke folders, hetzij op school, hetzij via een weet-ik-wat-voor-adressenbestand waarin ze automatisch worden opgenomen als je ze opgeeft voor zwemles of zoiets. Een van die folders is, jawel, van de Postbank. Zorg dat je ouders voor jou een rekening openen en jij krijgt zo'n kekke penniemaat. De smekende ogen en de keiharde argumenten van je kind (Marie-louise heeft er ook een, mama. Daar leer je hartstikke goed van met geld omgaan): zie daar als ouder maar eens weerstand aan te bieden. Je denkt: wat is in hemelsnaam een penniemaat? En dus bega je de fout om te zeggen: nou, laat maar eens zien.

Het bijbehorende foldertje krijg je als ouder dan supersnel in de handen gedrukt en je leest: "De Penniemaat is een unieke elektronische geldbewaker, speciaal ontwikkeld door Postbank om uw kind op een heel bijzondere manier te leren sparen. Maar de Penniemaat is meer dan een spaarpot alleen. Hij kan ook rekenen, klokkijken en geld bewaken, want hij is voorzien van een pas met pincode. De Penniemaat lust zowel munten als papiergeld, die direct bij elkaar worden opgeteld. Zo weet uw jonge thuisbankier altijd precies hoeveel geld er in de Penniemaat zit. Als de Penniemaat vol is, kunt u hem samen met uw kind op het postkantoor komen leegstorten op zijn of haar Groeirekening.
De handleiding is speciaal voor kinderen geschreven. De bediening van de Penniemaat is verwerkt in een paar leuke avonturen van Pennie en zijn vriendjes, die u kunt voorlezen."

Whatever happened to the good old spaarvarken? Financiele dienstverleners, pah!

Gisteren keken Sjaak en Elsje naar NOVA waarin een onderwerp gewijd was aan de kandidaatstelling van Lousewies vd Laan. Haar speech beviel Elsje wel: met heldere stem wist Lousewies progressieve standpunten te verwoorden. Maar daarna werd ze geinterviewd door Ferry Mingelen. Sjaak en Elsje kregen last van een penniemaat-gevoel: alle uitlatingen pasten wel in een van de kolommetjes van de penniemaat. Steevast begonnen de antwoorden van Lousewies met: "ik ben ervan overtuigd dat D66 een partij is voor (vul maar in)", of "ik denk dat (...)" en als derde, na veel aandringen van Ferry Mingele, kwam ook nog de variant: "het essentiele verschil tussen Pechtold en mij is dat ik ervan overtuigd ben (zie verder eerste variant)". Holle frasen, omzichtig gewauwel. Gruwelijk. Gelukkig maar dat Elsje geen D66-sympatisant is, anders was ze per direct een zwevende kiezer geworden.

Sonja

Vandaag heeft Elsje met het oudste kind het voetbalseizoen met een zgn. 'familietraining' afgesloten. Op een heel veld, 15 tegen 15, was het de bedoeling van de meiden om hun ouders een poepie te laten ruiken. Nou, dat viel vet tegen. De ouders weerden zich moedig en bijgestaan door een assortiment broertjes en zusjes, wisten zij de stand op 1-1 te houden. Elsje was gelukkig niet de enige ouder die met een rood hoofd over het veld sjokte, dus ze heeft haar dochter niet te schande gemaakt. En de dochter maakte Elsje op haar beurt apetrots door het enige doelpunt aan de meidenkant te scoren.

Elsje vervloekte zichzelf de afgelopen dagen dat ze had toegezegd deel te nemen aan deze training. Maar ze weet dat van moeders verwacht wordt dat zij opofferend zijn en daarom had ze voor deze ene keer haar afkeer van sport opzij gezet. Om zichzelf moed in te spreken zong ze op de fiets er naar toe een hit van Rob de Nijs: "voor Sonja doe ik alles".

En weet je, eigenlijk was het helemaal niet erg of vervelend, integendeel. Elsje heeft genoten. Wel moet ze eerlijk bekennen dat haar superslechte conditie haar parten speelde en dat ze er daarom niet zo rouwig om was dat zoonlief ook nog graag even haar plaats wilde innemen om tegen zijn zus te kunnen spelen.

Zichzelf over een drempel van afkeer of weerzin heenduwen is zeker niet Elsjes hobby. Maar als het dan, zoals vandaag, eigenlijk alleen maar leuk blijkt te zijn, is dat een goede stimulans om haar soms vastgeroeste afkeren maar weer eens te gaan testen.

Dark side of the moon

Vandaag weinig tijd om een blogje te maken wegens een jarig kind: de felicitaties, liedjes, taart, slingers en niet te vergeten kadootjes werden door hem met een grote lach in ontvangst genomen.

Voor Elsje waren er vandaag trouwens ook twee kadootjes: allereerst kwam de bestelde CD Dark side of the moon binnen. Het origineel was bij de scheiding helaas in de ex zijn deel van de boedel terecht gekomen. Heerlijk naar zitten luisteren en terugdromend aan de tijd met haar eerste vriendje, die haar met dit album kennis liet maken. Daarvoor is Elsje hem eeuwig dankbaar!

Het tweede kadootje bestond uit een telefoontje van de baas: Elsje is door naar de laatste ronde in haar sollicitieprocedure. Elsje kan dus tevreden naar bed!

