Deventer koek

Aangespoord door een uitzending van het Jeugdjournaal van afgelopen week, waarin het speelgoedmuseum in Deventer met veel mediageweld aankondigde een grootse Legotentoonstelling te hebben om 50 jaar Lego in Nederland te vieren, toog het NSG (zonder Sjaak uiteraard) met de trein naar Deventer. Een extraatje was het dat haar jongste ook mee ging.

Elsje had de avond van tevoren even op de site van het museum gekeken om de openingstijden te checken. Daar zag ze ook de toegangsprijzen: 1 € voor een kind, 3 € voor een volwassene. Dat is, zacht uitgedrukt, niet duur. Geen toeslag voor de tentoonstelling ook nog. Dus: zonder al te hooggespannen verwachtingen ging Elsje met het zestal het museum binnen. En haar verwachtingen kwamen geheel uit.

Gelukkig was het wel errug gezellig. Met name door de treinreis en de heerlijke brownies, de moderne variant van de Deventer Koek bij Ina's favoriet, André. Zo heeft Elsje nog eens een reden om naar Deventer af te reizen. Want voor het museum hoeft ze dat niet meer te doen.

Kommeniekaasie

Op het werk van Elsje draait alles tegenwoordig om communicatie. Je kent dat wel: kon je vroeger gewoon zelf beslissen om zelf iets te doen, tegenwoordig moet je eerst door middel van communicatie, uiteraard onder begeleiding van een professionele (lees: peperdure) adviseur, een stuk draagvlak verwerven om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, zodat je gezamenlijk een bedding kunt leggen waarin een mogelijke voorgestelde aanpak, die wellicht kans van slagen heeft, mits dat is gebleken uit een uitgebreide ex ante evaluatie met behulp van een gedegen kosten-baten-analyse, uitgerold kan worden in de organisatie. Vervolgens moet natuurlijk tijdens de uitvoering uitvoerig gecommuniceerd worden met alle belanghebbende partijen om het zo moeizaam verworven draagvlak in die met evenzoveel moeite neergelegde bedding te houden. Na afloop moet je vooral niet te vergeten om door middel van communicatie het proces en mogelijk ook een stuk inhoud te evalueren, want je werkt immers in een lerende organisatie. Bla bla bla.

Bent u er nog? Gefeliciteerd. Laat Elsje er kort over zijn: natuurlijk is communicatie belangrijk, maar twee dingen: a. soms moet je niet lullen maar poetsen, en b. vaak wordt allerlei eenzijdige informatieoverdracht of overreding (lees: manipulatie) als communicatie gepresenteerd. Onzin natuurlijk want communicatie is per definitie tweerichtingverkeer. Maar daar wilde Elsje het nu eigenlijk helemaal niet over hebben. Allemaal inleidend geneuzel, waarvoor zij zich graag wil excuseren.

Dat communicatie niet alleen in de zakelijke relaties, maar ook in het echte (lees: privé) leven en onmisbare functie heeft, kan als algemeen erkend verondersteld worden. Zo kan een goede liefdesrelatie alleen maar slagen als de partners van elkaar weten wat elk nodig heeft om zich senang te voelen. Als je het anderszijn van de ander minimaal kunt accepteren, als je leert om ruzies op te lossen. En omdat de meeste mensen het gedachtelezen toch niet zo goed beheersen, is het betere gesprek toch wel broodnodig.

Relatietherapeuten en scheidingsadvocaten varen zeer wel bij het stuklopen van relaties, vaak een gevolg van gebrekkige communicatie tussen beide partners. En daarom heeft de ChristenUnie nu Het Ei Van Columbus gepropageerd in de Tweede Kamer: de huwelijkscursus. Ok, ok, dan misschien niet direct bij het sluiten van een huwelijk, maar toch zeker wel als er een kind geboren is. Dus als men aangifte van de geboorte van het eerste kind komt doen: hup, op communicatiecursus!

Tsja. Het idee is op zich best aardig. Elsje zou er in haar vorige relatie vast wel wat aan gehad kunnen hebben. Maar Elsje is toch wel bang dat het wollige gepraat zoals in de eerste alinea gedemonstreerd de praktijk zal worden. Van dat algemene geblaat waarvan alleen kommeniekaasie-adviseurs beter worden. Maar in een verplichte cursus ziet ze niets. Want mensen die niet willen luisteren naar elkaar, die kun je op cursus sturen tot je een ons weegt, maar daarbij lukt het toch nooit om een goed gesprek op gang te brengen. Elsje spreekt hier helaas uit ervaring.

Mannen doen het beter als ze bekeken worden

Sjaak fietst zondag de Dolomieten-marathon. Natuurlijk komt hij maandagavond thuis met verhalen over grandioze beklimmingen, halsbrekend snelle afdalingen, wie de mooiste fiets met de duurste apparatuur had en wie de mooiste outfit had. Toen ze het volgende filmpje zag, begreep Elsje bovendien ineens wat Sjaak bedoelt met: "een motiverend stel billen"...

Is het een circus of de Parade?

