Der Laan uitgestuurd

Lousewies van der Laan heeft door haar poot eindelijk eens stijf te houden het kabinet laten struikelen. Dit keer kon Balkje cs echt niet meer om de Kamer heen. Want dat is wat dit kabinet keer op keer heeft gedaan: de wil van de Kamer totaal in de wind slaan, en niet zomaar, nee, met een partij arrogantie en minachting voor de parlementaire democratie waar je eng van wordt.

Elsje moet toegeven dat onze eigen tovenaarsleerling, oftewel JP, eigenlijk best getalenteerd is gebleken. Zijn eerste kabinet viel al snel, na 87 dagen om precies te zijn. Dat was natuurlijk een zegen voor het land want met de LPF in de regering was, zeker in de nadagen van de moord op Pim waarin de LPF-ers over elkaar heen buitelden om toch vooral de nieuwe Pim te worden (Pim zou het zo gewild hebben!), natuurlijk geen land te bezeilen ehh... te besturen.
Maar niet getreurd, uit een beker waar het oor vanaf gebroken is kun je nog prima drinken. En dus werd rap een nieuw JP-kabinet in elkaar gezet, dit keer met behulp van D66. Maar ook deze tweede beker van JP bleek niet stootvast en brak al snel. Dankzij de paashazen-superlijm konden de scherven weer tot een stuks drinkgerei aan elkaar geplakt worden, en dus kon dat kabinet wel door. Een minister viel en die werd eigenlijk geruisloos vervangen. Best knap toch? Heeft hij dat misschien op Zweinstein geleerd?
Nu lijkt het dan toch gedaan met de tweede JP-beker. Ben benieuwd of er nog een lijmpoging gedaan gaat worden... dan kan JP voor een record gaan. Elsje zal het Guinness recordboek nog maar even niet inlichten. Want de scherfjes worden nou toch wel erg klein.

I feel good

Vandaag heeft het oudste kind een prachtige musicaluitvoering ten gehore gebracht. Een Typisch Italiaanse Mama, Ma Benotti, werd door haar weergaloos neergezet. En ze kan ook nog een lekker potje zingen en dansen. Nooit geweten dat er in haar ook nog dit soort talenten schuil ging!

Nu loopt Elsje het muzikale hoogtepunt te neurien, I feel good, van James Brown. In de musical door Pa Benotti gezongen. En het klopt: Elsje voelt zich uitstekend!

Dennis

Ook Elsje is een tikje voetbalmoe en dus heeft ze tijd voor een blogje. Deze weken heeft ze weer veel tv gekeken, want veel voetbal, en dus ook weer veel reclames gezien.

Het is haar opgevallen dat er de laatste tijd steeds vaker verhalende reclames zijn. Reclames waar in de loop van de 'jaren' een ontwikkeling zit van de hoofdpersoon, waar je mee mee kunt leven en die steeds aansprekender en sympatieker wordt.

Zo is er Jochem de Bruin van de Rabobank. In het begin een beetje een Lulletje Rozenwater, die op een internationale bijeenkomst in steenkolenengels trots over de boerenleenbank vertelt, met boerderijgeluiden-producerend publiek in de zaal. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met Jochems vader en heeft Jochem een Zweedse vriendin gekregen. Zij blijkt al kinderen te hebben, dus wellicht wordt onze Jochem in de nabije toekomst onderdeel van een NSG...

Belangrijk onderdeel van de Jochem-reclames zijn zijn stiff-upperlip-Britse concurrenten die in het begin koeiengeluiden maakten maar al snel stil werden. En hem nu telkens tegenkomen, in Frankrijk, op safari, in de sauna, you name it. Humor, niet om van de banken te rollen, nee, beschaafde humor. Zoals de Rabobank wil zijn: degelijk en beschaafd maar wel voor normale mensen zoals Jochem.

Stukken minder beschaafd, meer zoals Elsje zeg maar, is Dennis. Je kent hem wel, Dennis van der Ven, Citroëndealer. Die overenthousiaste verkoper die liever in een bestelauto slaapt dan bij zijn vrouw, die Jan en alleman opbelt om zijn producten te slijten en die Jehova-getuigen de stuipen op het lijf jaagt door ze binnen te vragen en ze vervolgens probeert te bekeren tot de Citroën-verering. Een tikkie over the top misschien, maar wel grappig.

Opvallend is dat Elsje geen voorbeeld van een dergelijke verhalende reclamcampagne met een vrouw in de hoofdrol kan bedenken. Nee, als er een vrouw in de hoofrol is, dan gaat het toch om verkopen van producten met sex, aan mannen. En daar gaat Elsje niet voor. Zo zou ze nooit in een Renault willen rijden, sinds die adverteren met schuddende vrouwenbillen in strakke broekjes om de nieuwe konten van de auto's aan de man te brengen. Elsje is en blijft voorlopig Citroënfan. En Dennis? Die mag blijven, wie weet ruilt Elsje haar mol nog wel eens in voor een andere Citroën.

Burengerucht

Dit weekend waren Sjaak en Elsje in Maastricht. Sjaak had namelijk de wens om, net als de afgelopen twee jaar, mee te rijden in de tourversie van het NK wielrennen en Elsje bedacht dat dat prima te combineren zou zijn met een bezoekje aan het Bonnefanten.

Maar het voorgenomen museumbezoek viel in het water. Doordat er van alles tussen kwam, kwamen ze zaterdag pas tegen 16 uur aan in Maastricht (heeft die stad eigenlijk een bijnaam, zoals Amersfoort de Keistad en Utrecht de Domstad worden genoemd?), alwaar hun hotel niet alleen op spuugafstand van de Markt, maar ook direct aan het parcours van het NK bleek te liggen. Op dat moment werd de vrouwenkoers verreden, en zagen Elsje en Sjaak dat die gewonnen werd door door Marianne Vos. Niks geen Bonnefanten dus, deze zaterdag.

