Alweer sportief

Een sport waar Elsje heel goed in is, is aanmoedigen. En daarom heeft ze vandaag de kou getrotseerd om de klas van de zonen aan te moedigen, die was uitverkoren om aan het programma Z@ppsport deel te nemen.

In dit programma vechten vier jongens een sportieve battle uit tegen vier meisjes. Ja, de bedenkers van zijn duidelijk heel 20e-eeuws: jongens tegen meiden. Elsje had toch gehoopt dat we in de 21 eeuw andere battles zouden kunnen bedenken dan die tussen de seksen.

De opnames duurden echt eindeloos. Niet te geloven. Terwijl de makers pochten dat het in één keer zou worden opgenomen. Dat was ook wel zo, maar voor de camera's een keer gingen draaien! Wel zes keer moesten we (de meegekomen klasgenoten, ouders en leerkrachten) voordoen hoe we zouden juichen voor 'De Jongens!!!' en 'De Meisjes!!!'. En hoe we met de spandoeken zouden zwaaien. Om heel balorig van te worden.

Toen de kinderen dan eindelijk helemaal klaar stonden, gespannen naar de scheidsrechter kijkend voor de aftrap, wilden de cameralieden van elk van hen een halve minuut durende close-up maken. Als je je realiseert dat de jonge strijders in korte broek en t-shirt in de vrieskou stonden, kun je je voorstellen dat Elsje zich daar dood aan ergerde. En anders haar voeten wel, die als klompjes ijs onderaan haar benen bungelden.

Maar goed, toen de wedstrijd eenmaal van start was, was het een bijzonder spannende en verhitte strijd. Het publiek schreeuwde zich schor, vergat de kou en de ene wave na de andere rimpelde door hun gelederen. Het resultaat zal binnenkort op tv te bewonderen zijn, dus Elsje houdt de uitslag nog even voor zich.

Grensoverschrijdende banden

Elsje is erg voor grensoverschrijdende contacten, dat weten jullie: sla er haar blogroll maar op na. Maar of ze nou zo blij is met het volgende berichtje? Een Nederlandse journalist wordt boegbeeld van een rechts-populistische partij tijdens de verkiezingen voor het Europees Parlement. Deze partij moet concurreren met het Vlaams Belang. Volgens de journalist in kwestie is 60 procent van de Vlamingen rechts. 'Maar Vlaanderen wordt altijd van links geregeerd.'. Deze uitspraak toetst Elsje graag even bij haar Vlaamse lezers. Is dat zo?

Het bericht riep bij Elsje nóg een vraag op: mag dat eigenlijk wel? Moeten de kandidaten die je als lidstaat afvaardigt in het Europees Parlement niet je eigen nationaliteit hebben? Het blijkt te mogen: EU-burgers mogen zich ook in andere EU-landen kandidaat stellen voor het EP. Goh. Nooit geweten. Mocht Elsje ooit in het EP willen komen, dan zoekt ze er een fijn land bij uit om zich kandidaat voor te stellen. Bij voorkeur een land waar de januari-temperatuur een graad of 15 is. Want onder de huidige winterse omstandigheden in Nederland gedijt Elsje niet best.

Swingend Elsje

Elsje is een meisje dat helemaal niet van sporten houdt; ze leest liever. Natuurlijk, gezien de maatschappelijke mores die voorschrijft dat sporten moet, voelt ze zich daar wel een beetje schuldig over. Maar ja, dat geren, gefiets, gehups, geplons, daar wordt Elsje toch echt alleen bezweet van, niet enthousiast. De enige lichaamsbeweging waar je haar enthousiast voor kunt krijgen is dansen, uitbundig swingen dan wel te verstaan. En daarom zou het zomaar kunnen zijn dat als Elsje ooit de swingende en sportieve inspanning uit onderstaand filmpje zou worden aangeboden, ze nog overstag zou gaan ook.

Et tu, Elsje?

Vorig jaar winkelden maar liefst 7,5 miljoen Nederlanders via het web. Ze kochten vooral vakanties en boeken. Elsje hoort daar absoluut bij. Wat schafte zij zoal aan:

- diverse weekendtripjes met Sjaak
- tickets voor concerten
- boeken (nieuw en tweedehands, voor studie of om gewoon lekker van te genieten)
- CDs
- zomervakantie voor 2009
- een afwasmachine
- abonnement op een tijdschrift
- een nieuwe ziektekostenverzekering
- schoolboeken voor de kinderen
- een pianodocente voor de jongste spruit ;-)

Het is ook echt ideaal: je surft eens wat rond hier en daar voor ideetjes, je gebruikt vergelijkings-sites als prijsmeter, je drukt op bestellen, je betaalt veilig via Ideal: allemaal vanuit je luie stoel, zonder dat je ook maar één stap hoeft te zetten. Als klap op de vuurpijl wordt de boel ook nog eens thuis afgeleverd. Kkdwd.

En jullie, wat schaften jullie zoal aan via het weeweewee? Elsje kan zich namelijk niet voorstellen dat haar lezers, allemaal fervent web-gebruikers, dit niet doen. Toch?