Elsje woont in de Domstad, waar jaarlijks rond het station het rondreizende theaterspektakel De Parade wordt ontvangen. Nu is Utrecht meestal niet zo gunstig geagendeerd, want bijna elk jaar is Elsje op vakantie in de week dat Utrecht wordt aangedaan. Maar de jaren dát ze thuis is, gaat ze ook eigenlijk altijd wel een paar uurtjes kijken. Eén van de grote publiekstrekkers is altijd de enorme zweefmolen. Terwijl Elsje uit het overweldigende aanbod een keus probeert te maken onder het genot van een drankje of een ijsje (al naar gelang het weer), dwalen haar ogen regelmatig af naar de halsbrekende capriolen die de mensen in de zweefmolen maken. Want gewoon rondzwieren, dát kan dus niet. Mensen proberen zo veel mogelijk hoogte te krijgen door zich af te zetten aan de grond. En durf je dat niet, dan ben je alsnog de klos: een speciaal aangesteld mannetje geeft alle schommels af en toe een enorme extra zwieperd.

Vorige week stond in de Volkskrant een klein berichtje: de nieuwe artistiek leider van het festival wil van het kermisachtige imago af. "Dus geen zwefmolen meer tussen de theater-, muziek- en eettentjes?" vroeg de krant zich af. Die indruk leek vandaag bevestigd te worden. Een foto in de krant met als onderschrift "De Parade in Den Bosch" toonde slechts een drietal oude mannetjes met pet en een ouder stel dat over een volle parkeerplaats liep. Dat is wel een heel radicale afrekening met het circusachtige imago!

Geschrokken surfte Elsje naar de site van De Parade. Gelukkig blijken slechts Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam aan te worden gedaan. Den Bosch staat niet op de playlist. Dat verklaart een hoop. Laten ze daar vooral tussen de auto's blijven zitten, dan kan Elsje genieten van het gezweef. Ware het niet dat ze ook dit jaar op vakantie is tijdens de stop van De Parade in Utrecht.

De koning(in) te rijk

Hatsjepsoet was de eerste vrouwelijke Farao van het oude Egypte. Om dat te worden moest ze rigoreuze maatregelen nemen: ze droeg mannenkleren en zelfs een baard om de Egyptenaren ervan te overtuigen dat ze eigenlijk een man was (alleen per ongeluk in een vrouwenlichaam geboren) en dus in aanmerking mocht komen voor de troon. Eventuele tegenwerking werd door haar met geweld de kop ingedrukt. En dus werd haar hegemonie met frisse tegenzin geaccepteerd.

Sommige grenzen mocht trouwens ook zij niet overschrijden: zo mocht ze haar graf niet in de Vallei der Koningen maken. En dus ging ze precies aan de andere kant van één van de bergen die de Vallei omringen aan de slag, en maakte via een geheime gang lekker toch ook een in/uitgang in de Vallei der Koningen. Een eigenwijze tante, zeg maar.

Egyptische heersers na haar hebben vreselijk hun best gedaan om alle sporen van haar uit te wissen. Want zo'n voorbeeld moest natuurlijk wel uit het de geschiedenisboeken ehrm... geschiedenis-papyrusrollen gehouden worden. En dus werden allerlei inscripties met haar naam erop weggebeiteld. Ook werd haar mummie uit haar tombe weggehaald. Wanneer dat is gebeurd is niet duidelijk, maar toen de tombe geopend werd, een jaar of dertig voor die van Toetanchamon, was hij leeg. Maar haar herinnering wissen? Dat is dan weer niet gelukt. Na Cleopatra is Hatsjepsoet de beroemdste Egyptische koningin. Ook Sjaak en Elsje bezochten haar tempel (zie foto bovenaan). Bijzonder indrukwekkend!

Op het nieuws vandaag een Egyptische museoloog, die de koning(in) te rijk was. Hij mocht namelijk aankondigen dat er eindelijk bewezen was dat de mummie die al meer dan 100 jaar geleden bij Luxor gevonden werd, de overblijfselen van koningin Hatsjepsoet bevat. Althans, dat deel dat gebalsamd is. De doos die ernaast gevonden werd, bevatte haar organen. DNA-onderzoek had dit aangetoond. Elsje vraagt zich wel af hoe je in vredesnaam door middel van DNA-onderzoek de identiteit kunt aantonen van iemand die al meer dan 3000 jaar dood is. Maar goed, dat is meer iets voor een aflevering van CSI. Of voor uit uitzending op Discovery Channel. Komen die ook weer eens op een positieve manier in het nieuws.

Gordon Brown

Vandaag heeft Gordon Brown 10 Downingstreet overgenomen van Tony Blair. Niet dat Elsje het jammer vindt van Tony's geblair verlost te zijn, maar ze twijfelt wel of de (bijna) blinde Brown qua charisma in zijn buurt zal komen. Misschien dat een grootscheepse imagocampagne wat zou uitmaken. Elsje heeft al een ideetje voor de muzikale begeleiding van het filmpje.