Zondagochtend moest Sjaak om half 8 aan de start staan, en dat hield in dat hij om 6.15 uit bed moest. Oef, da's vroeg voor een zondag. Maar gelukkig hadden Sjaak en Elsje daar rekening mee gehouden. Ze waren vroeg gaan eten, hadden daarna nog een beetje voetbal gekeken en lagen al vroeg op één oor. Helaas hadden de bovenburen in het hotel een geheel ander bioritme voor ogen, waarbij een hoop herrie hoorde tussen 1 en 5 uur 's morgens.

Met minder dan vier uur slaap voelde Elsje zich dan ook geradbraakt. Nadat ze haar Sjaak had aangemoedigd en ze samen de eerste twee rondes van de heren profwielrenners hadden gezien, zijn ze maar terug naar huis gegaan. Op tv hebben ze vervolgens gezien hoe Michael Boogerd de titel bij de heren veroverde.

Dat Bonnefanten komt de volgende keer wel weer. Dan niet vergeten oordopjes mee te nemen, want de hotelkamer was verder geweldig.

Nicht

Elsje heeft goede herinneringen aan een logeerpartijtje bij haar Favoriete Nicht. Dat was in 1982, dus Elsje zat net op de middelbare school en de nicht was eerstejaarsstudent in Amsterdam. Superstoer nam de nicht Elsje mee naar de late filmvoorstelling van Garp. Superstoer, want het was Elsjes eerste keer naar de late film en bovendien was Garp voor boven de 12 jaar en ouder en dat was Elsje nog (net) niet.

The world according to Garp, zoals de film voluit heet, met in de hoofdrol een magnifieke Robin Williams, opent met een scene van een zwemmende, blote baby, met daaronder 'When I'm 64' van de Beatles. Doordat degene die het liedje schreef, Paul McCartney, afgelopen week 64 werd, moet Elsje er telkens aan terugdenken. De studentenflat, de macaroni, de tram, de bioscoop, het verlichte Amsterdam, het matrasje op de grond en de supergave klok met knikkers, zijn onlosmakelijk verbonden met deze film.

Toen Elsje zelf studeerde, heeft zij voor een op dat moment 11-jarig nichtje ook een logeerpartijtje georganiseerd. Toen keken ze Ruthless people, met Bette Midler. Wie weet heeft dat nichtje op haar beurt weer onuitwisbare herinneringen aan die film, zoals Elsje die heeft aan Garp. Elsje gunt het haar van harte.

Koreaantjes

Het WK is in volle gang, en Elsje ziet best veel wedstrijden. Zeker omdat ze meedoet aan een poule. Voor het eerst in haar leven, want toen ze een jong meisje was, heeft Elsje ooit besloten om NOOIT te wedden, en daar hoort een poule ook bij. Maar goed, als de mannen in het gezin meedoen en het gaat om niks, ach... principes heb je zodat je ze over boord kunt zetten!

Vanavond is er Korea - Zwitserland en Togo - Frankrijk. Nu zal heel Nederland voor Korea zijn omdat dat land een Nederlands bondscoach heeft. Zo ook Elsje, zij het om heel andere redenen.

Die reden voert ons terug naar de Olympische Spelen van 2004. Hierin stond Korea tegenover Denemarken in de finale van het vrouwen handbaltoernooi, een retespannende wedstrijd van sportvrouwen uit de wereldtop. Een titanenstrijd zelfs, die eindigde in een 38-36 overwinning van de Deense vrouwen. Heerlijk om naar te kijken, ware het niet dat het commentaar geleverd werd door Evert ten Napel. Deze oetlul had het telkens over 'de Koreaantjes'. De Koreaantjes?? Zo vreselijk denigrerend dat Elsje sindsdien per definitie voor Korea is. En tegen Evert ten Napel!

Ban deze reclame

De laatste weken is er op de tv een commercial van Wanadoo, met daarin twee pinguins die samen de wereld afreizen. Dit om aan te geven dat Wanadoo verdwijnt en voortaan Orange zal heten.

Onder deze commercial zit het heerlijk romantische nummer van Michel Fugain gemonteerd: Une belle histoire. Elsje wil hier graag tegen protesteren: dit liedje mag alleen op 'Radio Tour de France' gedraaid worden!

Voor de liefhebber hier nog even de tekst van dit prachtige chanson...

Une belle histoire
Michel Fugain

C'est un beau roman, c'est une belle histoire,
C'est une romance d'aujourd'hui
Il rentrait chez lui là-haut vers le brouillard,
Elle descendait dans le Midi.

Ils se sont trouvés au bord du chemin
Sur l'autoroute des vacances,
C'était sans doute un jour de chance.
Ils avaient le ciel à portée de mains
Un cadeau de la providence,
Alors pourquoi penser au lendemain?

Ils se sont cachés dans un grand champ de blé
Se laissant porter par le courant
Se sont racontés leurs vies qui commençaient
Ils n'étaient encore que des enfants.

Qui se sont trouvés au bord du chemin
Sur l'autoroute des vacances,
C'était sans doute un jour de chance.
Qui cueillirent le ciel au creux de leurs mains
Comme on cueille la providence
Refusant de penser au lendemain.

C'est un beau roman, c'est une belle histoire,
C'est une romance d'aujourd'hui
Il rentrait chez lui là-haut vers le brouillard,
Elle descendait dans le Midi.

Ils se sont quittés au bord du matin
Sur l'autoroute des vacances
C'était fini le jour de chance
Ils reprirent alors chacun leur chemin
Saluèrent la providence
En se faisant un signe de la main

Il rentra chez lui là-haut vers le brouillard
Elle descendue là-bas dans le Midi.

C'est un beau roman, c'est une belle histoire,
C'est une romance d'aujourd'hui.

Ja, ja, ja, ja, yes?