Abre los ojos

Vanavond was de remake van de fantastische film Abre los ojos op de buis. Vanilla sky heet deze remake. Elsje moet daarbij opmerken dat deze remake a. een slap aftreksel van het origineel is waardoor b. Top Gear de strijd om de kijker op deze zondagavond gemakkelijk won. En dat terwijl de hoofdrol in Vanilla sky gespeeld wordt door Tom Cruise. Deze acteur staat absoluut in Elsjes Top 10 van Lekkere Mannen.

In meer dan één zin heeft deze film een linkje met de belangrijkste gebeurtenis op zondag. De jongste dochter maakte me een smak van jewelste, waardoor ze een blauw oog van jewelste had. Elsje is benieuwd of ze die maandagmorgen nog open kan krijgen... Abre los ojos (open je ogen) wordt dus wellicht moeilijk haalbaar voor haar. Daarnaast is Tom Cruise op 3 juli jarig, net als deze jongste spruit van het NSG. Je zou er bijna van in de voorzienigheid gaan geloven.

Eilandgevoel

Als kind was Elsje altijd al gefacineerd door woorden. Hoe een ogenschijnlijk simpel woord ineens een andere betekenis leek te krijgen als je je erin verdiepte. Tafel, bijvoorbeeld of tomaat, zijn, als je er dieper over nadenkt prachtige woorden. Althans, dat vond Elsje als kind (en trouwens nog steeds, hoewel tafel een beetje zijn aantrekkingskracht verloren heeft).

Zo dacht ze ook vaak na over het woord eiland, ei-land. Elsje stelde zich daar een land vol eieren bij voor. U hoort het al, een echte landrot aan het woord. Maar toch is dat nog niet zo'n vreemde gedachte. Een eiland is afgesloten van de wereld door de omringende zee. En lijkt daarin wel een beetje op een ei, dat immers ook een wereldje op zichzelf is.

Na de facinatie voor het woord kwam Elsje pas als volwassene op een echt eiland (een tweetal tripjes naar het Verenigd Koninkrijk even niet meetellend). Het was op Vlieland, met een aantal collega's. Eén van hen kreeg voor het eerst in zijn leven een epilepsie-aanval tijdens het verblijf op dit eiland. Een paar jaar later ging Elsje met een groep andere collega's naar Schiermonnikoog, alwaar één van hen helemaal door het lint ging. Later ging ze, zwanger, voor haar werk naar Texel. Ook niet zo'n prettige ervaring, met je dikke lijf in een stapelbedje. Ze weet, dit heeft niet zozeer aan het eiland gelegen, maar stapelde zich wel als negatieve ervaring op de vorige twee. Bij al deze gebeurtenissen voelde Elsje zich vreslijk opgesloten en ze nam zich voor nooit, maar dan ook NOOIT meer ook maar één voet op een stuk land te zetten waar ze niet, mocht ze dat willen, direct weer vandaan zou kunnen.

Gisteren keek Elsje naar Eilandgasten,naar het gelijknamige boek van Vonne vd Meer. Afgezien van het feit dat het boek een prima vertolking van het boek was (een boek waar Elsje overigens niet heel warm van werd, maar dat terzijde), gaf het het gevoel dat Elsje altijd beving als zij aan haar eilandervaringen terugdacht goed weer. Wat een eenzaamheid en opgeslotenheid.

Het voornemen om nooit meer voet op een eiland te zetten hield Elsje vol tot ze Sjaak leerde kennen. Een echte Waddenadept. Hij haalde Elsje over om met het hele NSG naar Terschelling te gaan, een kort weekendje maar. En daar was het heerlijk. Een paar maanden later gingen Sjaak en Elsje naar Ameland, op eerste Kerstdag het halve eiland rondlopend, in de sneeuw en hagel, maar o-zo prachtig. En ook Schier bleek bij nader inzien een mooi en vriendelijk eiland. En geloof het of niet, Elsje raakt langzaam over haar oude eilandgevoel heen. Ze zit zelfs stiekem met het idee te spelen om Sjaak voor te stellen van de zomer samen naar Vlieland te gaan, om zo de TV-TAS verzameling compleet te kunnen maken.

Kijk nou eens!

Gisteren, of beter gezegd vannacht, was Dogville op de tv. Schijnt een fantastische film te zijn, maar dat weet Elsje dan weer niet want ze zag 'm nooit. Aangezien de videorecorder het al een poos geleden begaf, en we nooit de moeite hebben genomen 'm te laten repareren, noch hebben vervangen, was het helaas pindakaas.

Maar het bracht Elsje wel op een idee voor een blogje: wat doet Elsje om erachter te komen of een bepaalde film op tv of in de bios de moeite waard is? Natuurlijk is daar de krant of de tv-gids, en ook kun je je vrienden vragen, maar nog vaker grijpt Elsje naar de computer. En om specifieker te zijn: ze surft linea recta naar de Internet Movie Database, oftewel naar Imdb.com. Deze fantastische database heeft informatie over vrijwel alle films, waarvandaan ze ook komen. Elsje heeft in ieder geval nog nooit een zoekopdracht gegeven die niets opleverde. Ook uitgebreide informatie over allerlei acteurs, regisseurs en producers kun je hier terugvinden, evenals de affiches en recensies van kijkers. Het liefst kijkt Elsje direct even naar het Imdb-cijfer: hoe wordt de film door de kijkers gewaardeerd? Dit wordt weergegeven op een schaal van 1-10, met daarbij vermeld hoeveel mensen hun waardering hebben 'uitgesproken'. En zo ziet Elsje informatie op Internet graag: makkelijk toegankelijk, uitstekende zoekfunctie, uitgebreide informatie en ruimte voor meningen.