[op de muziek van the Stranglers, Golden Brown]

Gordon Brown rules like the sun
Lays me down with my mind he runs
Throughout the night
No need to fight
Never a frown with Gordon Brown

Every time just like the last
On his ship tied to the mast
To distant lands
Takes both my hands
Never a frown with Gordon Brown

Sarah Brown finer temptress
Through the ages she's heading west
From far away
Stays for a day
Never a frown with Sarah Brown

Never a frown
With Gordon Brown
Never a frown
With Gordon Brown

Van die dingen...

Wat Elsje zich afvraagt: krijgen andere mensen nou ook kippenvel als ze net geniest hebben?

Fietsenstallinggedrag (2)

Alweer enige tijd geleden schreef Elsje over de vreselijke bewakingsmannetjes van de Utrechtse stationsfietsenstalling. Dit maal het gedrag van de stallers.

Wat valt Elsje namelijk elke keer weer op? Dat de gebruikers van deze stalling hun fietsen bij voorkeur zó neer zetten, dat het maximale aantal te stallen fietsen never nooit niet gehaald kan worden.

Soms ligt dat aan de fietsen zelf: fietsen met fietstassen, extra brede sturen of kinderzitjes zijn nu eenmaal breder. Niets aan te doen. Voor dit soort fietsen heeft de Utrechtse stationsfietsenstalling bovendien speciale plekjes gereserveerd.

Maar even zo vaak ligt het aan de staller: pleur die fiets maar in het rek, joh! Boeien of-ie er netjes of zó scheef in staat, dat er aan beide kanten geen fiets meer naast past. Na mij de zondvloed! Speciaal plekje gebruiken voor die brede fiets? Rot op zeg, dan moet ik 20 meter verder lopen. Ik daggut niet!

En dan natuurlijk de heren. Een bordje vraagt de heren hun fiets bovenin het rek te zetten, zodat de dames (gemiddeld genomen iets korter en toch ook iets minder sterk) hun fietsen onderin kunnen zetten. Dat tweede staat er overigens niet bij, maar een goed verstaander... Nou vindt Elsje een indeling in heren en dames een onzinnige indeling; liever zou zij zien dat dit naar lengte of kracht werd ingedeeld, maar dit terzijde. Hoeveel herenfietsen toch onderin staan! Elsje kan zich niet voorstellen dat die allemaal door bijzonder korte of slappe personen bereden worden.

Door dit asociale gedrag heeft Elsje al menigmaal langdurig moeten zoeken naar een plekje voor haar toch zeer gewone fiets. En daardoor ook al een paar keer de trein gemist. Asociale mede-stallinggebruikers, u wordt bedankt!

Wordt vervolgd...

Tante Ans

Vandaag is Elsje bij vriendin A. geweest die ze voor haar gevoel al haar hele leven kent (ze kennen elkaar ook al bijna 26 jaar!). Naast bijkletsen over de kinderen en het werk, worden er met A. natuurlijk ook herinneringen opgehaald. Dit keer betrof het een vakantie met Tante Ans, een tante van A.

Toen A. en Elsje tweedeklassers waren, mochten zij in de herfstvakantie met Tante Ans mee naar London, waar diens vriend Mike woonde. Het was een week om nooit te vergeten, niet in de laatste plaats door de halsbrekende toeren die Tante maakte op de snelweg. Elsje is niet zo snel bang in het verkeer, maar in de uren dat zij in Nederland, België en Groot-Brittanië achterin zat naast A., hield zij haar hart vast. Tante Ans reed dan weer 60, dan ineens weer 110, dan weer 70 km/u. Ging zonder haar spiegels te gebruiken, laat staan over haar schouder te kijken, naar een andere rijstrook. En getoeter van andere weggebruikers was uiteraard nooit voor haar bedoeld.

De dochter van Mike, die in die tijd een jaar of 18 moet zijn geweest, reisde ook mee. Een opvallende verschijning in superstrakke jeans, stiletto-heels, haren stijf in het permanent en zorgvuldig opgemaakt. Aan boord (ja, dit was in de tijd van voor de Kanaaltunnel) waren nogal wat Britse soldaten, op weg naar huis. De dochter had net te klagen over gebrek aan hun aandacht, die ze welwillend maar tegelijkertijd een tikje verveeld onderging.

Eenmaal in London maakten Elsje en A. kennis met de Engelse keuken: culinaire hoogstandjes als chips (crisps) met azijn, doperwten zo groot en hard als knikkers, grijzige sneden brood met vette plakjes vis en slappe sla, waar Elsje en A. van griezelden, werden door de Britse tafelgenoten zonder blikken of blozen, nee, zelfs met smaak, genuttigd.

A. en Elsje pasten niet in het huis het huis van Mike, maar sliepen bij vrienden van hem (of was het familie?). Dit was een bejaard stel: Mr. & Mrs. Lodge. In een buitenwijk van London bewoonden zij een typisch Engels woninkje. A. en Elsje mochten er in de woonkamer slapen, op matrasjes. Een woonkamer met van die dikke gordijnen, waar nooit gelucht werd en het dus niet echt fijn vertoeven was. Mrs. Lodge was een schat, Mr. Lodge een zonderling (maar waarom ook al weer?).