Toen Elsje nog jong was, las zij met haar zussen de Donald Duck. Elke week sprintte zij naar huis om toch vooral maar de eerste te zijn die het begeerde weekblad te pakken kreeg. Helaas, hoewel zuslief weliswaar later van school wegging, maar op de fiets naar huis mocht komen, werd Elsje vaak vlak voor het bereiken van het ouderlijk huis ingehaald. Zodat ze alleen nog maar kon hopen de Duck te kunnen lezen vlak voor de volgende sprintronde inging. Dit duurde totdat Elsje er genoeg van had en van haar zakgeld een abonnement op het maandblad Mickey Mouse nam. Een rib uit het lijf van haar spaarvarken, maar lekker helemaal alleen voor haar.

Eigenlijk was er toen zij puber was, niet echt een geschikt blad. Ze lazen als opvolger voor de Duck wel de Tina, maar eigenlijk was die wel kinderachtig als je een jaar of 14 werd. En dan was het wachten geblazen tot je oud genoeg was voor de Viva, een blad voor jonge werkende vrouwen. Een gat van een jaar of 10 moest je dus zien te overbruggen.

Sindsdien is dat gat allang ontdekt door de bladenmakers. Een van de eerste bladen voor pubermeiden die op de markt werd gebracht was de Vlaamse Flair, op de voet gevolgd door de Yes.

De tijd heeft niet stilgestaan, de schappen puilen uit van de enorme hoeveelheden bladen, met voor ieder wat wils. Ook de al bestaande bladen zijn met hun tijd meegegaan. Was Yes ooit een blad voor meisjes over make-up, verliefdheid en vriendschap, draait het nu om: 'Relaties, vrijen, mode, beauty, op jezelf wonen, shoppen, internet, astrologie en uitgaan. Yes biedt ontroerende, waargebeurde verhalen van lezeressen, onthullende interviews, vrolijke uitgaansreportages en trendy stapadressen. Yes houdt rekening met wat jij wilt lezen!' Klinkt meer als een blad voor 18-jarigen dan voor pubermeisjes. De ontwikkeling van Yes staat niet op zich: de site van Flair opent deze week met een enquete onder de titel 'welke coupe heeft jouw schaamhaar'. Pardon? En als klap op de vuurpijl de radiocommercial die deze dagen uitgezonden wordt. Een duidelijk volwassen vrouw kreunt 'Ja, ja, ja, ja, Yes!' en legt daarna uit dat je bij een halfjaar-abonnement op de Yes een 'mini-vibrator' kado krijgt.

Als straks de kinderen de Donald Duck fase ontgroeid zijn en er gezocht moet worden naar een nieuw week- of maandblad, dan komt de Yes voorlopig nog niet in aanmerking: ja, ja ja ja, Yes? No way!

Swenglish and Dunglish

Elsje heeft jaren geleden een echte Nilfisk-man in haar leven gekregen. Lang, blond, Zweeds, met de welluidende naam Patrik (uit te spreken op z'n Zweeds, niet op zijn Engels). En hoewel de afstand van zijn huis naar het hare toch al snel 900 km is, ben je via de digitale snelweg in een oogwenk bij elkaar in de woonkamer.

Helaas rijkt het Zweeds van Elsje niet veel verder dan het 'murdiemurdiemurdie' van de Swedish chef uit de Muppetshow en het Nederlands van Patrik bestaat uit niet meer dan 'lekker' en 'luek' (let op de spelling!), spreken zij Engels met elkaar. Maar omdat zij beiden natuurlijk geen native speaker zijn, geeft dat nog wel eens gekke vertalingen. Eigenlijk is de bewering dat ze Engels spreken dus iets teveel van het goede. Patrik en Elsje noemen hun gebrabbel Swenglish and Dunglish. Gelukkig lijkt het Zweeds erg op het Nederlands (en andersom natuurlijk ook), dus als ze niet op een Engels woord kunnen komen, biedt de moedertaal nog wel eens uitkomst.

Vanavond speelt Zweden tegen Engeland. En met de vriendschap met Patrik in haar achterhoofd roept Elsje dus heel hard: 'Go Sverige, hup!'

De tweede leg

Vandaaag zag Elsje ineens een heleboel kuikentjes rondzwemmen in de sloten langs het spoor. Kennelijk zijn de eenden aan de tweede leg begonnen. Een heel normaal fenomeen bij een soort waarbij hele nesten uitgemoord worden door roofvogels, roofvissen en maaimachines. Lukt het je als eend niet in één keer om je kroost groot te krijgen, dan doe je het toch gewoon nog een keertje over?

Een tweede leg komt niet alleen bij eenden voor. Ook mensen - meestal mannen van middelbare leeftijd - stichten na bijvoorbeeld hun scheiding wel eens een nieuw gezin met hun nieuwe, vaak jongere, partner. En hoewel Sjaak nog niet van middelbare leeftijd is en Elsje niet jong meer, krijgen ook zij regelmatig de vraag wanneer zíj nou eens aan die tweede leg gaan beginnen. Een 'liefdesbaby', zo wordt dan betoogd, is toch de kroon op je relatie! En zeker in een gezin als het hunne, met kinderen van Sjaak en kinderen van Elsje maar geen enkel kind van Sjaak en Elsje samen, zou een baby de ultieme bevestiging zijn van het nieuw gevonden geluk.

Sjaak heeft daar een mooi antwoord op bedacht: 'Als jullie nou die baby doen, dan doen wij de liefde wel'. En hoewel Elsje best wel eens nieuwsgierig is over hoe een dergelijk 'product van hartstocht en liefde' er dan uit zou zien, sluit zij zich van harte bij Sjaaks uitspraak aan.

Bovendien, zo denkt deze bioloog ineens, was die tweede leg niet eigenlijk bedoeld voor die gevallen waarin de eerste leg het niet overleeft? De oproep voor een tweede leg als een verkapte oproep tot infanticide! Nee, geef haar tweede portie maar aan de eenden.