Al surfend kwam Elsje overigens nóg een leuke feature tegen op de Imdb: de top 100 van de in de Imdb hoogst gewaardeerde films. Daarin bladerend bleek dat Elsje nog een heleboel van die films niet heeft gezien. Een mooi kijkvoornemen voor Elsje: proberen dit jaar tot tenminste de helft van de top 100 te komen. Dogville komt daarin trouwens, met een waardering van 7.9, niet voor.

Ontroerd

Gisteren gingen Sjaak en Elsje naar Odeon in Amsterdam, om daar te genieten van een optreden van het pianoduo Sandra en Jeroen van Veen. Dit stel gaf me daar een prachtig staaltje van pianovernuft ten gehore, daar werd Elsje wel stil van. Ze speelden na de pauze een korte uitvoering van de Canto Ostinato van Simeon ten Holt waarvan als enige minpuntje de vrij plotselinge overstap van vleugel naar keyboard en vice versa was, die Jeroen maakte. Daardoor raakte Elsje danig van uit haar trance, waarin de Ostinato haar altijd brengt. Maar ja, het was de eerste Ostinato 'live', dus ach, ze moet niet zo zeuren.

Voor de pauze stond er een tangosuite van Piazzolla op het menu. Jawel, die van Adios noniño, waar onze Máxima zo om moest huilen bij haar huwelijk. Ook Elsje en Sjaak waren danig ontroerd, hoewel de van Veentjes de noniño lieten voor wat het was. Wel was het openingsstuk de tango-versie van 'I've seen that face before', van Grace Jones. Nooit geweten dat dat van Piazzolla was!

Erg genoten dus. Tot Elsje vanmorgen even ging googelen om wat meer te weten te komen over dit pianoduo en uitvond dat ze in respectievelijk 1969 en 1968 geboren zijn. Arghh! Elsje had daar bij wijze van spreken zelf kunnen staan (mits ze het talent én het doorzettingsvermogen én de training van kindsbeen af had gehad, maar toch)! Maar ja, toen gingen Sjaak en Elsje een kleine rekensom maken van de verdiensten die het stel hier ongeveer aan over zou moeten houden. En daar hadden ze hun huidig paleisje toch niet van kunnen bekostigen. Gelukkig maar, anders had Elsje misschien alsnog spijt gekregen van haar beroepskeuze.

Te-ring, te-ring

Elsje heeft haar jeugd doorgebracht als import in het pittoreske stadje Leiden. De inheemse bevolking daar, de zgn. 'Leidse glibbers' spreekt een bijzonder taaltje. Zo hoorde je er als allochtone Leijenaar pas bij als je het volgende met onvervalst Leids accent kon uitspreken: 'He juh, daar hejuh de derecteur van de suikerfabriek, ga ik suiker roepen, moet jij kijken offie kijkt: suiker suiker! Meh, kijk um kijke.' Als het Elsje lukt hiervan ergens een wav-je te krijgen, zal ze een linkje maken. Want zelf opnemen zit er niet in, daarvoor spreekt ze láng niet Leids genoeg.

Een ander grapje over het Leids is: Hoe klinkt een Leidse telefoon? Te-ring, Te-ring. En dat brengt Elsje bij haar onderwerp van vandaag: belgedrag, en dan vooral in de trein. De afgelopen weken heeft zij zich heel wat uurtjes door de NS door het land laten vervoeren en dus weer mogen meegenieten van allerlei, soms genant intieme, dan weer uitermate inwisselbare, telefoongesprekken.

God zij dank zijn er stilte-coupés. En daar gaat Elsje dan ook bij voorkeur zitten. Helaas was ze vandaag zo dom om haar mobieltje niet op stil te zetten en moest met het schaamrood op de kaken haar luid afgaande mobiel uit de overvolle tas zien te grabbelen. Sorry, medepassagiers, Elsje belooft beterschap!

Rood

Elsje komt van oorsprong uit een Echt Rood Nest. Om een beeld te schetsen: na het eten werd de Internationale opgezet, waarop ouders en kinderen, luid meeblèrend, rond de tafel marcheerden. Het best ging dat met de de moderne versie van Jaap vd Merwe, uit 1971. Dat klinkt vreselijk, maar eigenlijk was het vooral vreselijk gezellig. Meer zoiets als Elsje heden ten dage doet, maar dan op iets andere muziek: samen lekker meeblèren met bv Anouk of Anastacia en swingen maar. De ouders waren weliswaar hartstikke rood, maar niet van het marxistisch tintje. Meer rood in de solidariteitssfeer zeg maar.