Toch hadden de meiden erg veel plezier. Bijvoorbeeld om het feit dat de Engelsen geen Nederlands verstaan. Lopend naar het dichtsbijzijne metrostation gaven zij op min of meer gewone toon elkaar, alsof ze een doodgewoon gesprek voeren, commentaar op de voorbijgangers. Elsje leerde daar een nieuw scheldwoord: Lulletje Rozewater.

Van andere gebeurtenissen tijdens deze vakantie herinnert zij zich niets meer. Ze zal A. eens vragen wat die zich van deze vakantie herinnert. Meestal heel andere dingen, wat maar weer eens bewijst dat het geheugen zeer selectief is.

Gekuisd

Vanmorgen las Elsje in de Volkskrant een opvallend berichtje:

Volkskrant Britse school verbiedt kuisheidsring
Een Britse middelbare school (...) heeft een 16-jarige scholiere verboden een zogenoemde 'kuisheidsring' aan haar vinger te dragen. Ze had de keus: de ring af of van school gestuurd worden. (...) Het meisje draagt de ring, met daarop een bijbeltekst, sinds haar veertiende aan haar vinger. Ze wil daarmee kenbaar maken dat ze niet doet aan seks voor het huwelijk. (...)

Nou vraagt Elsje zich bij dit berichtje een paar dingen af:
- waarom ging ze hem op haar veertiende dragen?
- waarom, als de ring dan zo aanstootgevend is, heeft de school pas haar na twee jaar de wacht aangezegd?
- wat is er nu aanstootgevend aan een ring? Was de ring bijvoorbeeld enorm groot? Zo groot dat ze niet meer haar pen kon vasthouden?
- gaat het wel om de ring zelf? Riep het meisje bijvoorbeeld de hele dag luidkeels door de gangen van de school dat ze géén (read my lips) seks wilde?
- zou je met die ring om ook niet kunnen masturberen?

Zo maar wat gedachten op de zaterdagmorgen.

Harteloos

Vreselijk nieuws natuurlijk, die vader die voor de school van zijn kinderen in Apeldoorn werd doodgeschoten. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar de manier waarop Hart van Nederland daar gisterenavond over berichtte: een camera stond direct buiten het hek van de de school, waar de leerlingen net door hun ouders werden opgehaald. De camera werd op één van de ouders gericht: "U bent vast geschokt?!" De vrouw antwoordde dat ze inderdaad geschokt was. Toen werd de camera op het meisje gericht dat ze bij zich had: "En jij? Hoe voel jij je?". Het kind was potverdorie pas een jaar of 10, hooguit, had roodomrande ogen en snufte. Hoe zou het zich in godesnaam kunnen voelen. Flikker toch op met die camera! Hartelozen van Nederland, zo zou het programma moeten heten!

Elsje was te verbijsterd om weg te zappen. Argh, nou komt ze misschien in de kijkstatistieken terug! En dat allemaal omdat ze naar House keek, met Hugh Laurie, die Gregory House speelt, een briljante maar absoluut gestoorde arts. Dat gaat Elsje voortaan maar opnemen, zodat haar de ergernis van HvN verder bespaard zal blijven.

Winnen doe je bij... de Postcodeloterij

De reclameslogan van de Postcodeloterij (winnen doe je bij... de Postcodeloterij) is nog nooit zo waar geweest. De loterij heeft immers de zaak gewonnen die een bewoonster van een megakanjersupermiljoenenprijs (of hoe ze dat soort enorme bedragen die gewonnen kunnen worden ook noemen) tegen haar had aangespannen. De vrouw had als één van de weinige mensen in deze straat niet meegedaan aan de loterij. Toen de prijs op haar postcode viel voelde zij zich door het mediageweld psychisch beschadigd. Er was haar namelijk telkens werd gevraagd of ze nou geen spijt had dat ze niet had meegedaan aan de loterij. Dus klaagde ze de loterij aan en eiste schade voor de geleden psychische schade. Maar nou heeft de rechter bepaald dat deze dame zich dan misschien wel beschadigd voelt, maar dat de Postcodeloterij niet onrechtmatig heeft gehandeld.

Elsje doet nooit mee aan loterijen, en dit verhaal verlokt haar in ieder geval niet om hierin verandering te brengen. Ze belooft hierbij tevens plechtig dat, mochten haar straatgenoten een vettecooljackpoteuroprijs in de wacht slepen, ze hen van harte zal feliciteren. En niet verongelijkt zal zeuren. Hooguit zal ze zachtjes snikken in een hoekje...

Alles is relatief

Zoals eerder gezegd is het rapportentijd. De oudste, die in de eerste klas van het gymnasium zit, doet het prima op school. Maar zo niet al haar klasgenoten. Zo zijn er die het moeilijk hebben met Latijn. Maar ach, dat 'is toch maar een bijvak'.