Zwoel

Eén van de prettigste jeugdherinneringen van Elsje betreft het soort zwoele zomeravonden waar we nu ook mee van doen hebben.

Nadat zij en haar zussen de hele dag zweterig rond hadden gehangen op het veldje voor het ouderlijk huis, en vroeg gegeten hadden, kregen ze een heerlijk lauw bad. Na het bad mocht je dan nog even in je nachtpon naar beneden voor een glaasje drinken en daarna was het 'hup, naar bed'. Omdat Elsje als enige van de kinderen aan de achterkant van het huis sliep, kon zij vanuit haar kamertje flarden van de gesprekken van de volwassenen uit de tuin volgen. Die natuurlijk tot diep in de nacht duurden, dus bij dat soort geroezemoes viel Elsje in slaap.

Met name de nachtponnetjes horen bij de herinnering. De oma van een stel neefjes had die gemaakt, ze was volgens Elsje dol op meisjeskleren maar had alleen kleinzoons. En dus waren Elsje en haar zussen de gelukkige ontvangers van een prachtig stel ponnen. Oranje, groene en paarse bolletjes (eind jaren '70!) op wit katoen, met een paarse, oranje of groene bies. Heerlijk zacht spul.

Nu zitten de kinderen ook lekker gedoucht op de bank met een fris glaasje limonade. En straks, als zij op bed liggen, zullen Elsje en Sjaak in de tuin de 'keek op de komende week' doen, onder het genot van een koel drankje. Flarden van hun gesprek zullen bij de meiden, die aan de tuinkant van het huis slapen, door het open raam naar binnen drijven. De cirkel van het leven is rond.

Het enige dat mist zijn de zelfgemaakte ponnetjes, maar gelukkig levert de HEMA in nachtgoed prima spul af. Elsje is erg benieuwd of de kinderen later ook zulke goede herinneringen aan zwoele zomeravonden zullen koesteren.

Slablaadje

Elsje is een week geleden begonnen in haar nieuwe baan. Tot gisteren leken er alleen maar leuke dingen aan vast te zitten. Want toen zat ze bij een bespreking over een drietal voorlichtingen die de inspectie wil gaan verzorgen. Het ging over een verandering in de manier van aansturen (o.a. via SLAs, service level agreements oftewel prestatiesturing) en samenwerken binnen het Ministerie.

Een tweetal, door de corporate bedrijfsvoering duurbetaalde 'talking suits' van Deloitte had voor deze voorlichtingen een presentatie voorbereid, van wel 85 sheets! Arghhhhh!!!! Duidelijk gevalletje van nul komma nul procent didactisch inzicht... De lezer snapt, dat Elsje en haar collega's lang nodig hadden om hen ervan te overtuigen dat het verhaal prima aan de hand van de tien belangrijkste sheets te vertellen is.

Wat Elsje verder opviel was het totale gebrek aan humor bij de mannen van de bedrijfsvoering. Toen Elsje in de lach schoot omdat ze de SLA-sheets vertaalde als SLA-blaadjes, werd er door iedereen in de zaal gelachen, behalve door de twee heren in pak.

Nee, als het over SLA gaat, doet u Elsje dan maar een simpele gemengde groene.

Honderd procent Elsje

Regelmatig mist Elsje de geweldige tv-serie 'Sex and the city'. Deze tv-serie werd in Nederland van 1998 tot 2004 uitgezonden. In de serie schreef de hoofdpersoon, Carrie Bradshaw, een column in een New Yorkse krant over de belevenissen van haarzelf en haar drie vriendinnen Charlotte, Samantha en Miranda. Belevenissen op het gebied van sex en relaties wel te verstaan. Natuurlijk waren de vriendinnen eigenlijk stereotypes: de romantische Charlotte, de wulpse Samantha, de onafhankelijke Miranda en de eeuwig twijfelende Carrie. Briljant verzonnen want zeer herkenbaar: elk van hen beleefde wel eens iets waarin je jezelf als kijker kon herkennen.

Hoe waar dat is, kun je tegenwoordig uitzoeken door een quiz in te vullen. Na het beantwoorden van een aantal stellingen krijg je te zien hoeveel Carrie, Samantha, Miranda of Charlotte je in je hebt. Elsje bleek 30% Carrie, 30% Charlotte, 20% Samantha en 20% Miranda te zijn. Tezamen maakt dat gelukkig honderd procent Elsje.

...of de gladiolen

Zoals bekend werd deze week de avondvierdaagse gelopen. Vanavond was de slotetappe. Onder begeleiding van enkele nogal luie hoempapabands, die halverwege aansloten en die de stoet zouden moeten opluisteren met hun getoeter, maar die de meeste tijd nogal stilletjes tussen het kindervolk inliepen, werden de laatste kilometers van de schoenen afgesleten. Het potje met vet van maandag werd daarom vandaag vervangen door het hondje van de slager, met vele variaties op dat thema. Er blijkt heel wat te rijmen op 'lopen'.

Vlak voor de finish is de traditionele toejuichplek van de school. Daar werden Elsje en de kinderen bedolven onder de bloemen en het snoep. Maar welk een schrik: in de chaos was Elsje ineens het jongste kind kwijt. Gezien de verhalen in de krant over de twee Belgische meisjes die sinds een paar dagen vermist worden, gingen er bij Elsje allerlei horrorscenario's door haar hoofd. Pure paniek! Gelukkig bleek ze met een grote zus te zijn meegelopen en zo stond het tweetal op hun dooie gemakje aan de meet te wachten. Pfjoe!