Dag John

John is dood.

Elsje heeft hem maar één keer in levenden lijve ontmoet. Ze had van haar huisgenoten een boekje met erotische verhalen van zijn hand gekregen. Vlak daarna was ze mentor van een groepje nieuwe studenten tijdens de Universitaire introductiedagen. In het introductieprogramma was een lezing door John opgenomen. Een welbespraakt persoon, en dus een zeer interessante lezing. Helaas kon niet iedereen zijn vette Amerikaans even goed volgen, waardoor de spanningsboog van de zaal maar kort was.

Toen Elsje hem na afloop van de lezing complimenteerde, vroeg John of ze wel eens wat van hem gelezen had. Ja, dat bundeltje met erotische verhalen. Wat ze ervan had gevonden? Elsje biechtte op dat ze de verhalen vooral lachwekkend en weinig opwindend had gevonden. Jammer, vond John, maar ja, hij kon het niet iedereen naar de zin maken.

Daar waren ze het over eens en Elsje kon met een gerust hart naar de volgende activiteit in het introductieprogramma: vast en zeker het een of andere zuipfestijn bij een van de studentenverenigingen dat geen verdere herinneringen heeft nagelaten.

Verder nooit meer wat van hem gelezen. Surfend op zoek naar een mooie foto voor boven dit berichtje kwam Elsje erachter dat hij ook Witches of Eastwick schreef, dat geweldig verfilmd is met Jack Nicholson, Michelle Pfeiffer, Susan Sarandon en Cher in de hoofdrollen. Nooit geweten dat dat van Johns hand was. Is zijn dood toch nog ergens goed voor geweest.

Een sms-bom

Elsje vindt het toch wat raar, het voornemen van de Utrechtse politie om vanmiddag 3500 sms-jes te versturen aan mensen die op 13 november j.l. in de buurt waren toen er een misdrijf werd gepleegd in Soesterberg. Stel, je krijgt zo'n smsje, hoe vertel je dat thuis?

"Had je een leuke dag vandaag?"
"Best wel. Alleen kreeg ik een smsje van de politie."
"Van de politie? Wat heb je nu weer uitgehaald?!!
"Ik? Niets hoor!"
"Ja, ja, maak dat je grootje wijs!"
"Nee, echt! Ik schijn in de buurt te zijn geweest van een misdrijf, althans, mijn telefoon. En daarom wil de politie weten of ik iets gezien heb."
"In de buurt van een misdrijf? O hemeltjelief, ik zit hier met een nog ergere crimineel aan tafel dan ik dacht! Ik ga nú de politie bellen!"

En daarbij: mag de politie eigenlijk op deze manier inbreuk maken op je privacy?

"Wat deed jij op 13 november in Soesterberg?"
"Hoe weet jij dat ik op 13 november in Soesterberg was?"
"Door die sms-bom van de politie! Ik dacht dat je je moeder hielp met verhuizen? Leg dat eens even heel gauw uit!!"

Domme wijsheden

Speciaal voor haar: een spreuk!

Krabbie 'n ezel an ze kont,
dan wor je met 'n scheet beloand

Betekenis: als je investeert in een dom iemand dan ben je je geld kwijt.
(uit: Utrechtse wijsheden, ISBN 90-5513-532-1)

Disclaimer: deze spreuk heeft Elsje niet gekozen omdat ze Smiley een ezel vindt, het was degene waar het boekje bij openviel... en omdat Elsje vroeger door een 10 jaar jonger buurjongetje altijd Esel genoemd werd, koos ze voor deze.

Is dat wel uw kind, mevrouw?

Vorig jaar februari stelde de Europese Commissie voor om kinderen een eigen paspoort te laten krijgen. Het bijschrijven in de pas van hun ouders zou dan niet langer mogelijk zijn. Dit met het oog op het bestrijden van kindersmokkel.

Op zich is het strijden tegen kindersmokkel een zeer toe te juichen iets. Maar ja, of het afgeven van kinderpaspoorten nou de oplossing zal zijn? Het nieuwe paspoort zou naast een 'volwaardige pasfoto' een 'biometrische chip' moeten gaan bevatten. Maareh... wat versta je onder een volwaardige pasfoto? Alsof een baby niet gigantisch verandert in zijn eerste levensjaren.

En die biometrische kinderchip, wat zet je daar op? De oogkleur? Die verandert in de eerste twee jaar nog sterk, of althans, kan dat doen. Zo baarde ik drie blauwogige kinderen, waarvan er inmiddels nog maar één blauwe ogen heeft. De anderen hebben donkerbruine en grijs/groene kijkers gekregen. Ook vingerafdrukken blijken tot een jaar of zes gigantisch te veranderen. En om er nou een DNA-paspoort van te gaan maken gaat wel heel ver. Da's er een in de categorie 'een kanon uit de schuur halen om een mug te gaan pletten'.

