Tompouce

Naast pannenkoeken waren er bij Elsje thuis ook regelmatig gebakjes als er iets te vieren viel. Voor de zussen was het gebakje meestal een moorkop, Elsje en haar moeder gaven de voorkeur aan een tompouce.

Het lekkerste was die als-ie knapperig vers bladerdeeg had, met van die gele, sterk naar vanille smakende bakkersroom ertussen. Die natuurlijk knalroze moest zijn, of, op Koninginnedag, feloranje. Angst voor kleurstoffen in voedsel was er toen nog niet.

En waren de tompoucen in de winkel op, dan kon je altijd nog uitwijken naar een doe-het-zelf-pakket. Enkele plakken bladerdeeg, poeder dat met melk een slap aftreksel van banketbakkersroom vormde en glazuur dat je au bain marie moest laten smelten.

Het is onmogelijk om een tompouce netjes met een gebaksvorkje te eten, met je vingers gaat dat het beste. Bovenkant eraf, even aan de kant leggen, de rest in de hand nemen en voorzichtig afhappen. Tot slot de bovenkant, ook uit de hand.

Helaas bestaan de tompoucen van vroeger niet meer. Zelden is het bladerdeeg nog knapperig, en de gele room is allang vervangen door een soort lichtgeel schuim. Zo ook in roombroodjes, zonde, zonde, zonde!

Toch kon Elsje de verleiding niet weerstaan en dus staan er zo, bij de start van het optreden van het Nederlands elftal op het WK, oranje tompoucen op tafel. Uit jeugdsentiment. En dan zullen ze ongetwijfeld ook weer prima smaken, alleen anders dan vroeger, alleen anders.