Van Sjaak kregen Elsje en de kinderen prachtige gladiolen. Bij de Nijmeegse vierdaagse, waar de lat toch wel een stukkie hoger ligt dan bij deze avondtippel, is het begroeten van diegenen die de eindstreep halen met een bos gladiolen een goede gewoonte. Men roept dan daarbij: 'de dood of de gladiolen!'. Als je de gladiolen hebt gehaald, heb je het geheel overleefd. Dit gebruik schijnt iets te maken te hebben met gladiatoren, maar daar weet Elsje het fijne niet van. Doet er ook niet toe. Sjaak en Elsje hebben de gladiolen maar afgegeven bij de vriendin die deze week haar derde chemokuur gehad heeft. En nou maar hopen dat die helpen de dood de komende 50 jaar op afstand te houden.

Spanning en sensatie

Elsje komt uit een frikkengezin. Vadertje lief gaf geschiedenis op het Christelijk Lyceum te Delft, alwaar ook haar moeder lesgaf, maar dan Nederlands. Het voor de klas staan om kennis over te brengen is Elsje dus met de paplepel ingegoten.

Elsje vindt dat lesgeven ook best leuk hoor, maar eerlijk gezegd geeft het net iets te weinig intellectuele bevrediging. En dus koos Elsje tijdens haar studie biologie voor een andere richting dan de lerarenopleiding: de plantenfysiologie (welke processen zorgen ervoor dat een plant groeit, bloeit en ons telkens weer boeit) en de fytopathologie (plantenziektekunde).

Vandaag heeft Elsje haar door de genen ingegeven frik gevolgd en heeft ze lesgegeven op de school van de kinderen. Het thema voor de groep 5/6 was 'planten'. Beetje breed, als je het Elsje vraagt. En dus bood ze aan om iets te vertellen over de verdediging van planten tegen hun vijanden.

De klas heeft muisstil (behalve als er vragen gesteld werden) geluisterd naar de manieren waarop planten hun vijanden proberen af te weren of om de tuin te leiden. Zaken als netels en gifstoffen doen het goed in die leeftijdsgroep zeg maar. Maar ook de andere informatie (planten kunnen met elkaar praten! er zijn vleesetende planten! planten kunnen zelf medicijnen maken als ze ziek zijn!) ging erin als koek. Zo goed zelfs dat Elsje even in de verleiding werd gebracht om ook haar beroepskeuze te heroverwegen...

Club tropicana

Bij koude verheugen velen zich op sneeuw- en ijspret. Elsje daarentegen vreest valpartijen en aanrijdingen, naast bevroren ledematen en gekloven lippen. En is het warm, dan verheugen velen zich op bruin worden, zwemmen en ijsjes eten, maar Elsje vreest gekloven lippen en probeert uit alle macht haar neus te sluiten voor gft-bakken, zweetvoeten en okselluchtjes en blijft daarom het liefst stilletjes met een koel drankje in de schaduw zitten. Nee, dit meisje is er één voor de gematigde temperaturen.

En toch lijkt het haar wel wat om een keer een tropisch paradijs te bezoeken en dus heeft zij Sjaak voorgesteld om komende donkergroene Kerstdagen door te brengen op bijvoorbeeld de Nederlandse Antillen.

Criteria om een bestemming uit te zoeken zijn: zonnig, rustig, paradijselijk. Tips zijn zeer welkom!

Potje met vet

Vandaag is er een nieuw tijdperk aangebroken: ook het jongste kind heeft vanavond voor het eerst een etappe van de avondvierdaagse gelopen. Maar liefst vijf kilometer zijn er zonder enig probleem van onder haar voetjes vandaan gekomen, mede dankzij het potje met vet. Hartstikke goed, want het was bloody hot! Nog drie avonden te gaan... En dat terwijl de oudste dit jaar voor het laatst mee doet, dus tegelijkertijd het eind van een tijdperk dus. Gek hoor!

Tompouce

Naast pannenkoeken waren er bij Elsje thuis ook regelmatig gebakjes als er iets te vieren viel. Voor de zussen was het gebakje meestal een moorkop, Elsje en haar moeder gaven de voorkeur aan een tompouce.

Het lekkerste was die als-ie knapperig vers bladerdeeg had, met van die gele, sterk naar vanille smakende bakkersroom ertussen. Die natuurlijk knalroze moest zijn, of, op Koninginnedag, feloranje. Angst voor kleurstoffen in voedsel was er toen nog niet.

En waren de tompoucen in de winkel op, dan kon je altijd nog uitwijken naar een doe-het-zelf-pakket. Enkele plakken bladerdeeg, poeder dat met melk een slap aftreksel van banketbakkersroom vormde en glazuur dat je au bain marie moest laten smelten.

Het is onmogelijk om een tompouce netjes met een gebaksvorkje te eten, met je vingers gaat dat het beste. Bovenkant eraf, even aan de kant leggen, de rest in de hand nemen en voorzichtig afhappen. Tot slot de bovenkant, ook uit de hand.

Helaas bestaan de tompoucen van vroeger niet meer. Zelden is het bladerdeeg nog knapperig, en de gele room is allang vervangen door een soort lichtgeel schuim. Zo ook in roombroodjes, zonde, zonde, zonde!

Toch kon Elsje de verleiding niet weerstaan en dus staan er zo, bij de start van het optreden van het Nederlands elftal op het WK, oranje tompoucen op tafel. Uit jeugdsentiment. En dan zullen ze ongetwijfeld ook weer prima smaken, alleen anders dan vroeger, alleen anders.

Hragh!

Elsje zit de hele middag gebakken: tennis én voetbal op tv! De afstandsbediening draait overuren.

Een kleine observatie: noch Henin, noch Kuznetsova kreunt tijdens het slaan tegen de tennisbal. Heerlijk rustig! Wie begon daar ook al weer mee? Een dame, dat weet Elsje zeker, maar wie o wie. Was het niet Seles? Wie het weet, mag het zeggen... Inmiddels is het ook bij de heren bon ton geworden om de eigen kracht te benadrukken met een luid 'hragh'.