Kennelijk heeft dit Elsje niet beschadigd, ook zij wordt in het algemeen een rooie rakker genoemd. Eigenlijk klopt dat niet. Ze zou eerder nog groene rakker genoemd moeten worden. Zo stemt ze Groen Links, meer vanuit milieubelangen dan vanuit solidariteit (al speelt dat eerste een steeds kleinere en dat laatste een steeds grotere rol). Maar ze moet wel eerlijk bekennen dat ze zich wel eens een salonsocialist voelt.

Zo is er sinds kort op het bankje op het pleintje voor het huis een zwerver geconstateerd. En hoewel Elsje zich dan hardop afvraagt wat ze nou zou moeten doen om hem/haar (in dekens gewikkelde mensen zijn 's avonds laat slecht te beoordelen op sekse) te helpen, gaat het haar toch te ver om de desbetreffende persoon uit te nodigen de nacht door te brengen in een van de, toch regelmatig ongebruikte, kinderbedden. En stiekem is ze ook wel opgelucht als het bankje 's morgens weer leeg blijkt te zijn. En een nette zwerver is het ook nog: geen spoortje laat hij/zij achter. Pfjoe! :-)

Elsje hoopt maar dat ze, door het regelmatig kopen van de lokale daklozenkrant (gelukkig met een rood logo), het blijven stemmen van een partij die gelijkheid in de maatschappij nastreeft en het 'gedogen' van de overnachting op het bankje, voldoende rood is. En dat haar vader zich niet, na het lezen van dit stukje, alsnog omkeert in zijn graf.

Een Nieuwe Uitdaging

De trouwe lezer was het misschien al opgevallen: geen blogje gisteren. Elsje moest ontzettend bijkomen van een drukken en spannende werkdag. Ze had namelijk een sollicitatiegesprek. En nog steeds is de spanning niet zo weg, dus de rust om een leuk ende gevat stukje te dichten is er niet. Wie weet vanavond?

Nomen est omen

Onlangs werd Elsje door een Trouwe Lezer gevraagd waarom zij haar blog in de derde persoon schrijft. Tja, wat een gewetensvraag! Al nadenkend weet ze een aantal redenen aan te wijzen voor deze keuze.

Ten eerste maakt het schrijven over Elsje ipv over 'ik' de vrijheid om te vertellen over hetgeen haar overkomt, of zou kunnen overkomen, groter. Het schrijven over een 'ik' verplicht bijna tot eerlijkheid. En je vrij voelen een beetje fantasie te kunnen gebruiken is gewoonweg leuker.

Daarnaast gaat het eigenlijk niemand aan wie zij werkelijk is. De lezers van Elsjes emoties die haar persoonlijk kennen, zijn prima in staat haar schrijfsels in perspectief te plaatsen. En zij die haar niet kennen, moeten vooral maar nieuwsgierig blijven :-)

Ook is Elsje eigenlijk wel een beetje bang voor de openbaarheid van een gemakkelijk op de persoon terug te voeren blog, zeker sinds het 'flamen' van een bekende nadat die op haar blog uitspraken had gedaan die een aantal lezers kennelijk niet zo zinden. De details laat ik hier weg, ze hoefde nog net niet te verhuizen, maar heeft dat wel serieus moeten overwegen. Dat is voor Elsje een veel te hoge prijs.

Tot slot is er een soort voorzichtigheid met het doen van persoonlijke ontboezemingen via internet, waar je al snel een onuitwisbaar spoor achterlaat. Je weet simpelweg niet wie er meeleest en wat ze met die informatie allemaal doen. En vooral dat, wanneer ze het doen, er geen houden meer aan is. Dat laatste werd deze week maar weer eens bevestigd door het verhaal van het meisje dat in bad gefilmd werd. De verspreiding van een dergelijk filmpje gaat door, ook al heeft ze er zelf spijt van.

Kortom, voldoende redenen om het blog niet al te dicht op Elsjes echte huid te laten komen.

And now for something completely different: bij het zoeken naar een plaatje voor bij de titel stuitte Elsje op een leuk blog, waarin taalhumor centraal staat. En daar wijst Elsje haar lezers dan maar weer al te graag op!

Moederdag

Eigenlijk moet Elsje natuurlijk tegen het fenomeen moederdag zijn. Gelukkig vertelt de Wikipedia dat het algemeen aanvaarde idee over de oorsprong van moederdag, i.e. een door het bewind van Hitler ingevoerde verering van de broedmachine van Arische baby's, niet correct is. Da's een hele opluchting. Of het daarmee een 'gewoon' gezellige dag is? Inmiddels is de verwendag voor moeder immers verworden tot een topdag voor uitbaters van bloemenstalletjes. Maar toch voelt Elsje zich elk jaar weer op en top een blije moeder als ze op de desbetreffende zondagochtend met een kopje thee op bed gewekt wordt door de kinderen. Dat gevoel houdt nog dágen aan, of nog langer als het een heel bijzondere moederdag was. En zo'n dag was het vandaag.