Vandaag werd een volgende hobbel in deze serie aangekondigd. Zou een reizend kind dat een andere achternaam heeft dan die van de begeleider niet direct leiden tot het vermoeden van kindersmokkel: "Hé, u heeft niet dezelfde achternaam als het kind, en ook niet dezelfde oogkleur: u doet aan kindersmokkel! Uitstappen alstublieft, handen op de rug en you have the right to remain silent!"

Dat is toch pure discriminatie van die ouder wiens achternaam het kind niet kreeg (nu vaak nog de moeder). En dus heeft men bedacht dat, om verwarring hierover te voorkomen, je als ouder dan maar op het kinderpaspoort zou moeten worden bijgeschreven. Voor Elsje dus drie kinderpaspoorten met drie keer bijschrijven van haarzelf als moeder: zes keer kassa! En voor hun vader eveneens zes keer kassa. Tel uit je winst.

Wat de bedenkers van deze briljante melkkoe daarbij voor het gemak maar even vergeten is dat het technisch nog niet mogelijk schijnt te zijn om meerdere personen op één biometische pas te zetten. Ergo, deze oplossing kán helemaal niet eens.

Wat wel zou werken, dat weet Elsje ook niet, maar wel dat je misschien naar heel andersoortige oplossingen zou moeten zoeken, want deze paspoortige weg lijkt weinig heilzaam te gaan worden.

Eerst maar eens leren spellen

Aan: Elsje
Van: Uw ziektekostenverzekeraar

Geachte mevrouw,

Vanaf de maand januari 2009 zal de incasso van uw ziektekostenverzekering rechtstreeks door ons verzorgt worden. Hierdoor ontvangt u geen acceptgirokaarten meer van uw verzekeringsadviseur, maar van ons. Bijgaand sturen wij u de acceptgirokaart toe van de maand januari 2009. De betaling hiervan zien wij graag van u tegemoet.

Hoogachtend,
Zorverzekeraar XXX
Cliëntbeheer

Aan: Mijn ziektekostenverzekeraar
Van: Elsje

Geachte mevrouw, mijnheer,

Aangezien ik allergisch voor spelfouten ben, heeft uw brief mij een hoeveelheid pukkeltjes bezorgd waar een aardbei jaloers op zou worden. Ingesloten vindt u dan ook een declaratie voor de antihistaminica die ik in moest nemen om de gevolgen van die allergische reactie weer enigszins aan te kunnen. De betaling van deze declaratie zie ik graag van u tegemoet.

Vriendelijke groet,
Elsje.

Verboden voor wàt?

Dit pictogram siert vele paaltjes, stoplichten en lantaarnpalen in de stad. Wat zou het plaatje toch kunnen betekenen? Verboden voor wàt?

Verboden voor stinksokken?
Verboden voor sokken om te roken?
Verboden om op je sokken te roken?
Verboden om je sokken achter te laten en zelf de ruimte in te verdwijnen?
Verboden voor boomerangs?
Verboden voor gebogen uitlaten?

Dat wordt straks fietsen naar school!

*klik*

De sprong naar de middelbare

Het circus is nu echt van start. Vandaag de open dag van een van de voorkeurs-middelbare scholen met beide zoons bezocht. Favoriete onderdelen: het hypermoderne gymlokaal met mega-trampoline, het prachtige tekenlokaal, de bèta-experimenteerzolder, de goede sfeer en (niet onbelangrijk): de school is lekker dichtbij.

Over een week beginnen de CITO-toetsdagen. Drie dagen van uiterste concentratie en enorme presteerdwang en -drang. Want hoewel staatssecretaris Dijksma de rol van de CITO-resultaten wil verkleinen, geldt die dit jaar nog onverkort.

De sprong naar de middelbare school komt snel dichterbij. En al zijn het dan al kind 3 en 4, dan nog blijft het reuze spannend, ook voor hun ouders.

Scales and arpeggios

De jongste spruit heeft sinds een paar weken pianoles en is daarover erg enthousiast. Halve dagen zit ze te pielen achter de toetsen. Haar enthousiasme wordt goed opgepikt door de docente, waarvan ze ook het volgende liedje opkreeg om te oefenen. Doordat ze onderstaand filmpje erbij kan bekijken is dit liedje natuurlijk superfavoriet, hoewel Elsje moet toegeven dat de macaroni-cha-cha-cha het ook goed doet (helaas zonder filmpje).

Dubbelganger (VIII)

Afgelopen weekend keek Elsje een stukje Bert Visscher. Door de naweeën van de griep had ze voor die druktemaker die ze normaal gesproken erg leuk vindt, geen puf. Zonder geluid ging het nog wel. En toen viel haar ineens op dat Bertje een dubbelganger heeft!

Aanschouw: Bert Visscher en zijn dubbelganger, acteur Peter MacNicol (bekend uit Ally McBeal, 24, Numb3rs)...