Het gekreun leidt in ieder geval Elsjes aandacht behoorlijk af van het spel, maar de afwezigheid ervan net zozeer. Het is kennelijk zo gewoon geworden dat het opvalt als er een keertje niet luid gekreund wordt.

Kattig

Je hebt kattenmensen en hondenmensen. Hondenmensen prijzen de trouw van hun viervoeter, kattenmensen verafschuwen die juist, en geven op hun beurt op over de onafhankelijkheid van hun eigen huisdier, dat dan weer weerzinnwekkend is voor hondenmensen. Kattenmensen hekelen de hondenneuzen in mensenkruizen, hondenmensen de scherpe kattennagels in mensenmeubels. Slechts zelden kom je iemand tegen die zowel van katten als van honden houdt.

Elsje is een echt kattenmens. Al toen ze klein was, was de toenmalige zwarte poes Allende een bron van kinderknuffelplezier. Allende sliep bij voorkeur in Elsjes bed. Hoewel het eigenlijk een kreng was: je moest niet met blote benen langs het traphekje lopen, dan ontvelde ze die direct. Ook moest ze diep verdoofd worden om haar mee te kunnen nemen naar de dierenarts. Die woonde godzijdank een paar huizen verderop, zodat, na de moeizaam verlopen behandeling die vele schrammen opleverde, hij slechts de tuindeuren open hoefde te zetten. Dágen later kwam Allende weer hooghartig binnen, gedreven door honger maar diepbeledigd. Pas als je haar eindeloos had geaaid was ze genegen je het haar aangedane leed te vergeven en kwam ze weer bij Elsje op bed slapen.

Toen Elsje op kamers ging, was er daar natuurlijk geen plek voor een kat, maar zodra ze ging samenwonen in een echt huis, werd er een tweetal uit het asiel gehaald: Ruud en Felix. Felix was de schuwheid zelve (ondanks het feit dat Elsje zelden een grotere kater gezien heeft) en dat stond in schril contrast met Ruud, de lobbigste lobbes die het liefste als een stola in je nek lag. Later kwam daar Annie bij, het allerkleinste poesje uit Engeland (een vriendin die daar woonde kon haar niet meenemen naar haar nieuwe huis en dus verleenden Elsje en haar toenmalige vriend de eerst tijdelijke, maar later permanente, opvang).

Elsje en haar vriend gingen uit elkaar. De vriend bleef met de katten in het huis en Elsje ging naar een flatje. Al snel kwam André Panter (op deze naamgeving had Elsje geen invloed: André was de naam van de vinder, Panter de naam de hem door de kinderen gegeven was), eveneens een asielkat, bij haar wonen. Deze kat was speciaal uitgezocht op kindvriendelijkheid en op binnenblijfbaarheid. Dré (zoals Sjaak hem heeft gedoopt) is er nog steeds, nog steeds is hij lief, maar binnen is hij nog maar zelden, want de flat zonder buitenspeelmogelijkheid is inmiddels verruild voor de tussenwoning met tuin.

Goed, eigenlijk wilde Elsje dit blogje wijden aan haar hekel aan honden, ingegeven door het berichtje in de Volkskrant van vandaag: 'hond van gezin bijt baby van acht dagen oud': honden stinken niet alleen, snuffelen constant in je kruis maar zijn ook jaloerse krengen. Gelukkig hebben haar vingers het hondenhaatblogje veranderd in een over liefde voor katten. En dat past toch oneindig veel beter bij het weer.

Krul

Gerard Krul is dood. Woensdagavond overleed hij, na een ziekbed.

Zijn carriere als vakbonds- en krantenman kun je overal op internet nalezen, op deze plek een persoonlijke noot. Als kind heeft Elsje namelijk regelmatig, nee, zeer regelmatig met Gerard mogen knuffelen.

Hij was een leerling bij de ouders van Elsje op school, en toen al 'studentenleider' (we hebben het over de jaren '60!). Ze raakten goed bevriend. En zo kwamen Elsje en haar zussen ook regelmatig bij Krul (zo noemde het gezin hem) over de vloer, want hij woonde om de hoek. Die vloer was overigens blauw, wat Elsje helemaal prachtig vond, net als de vier katten die door het huis zwierven. Elsje wordt overspoeld door herinneringen. De mooiste verhalen zijn die over Krul en het jongste zusje van het gezin.

Zij lag als peuter/kleuter lekker te slapen waarop Krul haar over haar wang aaide. Ze werd wakker, deed haar ogen open en sprak de onvergetelijke woorden: "O Krultje, ik schrik me te pletter!". Jarenlang werd dit door het ganse gezin geblerd als Krul binnenkwam.

Een andere mooie. Elsjes vader was pas overleden en haar moeder was met de vier meiden een weekendje weg. Ook Krul was daarbij. Het bleek voor de volwassenen moeilijk het onderwerp van de overleden vader aan te snijden. Maar voor het jongste zusje was dit geen belemmering. Zittend op school bij Krul, keek ze naar zijn ongeschoren gezicht en zei: 'Onze vader, die in de hemelen zijt, kriebelde ook altijd zo'. De column die Krul hierover schreef hangt bij haar op het toilet.

Gerard Krul is dood. Woensdagavond overleed hij, na een ziekbed. En Elsje wist niet eens dat hij ziek was.

Binnen

Gisteren geen blogje want Elsje was aan de boemel. De baan is binnen!

Het pannenkoekengevoel

De moeder van Elsje houdt van pannenkoeken. En niet zo'n beetje ook. Vroeger, als zij het belastingformulier had ingevuld, en belangrijker nog, als het eenmaal in de brievenbus van het belastingkantoor gestopt was, was het feest. En dus kwamen er dan pannenkoeken op tafel. Als er een geboortekaartje binnenkwam, was het eveneens feest. En ook daarbij werden pannenkoeken gesmuld. En zo waren er nog wel meer aanleidingen tot het verorberen van het favoriete maal van Elsjes moeder. Die heetten toen overigens nog 'gewoon' pannekoeken, maar dat terzijde.

