Kattig

Je hebt kattenmensen en hondenmensen. Hondenmensen prijzen de trouw van hun viervoeter, kattenmensen verafschuwen die juist, en geven op hun beurt op over de onafhankelijkheid van hun eigen huisdier, dat dan weer weerzinnwekkend is voor hondenmensen. Kattenmensen hekelen de hondenneuzen in mensenkruizen, hondenmensen de scherpe kattennagels in mensenmeubels. Slechts zelden kom je iemand tegen die zowel van katten als van honden houdt.

Elsje is een echt kattenmens. Al toen ze klein was, was de toenmalige zwarte poes Allende een bron van kinderknuffelplezier. Allende sliep bij voorkeur in Elsjes bed. Hoewel het eigenlijk een kreng was: je moest niet met blote benen langs het traphekje lopen, dan ontvelde ze die direct. Ook moest ze diep verdoofd worden om haar mee te kunnen nemen naar de dierenarts. Die woonde godzijdank een paar huizen verderop, zodat, na de moeizaam verlopen behandeling die vele schrammen opleverde, hij slechts de tuindeuren open hoefde te zetten. Dágen later kwam Allende weer hooghartig binnen, gedreven door honger maar diepbeledigd. Pas als je haar eindeloos had geaaid was ze genegen je het haar aangedane leed te vergeven en kwam ze weer bij Elsje op bed slapen.

Toen Elsje op kamers ging, was er daar natuurlijk geen plek voor een kat, maar zodra ze ging samenwonen in een echt huis, werd er een tweetal uit het asiel gehaald: Ruud en Felix. Felix was de schuwheid zelve (ondanks het feit dat Elsje zelden een grotere kater gezien heeft) en dat stond in schril contrast met Ruud, de lobbigste lobbes die het liefste als een stola in je nek lag. Later kwam daar Annie bij, het allerkleinste poesje uit Engeland (een vriendin die daar woonde kon haar niet meenemen naar haar nieuwe huis en dus verleenden Elsje en haar toenmalige vriend de eerst tijdelijke, maar later permanente, opvang).

Elsje en haar vriend gingen uit elkaar. De vriend bleef met de katten in het huis en Elsje ging naar een flatje. Al snel kwam André Panter (op deze naamgeving had Elsje geen invloed: André was de naam van de vinder, Panter de naam de hem door de kinderen gegeven was), eveneens een asielkat, bij haar wonen. Deze kat was speciaal uitgezocht op kindvriendelijkheid en op binnenblijfbaarheid. Dré (zoals Sjaak hem heeft gedoopt) is er nog steeds, nog steeds is hij lief, maar binnen is hij nog maar zelden, want de flat zonder buitenspeelmogelijkheid is inmiddels verruild voor de tussenwoning met tuin.

Goed, eigenlijk wilde Elsje dit blogje wijden aan haar hekel aan honden, ingegeven door het berichtje in de Volkskrant van vandaag: 'hond van gezin bijt baby van acht dagen oud': honden stinken niet alleen, snuffelen constant in je kruis maar zijn ook jaloerse krengen. Gelukkig hebben haar vingers het hondenhaatblogje veranderd in een over liefde voor katten. En dat past toch oneindig veel beter bij het weer.