Echt, je hebt een held nodig

Elm@ vroeg zich af waarom Elsje in hemelsnaam niet zelf haar band verwisselde. Nou, hierom:



(Gezien bij hem)

Adrem

Wat zegt Elsje tegen haar leenkind als zij 's avonds naar bed gaat? "Dag lief grietje, slaap maar lekker en droom maar fijn". Wat antwoordt het kind: "Dank je wel, lief Hansje"

Gelukkig maar dat Elsje geen stiefmoeder is, maar een leenmoeder. Want anders zou dit wel uitnodigen tot iets sprookjesachtigs. Achterlaten in het bos of zo...
[op de achtergrond klinkt heksachtig gelach]

Vroeg geleerd is oud gedaan?

Elsje is niet zo van de alternatieve geneeswijzen. Want alternatieve genezers geloven zelf zo heilig in hun eigen (wetenschappelijk veelal niet bewezen) behandelmethodes dat ze wel eens te ver gaan, zoals in dit geval en in dit geval. In het tweede geval kun je eigenlijk beter spreken van acuut-punctuur.

Rapport

Het loopt weer tegen het einde van het schooljaar en waar kind nummer één zich opmaakt voor haar eerste repetitieweek ooit, kwamen de andere kinderen met hun zomerrapporten thuis. Nou zitten zij op een school waar het absoluut niet louter om hun cognitieve prestaties draait, nee, daarnaast rapporteert de leerkracht uitgebreid over het sociaal-emotionele aspect van hun schoolleven. Op een vier-bolletjes-schaal nog wel.

Die twee onderdelen van de rapporten kijkt Elsje altijd met enige afstandelijkheid in. Het gaat er haar dan vooral om haar kinderen te kunnen herkennen. Of eigenlijk om te zien of de leerkracht haar kinderen wel 'ziet zoals ze zijn' (z4 dus).

Het leukste deel van het rapport is het zelfevaluatievelletje. In vier vragen geeft het kind daarop zelf aan wat hem/haar gemakkelijk afgaat, wat zij/hij juist moeilijk vindt, wat hij/zij het leukste vindt op school en tot slot waar zij/hij aan zal gaan werken in de komende periode.

Absolute keizerin ijzersterke logica van deze rapportronde is de jongste (groep 3), die in deze zelfevaluatie schreef:

ik kan goed rekenen en dansen

ik vind gym luek
ik vind rekenen luek
ik vind muziek luek

ik vind niks moeilijk

ik hoef aan niks te werken

Zo, die is klaar voor de universiteit. Volgende week het rapportgesprek met de juf. Ben benieuwd of die daar net zo over denkt. Luek!

Mijn held

Getver, lekke band. Gelukkig zijn er de Vrienden van de Wegenwacht. Elsjes held was er binnen een uur, legde haar reserveband er in een vloek en een zucht om en sprak voorzichtig de voorspelling uit dat de oude zeer waarschijnlijk niet meer te redden zou zijn, er leek iets groots in te zitten.

Wat een prachtig beroep toch, Wegenwacht. Zucht. Toch maar omscholen?

Hé Kev!

Het café hier in de buurt is meestal het terrein voor louter wijkgenoten. Maar onlangs zat er een jong stel, van die neoyuppen, ergens halverwege de twintig. Hij met een snelgeknipt blond kapsel, zij met zorgvuldig nonchalant gedrapeerde donkere lokken, op het hoofd bijeengehouden door een ogenschijnlijk dure zonnebril. Op tafel een halfvol glas rosé en een vol biertje naast een leeg bierglas. Twee pakjes sigaretten, met op het zijne een aansteker, een tweede dure zonnebril en een mobieltje. Ze zaten naast elkaar, met de ruggen naar de straat. Hij met zijn hand nonchalant doch bezitterig op haar dij, zij licht gegeneerd maar ook trots om er met zo'n coole kerel te zitten. Tegen elkaar praatten ze niet, hij zat onrustig op het bankje te draaien, pakte dan zijn glas, dan een sigaret en tussendoor checkte hij telkens zijn telefoontje. Zij zat er rustig naast. Tussen haar en de muur haar hippe handtas, met daarin in ieder geval een mobieltje, een aansteker en een lipgloss.

Maar op een gegeven moment waren de glazen leeg, de makeup bijgewerkt, de rekening betaald, en moest er vervoer geregeld worden om aan de andere kant van het centrum van de stad te kunnen geraken. Eerst probeerde hij via 1850 een Domsteeds taxibedrijf aan de lijn te krijgen. Iets ging niet goed met het doorverbinden, waarop onze vriend besloot bekende kanalen te gaan aanboren. Na overleg met haar: 'Wie woont hier in de stad?' werd Kev gebeld. 'He Kev, regel even een karretje voor me!'. En zowaar, vijf minuten later stond er een taxi voor de deur. Hij sprong op en hield met een groots gebaar de deur van het café voor haar open. Het was jammer om ze te zien vertrekken.

Hoe zou Flipje het gewild hebben?

Vandaag is de Betuweroute geopend. De 160-kilometer lange goederenspoorlijn van Hoek van Holland naar Zevenaar werd officieel door de koningin in gebruik genomen. Helaas voor haar kon de feesttrein niet het hele traject afleggen, door de actiegroep Groenfront! was een deel van het tracé geblokkeerd.