Alfabetisch stokje

Elsje gapte dit stokje bij hem. Bedoeling is dat je in de adresbalk van de browser om beurten de letters van het alfabet intypt en dan de bovenste URL overneemt die getoond wordt. Hoe ziet dat er bij Elsje uit?

a: het blog van Anders
b: de boekgrrls
c: het blog van Sjaak: coppicoppi
d: Elsjes droomblog: doornelsje
e: dit blog
f: het blog van Freaq
g: google: maar wel een gepersonificeerd geheel
h: hotmail: het mailadres dat zij gebruikt voor webgedoe wegens de prima spam-vanger
i: filminfo: Internet Movie Database. (sorry, Marc, Elsje komt klaarblijkelijk vaker bij de filminfo dan bij jou terecht...)
j: het blog van Elke: een jaar vrolijkheid
k: productvergelijkingen: kieskeurig
l: Elsjes leesblog: elsjelas
m: het blog van Daniel: Melancholia
n: de Nederlandse Wikipedia
o: //
p: het blog van Pierre du Coin: waarom is hij eigenlijk al zolang stil??
q: het blog van Jacq
r: het blog van Renske: roezemoezen
s: voor gewone mail: sylconia
t: ultrakorte emoties: twitter
u: het laatste nieuws: nu.nl
w: zoek je iemand?: wie o wie
y: kijkgenot: youtube
z: het blog van Zero

Eens kijken aan wie Elsje dit stokje door kan geven. How about Branwen, She, Gerardinho en Henri? Doen jullie mee? Natuurlijk vindt Elsje het geen probleem, ruimdenkend als ze nu eenmaal is, als iemand anders dan bovenstaand viertal zich geroepen voelt een alfabetisch boekje open te doen. Be my guest!

Missing link - 3 (en hopelijk het slot)

Wat voorafging...

Speelgoedwinkel, 15 uur hedenmiddag: "Geen probleem, mevrouw, uw dochter mag gewoon een nieuwe puzzel uitzoeken. Wil ze hetzelfde plaatje of een ander?" Het werd dus een ander... Nu alleen nog maar hopen dat dit exemplaar wel compleet is.

Uniek of gewoon de zoveelste?

'Time will tell' of Obama meer unieks zal achterlaten dan het feit dat hij het eerste zwarte presidentschap van de VS bekleedde. Een aanwijzing voor zijn stijl vind je in het filmpje van de eedafleggingen van de Amerikaanse presidenten vanaf Roosevelt. Haperend legt Obama de eed af maar hij laat zich daardoor niet van zijn stuk brengen...



Wat Elsje verder opvalt: de president wordt in de loop der tijd steeds meer gepositioneerd als een man die het niet alleen doet. Zo zijn de First-Ladies-to-be vanaf Lyndon B Johnson aanwezig, en mogen hun kinderen aanschuiven vanaf Bill Clinton. Voor de dames is aanvankelijk slechts een 'stand by your man'-rol te vervullen, maar al snel (vanaf Nixon) worden zij gepromoveerd tot bijbeldrageres. Van Hillary Clinton kan Elsje het niet zien, maar Michelle Obama draagt zeker niet de bijbel waarop de eed wordt afgelegd. Toch is (zijn?) zij overduidelijk meer dan een leuk decoratief elementje in deze show. Dit zal zich vast en zeker ook doorvertalen naar haar rol in de presidentiële periode van hun man, zoals ook Hillary Clinton zich niet liet beknotten tot 'vrouw-van'.

Nog even iets dat Elsje bezig houdt: praat Dzjordzj Dabbeljoe nou vreselijk met consumptie of is het regen die God stuurt om zijn medeleven met de trieste periode die zal aanbreken naar diens inauguratie te betuigen?

Naschrift: de foto op de voorpagina van de Volkskrant laat zien dat Michelle wel degelijk de bijbel vasthoudt. Jammerdepammer!

Met dank aan loekgrrl Elka

Ome Gerrit

Ome Gerrit is dood. De Godfather van het toppunt van het Nederlandse culinair genot in de tweede helft van de vorige eeuw: appelmoes met een roze geconfijt kersje. In 1982 het slachtoffer van een brute ontvoering. Boze tongen beweren dat dat wegens een aangebrande Wiener Schnitzel was. Dat geld je niet overal uit kan redden bleek toen hij moest brommen wegens belastingontduiking. Uiteindelijk betaalde hij alsnog 60 mln €. Dat zou Elsje trouwens ook wel willen: zoveel verdienen dat belastingontduiking zo lucratief wordt.

Elsje heeft, zoals zovele landgenoten, ook een portie herinneringen aan de etablissementen van Ome Gerrit. Degene die zich als eerste opdringt, is die waarin Elsje en vriendin A. een jaar of 12/13 waren en door de tante van A. meegenomen werden naar motel Sassenheim. Daar werkte namelijk een vriendin van de zus van A. in de bediening.

Zomaar uit eten! Zomaar met de tante van je vriendin meemogen! Wow! Elsje was zwaar onder de indruk. En haar verwachtingen waren hooggespannen toen ze de lobby van het motel betraden en naar de eetzaal geleid werden.