Want vandaag stelde Sjaak voor om naar de Hoge Veluwe te gaan en daar had Elsje wel oren naar! En zo toog het NSG aan het begin van de middag richting Otterlo. Vandaar werden de meegebrachte fietsen bestegen, aangevuld met de witte fietsen die je daar 'zomaar mee mag nemen, mama' en reden we een lekker rondje door het park. We eindigden ons bezoek met een kijkje in het Museonder, een zeer kindvriendelijk museum met bewegende dieren, sprekende stenen, en lekker veel knopjes om op te drukken. En steeds scheen het zonnetje. Na nog een aangenaam hapje en drankje in het alleraardigste hotel-restaurant Kruller, zit Elsje nu op de bank, genietend van een staartje Top Gear. Een Top Moederdag!

Spikkels

Eerder schreef Elsje al over het heerlijke ijs van Roberto en aangezien het goede weer aanhoudt, is het een dagelijks gevecht om de verleiding van het koele genot te weerstaan. Na de moeilijke keus: welke smaken wil ik in welke volgorde in mijn hoorntje geschept, volgt de moeilijke keus om wel of geen 'topping' (slagroom, nootjes of spikkels) te nemen. Voor de jongste kinderen is het ijsje pas compleet als er spikkels op zitten. Daar houdt Elsje dan weer niet van. Tenminste, niet van het soort spikkels dat door de ijscoman geserveerd wordt.

Van wat voor soort spikkels houdt Elsje dan wel? Van sproeten! En daar zorgt het goede weer gelukkig ook voor: een uitbarsting van sproeten in de gezichtjes van een aantal van de kinderen. Zo'n vrolijk gezicht! Ooit zocht Elsje haar mannen er zelfs uit. Haar eerste vriendje, Eric (of Erik, dat weet ze niet meer) in de zesde klas was eigenlijk maar een dikkig en in Elsjes herinnering ook een dommig jochie. Maar hij zat ónder de sproeten en tja, dat bekoorde Elsje zozeer dat ze bereid was zijn verdere tekortkomingen over het hoofd te zien.

Later kwamen er andere criteria bij zoals lichte ogen en krullend haar. Inmiddels is een perfect gebit het allerbelangrijkste fysieke kenmerk om Elsjes adoratie te verdienen. Maar de liefde voor sproeten is nog immer een goede tweede. Dus, Sjaak, mocht je ooit in de verleiding komen een tattoo te laten zetten, maak er dan maar een met sproeten van rond je neus.

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen

Toen ze milieukunde studeerde, spaarde Elsje milieucartoons. De leukste die ze had was die van een man die vanuit zijn boom tegen elke boom: 'hoi!', 'hallo!' en 'goedendag!' roept. Op het laatste plaatje zegt het mannetje: 'nou, als dát niet milieuvriendelijk is!'

De manier waarop het mannetje dat zegt, doet Elsje altijd denken aan het 'dag vogels, dag bloemen, dag kinderen' van Pipo de Clown, met Cor Witschge (jawel, de vader van) in de hoofdrol. En eenmaal aan Pipo denkend, vliegen de herinneringen aan tv-series van haar jeugd als dansmuggen op een mooie zomeravond door het hoofd. Waar keek Elsje als kind zoal naar? Bolke de Beer, Ren je Rot, Hamelen, en natuurlijk Q & Q, wat de cirkel weer rond maakt want daarin speelde Cor Witschge agent Brak.

Een aantal maanden geleden keek het NSG de uit puur jeugdsentiment aangeschafte DVD van de tweede Q & Q-serie. Sjaak en Elsje dachten dat dat hopeloos gedateerd zou zijn. Dat was het eigenlijk ook wel, maar het kijkplezier was er niet minder om. Het verhaal, Kunst- en vliegwerk, was weer retespannend en werd door het oudste kind (11 jaar!) zelfs vanuit de keuken gevolgd om de spanning dragelijk te maken.

En daarin lijkt ze dan wel weer op haar moeder. Een spannend boek, allah, maar spannende beelden... brrrr. Elsje is zelfs ooit uit de bioscoop weggelopen omdat ze de spanning niet meer aankon. Dat was bij de film Cape Fear met Robert de Niro en Nick Nolte. De spanning van vooral hetgeen niet gebeurde maar misschien wel zou kunnen gebeuren werd teveel voor Elsje.

Naast snel angstig is Elsje ook snel geemotioneerd. Bij het zien van de meest afschuwelijk sentimentele beelden moet de doos met tissues al aangebroken worden. En zo komen we bij weer een ander levensmotto van Elsje: een dag niet gehuild is een dag niet geleefd. Mocht ze ooit in geldnood komen, dan kan ze zich altijd nog laten sponsoren door Kleenex.

Don't look back

Vanmorgen hoorde Elsje op het nieuws dat het alweer 25 jaar geleden is dat Bob Marley overleed. En natuurlijk volgde daarna in de radioshow van Edwin Evers (ook al een favoriet van Elsje, maar daarover een andere keer meer) een heerlijk reggae plaatje. Ik geloof dat het 'Get up stand up' was, maar daar wil ik vanaf zijn want daar gaat het hier niet om. Waar het wel om ging was dat het, gecombineerd met het prachtige weer, Elsje in zomerse sferen bracht.

In de tijd dat Marley met zijn Wailers de ene hit na de andere scoorde was Elsje nog maar jong, maar wat herinnert ze zich het nog goed: de prachtige dreadlocks, de (mee)slepende muziek, heerlijk. Toentertijd heeft zijn dood trouwens niet zo'n indruk gemaakt, moet ze eerlijk bekennen.