Vanavond is het laatste deel van de belastingaangifte van Sjaak en Elsje in de digitale brievenbus van de belastindienst gestopt. En bovendien kwam er vandaag een geboortekaartje (Lars, geboren op 30 mei, alles goed met moeder en kind). Reden dus om naar de pannenkoekenpan te grijpen... maandag dan wel te verstaan, want het NSG gaat morgen precies een donkergroene periode in.

Ontcijferen

Al bijna een jaar is Elsje verslaafd aan Sudoku. Een dag geen sudoku is een dag niet geleefd! Ze leerde ze dankzij haar schoonmoeder kennen.

Dit puzzeltje is slechts in naam Japans, en betekent zoiets als ongepaarde getallen. Dit wordt duidelijk als je kijkt naar een sudoku. De bedoeling is dat je in het vierkant van 9x9 hokjes horizontaal en verticaal de cijfers 1 t/m 9 invult, waarbij je elk cijfer maar één keer mag gebruiken. Omhet nog iets ingewikkelder te maken is het vierkant ook nog in 9 vakken van 3x3 hokjes onderverdeeld waarvoor dezelfde regels gelden: 1 t/m 9 elk één keer invullen.

Ook de kinderen zijn inmiddels 'om'. De sudoku-boekjes worden bijna uit Elsjes handen gerukt, met name door de jongens en de jongste. Klein als ze is (5 jaar), ziet ze zelfs al in de drie-sterren sudoku's precies welk cijfer waar moet komen. Het zelf invullen is nog wat lastig, want dit groep-2 kind heeft nog niet de beschikking over een leesbaar handschrift.

Van alweer Elsjes schoonmoeder kreeg een van de jongens voor zijn verjaardag een Sudoku-spelletje waarbij alle cijfers op gekleurde blokjes staan. En zo kan het voorkomen dat vrijwel elk gezinslid op hetzelfde moment met het oplossen van verschillende puzzels. Alleen Sjaak houdt zich verre van dit cijfergeweld.

Nou, waarde schoonmoeder, je wordt bedankt! Ben benieuwd waar je ons het komende jaar weer verslaafd aan gaat maken...

Klaas Jan Huntelaar scoort!

Martin Bril beschreef in zijn column op de voorpagina van het tweede katern van de Volkskrant (de Voorkant) een paar maanden geleden een klein jongetje dat op straat voetbalde en telkens uitriep als 'ie een mooie pegel gaf: "Klaas Jan Huntelaar scoort!". Die uitdrukking is vanavond op dezelfde extatische manier door de oudste de tuin ingeschreeuwd.

Als echte Feyenoord-fans wordt door het NSG alleen over de club uit Amsterdam gesproken in termen als 'Ajakkes', '020' of 'die andere club'. En goede prestaties van spelers van die club worden het liefst genegeerd. Maar soms moet je een uitzondering maken, principes heb je tenslotte zodat je ze overboord kunt zetten. Vandaag was zo'n dag. Het fabuleuze optreden van Klaas Jan Huntelaar in met name de eerste helft van de finale van het EK voetbal onder de 21 verdient simpelweg een medaille.

Het is de hoogste tijd dat Huntelaar kiest voor het voortzetten van zijn carriere bij een echte club: Feyenoord.

Opa rockt

Vanmorgen stond er een klein berichtje in de Volkskrant: "Door een val van gitarist Keith Richards uit een palmboom, wordt het concert van de Rolling Stones van 1 augustus in de Amsterdam ArenA uitgesteld, waarschijnlijk naar de zomer van 2007. (...) De kaarten (...) kunnen worden gebruikt voor het vervangende concert, waarvan de datum later wordt bepaald. Richards (62) viel in april uit een palmboom tijdens zijn vakantie op het eiland Fiji. Samen met collega-Stone Ron Wood probeerde hij kokosnoten te plukken. (...) Hij moest worden geopereerd om de druk op zijn hersenen te verminderen." Afgezien van het feit dat opa Richards kennelijk nog immer rockt, denkt Elsje van dit ongeluk zo het hare. Waarom klimmen een 62-jarige en een 59-jarige in hemelsnaam in een palmboom?

Elsjes gedachten vliegen naar een stripje van Garfield, dat ze járen aan de muur had hangen. Garfield, op plaatje 1, zit met een dicht flesje bier in de poot: "Een echte vent maakt een flesje bier open met zijn tanden!". Op plaatje twee zit hij nog steeds met het dichte flesje bier in zijn poot. Bovenop de dop zijn gebit. Op plaatje drie spreekt hij met gekreukeld mondje "Een echt stomme vent".

Om waarschijnlijk dezelfde reden klom Richards in die palmboom: "Zie hier deze echte vent!". Ja ja, een echt stomme vent dus. Opa had een jonge Fijiaan/Fijinees (??) moeten inhuren om die kokosnoot te plukken, dan had ie wellicht nog kunnen rocken deze zomer.

Tot slot een waarschuwing aan degenen die kaartjes kochten voor het concert: eis je geld terug! Je weet immers maar nooit of Richards het volgend jaar nog haalt of dat hij in de tussentijd, in een volgende poging te bewijzen dat hij een echte vent is, nog iets veel permanenter ongezonds uitprobeert.

In de war

Van de week nam een collega afscheid, om te gaan beginnen met een baan bij Internationale Zaken. Hij kreeg van zijn kamergenoot een nogal melig maar wel vermakelijk boekje: I always get my sin. Hierin zijn typische uitdrukkingen van Nederlanders die Engels proberen te spreken opgenomen. Bijvoorbeeld: 'we have to keep something behind the hand'. Bij het lezen van het boekje denk je bij de eerste tien: LOL, bij de volgende 10 grijns je nog eens en daarna leg je het op de stapel met 'wc-lectuur'.