Het eten viel (natuurlijk) tegen. Doperwten die als groene kleffe bolletjes onceremonieel op een bord gekiept waren met daarnaast dito oranje staafjes die voor worteltjes moesten doorgaan. Dit alles werd gecompleteerd door een stukje vlees dat een treffende gelijkenis met de zolen van Elsjes gymschoenen vertoonde. Het enige echt heel lekkere waren de gebakken aardappeltjes die in een apart wit stenen schaaltje op tafel kwamen (met de onvermijdelijke appelmoes met kers, ja, die ontbrak ook aan dit maal niet).

Alles werd door de vriendin van de zus van A. met de nodige flair en vriendelijke glimlachjes geserveerd. En ondanks de belabberde kwaliteit van het eten gaf de tante haar dus een vette fooi.

En zo kon het komen dat Ome Gerrit weer een stukje dichter bij de opbouw van zijn 60 mln belastingschuld kon werken...

Geld gezocht

Leiden, ergens eind jaren '70. Elsje mocht met haar zussen in een vakantie naar de bioscoop. Tegenwoordig niets bijzonders meer, maar toendertijd ging een kind van Elsjes leeftijd echt niet vaker dan één keer per jaar naar de bioscoop. En dus was zo´n bezoek Eén Groot Feest. De voorstelling van die dag was een Golden Oldie: The Sound of Music, gegarandeerd genieten voor een groepje jonge meisjes.

Verbijsterd was de moeder van Elsje dan ook toen Elsje alleen thuiskwam, hartverscheurend huilend. Nadat moeders haar tranen wat gedroogd had, en voorzichtig probeerde te achterhalen wie haar meiske iets aangedaan zou hebben waardoor ze zo overstuur was, of dat (één van) de zussen iets overkomen was, kwam het hoge woord eruit: "O mama, de film was zoooo mooi!"

Niet alleen Maria en de Von Trapp-familie maakten dat bioscoopbezoek tot een onvergetelijke herinnering. Ook het voorprogramma kan Elsje zich nog levendig voor de geest halen. Het betrof een tekenfilm, een 1001-nacht-achtig sprookje over drie zeer hebzuchtige sultannetjes. Het verhaal was opgeleukt met liedjes waarvan Elsje er nog steeds één kan meezingen:
"Geld, geld, geld, geld
Is het enige dat telt"
Dit zongen de dikbuikige sultannetjes terwijl ze in een soort Madness-loopje achter elkaar aan stapten.

Elsje gaat de hulp van haar lezers weer inroepen. Ze is namelijk op zoek naar iemand die weet hoe dat filmpje heette. En dan natuurlijk nog het liefst een linkje naar het desbetreffende filmpje... Plies, plies? (*smekende puppy-ogen*)

Mijn leven

Zij vroeg naar Elsjes handtasje. Maar ze was ook nieuwsgierig naar de inhoud... Oef, nou moet je weten dat Elsje haar handtas (maar vooral verwijzend naar de inhoud) 'mijn leven' noemt, dus... Elsje proudly presents:

MIJN LEVEN

Allereerst het stoffelijk omhulsel. Momenteel is het zwarte rugzakje van soepel zwart leer (Beardesign) favoriet, vandaar dat die op de foto staat. Gekocht met vriendin A. De vorige tassen trouwens ook. A. en Elsje hebben namelijk een tassen-relatie (en een schoenenrelatie maar daar heeft Elsje een ander blog voor).



En dan dus de inhoud. Hou je vast.



Op de foto:
- papieren (rijbewijs, paspoort en autopapieren)
- portemonnee (uitpuilend van de pasjes, helaas niet van het geld)
- pasjes die niet meer in die portemonnee passen maar wel mee moeten (bv van de Citroen-assistance, je zult maar pech krijgen!)
- spulletjes voor persoonlijke verzorging (spiegeltje, nagelknippertje en -vijltje, mini-verpakking deodorant)
- kantoorspulletjes (USB-stick, paperclip)
- snoepjes (Elsje is momenteel helemaal into Läkerol-salmiak, maar meestal zit er ook wel Xylitol-kauwgom in haar tasje)
- pijnstillers (hoewel de voorraad aanzienlijk kleiner is dan in het pré-rookverbod-tijdperk)
- zonnebril (reden gelijk aan die van Veerle)
- Sudoku-boekje voor als Elsje zich zou kunnen gaan vervelen)

Niet op de foto
- mobieltje (gebruikt om de foto mee te nemen dus...)
- blogboekje (lag op dat moment naast de computer)
- Blistik (stond naast het blogboekje)
- Zakdoekjes (nog in gebruik)

Wie durft nog meer haar tasje en natuurlijk de inhoud ervan te laten zien?

Jeuk

Het staat geschreven en gedrukt
Men moet krabben waar het jukt

En dus is Elsje nu aan het krabben. Want wat krijgt ze een jeuk van het misbruik van het woord 'kietelen'. Zo zou Sijtje van der Lende volgens de commentatoren de Chinese schaatser Fengtong Yu kunnen 'kietelen naar betere prestaties'. Nu is een woord dat bij Elsje vooral de associatie had met leuk en gezellig met kinderen stoeien besmet geraakt. Getverderrie.