Googlend bleek hij enorm jong te zijn overleden, amper 36 jaar oud. En dat schept een band, want dat is de leeftijd die Elsje momenteel heeft. En bovendien is 36 haar lievelingsgetal (al is het natuurlijk wel een beetje raar om daarover te spreken in het geval van een overlijden). Marley's dood was het gevolg van kanker. Pfjoe, alweer een, dacht Elsje gelijk. Dit soort berichten is niet goed voor haar toch al enigszins bezwaarde gemoed.

Gelukkig kwam ze ook allerlei andere dingen tegen, bijvorobeeld over Rastafari: de 'godsdienstige' beweging waarbinnen Marley zijn muziek maakte. De wikipedia meldt daarover: 'Zo is Bob Marleys Get up, Stand up te zien als een oproep op te staan voor de verwezenlijking van Zion (het beloofde land) in dit leven, niet daarna.' Mooi.

Van de ene gedachte naar de andere borrelde bij Elsje een andere reggea-song naar boven: Walk and don't look back van Peter Tosh. Dit zou zo het levensmotto van Elsje kunnen zijn: je problemen onder ogen zien, ze je leven te laten beïnvloeden, maar niet in het verleden blijven leven. En daarmee kon Elsje toch weer onbezorgd genieten van het zonnetje.

Blind date

Een paar weken geleden ging Elsje met een vriendin naar de schouwburg. Van haar moeder, die zelf verhinderd was, had ze kaartjes gekregen voor de maandelijkse maandagavondvoorstelling door jonge theatermakers. In deze 'blind date' serie heb je bij het bestellen van de toegangsbewijzen absoluut geen idee van wat je gaat zien. Dat kun je enkele dagen voor elke voorstelling opzoeken op de site van de schouwburg.

Bij de desbetreffede voorstelling bestond de omschrijving uit een enkele, intrigerende zin. Ik meen me die te herinneren als: 'jonge, dove vrouw krijgt kortsluiting in haar hoofd'. Geen flauw idee dus wat ons te wachten zou staan. Mijn moeder had ons al gewaarschuwd dat het soms prachtig en soms regelrechte shit is. We waren dus voorbereid op het ergste...

Maar nee, bijzonder aangenaam verrast en daarnaast diep onder de indruk fietsen wij na afloop naar huis. Wat een prachtig optreden van Sanne Vogel. Deze jonge (in 1984!) geboren theatermaakster zette met de voorstelling 'Gesloten hoofd' het verhaal neer van de dove Nora, wiens leven totaal in de soep loopt als ze na de geboorte van haar kindje afglijdt als gevolg van een postnatale depressie. En dan ook nog in een zeer mooie vorm gegoten, met overheadsheets, filmpjes, plaatjes en Sanne/Nora zelf, in een monoloog die je door de ziel snijdt. Het liep niet goed af, zowel met de baby als met Nora, mede doordat ze (door haar doofheid) niet uit kon leggen aan haar omgeving wat er met haar aan de hand was. En als gevolg daarvan greep niemand in. Huiveringwekkend.

De maakster verklaarde na afloop dat, hoewel ze 'natuurlijk' geen moeder is, ze bij elk stukje van de voorstelling getoetst had bij haar bekende ouders, of ze de gevoelens die ze op het toneel zette, goed uitbeeldde. En dat dat goed bleek te kloppen. Elsje beaamt dat. Ze heeft een vriendin die eveneens aan een postnatale depressie heeft geleden na de geboorte van haar eerste kind. Dankzij het standvastige optreden van haar partner is zij op tijd hulp gaan zoeken en is dat allemaal goed afgelopen. De voorstelling was mede daarom zeer herkenbaar.

Van de zomer staat Sanne Vogel op de Parade, weliswaar met een andere voorstelling en ook geen monoloog maar dat mag de pret niet drukken. Elsje gaat dat zien (en de lezer hopelijk ook)!

Witte jassen op de buis

Ooit, toen Elsje nog jong en onschuldig was, dat wil zeggen eerstejaars studente biologie, keek zij na een drukke dag vol colleges altijd graag naar The bold & the beautiful. Dat was toen pas op tv, want RTL4 bestond nog maar amper. Het favoriet soapie van Elsje in the bold was Brooke Logan, het 'simpele' meisje uit de Valley, dat zich door list en bedrog maar o-zo-charmant probeerde in te slijmen bij de rijke en beroemde modefamilie Forrester. Het was in die tijd hip om de jonge vrouwen in zo'n serie een beroep te geven en zo kwam het dat Brooke als chemicus in de serie optrad. Wat ze nou precies deed kwam de kijker niet te weten, maar in ieder geval liep ze regelmatig in een witte jas door het beeld.

In later studiejaren stopte Elsje met haar dagelijkse portie B&B, om dat pas weer op te pikken toen ze door zwangerschapsverlof veel binnen zat. Brooke was inmiddels met de ene Forrester na de andere getrouwd en had een vaste plek in het modeimperium weten te veroveren. Ze was in een speciaal voor haar ingericht laboratorium (compleet met druk borrelende erlenmeyers vol gekleurde vloeistofjes) telkens druk bezig om revolutionair nieuwe lapjes stof te fabrieken. Leuk, dacht Elsje, inmiddels promovendus in een laboratorium omgeving.