Bij de Betuwe moet Elsje altijd denken aan Tiel's Flipje, het sympathieke frambozenmannetje van de Hero-jam. Wat zou hij nou gewild hebben? Een spoorlijn dwars door zijn geliefde boomgaarden of niet? Zou hij de verschillende ministers van VenW die dit geldverslindende prestigeproject op de rails gezet hebben hebben gesteund? Of hij zichzelf als actief Groenfront-lid aan de bielzen geketend hebben vandaag? In dat geval zou het zomaar zo hebben kunnen aflopen:

Flipje liep langs spoorwegbaan
Daar kwam juist een treintje aan
Flipje keek niet uit en 'Bèm!'
Tuut tuut tuut, frambozenjam

Later als ik groot ben

Wat zal ik later worden
Als ik groot ben
Wordt ik een groentenboer, een bakker of een held?

Wat zal ik later worden
Als ik groot ben
Ja, hoe verdien ik later toch mijn geld?

Bovenstaand liedje werd op het afscheid van de kleuterbouw van kind nummer één gezongen, inmiddels alweer heel wat jaartjes geleden, maar de tekst staat me nog helder voor de geest. En kwam dus ook spontaan boven drijven toen zij het had over haar jeudgddromen.

Elsje wilde vroeger, tot ze een jaar of 11 was, altijd wegenwacht worden. Dat leek haar toch zo´n fantastisch beroep. In zo'n mooi autootje langs ´s Heren wegen scheuren, lekker aan auto´s knutselen en gestrande automobilisten heel blij maken doordat ze weer verder kunnen. Schitterend beroep, toch? Het was de tijd van Alie van de Wegenwacht. Die is ook met haar tijd meegegaan want ook zij gotta move. Maar ja, toen bleek dat Elsje dan naar de LTS zou moeten, tsja, dat was even moeilijk want ze kreeg een heel ander schooladvies. Haar liefde voor auto's beperkt zich momenteel tot alleen zelf rondrijden in haar mol en haar wekelijkse portie Top Gear.

Ok, nou ja, ehrrmm, dat word ik toch wat anders, bedacht ze. Dat werd achtereenvolgens 'iets in de muziek' (maar niet muzikaal genoeg helaas), iets met Frans (maar dat was vooral om haar enorm leuke docente Frans te plezieren, het hart van Elsje lag toch meer bij de bètavakken), scheikundige, moleculair wetenschapper en tot slot bioloog en milieukundige. En die laatsten, ja, dat is ze geworden, en ze is er compleet tevreden over. Maar wie weet wordt ze later, als ze dan toch écht groot moet gaan worden, nog wel eens heel iets anders.

Mantelzorg

Gisteren werden alle plannen van het nieuwe kabinet eindelijk openbaar. Na maar liefst honderd dagen hun oor overal te luisteren gelegd te hebben, presenteerde het trio BBR (jammer toch dat Rouvoet geen Quaytaal of zoiets heet) een glossy folder aan de verzamelde pers. Overduidelijk trots. Minister ter Horst vatte het zó mooi samen, dat kan Elsje echt niet beter: 'het ziet er zo mooi uit, geen saaie tekst, lekker veel plaatjes. o ja, en de inhoud, daar zijn we ook trots op'.

Maar of die trots terecht is, durft Elsje wel te betwijfelen. Vooral één doelstelling uit het foldertje doet haar pijn aan de ogen. Het is nummer 35, in pijler 4: 'Substantiële uitbreiding van het aantal vrijwilligers en van het aantal mantelzorgers in 2011'. Een nobel streven natuurlijk: meer zorg voor elkaar en voor de samenleving. Elsje had niets anders verwacht van dit kabinet.

Maar wat staat daar dan nomdeju onder als toelichting (zit je stevig?):

Het aantal vrijwilligers en mantelzorgers dreigt af te nemen. (...) Het kabinet zet daarom in op een intensivering van de kwaliteit en kwantiteit van mantelzorg- en vrijwilligersorganisaties, waaronder sportverenigingen. (...) Belangrijk hulpmiddel hierbij is de landelijke verspreiding van het project '1001 Kracht'. Doel van dit project is de deelname van 50.000 extra vrouwen in het vrijwilligerswerk.

Zijn ze nou helemaal belatafeld om al die mantelzorg en al dat vrijwilligerswerk van alleen vrouwen te verwachten?!? Ach ja, da's waar ook, Elsje was het éven vergeten: mannen zijn natuurlijk véél te belangrijk om onbezoldigde arbeid te verrichten, laat staan mantelzorg!

Getverjekkes. Is dit de 21e eeuw??? Dit kabinet moet eens flink de mantel(zorg) uitgeveegd worden. Elsje biedt zich, geheel vrijwillig en zonder geldelijke vergoeding daarvoor te willen ontvangen, aan voor dit klusje.

Materiaal

Raar hoor, met een aantal bloggers een weekendje weg zijn. De omgeving afgespeurd, gesprekken afgeluisterd, snedige opmerkingen in hoofden en/of opschrijfboekjes opgeslagen. Alles wat er gebeurt, of het nu leuk of naar, vermakelijk of slaapverwekkend, genant of ontroerend is, is potentieel materiaal voor dito blogjes.