Gewoon een beetje vrolijkheid

Omdat Elsje nog steeds niet up&running is hier een filmpje dat ze gisteren zag, bij het zappen vanaf de bank, onder haar dekentje... en waar ze even vrolijk van werd.

PS Omdat insluiten 'op verzoek' uitgeschakeld is, moet je hier klikken om de clip in zijn geheel te zien.

Ziek-teevee

De afgelopen dagen bracht Elsje afwisselend door in bed of onder een dekentje op de bank. Haar bezigheden bestonden vooral uit slapen, neusspray of pijnstillers toedienen, en tv-kijken. Wat op zo'n moment echt heerlijk is, mits het niet teveel concentratie vergt. Gelukkig was er snooker en tennis: sporten die je rustig binnen kunt laten komen, en kon Elsje haar hart ophalen aan oude series.

Zoals de onderstaande aflevering van Are you being served?. Nog even heerlijk als vroeger!


Of Knight Rider, waarin de immer sympathieke Michael Knight met zijn supersonische auto (Kitt) het kwaad in de wereld bestrijdt.

En wat dacht je van Little House on the Prairie, met het schatje Laura Ingalls en de heerlijk gemene Nelly. Deze mierzoete serie werd losjes gebaseerd op de absoluut niet mierzoete boeken van Laura Ingalls zelf, die Elsje als kind verslond. Maar dat is een gegeven dat een andere keer maar eens uitgewerkt moet worden.

Come to think of it, ineens valt Elsje een opvallende gelijkenis tussen Michael Knight en Charles Ingalls op!

Gelukkig kon ze vanaf een bepaald moment ook weer wat lezen (zie dit en dit) want je wordt toch wel een beetje gaar van al dat tv-kijken...

Wist u dat...

... het vandaag Orthodox Nieuwjaar in de Oekraine is? Vast niet. Elsje wel, want die is de bofferd geweest die de prachtige Paul Baars Streetwise-kalender 'gewonnen' heeft. Bij hem. Lang leve de blogosfeer!

Hatsjoe!

Elsje is zo vreselijk verkouden geworden vandaag dat ze het blogje over Theo Maassen maar even laat voor wat het is. Komt in het boekje terecht, voor ooit. Nu gaat ze nog een kopje thee drinken om warm te worden en dan lekker naar bed. Lezen en daarna slapen. Als ze tenminste zichzelf niet wakker houdt met haar genies.

Hatsjoe!

Kom hier gerust terug, dit virusje is niet overdraagbaar via blogs...

Winterkost

Deze dagen vliegen de erwtensoep, boerenkool en hutspot de winkels uit. Het is dan ook echt weer voor stevige Hollandse winterkost.

Als kind gruwde ze van alle soorten dikke soep (lees: bruine bonensoep, erwtensoep, linzensoep). Brr. De kleur, de lobbige substantie, de geur vooral ook. En daarnaast hield ze absoluut niet van stamppotten. Ook al zo'n foute substantie, plakkerig in je mond, met van die papperige groenten erdoorheen en van die rubberige worst. Jakkes.

Ze was niet de enige: ook haar zussen vonden de stamppotten die in de winter regelmatig op tafel stonden erg vies. En dan vooral als het zuurkool was. Inmiddels begrijpt Elsje de maar amper ingehouden woede waarmee haar moeder op het gechagerijn van haar dochters reageerde; ze zouden verdomme toch gewoon 'dank je wel dat je weer zo'n gezonde maaltijd voor ons kookte' kunnen zeggen? En dus dreigde moeders met: 'zolang jullie dit niet lekker vinden, eten we elke week zuurkoolstamppot, en pas als dat ooit gebeurt, nooit meer'. Elsje en haar zussen konden alleen maar van weerzin bibberen.

En dus aten ze wekenlang zuurkoolstamppot, tot de vindingrijke oudste zus van Elsje een briljant plan verzon. Op een avond, toen de zuurkoolstamp dampend op de bordjes van de meiden lag, gaf ze haar zusjes een teken. Daarop begon elk van hen met een gemaakte glimlach op het gezicht haar bordje leeg te eten. Als antwoord op de vraag van moeders of ze nog een beetje lustten, antwoorden ze stuk voor stuk. 'Dank je, mam, het was heerlijk maar ik zit vol.'

Bij het afruimen van de tafel gaven de zussen elkaar een stevige handdruk. Gezamenlijk vertelden ze hun moeder dat dit dus de laatste keer was dat ze zuurkoolstamppot zouden hoeven te eten. Elsje moet het haar moeder nageven, die schoot hardop in de lach en hield zich aan haar belofte: zolang Elsje thuis woonde, heeft er nooit meer zuurkool op tafel gestaan.

Het gekke is dat Elsje stamppot inmiddels heerlijk vindt. Zuurkool met stip bovenaan. Een beetje ruimte geven aan de smaak van je kinderen is dus zo slecht nog niet.

Geïnspireerd door Mijmerlijn.

Hoe kan het ook anders?