Helaas hadden de makers van de serie nooit de moeite genomen om rond te kijken op een echt lab. En zo kwam het voor dat onze arme Brooke met de peperdure automatische pipetten vloeistoffen van het ene buisje in het andere over stond te doen, ZONDER een tip! Het einde van de pipet, zeg maar. Voor een ingewijde een kapitale fout :-) en dus het einde van de liefde van Elsje voor deze tv-serie.

Lange tijd was er op tv niets waarin labwerk ook maar enige rol van betekenis vervulde. En als het al eens langskwam, dan was het vooral op een wat sullige nerdy manier. Maar toen: CSI! De hitserie die sinds een aantal jaren het buitenlandse kijkcijferkanon op de Nederlandse buis is.

In CSI (afkorting van Crime Scene Investigation) staat het forensische laboratorium van de politie van Las Vegas centraal. Fantastische serie, want werkelijk alles in het lab klopt. Althans, alles waar Elsje verstand van denkt te hebben :-): de handelingen worden keurig op volgorde en ook nog op de juiste manier uitgevoerd. Een waar genot voor het oog. Elsje zou er het lab bijna van gaan missen.

Makkelijker kunnen ze het niet maken

Invulen van het belastingformulier als je niet in het standaard format past is een crime. En zeg nou zelf, wie is er nou eigenlijk wel standaard?

De oplettende lezer begrijpt al dat Sjaak en Elsje vandaag een poging hebben ondernomen hun eerste gezamenlijke aangifte in te vullen. Modern als ze zijn, gebeurt dat digitaal. Maar of het aangifte doen er daarmee ook makkelijker op wordt?

In ieder geval zit er nu al een hoop tijd, zoek- (ook hier: lang leve internet!) en giswerk (tja, erhmm, nou ze zullen dit of dat er wel mee bedoelen) in. Hoe moeten we in hemelsnaam onze ingewikkelde constructies rondom onszelf, onze relatie (vooral de veranderingen in woonsituaties van de afgelopen jaren), en afspraken met onze exen (alimentatie, kinderopvangkostenverdeling) vertalen naar in het formulier in te vullen bedragen? Een formulier dat gebaseerd is op een standaard één-(of desnoods twee-)verdienerssituatie?? En waarbij je niet zomaar zelf wijzigingen kunt invoeren???

Resultaat van vandaag is een voorzichtige schatting van het terug te ontvangen bedrag waarop Sjaak en Elsje een fijn pintje pakten. Dat werd nog enigszins voorzichtig gedronken want alles hangt nu af van de antwoorden die de belastingtelefoon ons gaat geven. Als het goed is, moet de bereikbaarheid van de gratis informatielijn van de belastingdienst nu stukken beter zijn dan rond 1 april... Wordt vervolgd!

IJskoud word je ervan

Sinds onze verhuizing, eind februari, wilde het maar niet vlotten met het weer (hoewel het KNMI dat anders ziet). In mijn beleving was het de eerste maanden alleen maar koud, guur, nat en naar.

Gelukkig is dat de afgelopen week volkomen goed gemaakt: zon, zonniger, zonnigst en heerlijk warm: het lijkt ineens zomer. Dat is goed te merken aan het aantal bezoekjes dat door ons NSG aan de lokale ijssalon wordt gebracht: vrijwel dagelijks staan we bij Roberto gelati aan de balie. De meest waanzinnige smaken kun je door Roberto in je hoorntje laten scheppen. En elke week is er ook weer iets nieuws te ontdekken: de Smaak van de Week.

Ergo, het allerlekkerste ijs van heel Utrecht en verre omstreken. Dat wij niet de enigen zijn die dat vinden, moge duidelijk zijn...

Aan de zijlijn

Soms moet je in je leven noodgedwongen aan de zijlijn staan en machteloos toekijken hoe het leven van een ander misschien kapotgaat. Zo machteloos voelt Elsje zich deze weken. Een vriendin heeft longkanker, een andere vriendin borstkanker. Ik kreeg het van beiden te horen in dezelfde week. Da's nogal een klap. Vooral voor hen natuurlijk, ik ben immers gezond.

Bij nummer één is de kanker in een zover gevorderd stadium dat de bestralingen en chemokuren die ze ondergaat alleen nog maar gericht zijn op verlichting van ongemak en pijn. Zij zal binnen afzienbare tijd sterven. Dit brengt voor de machteloze zijlijner dilemma's met zich mee als: wat schrijf je op een kaartje? 'Beterschap' is natuurlijk onzin. 'Slaap zacht' is ook zo cru. Elsje kiest maar voor zaken die haar zelf vrolijk maken, kleine berichtjes over de wereld buiten zieken- en verzorgingshuis en wenst de vriendin in kwestie daarbij veel kracht om de behandelingen en de ziekte te kunnen (ver)dragen.

God zij dank is er voor nummer twee weer hoop. Na een borstamputatie is ze nu met chemo begonnen. In de zomer zal ook nog bestraling volgen. En daarna zal ze jaren hormoontherapie voor de boeg hebben. Toch is het perspectief hier zo anders: volledige genezing.