Elsje is benieuwd welke blogjes zij zal kunnen herleiden tot gebeurtenissen van het afgelopen weekend. En als de bloggers nou over hetzelfde schrijven, in hoeverre de stukjes dan nog iets gemeen hebben.

Dit doet Elsje denken aan het boek 'An instance of the fingerpost' van Iain Pears. Daarin vertellen verschillende mensen over dezelfde gebeurtenis. En elk vertelt een volkomen ander verhaal. En allemaal zijn ze waar, althans, zo is de waarheid voor elk van hen verschillend.

Eigenlijk is bloggen ook een vorm van fingerposten. Dus mochten de verschillende stukjes nou niet met elkaar te rijmen zijn, wijt dat dan niet gelijk aan de levendige fantasie van elk van ons.

Islandnotes

Tien jaar boekgrrls: Vlieland!

Vrijdag gingen Ina en Elsje al met de middagboot naar Vlie. Dat was maar goed ook, want daardoor konden zij heerlijk in het zonnetje fietsen, een flinke pul bier in het verschiet in de schaduwrijke Dorpsstraat :-) Maar de zon liet hen die avond mooi in de steek. Vrijdagavond begon het te plenzen! En vooral die hagelbui, met stenen zo groot als duiveneieren maakte diepe indruk (jammer toch dat je dat tegenwoordig met een tussen-n schrijft). De foto's komen vast wel op het blog van Ina.

Zaterdagochtend breidde het gezelschap zich met nog drie grrls en een hond uit. Net toen we van de boot richting de gastvrouw liepen begon het vreselijk te onweren en te plenzen. Maar gelukkig was er een balkonnetje waaronder Ina, Maaike en Elsje konden schuilen. Toen het weer iets opklaarde, liepen ze verder. Gelukkig is Vlieland een klein eilandje en waren ze zo bij hun gastvrouw op de stoep aanbeland. Zij wachtte hen met koffie, thee en een hoop lekkers op. Er werden boeken geruild en natuurlijk bijgekletst over boeken, boekgrrls en aanverwante zaken.

Na de lunch (boekgrrlsbijeenkomsten staan bekend om hun boeken en hun lekkers) was het tijd voor de Vliehorsexpres. De Vliehors is door de weeks een enorm (Elsje meent zich ter herinneren dat het 25 km2 is!) militair oefenterrein aan de westkant van het eiland, maar in het weekend rijdt er een soort gemotoriseerde huifkar langs het strand daarnaartoe. Je kunt dan zeehonden zien oppoppen uit de Noordzee en een schuilhutje voor drenkelingen bezoeken. Bijzonder is dat als de Vliehorsexpres over het zand rijdt, hij een spoor achterlaat waarin je een gedicht kunt lezen. Als de bluetooth-optie van de computer en de telefoon nu eindelijk elkaar eens uit kunnen staan, zal Elsje de foto die ze van het gedicht maken boven dit blogje plakken. Voor nu volstaat ze met de 'huifkar'.

Helaas waren er wat nogal tsja, hoe zal ik het omschrijven, luidruchtige gezelschappen aan boord én een accordeonist. Dat was even uitzitten voor de boekgrrls, die liever van het uitzicht wilden genieten onder het genot van een beschaafd gesprek over boeken of lekkers :-))

Toen het even stil werd, waren zij zo gelukkig dat ze 'in the spur of the moment' besloten de boekgrrls op te heffen want je moet tenslotte stoppen op je hoogtepunt.

's Avonds aten de overblijvende grrls heerlijk in de Herbergh van Flielant. En toen, tjsa, toen was het feest ten einde en ging ieder haars weegs.

Ina en Elsje vertrokken richting hun tenthuisje, waar de mannen in hun leven op hen wachten met bier en wijn. Het bleef nog lang onrustig op de camping...

Stokje

Elsje is, zo moge bekend worden verondersteld, dol op lijstjes. Bij hem las ze een leuke:
wat was je eerste single
wat was je eerste lp
wat was je eerste cd

Elsje vindt haar eerst gekochte singletje nog steeds een erg lekker nummer: Denis van Blondie. Vooral de bewegingen en het bijna stille mondje van Debbie Harry. Het andere singeltje uit datzelfde jaar is overigens inmiddels wel helemaal uit de gratie: Baccara met Yes sir I can boogie. Dat dánsje, arghh.

De eerste lp, tsja, welke was dat. Daarvoor moet Elsje even diep in het geheugen duiken. Nee, lps heeft ze wel gekregen maar nooit zelf gekocht. Telt dat ook? Bij deze.
De eerst gekregen lp was die van Paul Young: No Parlez (uit 1983!). Van haar zus, die een jaar in de States had gezeten en geen flauw idee had wie dat was. Maar bij terugkomst op de kamer van Elsje in veelvoud diens gezicht aan de muur zag hangen.