Vanmorgen in de krant een stukje over een relatief vrije Reformatorische School. Hier mogen meisjes in deze kou wel in broek naar school komen, ze kunnen zich dan in de fietsenstalling omkleden in de in deze kringen verplichte lange rok. De kledingvoorschriften gelden namelijk pas vanaf het schoolplein. Iets waar ze op de andere reformatorische school die in het stukje voorkwam niet over peinsden.

Oei, oei! Elsje ziet hier een prakische gristen aan het werk. Want de kledingvoorschriften voor dit soort scholen zijn geen schoolvoorschriften maar leefvoorschriften: gij zult als vrouw nimmer een broek dragen!! Want, zoals een reformatorische studiegenoot van Elsje haar ooit toebeet: "want dan ben je als vrouw eigenlijk een man en dat vindt God niet goed!". Dat een broek niets met het soort dat lijf daarin woont te maken heeft, was nog niet helemaal tot deze jongen doorgedrongen.

Maar toen zag ze de naam van de directeur van de school: Jan Kettelarij. Ja, met zo'n naam kan je dit soort Praktische Goddeloosheid verwachten. Toch?

Missing link - 2

Een reactie op het ontbrekende stukje!

Geachte mevrouw,

Het spijt ons dat uw puzzel niet compleet is. Wij bieden u bij voorbaat onze excuses aan voor het ongemak.

De Ravensburger puzzels worden met de grootst mogelijke zorgvuldigheid gestanst. Ondanks scherpe controle blijkt het helaas toch mogelijk dat ergens tussen het stansen, verpakken en later weer uitpakken een stukje verloren gaat. Uw klacht wordt in ieder geval doorgegeven aan de afdeling kwaliteitscontrole van onze fabriek.

Om uw puzzel zo snel en gemakkelijk mogelijk te vervangen, raden wij u aan de puzzel om te ruilen bij de winkelier waar u uw puzzels meestal koopt. Wij vergoeden de puzzel weer aan hem.

Op deze manier wordt uw klacht het snelst en hopelijk naar uw tevredenheid afgehandeld.

Met vriendelijke groet,
Ravensburger BV

Afgezien van het feit dat het een standaardbriefje is dat je een 8-jarige natuurlijk niet toestuurt (Mama, wat is stansen? Mama wat is kwaliteitscontrole?) is dochterlief natuurlijk wel tevreden want ze krijgt een nieuwe puzzel!

Op zoek naar een nieuwe baan (2)

Op zoek naar een nieuwe baan? Overweeg dan maar eens om voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken te gaan werken! Hoewel, werken?

Hartverwarmend

Alexander Numankade in Utrecht, 9 uur vanmorgen

Dom?!

Sorry hoor, maar is die man van om de hoek nou de enige man ter wereld die nog niet weet dat het starten van de automotor en dan pas gaan krabben driedubbel dom is?

1. het kost waanzinnig veel brandstof en is dus au voor de portemonnee
2. het kost waanzinnig veel brandstof en is dus au voor het milieu
3. het is slecht voor de motor en is dus uiteindelijk ook au voor de portemonnee

Hieronder wat linkjes waaruit blijkt dat echt tout Nederland dit dus wél weet. Elsje denkt dat ze die man van om de hoek morgen toch maar aan gaat spreken. Tenzij het zo koud is dat ze zich binnenshuis opsluit natuurlijk...

groen op weg; zuinig rijden; tips om te besparen: invloed van het weer; huishoudplaza; 101 tips voor zuinig rijden; kassa

Meeneuriën maar!

Dit vindt Elsje een heel leuk en mooi gemaakt reclamefilmpje. Lekker wijsje ook om mee te neuriën! Maareh... ze kan maar steeds niet onthouden welk product het nou aanprijst. Enne, was dat nou niet juist de bedoeling van een reclamefilmpje, dat je de eraan gelieerde productnaam zou onthouden???

Op zoek naar een nieuwe baan

Elsje is zo'n meisje dat altijd haar ogen open houdt bij het doorbladeren van kranten en tijdschriften. Niet alleen de teksten van de artikelen, maar ook de personeelsadvertenties trekken zodoende haar aandacht. Vandaag een mooi stelletje in de Volkskrant.

Als een kwartet bij elkaar geplaatst:
1. Word adviseur van de minister van Financiën! (29 vacatures)
2. Bouwer van het Financiële Stelsel (10 vacatures)
3. Aandeelhouder voor de Staat (12 vacatures)
4. Financier en risicomanager staatsschuld (schaal 10, 11 en 12, dus vast ook meer dan één vacature)

Het ziet ernaar uit dat Bos' ingrijpen in de kredietcrisis nog leuke werkgelegenheid oplevert. Dat wordt dus extra krimpen bij andere departementen om de doelstellingen van het programma Vernieuwing Rijksdienst te kunnen halen. Bijna zou Elsje het jammer vinden dat ze geen economie-achtergrond heeft. Bijna hoor, bijna.

