...of de gladiolen

Zoals bekend werd deze week de avondvierdaagse gelopen. Vanavond was de slotetappe. Onder begeleiding van enkele nogal luie hoempapabands, die halverwege aansloten en die de stoet zouden moeten opluisteren met hun getoeter, maar die de meeste tijd nogal stilletjes tussen het kindervolk inliepen, werden de laatste kilometers van de schoenen afgesleten. Het potje met vet van maandag werd daarom vandaag vervangen door het hondje van de slager, met vele variaties op dat thema. Er blijkt heel wat te rijmen op 'lopen'.

Vlak voor de finish is de traditionele toejuichplek van de school. Daar werden Elsje en de kinderen bedolven onder de bloemen en het snoep. Maar welk een schrik: in de chaos was Elsje ineens het jongste kind kwijt. Gezien de verhalen in de krant over de twee Belgische meisjes die sinds een paar dagen vermist worden, gingen er bij Elsje allerlei horrorscenario's door haar hoofd. Pure paniek! Gelukkig bleek ze met een grote zus te zijn meegelopen en zo stond het tweetal op hun dooie gemakje aan de meet te wachten. Pfjoe!

Van Sjaak kregen Elsje en de kinderen prachtige gladiolen. Bij de Nijmeegse vierdaagse, waar de lat toch wel een stukkie hoger ligt dan bij deze avondtippel, is het begroeten van diegenen die de eindstreep halen met een bos gladiolen een goede gewoonte. Men roept dan daarbij: 'de dood of de gladiolen!'. Als je de gladiolen hebt gehaald, heb je het geheel overleefd. Dit gebruik schijnt iets te maken te hebben met gladiatoren, maar daar weet Elsje het fijne niet van. Doet er ook niet toe. Sjaak en Elsje hebben de gladiolen maar afgegeven bij de vriendin die deze week haar derde chemokuur gehad heeft. En nou maar hopen dat die helpen de dood de komende 50 jaar op afstand te houden.