De eerste cd is daarentegen simpel, dat was in 1988. Haar toenmalige vriendje had een cd-speler gekocht en Elsje wilde wel eens horen hoe het nou klonk, zo'n nieuw, revolutionair apparaat. Ze kocht toen Paul Simon - Graceland. Vooral omdat ze dan kon zingen: 'You can call me Elsje'.

Wie neemt dit stokje weer van Elsje over?

Frank, dit is Hans. Hans, dit is Frank.

Vandaag in de trein zat Elsje tegenover een zichzelf Zeer Belangrijk achtende man, genaamd Hans. Iedereen kent wel een Hans: zo'n type dat vergroeid lijkt met zijn telefoon. De hele reis tudden Den Haag en Utrecht belde Hans eerst met een andere Hans, daarna met een Frank, toen weer met Hans om te vertellen wat Frank ervan vond en toen weer met Frank om nog even te melden hoe Hans daarover dacht en natuurlijk moest daarna Hans weer van het standpunt van Frank op de hoogte gebracht worden. En zo ging het maar door.

Slechts toen de telefoon rinkelde (ook zo irritant, beltoon type ouderwets rinkelende telefoon!) terwijl Hans zijn mond vol had, gaf Elsje hem hardop het advies om dat gesprek dan maar weg te drukken. En Hans deed dat zowaar.

Jammer dat Elsje niet zo adrem was om hem nog een welgemeend advies te geven: Hans, waarom zit jij tussen die andere Hans en Frank? Laat Hans toch Frank bellen of andersom! Frank, dit is Hans. Hans, dit is Frank. Vast en zeker had Hans ook dit advies ter harte genomen. Want zo'n Hans was het dan ook wel weer.

Dag Dré, vriend

Toen Elsje na haar 'scheiding', vijf jaar geleden, op een flatje zat, voelde zij zich regelmatig erg alleen. Zeker als de kinderen naar hun vader vertrokken, op woensdagavond. De katten waren achtergebleven, die kon Elsje niet een leventje van veel buiten zijn ontnemen. Snel besloot ze dus dat er een nieuwe kat zou moeten komen. Eentje die tegen binnenblijven kon. Met de kinderen ging zij op een woensdagmiddag naar het dierenasiel om daar aan te geven dat ze graag een kat wilde opvangen die goed met kinderen was én die tegen binnen zitten kon. Een niet veel voorkomend geval.

Toeval bestaat niet. De dag voor zij kwamen kijken, was er een kat afgeleverd bij het asiel. Met zijn (aangeboren?) bloemkooloortje een opvallende kat van een jaar of tien. Hij zat zo rustig in zijn hokje dat de verzorgers vermoedden dat hij een binnenkat was. Toen de kinderen tegen hem gingen praten, ging hij direct kopjes geven en liet zich maar al te gewillig aaien. De keus was gemaakt. André (zo heette de vinder en dus de kat) Panter (achternaam door de kinderen eraan vast geplakt, gezien zijn zwarte vacht) kwam op de flat wonen.

Het was een kat met de nodige gezondheidsproblemen. Hij had waarschijnlijk maanden rond hebben gezworven, was vel over been. Weken lang moest hij met tig keer per dag piepkleine beetjes voer weer opgekalefaterd worden (te grote hoeveelheden werden uitgekotst). En alleen harde brokjes kon hij verdragen. Maar dat lukte. Er kwam weer wat vlees op zijn botten, en zijn vacht ging glanzen. Gelukkig bleef hij even aanhankelijk en lief. Want wat een gezelligheid bracht hij mee. Als je op de bank ging zitten sprong hij binnen enkele tellen naast je en hij lag hele avonden op schoot, ronkend dat het een lieve lust was.

Toen kwam Sjaak in Elsjes leven. In het begin werd André, door Sjaak snel omgedoopt tot Dré, min of meer gedoogd. Maar al snel vatte zelfs Sjaak sympathie op voor de kat. Bij het ontwaren van de kat riep Sjaak stevast: 'Hé Dré, vriend!'. En waar Dré in het begin door Sjaak van de bank geduwd werd, werd hij later op schoot gelokt.

Zonder problemen verhuisde de kat mee met 'het vrouwtje' toen zij bij Sjaak introk en toen zij een jaar later naar huize Hengeveld verkasten. Inmiddels had hij ontdekt dat buiten leven ook erg leuk was en vaak was hij dan ook de hele dag aan het struinen in de achtertuinen. Tot groot plezier van de buurt, waar hij met zijn gemakkelijk uitgedeelde liefkozingen de harten stal van de bewoners.

Een paar weken geleden verloor Dré vrij plotseling zijn levenslust. Sip en ziekjes lag hij in de vensterbank of buiten onder een struik. Hij at en dronk amper meer. Een paar dagen aan het infuus bij de dierenarts bracht geen verlichting. Een echo van zijn buik bracht een flink aantal uitzaaiïngen van leverkanker aan het licht. Hij zou het niet lang meer maken. Wellicht nog enkele dagen, misschien een paar weken. Afgelopen donderdag kwam hij naar huis. Zondagavond om 22.22 is André overleden. Naast me op de bank. Dag Dré, lief vriendje, rust zacht.