Uitgerookt

(bron: brochure Tafel van Elf, Expertisecentrum Rechtshandhaving)

Vandaag een berichtje in de krant: het rookverbod in de horeca wordt op grote schaal genegeerd. Aldus Clean Air Nederland in een brief aan Minister Klink. Gek toch dat Elsje alleen maar in tenten komt waar men zich keurig aan het verbod houdt. O nee, dat klopt niet helemaal.

De man die in augustus een sigaret aanstak aan de bar in het restaurant waar Elsje en Sjaak met de kinderen gingen eten was natuurlijk een overtreder van het rookverbod. Al was het dan een onbewust overtreder (toen Elsje hem vroeg niet binnen te roken, schrok hij van zichzelf en maakte direct zijn peuk uit. Later ging hij buiten roken), het was toch een overtreder.

De man die in het 'wij zijn rookvrij'e hotel zat te roken deed dat volgens de eigenaresse toen Elsje daarover ging klagen 'alleen maar als de gasten naar bed waren'. En dan moest 'vader toch kunnen roken want dan had niemand er toch last van'? Hoe kon het dan toch voorkomen dat Elsje langs die walgelijke walm moest lopen? Ja, deze laatste categorie, de bewuste overtreders, daar gaat het om. Mensen die weten dat roken in de horeca verboden is maar altijd wel een vergoeilijkende smoes klaar hebben waarom roken in hun geval natuurlijk wel zou moeten mogen.

He bah, nou was Elsje van plan haar stukje vooral te richten op het feit dat ze vindt dat het rookverbod dus wel goed nageleefd wordt en nou zit ze te zeurpieten over die ene bewuste overtreder. En dat terwijl ze best weet dat honderd procent naleving van welk verbod of gebod dan ook een utopie is en zal blijven.

Laat ze dan nog maar eens benadrukken dat ze het zo heerlijk vindt dat ze nu gewoon een restaurant of een café binnen kan zonder dat ze van te voren medicijnen moet innemen. Zonder dat ze daar zelfs maar bij hoeft na te denken! Hoera. Elsje hoopt zo dat Klink zijn poot stijf houdt en dat het rookverbod nog een Lang en Gelukkig Leven beschoren is.

Wokken

Als Elsje met louter volwassenen uit eten zou gaan, zou ze er nog niet dood gevonden willen worden, maar in het geval van een Nieuwjaarsdag-NSG-etentje is het lokale Wokrestaurant een prima plek om te vertoeven.

Favoriet gerecht bij de kinderen: kipfilet met champignons, gewokt in zoetzure saus. Dit keer nam een van hen trouwens ook iets anders: een gewokt biefstukje. En dus hebben ze de hele weg terug naar huis de schnabbel danwel het wegens-sponsoring-verplichtgesteld-optreden van Olympische sporter Dennis van der Geest aangehaald: 'Kip zoetzuur of Beef teriyaki'.

Hoe?

Elsje beloofde haar nog eens op deze plek te melden hoe ze haar stukjes schrijft. Bij deze lost ze die belofte graag in.

Ideeën voor stukjes komen op verschillende manieren in Elsjes hoofd terecht. Door iets in de krant, een nieuwssite of op de radio. Een raar berichtje of juist iets bloedserieus. Een gesprekje waarvan ze een flard opvangt. Een brief die ze krijgt. Iets dat haar of iemand in haar omgeving overkomt.

In het geval van een raar berichtje zou een stukje daarover direct op Elsjes emoties terecht kunnen komen, in andere gevallen moet er vaak nog enige rijping plaatsvinden. Want vaak wil Elsje in dat geval een punt maken. En dat punt verdient zorgvuldig formuleren. Dat duurt meestal wel even.

In het hoofd wil niet zeggen dat het ook al 'op papier' staat. Elsje heeft namelijk oneindig veel meer ideeën dan er stukjes haar blog halen. Maar wat bepaalt nou of iets op haar blog komt? Vaak is het de tijd. Op rustige dagen is de kans groter dat er een stukje gepubliceerd wordt dan op drukke dagen.

Maar de pareltjes wil ze natuurlijk niet vergeten. Daarom heeft Elsje, in navolging van Ina, bovenstaand opschrijfboekje waarin ze die opschrijft. Een soort appeltje voor de dorst. Voor op een inspiratieloze dag. Dan pakt ze het boekje erbij, bladert er eens wat in om daarna aan de slag te kunnen gaan met wat er nog in het vat zat. Zoals dit blogje, dat als 'hoe schrijf ik een blogje (Elke)' in het boekje stond.

O ja, Elke vroeg nog op welk moment de titel zich aandient. Geen idee. Die komt eigenlijk altijd vanzelf, vroeg óf laat. Ze zijn niet altijd even raak, dat geeft Elsje direct toe; ze is geen koppensneller. Wel vond ze altijd dat-ie kort moet zijn. Maar pas had Freaq zo'n geweldige titel dat ze daarvan helemaal teruggekomen is.

'Hoe schrijf jij?' was de vraag die Elke stelde. Hierbij het antwoord. Elsje stelt 'm op haar beurt graag aan jullie die dit weer lezen!