Het is voor Elsje de eerste keer dat er zich zo dichtbij twee kankergevallen voordoen. En eigenlijk bleek ze er maar verrekte weinig van af te weten. Wat doet een 21e eeuwer in zo'n geval? Die kruipt achter de computer en gaat surfen. Op internet, normaal gesproken een bron van plezier ende vermaeck, kom je dan tot schokkende ontdekkingen : maar liefst één op de negen vrouwen krijgt te maken met kanker in één van haar beide borsten, één op de 200 borstkankerpatiënten is man.

Ik schreef hierboven dat ik gezond ben. Maar is dat wel zo? De beide bovengenoemde vriendinnen dachten dat namelijk ook van zichzelf. En toch bleken zij rond te lopen met zeer kwaadaardige en snelgroeiende tumoren. Voorkomen kan je (borst)kanker natuurlijk niet, maar door middel van zelfonderzoek mag je hopen dat je er op tijd bij bent. En dat zelfonderzoek doet Elsje dus nu fanatiek. Te fanatiek misschien? Ze probeert altijd met tegenslagen om te leren gaan door ze haar leven te laten beïnvloeden in plaats van haar leven erdoor te laten bepalen. Hopelijk zal ze dat dit keer ook kunnen.

Snel, sneller, snellertje

Het is als vrouw not done om dol op auto's en snelheid te zijn. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus durft Elsje uit de kast te komen.

Als kind al droomde ik ervan om Wegenwacht te worden: geweldig, in je eigen autootje langs de wegen te scheuren en alle kapotte auto's te repareren. Vooral die mooie glimmende natuurlijk, die zo lekker ronken. De geur van benzinestations bracht me destijds in hoger sferen.

Die droom is inmiddels opgegaan in de rook van een heel andere carriere maar de liefde voor auto's is gebleven. Zo kijk ik graag naar wat er allemaal over de snelweg rijdt en omdat ik daar zelf zo'n 35-40.000 km per jaar onder mijn banden laat wegglijden (overigens in een bedaard tempo, maar dat heeft meer te maken met angst voor boetes dan met angst voor snelheid) weet ik prima wat er zoal rond gereden wordt door de gemiddelde Nederlander.

Af en toe wil het oog toch wel iets meer dan waar de gemiddelde Nederlander in rond rijdt en dus werd Elsje heel blij toen zij gewezen werd op het BBC-programma Top Gear. Een werkelijk heerlijk programma, ook voor niet auto-liefhebbers (denk ik :-)). De typisch Britse Humor waarmee de drie presentatoren Jeremy, James en Richard hun liefde voor bepaalde auto's belijden en de manier waarop ze elkaars liefdes ondertussen afkraken is verukkelijk om naar te kijken en te luisteren.

Graag nemen de heren de besproken nieuwe, oude of bijzondere auto's mee het raceparcours op, waarbij alle voors en tegens van hun rijgedrag op een absoluut niet-zakelijke manier besproken worden, het is of liefde of pure afkeer. En moet het echt snel, dan is daar The Stig, de mysterieuze coureur die wij kijkers alleen maar in racepak met helm zien. Elke week is er een gast die in de totaal onogelijke Suzuki Liana datzelfde parcours aflegt, vaak met een verbeten dan wel uitgelaten grijns op het gezicht en nog vaker met rondvliegende onderdelen. Zeg maar voor ieder wat wils.

Ook de twee oudste meiden van ons NSG kijken graag mee (op vrijdagavond wordt Top Gear namelijk uitgezonden door Veronica). Maar of dat uit liefde voor auto's, uit liefde voor laat naar bed of om moeders uit te kunnen lachen is? Dat zal de tijd leren.

Gestrikt

Al tijden roept Sjaak bij elke emotionele uitbarsting (die ik overigens best vaak heb) "begin toch een weblog!". Een berichtje in de Volkskrant van vanmorgen (p. 2) trok me over de streep. Geen idee of ik überhaupt aan meer dan dit ene berichtje toe ga komen, maar wie weet?

Goed, nu dus dat berichtje in de krant. Dierennieuws doet het altijd goed in ons NSG dus het stukje "damhert in nood middelpunt getouwtrek" moest even gescreend worden op voorleesbaarheid.

Wat was er gebeurd? Het arme beest was met z'n gewei verstrikt geraakt in een rode lap. Ik dacht even dat het aspiraties had gehad om toreador te worden, maar nee. Waarschijnlijk was door een natuurliefhebber een rood tafelkleed achtergelaten in het natuurgebied (Lauwersmeer) en bij het fourageren had het onding zich aan diens gewei gehecht. So far, so good.

Je denkt dan: in Nederland wordt daar een dierenarts op afgestuurd, beest wordt verdoofd, tafelkleedje van het gewei gewipt en voila: klaar is Kees (als we ervan uitgaan dat het hert zo heet). Maar nee hoor, dat had je gedacht. Eerst moest er DAGEN worden vergaderd voordat de burgemeester van Kollumerland het heft in eigen handen nam en de politie op het dier afstuurde (het hert verstopte zich prompt in het bos, maar dat terzijde). En waarom duurde het zo lang: omdat het erg kostbaar is om een verdovingspijl te laten schieten: wel 100 €! En al die dagen vergaderen dan? Dat kost kennelijk niets??