Het deed Elsje een beetje denken aan een show van de Vlaamse komiek Urbanus waarin hij de prachtuitspraak deed: 'my hair is in the war, mijn 'aar is in den oorlog', en die uitspraak bracht haar weer gedachten weer op de film die van de week uitgezonden werd: The war of the Roses. Hierin spelen Kathleen Turner en Michael Douglas Oliver en Barbara Rose. Het stel wil, als de kinderen uit huis zijn, uit elkaar maar kan het niet eens worden over wie het huis mag. Allengs maken ze elkaar het leven steeds zuurder, op steeds absurdere manieren. Hun verhaal wordt in retrospectief als waarschuwing verteld door de advocaat van Mr. Rose, gespeeld door Danny DeVito, tegen een mogelijk nieuwe cliënt, die wil gaan scheiden.

Elsje zag deze film voor het eerst toen zij pas alleen was gaan wonen en nog geheel de harde lijn in de scheiding wilde volgen. Afgezien van het feit dat het wel herkenbaar was, was het verhaal natuurlijk zo 'over the top' dat daardoor de eigen sores wel in perspectief geplaatst konden worden. Mooiste moment uit de film is wanneer DeVito zegt: 'There's no winning in this, only degrees of losing'. Telkens wanneer Elsje de neiging kreeg om er in haar eigen scheiding weer eens hard in te gaan, moest zij aan de uitspraak van DeVito denken en zo lukt het uiteindelijk toch de zaak te schikken.

DeVito als therapeut, idee voor een nieuwe film?

Grijze muis

Op het journaal van de week een interessant item over Ramses Shaffy. Deze inmiddels 72 jaar oude zanger kreeg de Edison-Oeuvre-prijs uitgereikt. Bij de uitreiking kon de meester het niet laten en liet nog even horen dat hij nog immer beschikt over een indrukwekkende stem met dito uitdrukkingsvermogen, door 'Stil in Amsterdam' te zingen.

Elsje heeft Ramses met de paplepel ingegoten gekregen. Haar ouders hadden in het algemeen weinig met muziek, maar voor Ramses Shaffy liepen zelfs zij warm. Prachtnummers als 'Maya', 'Sammy' en 'Laat me' staan daardoor in Elsjes geheugen gegrift. Later leerde ze, via haar tweede liefde, de duetten van Ramses met Liesbeth List waarderen, en dan met name de Shaffy Cantate natuurlijk. Toch bleven vooral de solo's van Ramses Elsjes favorieten.

Inmiddels zijn ook Elsjes kinderen besmet met het Ramses-virus. Hun favoriete liedje is Piep, een liedje over loslaten en vertrouwen, in de vorm van een muisje dat op ontdekkingstocht mag van zijn moeder. Zijn muziek zal ongetwijfeld ook volgende generaties aanspreken.

Ergo, Ramses is van alle tijden. En al is hij nu zelf oud en grijs, een grijze muis is hij zeker niet.

Basta!

Bent u al bevangen door de Oranjekoorts? Elsje heeft inmiddels lichte verhoging, hoor! Dat merkte ze in ieder geval gisterenavond ineens toen ze Jong Oranje zag winnen van Jong Frankrijk en daarna in de tweede helft van Niet-zo-jong Oranje tegen Niet-zo-jong Mexico nog Babel ook nog een hele lekkere goal zag maken.

Kennelijk is Elsje ook geen doorsnee vrouw in haar weliswaar niet zo heel diepe, maar toch zeker wel aanwezige liefde voor voetbal. Want van de week was er op het nieuws uitgebreid aandacht voor het protest tegen het WK voetbal door een groep vrouwen, verenigd in de VVN: "Vrouwen voor een voetbalvrij Nederland". Deze vrouwen hadden zich verzameld bij het spelershotel in Hoenderloo om daar aan Nederland duidelijk te maken dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met al die (media)aandacht voor het balspel. Nou ja zeg, dacht Elsje. Dit is echt dé manier om te zorgen dat er geen aandacht meer wordt besteed aan het WK (not!)!

En al is het WK natuurlijk bij voorbaat grotendeels verpest door de commerciële belangen, Elsje zal zeker genieten van de manier waarop San Marco zijn spelers over het veld dirigeert en de beste stuurlui lekker aan wal laat staan. Van Elsje mag het WK beginnen, ze is er klaar voor!

Fileleed

Elsje is een gelukkige automobilist. Ze rijdt in een van de fijnste auto's die er bestaan rond en het woord file kent ze eigenlijk alleen van de radio. Elsje werkt namelijk in de polder. Met gepast leedvermaak ziet zij 's morgens en 's middags aan de andere kant van de vangrail het blik bumper aan bumper stilstaan, terwijl zij zelf lekker kan doorscheuren.

Maar dankzij de oud-buurtjes is Elsje in aanraking gekomen met het spelletje Rush Hour. Bij dit spelletje is het de bedoeling dat je uit een hopeloze verkeersopstopping het rode autootje bevrijdt. Een heerlijk spel. Graag speelt Elsje regelmatig een potje, of twee, of drie, of... Want er zijn telkens nieuwe opstellingen, ehhh opstoppingen mogelijk.

Maar het kan nog erger, want sinds Sjaak ooit een internetversie vond van de eerste opstoppingen, speelt zij ook op onbespiede momenten op het werk een potje... of twee, of drie, of... Sindsdien begrijpt ze nu ook dat al die automobilisten die elke dag in de file staan dit doen omdat het gewoon leuk is! Tijd om in de Randstad te gaan werken?

PS. Elsje is helderziend! Uit de VK van 10 juni, p 2: "Ceel Wildervanck, eveneens verkeerspsycholoog (...): 'een toenemend aantal mensen dat in het woon-werkverkeer vast komt te staan vindt de file min of meer fijn. De file is er voor de boordnodige rust. Tussen het hectische werk en de rolverwisseling voor thuis'."